ការខិតកាន់តែជិត ៖ ស្រឡាញ់ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅ រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
យើងអាចរៀនយ៉ាងច្រើនពីគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ។
At the Well ( នៅឯអណ្តូងទឹក ) ដោយ គ្រីស្ទស្តាល់ ខ្លូស
នៅក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលប្រតិព័ទ្ធភេទដូចគ្នា ជាញឹកញាប់យើងងាកទៅរកគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ សម្រាប់ជាជំនួយក្នុងការយល់ដឹងពីរបៀបដ៏វិសេសបំផុតក្នុងការតម្រង់ទិសដៅទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសមាជិកនៃសាសសនាដទៃទៀត ។ ថ្ងៃមួយយើងបានសញ្ជឹងគិតអំពីរបៀបដែល ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានសុំឲ្យយើង « ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ » ( យ៉ូហាន ១៣:៣៤ ) ។ យើងឃើញថាវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលទ្រង់មិនមានបន្ទូលថា « ពីព្រោះ ខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា » ប៉ុន្តែបែរជាមានបន្ទូលថា « ដូច ខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា » ទៅវិញ ។ ចំណុចនេះធ្វើឲ្យយើងគិតអំពី របៀបដែល ព្រះអង្គសង្គ្រោះស្រឡាញ់រាស្រ្តទាំងអស់ ។ តើទ្រង់បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់របៀបណា ?
យើងបានសម្រេចចិត្តចំណាយពេលវេលាមួយចំនួនរបស់យើង សិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី រកមើលដំណើររឿងជាក់លាក់អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្ក្រោះមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សផ្សេងៗ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើការងារបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ ។ ក្នុងនាមជាស្វាមីភរិយា ដែលយើងទាំងពីរមានការទាក់ចិត្តនឹងការប្រតិព័ទ្ធភេទដូចគ្នា យើងចង់មានចំណេះដឹងកាន់តែជាក់ច្បាស់ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវប្រព្រឹត្តចំពោះអស់អ្នកដែលហាក់ដូចជានៅក្រៅសង្គម ខុសពីគេឯង ។ នេះគឺជាលំនំាពីរបីដែលយើងកត់សម្គាល់ឃើញ ។
ព្រះយេស៊ូវអនុវត្តចំពោះវប្បធម៌ខុសៗគ្នាដោយព្រះទ័យសន្តោស
យើងរស់នៅក្នុងជំនាន់ដែលសង្គម និងនយោបាយមានការខ្វែងគំនិតគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ដូចជំនាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ មានព្រះជន្មរស់នៅដែរ ។ រឿងរ៉ាវមួយចំនួននៅក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់គឺចាក់ឫសយ៉ាងយូរ និងយ៉ាងជ្រៅក្នុងជំនឿពីបុរាណ និង ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ។
ឧទាហរណ៍ គោលបំណងរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកសាម៉ារី គឺជាទីកន្លែងដែលពួកយ៉ូដាបានគេចវេសពីព្រោះតែជម្លោះរាប់ពាន់ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ។ នៅពេលព្រះយស៊ូវ ជួបស្រី្តម្នាក់ហើយសុំទឹកនាងសោយ ប្រតិកម្មរបស់នាងហាក់ដូចជា ផ្នែកនយោបាយ និងសាសនា « ផ្សេង »—ដោយឆ្លុះបញ្ជាំងពីភាពខុសគ្នារវាងទ្រង់ជាសាសន៍យ៉ូដា ហើយនាងគឺជាសាសន៍សាម៉ារី ។ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៤ ) ។ ក្នុងការឆ្លើយតបនឹងឥរិយាបបែបនោះ ព្រះយេស៊ូវបានប្រព្រឹត្តចំពោះនាងក្នុងនាមជាបុត្រីរបស់ព្រះ ។ ប្រតិកម្មរបស់ទ្រង់ចំពោះការមានបន្ទូលតប នឹងនាងដោយក្តីស្រឡាញ់ និងដោយស្មោះត្រង់គឺជាគំរូយ៉ាងអស្ចារ្យសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។ យុទ្ធសាស្រ្តទូទៅរបស់មាសត្រូវគឺព្យាយាមបំបែកយើង ជាក្រុមខុសៗគ្នា បង្កើតជម្លោះ ហើយច្បាំងគ្នាក្នុងសង្គ្រាម ។ « ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ » ( សាំយូអែលទី ១ ១៦:៧ ) ។
