Onder heiligen der laatste dagen
Jezus begroeten
Illustratie Dan Burr
Eindelijk was het zover: de avond voor Kerstmis. Bijna de hele familie was bij ons: oma en opa Fletcher, onze drie dochters en hun echtgenoten en kinderen. Het werd al donker en buiten gingen de lichtjes aan. De huizen schitterden met prachtige versieringen en achter de ramen glinsterden de kerstbomen.
We maakten ons klaar om naar de kerstuitvoering te gaan, die de kerk al jarenlang in Calgary (Alberta, Canada) hield. We verheugden ons ieder jaar op die uitvoering, compleet met ezels, schapen, wijzen, herders, Romeinse soldaten, engelen en een krachtig geluidssysteem. Daardoor kwam de geest van vrede, liefde en de ware betekenis van Kerstmis in onze hectische kerstviering.
We kwamen aan in Heritage Park, waar de uitvoering plaatsvond, en genoten al gauw van de prachtige muziek van het Mormon Tabernacle Choir en het verhaal van de geboorte van de Heiland. Lauren, ons oudste kleinkind, was drie jaar oud. Ze was gefascineerd door wat ze zag en hoorde, ja, door het hele verhaal. Je zag ademwolkjes in de lucht onder de heldere, door sterren verlichte hemel. We keken naar Jozef en Maria die gehoorzaam aan keizer Augustus naar Bethlehem gingen om zich daar in te schrijven. De vrouw die Maria speelde was zwanger (zie Lukas 2:5), en de enige plek waar zij konden overnachten was een eenvoudige stal. Daar ‘baarde [Maria] haar eerstgeboren Zoon, wikkelde Hem in doeken en legde Hem in de kribbe’ (zie Lukas 2:7). De schijnwerpers richtten zich op de heuvel waar we herders konden zien die ‘de wacht hielden over hun kudde’ (zie Lukas 2:8). Plotseling verscheen er een acteur die als engel verkleed was op dramatische wijze in de lucht, door helder licht omgeven. Lauren riep spontaan in liefde uit: ‘Jezus, ik ben het, Lauren!’
Iedereen om ons heen hoorde haar, lachte zachtjes en genoot van deze verrassing. Het was een onschuldige verwarring van identiteit, maar voor ons maakte het de uitvoering van dat jaar gedenkwaardig. Lauren wist dat Jezus haar kende en wij werden eraan herinnerd dat wij weten dat Hij ieder van ons echt kent. We vroegen ons af of Lauren zich haar Heiland nog een beetje herinnerde, daar ze slechts drie jaar daarvoor afscheid van Hem genomen had. Laurens spontane groet gaf ons de hoop dat wij Hem ook zullen herkennen als we Hem weer zien. Haar liefde voor de Heiland en zijn liefde voor Lauren verwarmden op die avond voor Kerstmis ons hart.