Η Σάρα κάποιου άλλου

Το έβρισκα δύσκολο να χρησιμοποιώ τις πεποιθήσεις μου ως απάντηση σε μια ερώτηση τόσο απλή όσο «Γιατί δεν πίνεις καφέ;» Στο παρελθόν, έβρισκα δικαιολογίες όπως «Είναι πολύ πικρός» ή «Δεν μου αρέσει η γεύση».

Γιατί ντρεπόμουν; Γιατί φοβόμουν τόσο πολύ να υπερασπιστώ αυτά που πίστευα; Αναπολώντας τώρα, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς φοβόμουν. Αλλά θυμάμαι ακριβώς πότε σταμάτησα να κρύβομαι πίσω από δικαιολογίες.

Μια μέρα στο λύκειό μου, στο μάθημα Αγγλικών, η δασκάλα ανακοίνωσε ότι θα βλέπαμε ένα επεισόδιο ενός τηλεοπτικού προγράμματος που ήξερα ότι δεν έπρεπε να δω. Καθώς τα άλλα παιδιά επευφημούσαν με ενθουσιασμό, η συμμαθήτριά μου, η Σάρα σήκωσε το χέρι της και ρώτησε αν μπορούσε να φύγει.

Όταν η δασκάλα την ρώτησε γιατί, η Σάρα απάντησε ευθέως: «Επειδή είμαι μορμόνα και δεν βλέπω βλάσφημα προγράμματα».

Το θάρρος της να σταθεί μπροστά σε μια τάξη ήταν καταπληκτικό. Χάρη στη Σάρα, κι εγώ στάθηκα και περίμενα έξω με καθαρή συνείδηση να τελειώσει το πρόγραμμα.

Είχα αλλάξει για πάντα. Άρχισα να εξηγώ τις πεποιθήσεις μου παρά να αποφεύγω το θέμα. Και ως αποτέλεσμα, βρήκα αυτοπεποίθηση και συμμετείχα περισσότερο σε δραστηριότητες της Εκκλησίας και του σχολείου.

Ποτέ δεν είπα στη Σάρα τη μεγάλη σημασία του παραδείγματός της για εμένα, αλλά προσπαθώ να μιμηθώ το παράδειγμά της αυτοπεποίθησης. Τώρα συνειδητοποιώ ότι το να είμαστε μέλη της θαυμάσιας και ιερής Εκκλησίας του Θεού δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε. Ελπίζω να μπορέσω, μέσω του παραδείγματός μου, να είμαι η Σάρα κάποιου άλλου.