ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ការពិចារណា អំពីសំណួរពិភាក្សារបស់យើង
សំណួរដែលសំខាន់បំផុតនោះអាចជាសំណួរដែលគ្រូបង្រៀនសួរខ្លួនឯងពីមុនពួកគាត់ទៅបង្រៀន ។
រចនារូបភាពដោយ អូហ្គើស្តូ ស្សាំប៊ូណាតូ
សូមស្រមៃថា អ្នកកំពុងអង្គុយបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន ហើយពិភាក្សាគ្នាអំពីខ្សែភាពយន្តដែលអ្នកបានមើលជាមួយគ្នា ។ ក្រោយមកមិត្តភក្តិម្នាក់និយាយថា « តើមាននរណាអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេថា តើឈុតឆាកដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះគឺនៅត្រង់ណា ? »
អ្នកប្រហែលជាមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះសំណួរនោះបន្តិច អ្នកគិតមួយសន្ទុះ ហើយនិយាយថាឈុតឆាកចុងក្រោយគេប្រហែលជាឈុតសំខាន់ខ្លាំងបំផុត ។ មិត្តភក្ដិរបស់អ្នកនិយាយថា « នោះគឺជាយោបល់ល្អ ។ ប៉ុន្តែឈុតនោះពុំមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតនោះទេ ។ តើមាននរណាគិតថាឈុតណាទៀត ? តោះយើងស្ដាប់អ្នកដែលមិនទាន់បានចែកចាយនៅឡើយ » ។
យើងពុំនិយាយគ្នាបែបនេះឡើយក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិរបស់យើង ប៉ុន្តែដោយហេតុផលមួយចំនួន អារម្មណ៍បែបនេះក៏កើតមានឡើងជារឿយៗនៅក្នុងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យផងដែរ ។ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន ជួនកាលយើងនិយាយអ្វីមួយក្នុងរបៀបដែលចម្លែក និង បង្ខាំងមិនឲ្យមានការសន្ទនា ជំនួសឲ្យការពិភាក្សាអំពីសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អដោយងាយៗ និង ដោយអារម្មណ៍ល្អ ។ យើងសង្ឃឹមថា សមាជិកក្នុងថ្នាក់ទទួលអារម្មណ៍ថា ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន ហើយពួកគេមានអារម្មណ៍ល្អ ក្នុងការចែកចាយគំនិត របស់ពួកគេទាក់ទងនឹងគោលការណ៍ដែលពួកគេកំពុងរៀន ។ ការចែកចាយបែបនោះអាចយាងព្រះវិញ្ញាណ ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមានបទពិសោធន៍កាន់តែល្អ ។
តើយើងអាចប្រាកដថា សំណួរដែលយើងសួរនាំឲ្យមានការពិភាក្សាកាន់តែប្រកបដោយភាពងាយស្រួល និង មានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្តេច ? មានចំណុចជាច្រើនដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវធ្វើ និង មិនត្រូវធ្វើ ដែលមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង ៖ សូមកុំសួរសំណួរណាដែលមានចម្លើយច្បាស់ៗពេក ។ សូមសួរសំណួរដែលមានចម្លើយច្រើនជាងមួយ ។ សូមកុំសួរសំណួរដែលជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនខ្លាំងពេក ។
វាក៏អាចមានប្រយោជន៍ ដោយសួរខ្លួនយើងនូវសំណួរនេះពីមុនយើងចាប់ផ្តើមរៀបចំសំណួរនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ៖ ហេតុអ្វីខ្ញុំសួរសំណួរនេះ ?
ហេតុអ្វីអ្នកសួរសំណួរនេះ ?
ហេតុផលដែលបង្កប់នៅក្នុងសំណួររបស់យើងធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដ៏ធំ ។ ឧទាហរណ៍ តើជួនកាលយើងសួរសំណួរ ដោយសារតែយើងមានអ្វីចង់ប្រាប់ ប៉ុន្តែយើងចង់ឲ្យសមាជិកក្នុងថ្នាក់ឆ្លើយវាជំនួសយើងឬ ? ពិតណាស់ យើងពុំចង់និយាយតែម្នាក់ឯងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងចង់ឲ្យចំណុចពិសេសណាមួយកើតឡើង ដូច្នេះជួនកាលយើងសួរសំណួរ ដែលយើងដឹងថានឹងបំផុសឲ្យមានចម្លើយដែលយើងចង់ឮ ។ ផ្នត់គំនិតនេះនាំទៅរកសំណួរដែលពិតជាមានចម្លើយបង្កប់ ដូចជាសំណួរសួរថា « តើការចៀសវាងពីការណ៍អាសគ្រាមជួយអ្នកឲ្យរក្សាគំនិតបានបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្តេច ? » ឬ « តើការអធិស្ឋានប្រចាំថ្ងៃសំខាន់ដែរឬទេ ?