វាងាយស្រួលក្នុងការអនុវត្តមេរៀននៅក្នុងដំណើររឿងនេះ ទៅនឹងសង្គមរបស់យើងនាសព្វថ្ងៃនេះ ។ កាលយើងឆ្លងកាត់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង រួមទាំងការប្រជុំក្នុងសាសនាចក្រ និងសកម្មភាពផ្សេងៗ យើងបានជួបមនុស្សមកពីជីវប្រវត្តិខុសគ្នាៗ ។ មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានពិភពលោកចាត់ទុកថា ជាសត្រូវផ្នែកនយោបាយ ឬវប្បធម៌ ។ ជាជាងការផ្តោតលើអ្វីដែលអាចបំបែកយើង យើងអាចជ្រើសរើសផ្តោតលើអ្វីដែលយើងមានដូចគ្នា ក្នុងនាមជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះវរបិតាមាតាសួគ៌ ហើយរៀននិយាយជាមួយអ្នកដទៃដោយក្តីស្រឡាញ់ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ ។
នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅជួបប្រជាជននៅទ្វីបអាមេរិក បន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានបង្រៀនថា « អារក្សវិញ … ដែលជាបិតានៃការទាស់ទែងគ្នា ហើយវាចាក់រុកចិត្តមនុស្សឲ្យមានកំហឹងទាស់ទែងនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក » ( នីហ្វៃទី ៣ ១១:២៩ ) ។ ប្រជាជនទាំងនោះបានស្ដាប់តាមទ្រង់ ហើយជាច្រើនជំនាន់ក្រោយមកទៀត ពួកគេបានបង្កើតសង្គមមួយដែល « គ្មានអ្នកមាន ឬអ្នកក្រ គ្មានអ្នកបម្រើគេ ឬអ្នកសេរីឡើយ តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានធ្វើឲ្យមានសេរីភាព ហើយជាអ្នកទទួលអំណោយទានខាងឯស្ថានសួគ៌ » ( នីហ្វៃទី ៤ ១:៣ ) ។
ព្រះយេស៊ូវ ឆ្ពោះទៅមុខជំនួសដោយគេចចេញ
ព្រះយេស៊ូវបានខិតខំយ៉ាងសកម្មក្នុងការខិតទៅជិតអ្នកដទៃ ទាំងខាងសតិអារម្មណ៍ និង ខាងរាងកាយជាញយៗ ជំនួសដោយការប្រើពាក្យដោះសា ដើម្បីអង្គទ្រង់នៅឆ្ងាយពីពួកអ្នកដែលជាញឹកញាប់តែងត្រូវគេស្អប់ខ្ពើម និងបណ្តេញចេញឡើយ ។
ឧទាហរណ៍ មានគ្រាមួយព្រះយេស៊ូវបានជួបបុរសម្នាក់ពិការដៃ ។ ពីព្រោះវាជាថ្ងៃឈប់សម្រាក គឺមានបម្រាមខាងសាសនា ដាក់កំហិតលើកិច្ចការណាដែលត្រូវធ្វើ និងមិនត្រូវធ្វើក្នុងថ្ងៃនោះ ។ ជាជាងគេចចេញពីមនុស្សដែលត្រូវការជំនួយ រហូតដល់ថ្ងៃដែលសង្គមទទួលស្គាល់ឱកាសដែលនឹងមកដល់ពេលក្រោយ ព្រះយេស៊ូវ បានជ្រើសរើស « ធ្វើការល្អ » មួយរំពេច ( ម៉ាថាយ ១២:១២ ) ។ ទ្រង់អញ្ជើញឲ្យបុរសនោះលើកដៃរបស់គាត់ ។ « រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅមនុស្សនោះថាចូរលាតដៃអ្នកទៅ គាត់ក៏លាតហើយដៃនោះបានជាដូចដៃម្ខាង » ( ម៉ាថាយ ១២:១៣ ) ។
ដំណើររឿងស្រដៀងគ្នានេះបានដំណាលម្តងហើយម្តងទៀត ទូទាំងព្រះគម្ពីរ ។ ព្រះយេស៊ូវ ត្រូវបានស្គាល់ថាទ្រង់មានក្តីមេត្តាសូម្បីតែជាមួយនឹងស្រ្តីដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថាមិនស្អាតស្អំ ( សូមមើល លូកា ៨ ) ទ្រង់បានទទួល ហើយព្យាបាលមនុស្សថ្លង់ ( សូមមើល ម៉ាកុស ៥ )ហើយទ្រង់ព្យាបាលមនុស្សម្នាក់ដែលគេមើលងាយ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៩:១–៧ ) ។ គំរូមួយដែលយើងមើលឃើញទូទាំងព្រះគម្ពីរគឺថានៅពេល « ទ្រង់ក៏លូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់ » ( ម៉ាថាយ ៨:៣ ) វាតែងជាការលើកទឹកចិត្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកដទៃ ដើម្បីផ្តល់នូវការព្យាបាល និងភាពសុខសាន្ត ។
ប្រហែលការអញ្ជើញមួយពីដំណើររឿងទាំងនេះ ធ្វើឲ្យយើងអាចខិតកាន់តែជិតអស់អ្នកដែលខុសពីយើង ។ ឧទាហរណ៍ តើយើងអង្គុយជិតនរណាម្នាក់ដែលទើបមកព្រះវិហារដែរទេ ទោះបីជាពួកគេមិនបានស្លៀកពាក់ដូចអ្នកដទៃទៀតក្តី ? តើយើងបានទុកកន្លែងសម្រាប់ពួកគេ ចូលរួមក្នុងការសន្ទនាក្នុងសាលដែរឬទេ ? តើយើងបានញញឹម ហើយនិយាយថាសួស្តី និងសួរសំណួរល្អៗ ដែលសម្តែងពីការចង់ស្គាល់ពួកគេឲ្យកាន់តែច្បាស់ និងជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍ថាចូលរួមឬទេ ?
