Gepast gekleed

Afbeelding

hands on a white bow

Onze moeder zorgde dat we van jongs af aan voor allerlei gelegenheden gepast gekleed waren. Met vijf dochters was dat best een hele kluif. Als we een broek aanhadden wanneer een jurk de norm was, moesten we ons van haar omkleden. Wanneer een van ons leuke nieuwe kleren had die we echt niet door een jas aan het zicht wilden onttrekken, hoe koud het ook was, stond ze er toch op dat we allemaal een jas aandeden. Ze ging zelf altijd gepast gekleed en zorgde er wel voor dat wij dat ook deden.

Mama had ieder van ons haar leven lang niet alleen geleerd hoe we ons moesten kleden, maar ook hoe we moesten leven. Ze deelde haar inzichten over de vreugde van het evangelie en haar getuigenis aangaande het belang van de tempel. Ze uitte nadrukkelijk de hoop dat we allemaal het effect van tempelverordeningen op ons eeuwige geluk zouden gaan begrijpen.

Toen kwam de dag waarop we samen mama voor haar begrafenis moesten kleden. Ze was van deze wereld naar de volgende gegaan, nadat ze ons alles had geleerd wat haar in haar proeftijd vergund was. Dit was onze kans om onze toewijding aan haar te tonen, onze dankbaarheid voor de beginselen die ze in ons hart had gegrift.

Deze keer moesten wij ervoor zorgen dat zij gepaste kleding aanhad.

Toen we de ruimte binnenkwamen waar mama voor haar begrafenis gekleed ging worden, leek haar levenloze lichaam leeg. De warmte van haar geest was verdwenen, de kilte van de dood was ingetreden. Daar lag ze, omringd door haar dochters en enkele kleindochters. We eerden het leven van deze geweldige dame en wilden haar nog één laatste maal onze dankbaarheid tonen voor de zegen die ze voor ons was geweest.

We waren nu met zes dochters: Leah, Heather, Gaylene, Lori, Melinda en schoondochter Adrianne. We vormden met ons zessen een gesloten kring om mama heen. Daarna gingen onze eigen dochters in een tweede kring om ons heen staan. Die twee kringen riepen het beeld op van het sneeuwbaleffect van liefde dat haar leven teweeggebracht had. Dankzij haar invloed en de rechtschapen keuzes van haar nakomelingen zouden de zegeningen van tempelverbonden zich generaties lang als een sneeuwbaleffect voortzetten, en daardoor de zegeningen van priesterschapsverbonden verbreiden.

Haar dochters zouden haar voor haar begrafenis kleden. We bedekten haar koude lichaam zorgvuldig met de warmte van de ceremoniële tempelkleding. We strikten elk lint zorgvuldig; deden haar slippers aan; zorgden dat alle kleding netjes en keurig zat. Tot slot moesten we nog een laatste strik leggen. Terwijl we de strik zo mooi mogelijk legden, kwam er bij ons allemaal een herinnering naar boven – zij had die strik bij ieder van ons gelegd toen we de tempel voor het eerst betraden. Toen we die laatste strik bij haar legden, gaven we haar op dat moment symbolisch, en met grote dankbaarheid, het geschenk van tempelzegeningen terug.

We keken naar haar en kregen allemaal een warm gevoel. Ze was niet langer door de kilte van de dood omhuld. Ze zag er prachtig uit. We konden haar zo voor ons zien in de hemel, omringd door haar dierbaren, vol verlangen om naar haar hemelse Vader terug te keren.

Terwijl ik de ruimte verliet, besefte ik dat er nu een einde was gekomen aan de tijd dat ik voor mijn moeder kon zorgen. Ze had tot het einde toe volhard. Ze was getrouw oud geworden en was haar nageslacht door haar voorbeeld tot zegen geweest. Ik hoopte en bad dat mij dat ook zou lukken, en dat ik mijn dochters en kleindochters op een dag ook zo’n erfgoed zou nalaten.