In Limon gestrand
Christina Wadley (Missouri, VS)
Illustratie Chris Wormell
Een paar zomers terug sloeg de motor van ons twaalf jaar oude minibusje, dat al heel wat kilometers op de teller had, onderweg naar verre familie af en kwam uiteindelijk tot stilstand. We konden geen kant meer op. Gelukkig waren we maar acht kilometer van het plaatsje Limon in Colorado (VS).
De plaatselijke monteur kwam met slecht nieuws. De versnellingsbak moest gerepareerd worden en we zouden minstens vijf dagen op onderdelen moeten wachten. We hadden niet veel geld bij ons maar wel onze tent en wat kampeerspullen, dus besloten we op het plaatselijke kampeerterrein te bivakkeren.
Onze familie en vrienden waren honderden kilometers ver weg. We vroegen ons dan ook af hoe en waar we de nodige boodschappen konden inslaan. We besloten de contactgegevens van de plaatselijke gemeentepresident op te zoeken in de hoop op vervoer. We belden president Dawson op en kregen binnen een half uur twee telefoontjes van ZHV-zusters uit de kleine gemeente. We waren blij verrast dat één gezin in de onmiddellijke buurt van het kampeerterrein bleek te wonen. Nog geen paar uur na ons telefoontje kwamen ze ons begroeten.
We werden die week echt met liefde en zorg door die kleine gemeente op de winderige vlakten van Colorado overstelpt. Het gezin bij ons in de buurt nodigde ons die eerste dag uit om bij hen thuis te komen eten. We genoten die avond van fijne gesprekken met de ouders terwijl onze kinderen met hun dochter speelden. De volgende ochtend kregen we een lift van een ander lid om boodschappen te doen voor ons verblijf.
De gemeenteleden bleven ons met hun gulheid overladen. Ze haalden ons zondag op om naar de kerk gaan. Ze lieten ons herinneringen opdoen in het plaatselijke treinmuseum. Onze kinderen schuilden bij hen thuis tijdens een hagelbui. Een van de leden nam mijn man zelfs een paar dagen in dienst zodat we de reparatie van de auto konden bekostigen.
Elke avond kregen we bij leden van de kleine gemeente thuis te eten en werden onze kinderen door hen vermaakt. Tegen het einde van ons verblijf nam een ander gezin ons mee naar hun boerderij, waar onze kinderen leerden paardrijden.
Toen we een week later uit Limon vertrokken, deden we dat met dankgebeden voor een nieuwe groep dierbare vrienden die ons gastvrij onthaalden en ons in Limon thuis deden voelen.