Onder heiligen der laatste dagen
Een avondmaalsdienst met engelen
Een paar dagen na Thanksgiving begon mijn driejarige zoontje, Drew, te sukkelen. Hij werd elke ochtend wakker, at zijn ontbijt, kleedde zich aan en leek oké, maar naarmate de dag vorderde werd hij futloos en wilde niet meer eten.
Dat ging zo enkele weken lang door. Uiteindelijk bezocht ik op vrijdag 18 december rond drie uur ’s middags de dokter, met Drew in mijn armen. Drew kon niet meer staan of lopen, en zag asgrauw.
Ik keek de dokter aan en zei: ‘Zo is hij al drie weken elke middag en avond.’ De dokter bekeek hem snel en stuurde hem onmiddellijk door naar het ziekenhuis. Ze deden allerlei onderzoek maar konden niets vinden.
De volgende dag werd Drew naar een ander ziekenhuis overgebracht. Die zondag voelde ik me terneergeslagen. Na talloze onderzoeken in twee ziekenhuizen wist niemand nog wat mijn zoon mankeerde. Bovendien was het de zondag voor kerst. De avondmaalsdienst met het kerstprogramma is ieder jaar mijn favoriet en nu zou ik alle mooie liederen en toespraken in onze wijk mislopen.
Toen mijn man en ik met Drew naar een kamer in het ziekenhuis liepen waar een avondmaalsdienst gehouden werd, voelde ik me ellendig. Ik liep naar de tafel waarop de programma’s lagen, pakte er een, liep nog steeds verder met mijn hoofd naar beneden en botste toen tegen iemand op.
Ik keek op en zei ‘sorry’, maar ik zag niemand. Ik keek rond in de zaal waar de avondmaalsdienst werd gehouden. Het leek een soort auditorium. Op het podium stonden een paar stoelen voor de sprekers, een piano en een tafel voor het avondmaal met stoelen erbij. Er waren zieke kinderen met hun ouders, veel van hen met een draagbaar infuus.
Toen ik zo in de zaal rondkeek, voelde ik de aanwezigheid van engelen. We namen plaats en er stroomden tranen langs mijn wangen, doordat ik de liefde van God voelde voor zijn zieke en lijdende kinderen, die in de fijnste tijd van het jaar met allerlei ziekten in het ziekenhuis lagen.
Het werd een van de mooiste avondmaalsdiensten van mijn leven.
De artsen zijn er nooit achter gekomen wat Drew mankeerde. Hij kreeg medicijnen voor de symptomen en mocht de volgende dag naar huis. Er is sindsdien geen terugval geweest, maar die kerstavondmaalsdienst zal me altijd bijblijven.