មានកាលៈទេសមួយចំនួនដែលវាសមរម្យយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីសួរសំណួរ ដែលមានបំណងបំផុសឲ្យមានចម្លើយជាក់លាក់ ។ សំណួរទាំងនោះអាចគូសបញ្ជាក់ពីចំណុចមួយ ឬ ជួយគ្រូបង្រៀនបង្រៀនកាន់តែប្រសើរឡើង ។ ប៉ុន្តែសំណួរបែបនេះពុំទំនងជាជំរុញ ឲ្យមានការពិភាក្សាប្រកបដោយអត្ថន័យ ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើយើងសួរសំណួរ ដោយសារយើងពិតជាចង់ដឹងអំពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងគំនិត និង ចិត្ត ព្រមទាំងជីវិតរបស់សមាជិកក្នុងថ្នាក់យើង នោះវានឹងបង្ហាញឡើងនៅក្នុងសំណួរដែលយើងសួរនោះឯង ។
សំណួរដែលអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យមានការសន្ទនាដោយស្មោះត្រង់ ដែលជំរុញឲ្យមានការរៀនសូត្រខាងវិញ្ញាណ រួមមានសំណួរដូចជា « នៅពេលអ្នកអានខគម្ពីរនេះហើយ តើមានអ្វីដែលទាក់ទាញអារម្មណ៍អ្នកដែរឬទេ ? » ឬ « តើអ្នកចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះអំពីការអធិស្ឋានរបស់អេណុស ? » ឬ « តើមានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះដែលបានបង្រៀនអ្នកឲ្យទុកចិត្តលើការសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ ? » ឬ សំណួរភាគច្រើនដែលចាប់ផ្តើមដោយពាក្យ « តើអ្នកគិតថា… ? »
សូមពិចារណាពីឧទាហរណ៍ទាំងនេះ ៖
-
ព្រះវិញ្ញាណបានសួរនីហ្វៃ « តើអ្នកប្រាថ្នាអ្វីទៀត ? » ( នីហ្វៃទី១ ១១:១០ ) ។
-
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសួរសិស្សរបស់ទ្រង់ថា « ចុះឯអ្នករាល់គ្នាវិញ តើថាខ្ញុំជាអ្នកណា ? » ( ម៉ាថាយ ១៦:១៥ ) ។
-
ហើយទ្រង់មានបន្ទូលទៅ ម៉ាថា ថា « ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត… នាងជឿសេចក្តីនេះឬទេ ? » ( យ៉ូហាន១១:២៥, ២៦ ) ។
សំណួរនីមួយៗនៃសំណួរទាំងនេះបានអញ្ជើញឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចែកចាយ ពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគាត់ ។ ហើយនៅក្នុងករណីនីមួយៗ អ្វីដែលបានកើតឡើងនោះគឺជាបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណប្រកបដោយឥទ្ធិពល ។
សំណួរគឺជាការបង្ហាញនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់
ទោះជឿឬមិនជឿ ការសួរសំណួរដែលជំរុញឲ្យមានការពិភាក្សាកើតឡើងដោយឯកឯងចំពោះមនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នា—ទោះបីមនុស្សដែលគិតថាខ្លួនពួកគេមិនមែនជាគ្រូបង្រៀនល្អក្តី ។ យើងសួរសំណួរនោះដោយពុំបានព្រាងទុកគ្រប់ពេល ដែលយើងមានការសន្ទនាប្រកបដោយអត្ថន័យជាមួយមិត្តភក្តិ និង គ្រួសារ—ឬ ពេលនិយាយគ្នាអំពីខ្សែភាពយន្តដែលចូលចិត្តនៅពេលបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងឈរនៅពីមុខសិស្ស យើងភ្លេចអស់នូវអ្វីៗដែលកើតឡើងដោយសាមញ្ញនោះ ។
ដូច្នេះប្រហែលជាផ្នែកសំខាន់ក្នុងការសួរសំណួរឲ្យមានការពិភាក្សាល្អនោះគឺគិតចំពោះខ្លួនយើងថា « តើខ្ញុំនឹងសួរសំណួរនេះយ៉ាងដូចម្តេច ប្រសិនបើយើងមិននៅក្នុងថ្នាក់វិញនោះ—គឺប្រសិនបើយើងអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ និយាយអំពីដំណឹងល្អជាក្រុមជាមួយមិត្តភក្តិវិញនោះ ? តើខ្ញុំអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយការយល់ដឹង និង អារម្មណ៍របស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ? » ការបង្រៀនគឺ ពិតជា មិនដូចជាការជជែកគ្នាធម្មតាជាមួយមិត្តភក្តិឡើយ ប៉ុន្តែវាមានចំណុចរួមមួយដូចគ្នា ៖ វាគប្បីត្រូវបានជំរុញដោយការចាប់អារម្មណ៍ដោយស្មោះសរ និង មានក្តីស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ ។
ដូច្នេះសូមកុំបារម្ភ ប្រសិនបើអ្នកពុំទាន់មានជំនាញក្នុងការបង្កើនការសួរសំណួរឲ្យបានល្អនោះ ។ អ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបាននោះ គឺស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ដែលអ្នកបង្រៀន ព្រះវិញ្ញាណនឹងដឹកនាំអ្នក ហើយអ្នកនឹងចេះកាន់តែច្រើន ហើយដឹងកាន់តែច្រើនពីអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ។ ប៉ុល បានប្រកាសថា « សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ » (កូរិនថូសទី១ ១៣:៨) ហើយរឿងនោះវាពិត សូម្បីតែអ្វីមួយដែលសាមញ្ញដូចជាគ្រូបង្រៀនសួរសំណួរនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។