Kerstmis onder een golfplaten dak
Erwin E. Wirkus, Idaho (VS)
Toen ik tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog in de Filipijnse hoofdstad Manila was gestationeerd, hield ik vaak met een groepje andere mormoonse militairen een avondmaalsdienst. Bij een van die diensten zag ik aan de achterkant van ons gebombardeerde gebouw een Filipijnse vrouw door een opening turen die eens een deur was geweest. Ik vroeg me af of ze op ons gezang af was gekomen. Toen we onze ogen dichtdeden voor het slotgebed, glipte ze stilletjes weg.
Toen ze nog een keer kwam kijken, vroegen we haar binnen. Ze heette Aniceta Fajardo en ze nam enthousiast onze vriendschap aan. Toen ze onze bijeenkomsten bleef bijwonen, vernam ze van het herstelde evangelie van Jezus Christus!
Toen het kerstfeest naderde, besloten we om Aniceta en haar gezin te verrassen met wat kerstcadeautjes. We zamelden blikken melk, vlees en groenten in; wat dekens; en een pakketje medicamenten, waaronder penicilline om Aniceta’s zieke kleinzoon te behandelen.
Op kerstavond laadden we de cadeautjes in en gingen we naar Aniceta’s woning. Ze woonde bij haar dochter en kleinzoon onder een afdakje van metalen golfplaten dat tegen een stenen muur leunde — een restant van een kapot gebombardeerd gebouw. We vroegen ons af hoe ze konden overleven met zo weinig bescherming tegen de tropische regens die in die tijd van het jaar zo veel voorkwamen.
Een van ons rukte een tak van een mangoboom en stak die in de grond. We versierden de tak met wat afval.
Aniceta en haar gezin keken verbaasd en opgetogen toe. Toen ze de cadeautjes zagen die we hadden meegebracht, maakte hun opgetogenheid plaats voor vreugdetranen en waardering. Ze hadden al zo lang niets dergelijks te eten gehad, dat ze in tranen uitbarstten en een tijdje geen woord konden uitbrengen.
Omdat het kerstavond was, moesten we aan thuis en aan onze dierbaren denken. Ik dacht aan het telegram dat ik twee dagen eerder had gekregen, met het nieuws dat ik vader was geworden. We stortten ons hart voor elkaar uit en besloten met ons getuigenis van de Heiland en van het herstelde evangelie.
We verzekerden dit fijne gezin dat de Heiland hen liefhad. Ze putten troost uit onze woorden, een vredig gevoel verwarmde de avondlucht. Toen namen we afscheid van onze lieve vrienden en wensten ze een vrolijk kerstfeest.
Kort daarna werd ik overgeplaatst, en ik heb Aniceta of haar familie nooit meer ontmoet. Maar jaren later sloeg ik de Church Almanac [kerkalmanak] open bij de Filipijnen en las dat Aniceta Pabilona Fajardo de eerste inheemse Filipino was die lid van de kerk was geworden.1 Wat een heerlijke zegen om te bedenken dat de zaadjes daarvoor in die kerstperiode van 1945 waren gezaaid.