Dlaczego ścieżka przymierza

Pierwszym elementem jest charakter naszego posłuszeństwa Bogu. Poza posiadaniem dobrych intencji uroczyście zobowiązujemy się żyć każdym słowem, które wychodzi z ust Boga. Tym naśladujemy przykład Jezusa Chrystusa, który przez chrzest „pokazuje dzieciom ludzkim, że według ciała korzy się przed Ojcem i świadczy Ojcu, że będzie Mu posłuszny w przestrzeganiu Jego przykazań”⁶.

W przymierzach chodzi o coś więcej niż tylko o unikanie błędów czy bycie roztropnym podczas podejmowania decyzji. Czujemy się odpowiedzialni przed Bogiem za nasze wybory i nasze życie. Bierzemy na siebie imię Chrystusa. Skupiamy się na Chrystusie — na byciu mężnym w świadectwie o Jezusie i na rozwijaniu Chrystusowego charakteru.

Dzięki przymierzom posłuszeństwo zasadom ewangelii zakorzenia się w naszej duszy. Znam parę, w której żona w momencie zawierania małżeństwa nie była aktywna w Kościele, a mąż nigdy nie był jego członkiem. Nazwę ich Mary i John, nie będę używał ich prawdziwych imion. Kiedy w rodzinie zaczęły pojawiać się dzieci, Mary poczuła potrzebę wychowania ich zgodnie z nakazem z pism świętych: „Napominajcie i wychowujcie je w karności, dla Pana”⁷. John ją wspierał. Mary dokonała ważnych poświęceń, aby być w domu i konsekwentnie nauczać ewangelii. Dbała o to, aby rodzina w pełni korzystała z możliwości oddawania czci i z zajęć w Kościele. Mary i John stali się przykładnymi rodzicami, a ich dzieci (wszyscy energiczni chłopcy) wzrastali w wierze i w oddaniu zasadom i standardom ewangelii.

Rodzice Johna, dziadkowie chłopców, byli zadowoleni ze zdrowego stylu życia i osiągnięć swoich wnuków, ale z powodu pewnych uprzedzeń wobec Kościoła chcieli przypisać ten sukces wyłącznie umiejętnościom wychowawczym Johna i Mary. John, choć nie był członkiem Kościoła, nie pozwolił, by ta ocena pozostała bez komentarza. Uparcie twierdził, że są świadkami owoców nauczania ewangelii — tego, czego jego synowie doświadczają w kościele, jak również tego, co dzieje się w domu.

John sam znajdował się pod wpływem Ducha Świętego, miłości i przykładu swojej żony oraz nalegań swoich synów. Z czasem został ochrzczony, ku wielkiej radości członków okręgu i przyjaciół.

Chociaż ich życie i życie ich synów nie było pozbawione wyzwań, Mary i John z całego serca potwierdzają, że to właśnie przymierze ewangelii jest źródłem ich błogosławieństw. Widzieli, jak słowa Pana skierowane do Jeremiasza wypełniły się w życiu ich dzieci, jak również w ich własnym: „Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”⁸.

Drugim wyjątkowym aspektem ścieżki przymierza jest nasza relacja z Bogiem. Przymierza, które Bóg oferuje Swoim dzieciom, nie tylko nas prowadzą. One wiążą nas z Nim, a związani z Nim, możemy przezwyciężyć wszystko⁹.

Czytałem kiedyś artykuł pewnego niedoinformowanego reportera prasowego, który tłumaczył, że sposób, w jaki dokonujemy chrztów za zmarłych, polega na zanurzaniu w wodzie rolek mikrofilmów. Wtedy wszyscy ci, których imiona i nazwiska znajdują się na mikrofilmie, są uważani za ochrzczonych. Takie podejście byłoby wydajne, ale ignorowałoby nieskończoną wartość każdej duszy i decydujące znaczenie osobistego przymierza z Bogiem.

„[Jezus] powiedział […]: Wchodźcie przez ciasną bramę, albowiem ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota, i niewielu jest tych, którzy ją znajdują”¹⁰. Obrazowo rzecz ujmując, brama ta jest tak wąska, że umożliwia wejście tylko jednej osobie naraz. Każdy podejmuje indywidualne zobowiązanie wobec Boga i w zamian przyjmuje od Niego zawarte imiennie osobiste przymierze, na którym może całkowicie polegać w tym życiu i w wieczności. Dzięki obrzędom i przymierzom „ukazana jest moc boskości” w naszym życiu¹¹.

To prowadzi nas do rozważenia trzeciego szczególnego błogosławieństwa ścieżki przymierza. Bóg daje niemalże niemożliwy do pojęcia dar — aby pomóc tym, którzy zawarli przymierze, dotrzymywać go — dar Ducha Świętego. Dar ten jest prawem do stałego towarzystwa, ochrony i przewodnictwa Ducha Świętego¹². Znany również jako Pocieszyciel Duch Święty „napełnia nadzieją i doskonałą miłością”¹³. On „zna wszystkie sprawy i daje świadectwo o Ojcu i Synu”¹⁴, którego świadkami zobowiązujemy się być¹⁵.

