Δεν είναι αμαρτία να είσαι αδύναμος

Κοινώς θεωρούμε την αμαρτία και την αδυναμία ως διαφορετικού μεγέθους μαύρα σημάδια στην ψυχή μας, διαφορετικά είδη σοβαρότητας παράβασης. Όμως οι γραφές υποδηλούν ότι η αμαρτία και η αδυναμία είναι εγγενώς διαφορετικές, απαιτούν διαφορετικές θεραπείες και έχουν τη δυναμική να παράγουν διαφορετικά αποτελέσματα.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με την αμαρτία απ’ ό,τι ενδιαφερόμαστε να παραδεχθούμε, αλλά ας αναθεωρήσουμε: Η αμαρτία είναι η επιλογή να μην υπακούσουμε στις εντολές του Θεού ή να επαναστατήσουμε εναντίον του Φωτός του Χριστού μέσα μας. Η αμαρτία είναι η επιλογή να εμπιστευθούμε τον Σατανά από τον Θεό, θέτοντάς μας σε εχθρότητα με τον Πατέρα μας. Εν αντιθέσει με εμάς, ο Ιησούς Χριστός ήταν εντελώς αναμάρτητος και μπορούσε να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες μας. Όταν μετανοούμε ειλικρινώς –που περιλαμβάνει να αλλάξουμε τη σκέψη, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας· να προσφέρουμε κατάλληλη συγγνώμη ή εξομολογήσεις· να επανορθώσουμε όπου είναι δυνατόν· και να μην επαναλάβουμε την αμαρτία στο μέλλον– μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στην εξιλέωση του Ιησού Χριστού, να συγχωρηθούμε από τον Θεό και να είμαστε καθαροί ξανά.

Το να γίνουμε καθαροί είναι ουσιώδες, διότι τίποτε ακάθαρτο δεν μπορεί να κατοικεί στην παρουσία του Θεού. Όμως αν ο μόνος στόχος μας ήταν να είμαστε τόσο αθώοι όσο ήμαστε, όταν φύγαμε από την παρουσία του Θεού, θα ήμαστε όλοι καλύτερα να είμαστε ξαπλωμένοι άνετα στην κούνια μας για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αντιθέτως, ήλθαμε στη γη να μάθουμε εκ πείρας να διακρίνουμε το καλό από το κακό, να αυξηθούμε πνευματικώς σε σοφία και ικανότητα, να ζήσουμε σύμφωνα με αξίες για τις οποίες νοιαζόμαστε και να αποκτήσουμε τα χαρακτηριστικά της ευσέβειας – πρόοδο που δεν μπορούμε να έχουμε από τα ασφαλή όρια του παιδικού κρεβατιού.

Η ανθρώπινη αδυναμία παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους ουσιώδεις σκοπούς της θνητότητας. Όταν ο Μορόνι ανησύχησε που η αδυναμία του στο γράψιμο θα έκανε τους Εθνικούς να περιπαίξουν ιερά, ο Κύριος τον καθησύχασε με αυτά τα λόγια:

«Και αν οι άνθρωποι έρχονται προς εμένα θα τους δείξω τις αδυναμίες τους. Δίνω στους ανθρώπους αδυναμίες για να είναι ταπεινόφρονες. Και η χάρη μου είναι αρκετή για όλους τους ανθρώπους που ταπεινώνουν τους εαυτούς τους ενώπιόν μου. Γιατί αν ταπεινώσουν τους εαυτούς τους ενώπιόν μου, και έχουν πίστη σε μένα, τότε θα κάνω εγώ τα αδύναμα να γίνουν δυνατά γι’ αυτούς» (Εθέρ 12:27. Βλέπε, επίσης, Προς Κορινθίους Α´ 15:42-44, Προς Κορινθίους Β´ 12:7-10, Νεφί Β΄ 3:21, και Ιακώβ 4:7).

Τα υπονοούμενα αυτής της οικείας γραφής είναι βαθιά και μας προσκαλούν να διακρίνουμε την αμαρτία (που την παροτρύνει ο Σατανάς) από την αδυναμία (που περιγράφεται εδώ ως μια κατάσταση που μας «δίνεται» από τον Θεό).

