De tiende wordt gebruikt voor de opbouw van Gods koninkrijk

Wij geloven dat we een tiende van onze inkomsten aan de Heer af moeten staan voor de opbouw van zijn koninkrijk. De wet van tiende houdt in dat we een deel van onze materiële goederen opofferen om grotere geestelijke zegeningen te ontvangen.

Het beginsel van de tiende wordt al sinds de eerste prediking van het evangelie op aarde nageleefd. Abraham betaalde bijvoorbeeld tiende aan de hogepriester Melchizedek (zie Genesis 14:18–20). De Heer droeg Mozes op om het volk over de tiende te leren (zie Leviticus 27:30–34). Toen de Heiland de Nephieten bezocht, gaf Hij hun de wet van tiende (zie 3 Nephi 24). En in onze tijd heeft Hij dat gebod door de profeet Joseph Smith hersteld (zie LV 119).

Om dit gebod te gehoorzamen, geven we een tiende van ons inkomen via plaatselijke priesterschapsleiders aan de Heer. Zij sturen het geld naar de hoofdzetel van de kerk, waar een raad bestaande uit het Eerste Presidium, het Quorum der Twaalf en de Presiderende Bisschap bepaalt hoe het heilige tiendegeld gebruikt wordt (zie LV 120).

De tiende wordt gebruikt voor de bouw van tempels en kerken, het seminarie en instituut, de productie van kerkpublicaties voor de leden, zendingswerk, tempelwerk en familiegeschiedenis.

We geloven dat we tiende uit eigen vrije wil dienen te betalen ‘want God heeft een blijmoedige gever lief’ (2 Korinthe 9:7). Door tiende te betalen, helpen we met de opbouw van Gods koninkrijk op aarde en tonen we onze hemelse Vader dat we dankbaar zijn voor alles wat we van Hem gekregen hebben. Maar als we tiende betalen, worden we ook gezegend. Maleachi schreef: ‘Breng al de tienden naar het voorraadhuis, zodat er voedsel in Mijn huis is. Beproef Mij toch hierin, zegt de Here van de legermachten, of Ik niet de vensters van de hemel voor u zal openen, en zegen over u zal uitgieten, zodat er geen schuren genoeg zullen zijn’ (Maleachi 3:10). Ieder die een eerlijke tiende betaalt, hoe klein die ook is, kan geestelijke en stoffelijke zegeningen ontvangen.