ហើយប្រហែលជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះគឺ តើយើងអាចអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងជិតស្និទ ខាងសតិអារម្មណ៍ និងខាងវិញ្ញាណជាមួយអ្នកដទៃ ចែកចាយភាពសុខសាន្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដូច ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបៀបណា ? យើងដឹងថា យើងបានពរជ័យពីព្រះ នៅពេលដែលយើងខិតខំទាក់ទង—ជាពិសេសជាមួយអស់អ្នកដែលហាក់បីដូចជាខុសពីយើង ។
ព្រះយេស៊ូវអញ្ជើញប្រជាជនឲ្យចែករំលែកអាហារ
ក្នុងអំឡុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីរបស់យើង យើងបានរំជួលចិត្ត ដែលជាញឹកញាប់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានចែកចាយអាហារជាមួយអ្នកដទៃ ។ នៅក្នុងករណីជាច្រើន ទ្រង់ត្រូវបានគេរិះគន់ ពីព្រោះតែមនុស្សដែលទ្រង់ជ្រើសរើសចំណាយពេលជាមួយ ។
ក្នុងនោះមានឧទាហរណ៍មួយ ព្រះយេស៊ូវបានហៅសិស្សម្នាក់របស់ទ្រង់ បុរសនោះឈ្មោះ ម៉ាថាយ គាត់គឺជា « អ្នកយកពន្ធ » ឬជាមនុស្សម្នាក់ជាអ្នកតំណាងរដ្ឋាភិបាលកំពង់កាន់អំណាចនាពេលនោះ ( សូមមើល លូកា ៥:២៧ សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « អ្នកយកពន្ធ » ) ។ ជាទូទៅប្រជាជន យ៉ូដា ស្អប់អ្នកយកពន្ធណាស់ ។ ដូច្នេះ នៅពេលម៉ាថាយរៀបចំពិធីជប់លៀងដ៏ធំមួយ សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ និងសិស្សរបស់ទ្រង់ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ី—ជាអស់អ្នកដែលគួរតែធ្វើតាមព្រះបញ្ញតិ្តទាំងឡាយរបស់ព្រះ—បានរអ៊ូរទាំ ។ ពួកគេបានសួរថា « ហេតុអ្វីបានជាបរិភោគជាមួយពួកអ្នកយកពន្ធ » ។ ព្រះយេស៊ូវ បានឆ្លើយថា « ពួកអ្នកជាមិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ ត្រូវការតែពួកអ្នកដែលឈឺប៉ុណ្ណោះ » ( លូកា ៥:៣០–៣១ ) ។
Jesus and Disciples in the Kidron Valley ( ព្រះយេស៊ូវ និងសិស្សរបស់ទ្រង់ នៅឃិនដ្រូន វ៉ាលី ) ដោយ បាឡ៉ាក បាឡុក ធនធានសិល្បៈ
នេះគឺជាគំរូ ដែលប្រកបដោយព្រះចេស្តា អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះជ្រើសរើសមិនលំអៀងទៅរកការមើលតែទៅលើអាការៈខាងក្រៅ ឬ កេរ្តិ៍ឈ្មោះខាងលោកិយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ផ្តោតទៅលើសេចក្តីត្រូវការ តម្លៃ និងសក្តានុពលរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។ វាគឺជាចំណេះដឹងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ តាំងពីលើកដំបូង នៅពេលដែលយើងអានអំពីព្រះយេស៊ូវចែករំលែកអាយារជាមួយនឹង ម៉ាថាយ និងអ្នកដទៃទៀត ។ យើងនឹងមិនដែលអាចជះឥទ្ធិពលលើនរណាម្នាក់ឡើយ ប្រសិនបើយើងមិនអាចចូលទៅដល់ពួកគេនោះ ។ លើកលែងតែយើងចំណាយពេលវេលារៀនស្គាល់ពួកគេ ស្រឡាញ់ពួកគេ និងព្រមទទួលយកពួកគេ ត្រង់ដំណាក់កាលនៃជីវិតរបស់ពួកគេ យើងនឹងមានឥទ្ធិពលតិចតួចបំផុត នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។