Θα μπορούσαμε να ορίσουμε την αδυναμία ως τον περιορισμό στη σοφία, στη δύναμη και στην αγιοσύνη μας που συνεπάγεται του γεγονότος ότι είμαστε άνθρωποι. Ως θνητοί έχουμε γεννηθεί αβοήθητοι και εξαρτώμενοι, με ποικίλα σωματικά ελαττώματα και προδιαθέσεις. Μας μεγαλώνουν και μας περιβάλλουν άλλοι αδύναμοι θνητοί και οι διδασκαλίες, τα παραδείγματα και το φέρσιμό τους προς εμάς είναι ελαττωματικά και ενίοτε επιβλαβή. Στην αδύναμη, θνητή μας κατάσταση υφιστάμεθα σωματική συναισθηματική ασθένεια, πείνα και κόπωση. Βιώνουμε ανθρώπινα συναισθήματα όπως θυμό, θλίψη και φόβο. Είμαστε ελλιπείς σε σοφία, δεξιότητα, αντοχή και δύναμη. Και υποκείμεθα σε πειρασμούς πολλών ειδών.

Αν και ήταν αναμάρτητος, ο Ιησούς Χριστός συμμετείχε πλήρως μαζί μας στην κατάσταση της θνητής αδυναμίας (βλέπε Προς Κορινθίους Β´ 13:4). Γεννήθηκε ως αβοήθητο βρέφος σε θνητό σώμα και τον μεγάλωσαν ατελείς κηδεμόνες. Έπρεπε να μάθει να περπατά, να μιλά, να εργάζεται και να πορεύεται με άλλους. Πείνασε και κουράστηκε, είχε ανθρώπινα συναισθήματα και μπορούσε να αρρωστήσει, να υποφέρει, να αιμορραγήσει και να πεθάνει. «Πειράστηκε σε όλα κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία» υποβάλλοντας τον εαυτό Του στη θνητότητα, ούτως ώστε να μπορέσει να «συμπαθήσει τις ασθένειές μας» και να μας παρηγορήσει στις ελλείψεις σθένους μας ή στις αδυναμίες μας (Προς Εβραίους 4:15. Βλέπε, επίσης, Άλμα 7:11-12).

Δεν μπορούμε απλώς να μετανοήσουμε που είμαστε αδύναμοι – ούτε η ίδια η αδυναμία μάς κάνει ακάθαρτους. Δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε πνευματικώς αν δεν απορρίψουμε την αμαρτία, αλλά επίσης δεν αναπτυσσόμαστε πνευματικώς αν δεν αποδεχθούμε την κατάσταση της ανθρώπινης αδυναμίας μας, ανταποκριθούμε σε αυτήν με ταπεινότητα και πίστη και μάθουμε μέσω της αδυναμίας μας να εμπιστευόμαστε τον Θεό. Όταν ο Μορόνι ανησυχούσε για την αδυναμία του γραψίματός του, ο Θεός δεν του είπε να μετανοήσει. Αντιθέτως, ο Κύριος τον δίδαξε να είναι ταπεινός και να έχει πίστη στον Χριστό. Καθώς είμαστε ταπεινοί και πιστοί, ο Θεός προσφέρει χάρη –όχι συγχώρηση– ως θεραπεία της αδυναμίας. Το Bible Dictionary [Λεξικό της Βίβλου] ορίζει τη χάρη ως την επικουρική δύναμη από τον Θεό να κάνουμε ό,τι μπορούμε από μόνοι μας (βλέπε Bible Dictionary, “Grace”) – την κατάλληλη θεία θεραπεία διά της οποίας μπορούμε να «κάνουμε τα αδύνατα να γίνουν δυνατά».