Na ścieżce przymierza znajdujemy również niezbędne błogosławieństwa przebaczenia i oczyszczenia z grzechu. Jest to pomoc, którą możemy uzyskać tylko dzięki łasce Bożej udzielanej przez Ducha Świętego. „Oto jest przykazanie” — mówi Pan — „Odpokutujcie, wszystkie krańce ziemi, i przyjdźcie do mnie, i zostańcie ochrzczeni w imię moje, abyście zostali uświęceni przez przyjęcie Ducha Świętego, abyście ostatecznego dnia mogli stanąć przede mną bez skazy”¹⁶.

Po czwarte, ci, którzy podążają ścieżką przymierza, znajdują również szczególne błogosławieństwa w różnych, wyznaczonych przez Boga zgromadzeniach. Proroctwa o dosłownym zgromadzeniu dawno rozproszonych plemion Izraela na ziemi ich dziedzictwa znajdują się we wszystkich pismach świętych¹⁷. Wypełnianie się tych proroctw i obietnic trwa obecnie wraz z gromadzeniem się ludu przymierza w Kościele — królestwie Bożym na ziemi. Prezydent Nelson wyjaśnia: „Gdy mówimy o gromadzeniu, stwierdzamy po prostu następującą fundamentalną prawdę: każde z dzieci naszego Niebieskiego Ojca […] zasługuje na to, by usłyszeć przesłanie przywróconej ewangelii Jezusa Chrystusa”¹⁸.

Pan nakazuje członkom Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich: „Powstańcie i jaśniejcie, aby światło wasze było na wzór narodom […]; aby zgromadzenie się na ziemi Syjonu i w jej palikach było dla obrony i jako schronienie przed burzą i gniewem, kiedy będzie wylany bez pomieszania na całą ziemię”¹⁹.

Istnieje również cotygodniowe zgromadzenie ludu przymierza w domu modlitwy w dzień Pański, abyśmy mogli „pełniej [zachować] siebie [niesplamionymi] przez świat”²⁰. Jest to spotkanie, podczas którego przyjmuje się sakramentalny chleb i wodę na pamiątkę Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa oraz można „pościć i modlić się, i rozmawiać jeden z drugim o dobru [naszych] dusz”²¹. Jako nastolatek w szkole średniej byłem jedynym członkiem Kościoła w mojej klasie. Cieszyłem się towarzystwem wielu dobrych przyjaciół w szkole, ale odkryłem, że w dużej mierze polegałem na cotygodniowym zgromadzeniu w sabat, na którym mogłem się odświeżyć i odnowić duchowo, a nawet fizycznie. Jakże dotkliwie podczas obecnej pandemii odczuliśmy utratę tego regularnego gromadzenia się w ramach przymierza i jakże niecierpliwie oczekujemy czasu, kiedy znów będziemy mogli się spotykać jak dawniej.

Lud przymierza również gromadzi się w świątyni, w domu Pana, aby otrzymać obrzędy, błogosławieństwa i objawienia, które tam są dostępne w wyjątkowy sposób. Prorok Józef Smith nauczał: „Jaki cel przyświecał gromadzeniu […] ludu Bożego na przestrzeni dziejów świata? […] Głównym celem było zbudowanie Panu domu, w którym mógłby objawić Swemu ludowi obrzędy Swego domu oraz chwałę Swego królestwa, a także nauczać lud drogi zbawienia, ponieważ są pewne obrzędy i zasady, które — jeśli będą nauczane i praktykowane — muszą być dokonane w miejscu czy domu zbudowanym dla tego właśnie celu”²².

W efekcie, jedynie jeśli podążamy ścieżką przymierza, odziedziczymy błogosławieństwa Abrahama, Izaaka i Jakuba, ostateczne błogosławieństwa zbawienia i wywyższenia, których może udzielić tylko Bóg²³.

Odniesienia w pismach świętych do ludu przymierza oznaczają często dosłownych potomków Abrahama, czyli „dom Izraela”. Lud przymierza obejmuje jednak wszystkich, którzy przyjmują ewangelię Jezusa Chrystusa²⁴. Paweł wyjaśnił:

„Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa. […]

A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy”²⁵.

Ci, którzy są wierni swoim przymierzom, „wyjdą w zmartwychwstaniu sprawiedliwych”²⁶. Są oni „udoskonaleni poprzez Jezusa, Pośrednika nowego przymierza […]. Są to ci, których ciała są celestialne, których chwała jest chwałą słońca, samą chwałą Boga, najwyższego ze wszystkich”²⁷. „Przeto wszystko jest ich, czy to życie czy śmierć, czy rzeczy teraźniejsze, czy rzeczy przyszłe, wszystko jest ich, a oni są Chrystusowi, a Chrystus jest Boży”²⁸.

Niech każdy usłyszy wezwanie proroka, by pozostać na ścieżce przymierza. Nefi ujrzał nas i nasze czasy w wizji i zapisał: „Ja, Nefi, widziałem, że moc Baranka Bożego zstąpiła na świętych Kościoła Baranka, na lud przymierza z Panem, który był rozproszony po całej powierzchni ziemi, i że byli oni uzbrojeni w prawość i moc Boga w wielkiej chwale”²⁹.

Razem z Nefim, „moja dusza lubuje się także w przymierzach Pana”³⁰. W tę Niedzielę Wielkanocną składam świadectwo o Jezusie Chrystusie, którego Zmartwychwstanie jest naszą nadzieją i zapewnieniem wszystkiego, co jest obiecane na ścieżce przymierza i na jej końcu. W imię Jezusa Chrystusa, amen.