បងប្អូនប្រហែលជាធ្លាប់បានឮ សុភាសិតថា « គឺត្រូវស្រឡាញ់ដល់អ្នកប្រព្រឹត្តបាបតែត្រូវស្អប់អំពើបាប » ។ តើយើងបានចំណាយពេលគ្រប់គ្រាន់ បានពាក់កណ្តាលនៃការអញ្ជើញលើកដំបូងនោះទេ ? ព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលប្រាប់យើងថា « ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក » ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៣:៣៤ ) និង ត្រូវអភ័យទោស « ដល់៧ចិតសិបដងទៅទៀត » ( ម៉ាថាយ ១៨:២២ ) ។ ជំនួសឲ្យការចំណាយពេលព្យាយាមកំណត់រក និងស្អប់អំពើបាបរបស់អ្នកដទៃ ចូរយើងប្រើឋាមពលនោះ ចិញ្ចឹមបីបាច់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងវិញ ។
យើងចូលចិត្តសុភាសិតថា « គឺត្រូវស្រឡាញ់ដល់អ្នកប្រព្រឹត្តបាប ចូរអញ្ជើញពួកគេចូលរួមអាហារពេលល្ងាច ! » ។ ដោយសារតែយើង ទាំងអស់គ្នា បានធ្វើបាប « ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ » ( រ៉ូម ៣:២៣ ) រឿងនេះផ្តល់ឱកាសយ៉ាងច្រើនដល់យើង ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ តាមរយៈការរៀបចំអាហារដោយក្តីស្រឡាញ់ ផ្តល់ការបម្រើនៅកន្លែងដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះមានវត្ថមាន ។ ចូរយើងសន្ទនានៅជុំវិញតុអាហាររបស់យើង ដោយសណ្តានចិត្តស្មោះត្រង់ ជាមិត្តភាពពិតប្រាកដ និងការខិតខំដោយចេតនាពិត ក្នុងការមើលទៅលើអ្នកដទៃ ដូចព្រះយេស៊ូវ ទតមើលចំពោះយើង ។
ការកសាងស៊ីយ៉ូន
ឆ្នាំនេះយើងប្រារព្ធពិធីអបអរខួបលើកទីពីររយឆ្នាំនៃការនិមិត្តដំបូង នៅពេលព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទបានប្រកាសថា ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវបានស្តារឡើងវិញ ។ ឆ្នាំក្រោយយើងនឹងរៀនអំពី គំរូរបស់ពួកបរិសុទ្ធជំនាន់ដើមដែលបានជួយសាងសង់ នគររបស់ព្រះអម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះ នៅក្នុងសម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ។ ពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះកាលពីជំនាន់មុនបានរកមធ្យោបាយធ្វើការរួមគ្នា និងសាមគ្គីគ្នា ទោះបីជាពួកគេមកពីជាតិសាសន៍ជំនឿសាសនាពីមុន និងជីវប្រវត្តិខាងសង្គមសេដ្ឋកិច្ចផ្សេងពីគ្នាក្តី ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងប្រឈមមុខនឹងឱកាសដូចគ្នា ។ យើងត្រូវតែរិះរកវិធីរួមសាមគ្គីគ្នា ក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ទោះបីជាមានវប្បធម៌ និងនយោបាយផ្សេងគ្នាដែលព្យាយាមបំបែកយើងចេញពីគ្នាយ៉ាងណាក្តី ។ រឿននេះអាចកើតឡើង ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាអ្នកណែនាំយើង ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងដ៏ឥតខ្ចោះហើយធ្វើឲ្យអ្វីដែលទន់ខ្សោយក្លាយទៅជាខ្លាំងពូកែបាន ( សូមមើល អេធើរ ១២:២៧ ) ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីពីការឈឺចាប់របស់យើង ដ៏ឥតខ្ចោះ ហើយអាចជួយព្យាបាលយើង ( សូមមើល អេធើរ ៧:១១–១២ ) ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីភាពខុសគ្នារបស់យើងយ៉ាងឥតខ្ចោះ ហើយនៅសន្យាថាយើងអាច—ដូចនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤៩:២៥ ពិពណ៌នាអំពី—ភាពរីកចម្រើន និង ក្តីរីករាយនៅក្នុងស៊ីយ៉ូន រួមគ្នា ។ ◼