Από νωρίς στην εμπειρία μας στην Εκκλησία, διδασκόμαστε τα ουσιώδη στοιχεία της μετάνοιας, αλλά πώς ακριβώς προάγουμε την ταπεινοφροσύνη και την πίστη; Λάβετε υπ’ όψιν τα ακόλουθα:

• Συλλογισθείτε και προσευχηθείτε. Επειδή είμαστε αδύναμοι, μπορεί να μην αναγνωρίζουμε αν έχουμε να κάνουμε με αμαρτία (που απαιτεί άμεση και βαθιά αλλαγή νου, συναισθημάτων και συμπεριφοράς) ή με αδυναμία (που απαιτεί ταπεινή, έμμονη προσπάθεια, μάθηση και βελτίωση). Ο τρόπος που βλέπουμε αυτά τα πράγματα μπορεί να εξαρτάται από την ανατροφή και την ωριμότητά μας. Ενδεχομένως να υπάρχουν στοιχεία αμαρτίας και αδυναμίας σε μία μεμονωμένη συμπεριφορά. Το να πούμε ότι η αμαρτία είναι πραγματικά μία αδυναμία οδηγεί στην εκλογίκευση αντί στη μετάνοια. Το να πούμε ότι η αδυναμία είναι αμαρτία μπορεί να έχει αποτέλεσμα τη ντροπή, την κατηγόρια, την απόγνωση και το να εγκαταλείψουμε τις υποσχέσεις του Θεού. Το να συλλογισθούμε και να προσευχηθούμε μάς βοηθά να διακρίνουμε.

• Δώστε προτεραιότητες. Επειδή είμαστε αδύναμοι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάθε απαιτούμενη αλλαγή αμέσως. Καθώς προσπαθούμε να υπερνικήσουμε ταπεινώς και πιστώς τις ανθρώπινες αδυναμίες μας λίγες εκφάνσεις τη φορά, μπορούμε σταδιακώς να μειώσουμε την άγνοια, να κάνουμε συνήθεια καλά πρότυπα, να αυξήσουμε τη σωματική και συναισθηματική μας υγεία και αντοχή και να ενδυναμώσουμε την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο. Ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει να μάθουμε πού να ξεκινήσουμε.

• Σχεδιάστε. Επειδή είμαστε αδύναμοι, το να γίνουμε δυνατότεροι θα απαιτεί κάτι περισσότερο από τη χρηστή επιθυμία και πολλή αυτοπειθαρχία. Χρειάζεται επίσης να σχεδιάζουμε, να μαθαίνουμε από λάθη, να αναπτύξουμε πιο αποτελεσματικές στρατηγικές, να αναθεωρήσουμε τα σχέδιά μας και να προσπαθήσουμε ξανά. Χρειαζόμαστε βοήθεια από γραφές, σχετικά βιβλία και άλλους ανθρώπους. Αρχίζουμε με μικρά πράγματα, αγαλλιούμε με τη βελτίωση και ριψοκινδυνεύουμε (μολονότι μας κάνουν να αισθανόμαστε ευάλωτοι και αδύναμοι). Χρειαζόμαστε υποστήριξη για να μας βοηθήσει να κάνουμε καλές επιλογές, ακόμη και όταν είμαστε κουρασμένοι ή αποθαρρυμένοι και σχέδια για να γυρίσουμε σε τροχιά, όταν κάνουμε λάθη.

• Ασκείστε υπομονή. Επειδή είμαστε αδύναμοι, η αλλαγή μπορεί να πάρει χρόνο. Δεν εγκαταλείπουμε απλώς την αδυναμία μας με τον τρόπο που εγκαταλείπουμε την αμαρτία. Οι ταπεινοί μαθητές κάνουν προθύμως ό,τι απαιτείται, μαθαίνουν προσαρμοστικότητα, εξακολουθούν να προσπαθούν και δεν εγκαταλείπουν. Η ταπεινοφροσύνη μάς βοηθά να έχουμε υπομονή με τον εαυτό μας και με τους άλλους που είναι επίσης αδύναμοι. Η υπομονή είναι η εκδήλωση της πίστης μας στον Κύριο, της ευγνωμοσύνης για την πεποίθησή Του σε εμάς και της πίστης στις υποσχέσεις Του.

Ακόμη και όταν μετανοήσουμε ειλικρινώς για τις αμαρτίες μας, λάβουμε συγχώρηση και ξαναγίνουμε καθαροί, παραμένουμε αδύναμοι. Υποκείμεθα ακόμη στην ασθένεια, στο έντονο συναίσθημα, στην άγνοια, στις προδιαθέσεις, στην κόπωση και στον πειρασμό. Όμως, περιορισμοί και ανεπάρκειες δεν είναι αμαρτίες και δεν μας εμποδίζουν από το να είμαστε καθαροί και άξιοι του Πνεύματος.

Εικόνα

composite of young man in sillouette and landscape

Φωτογραφία υπό iStock/Thinkstock

Μολονότι ο Σατανάς είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει την αδυναμία μας για να μας δελεάσει να αμαρτήσουμε, ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει ανθρώπινη αδυναμία για να μας διδάσκει, να μας ενδυναμώνει και να μας ευλογεί. Αντίθετα από αυτό που ενδεχομένως να αναμέναμε ή να ελπίζαμε, ωστόσο, ο Θεός δεν κάνει πάντοτε «τα αδύναμα να γίνουν δυνατά» σε εμάς, εξαλείφοντας την αδυναμία μας. Όταν ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν επανειλημμένως για να αφαιρέσει ο Θεός «ένα σκόλοπα στη σάρκα» που χρησιμοποίησε ο Σατανάς για να τον βασανίσει, ο Θεός είπε στον Παύλο: «Αρκεί σε σένα η χάρη μου· επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια» (Προς Κορινθίους Β´ 12:7, 9).

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο Κύριος κάνει «αδύναμα πράγματα να γίνουν δυνατά». Ενώ μπορεί να εξαλείψει την αδυναμία μέσω της συγκλονιστικής θεραπείας για την οποία ελπίζουμε, στην προσωπική μου εμπειρία αυτό είναι κάπως σπάνιο. Για παράδειγμα, δεν βλέπω καμία απόδειξη ότι ο Θεός εξάλειψε την αδυναμία του Μορόνι στο γράψιμο, ύστερα από το διάσημο εδάφιο στο Εθέρ 12. Ο Θεός μπορεί επίσης να κάνει τα αδύναμα δυνατά, βοηθώντας μας να εργασθούμε γύρω από τις αδυναμίες μας, να αποκτήσουμε κατάλληλη αίσθηση του χιούμορ ή αντίληψη γι’ αυτές και να βελτιωθούμε σε αυτές σταδιακώς με τον καιρό. Επίσης, τα δυνατά σημεία και οι αδυναμίες σχετίζονται συχνά (όπως το δυνατό σημείο της επιμονής και η αδυναμία της ξεροκεφαλιάς) και μπορούμε να μάθουμε να εκτιμούμε το δυνατό σημείο και να μετριάζουμε την αδυναμία που το συνοδεύει.

Υπάρχει ένας άλλος, ακόμη πιο δυνατός τρόπος που ο Θεός κάνει τα αδύναμα πράγματα δυνατά σε εμάς. Ο Κύριος λέει στον Μορόνι στο Εθέρ 12:37, «Και επειδή έχεις δει την αδυναμία σου, θα γίνεις δυνατός μέχρι και στο να καθίσεις κάτω στον τόπο τον οποίο έχω ετοιμάσει στους τόπους διαμονής τού Πατέρα μου».

Εδώ ο Θεός δεν προσφέρει να αλλάξει την αδυναμία του Μορόνι αλλά να αλλάξει τον Μορόνι. Με το να προσπαθεί να υπερνικήσει τη δυσκολία της ανθρώπινης αδυναμίας, ο Μορόνι –και εμείς– μπορούμε να μάθουμε χριστιανική αγάπη, συμπόνια, πραότητα, υπομονή, μακροθυμία, σοφία, αντοχή, συγχώρηση, προσαρμοστικότητα, ευγνωμοσύνη, δημιουργικότητα και ένα σωρό άλλες αρετές που μας κάνουν περισσότερο σαν τον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Αυτά είναι τα ίδια τα χαρακτηριστικά για τα οποία ήλθαμε στη γη να βελτιώσουμε, τα γνωρίσματα σαν του Χριστού που μας προετοιμάζουν για τους τόπους διαμονής άνωθεν.

Πουθενά δεν είναι πιο εμφανής η αγάπη, η σοφία και η λυτρωτική δύναμη του Θεού παρά στην ικανότητά Του να μετατρέπει τον αγώνα μας με τις ανθρώπινες αδυναμίες στις ανεκτίμητες θείες αρετές και δυνατά σημεία που μας κάνουν περισσότερο σαν Εκείνον.