Onze Goliath trotseren

Afbeelding

twee vriendinnen dragen een mondkapje en praten

Vóór de COVID-19-pandemie heeft president Russell M. Nelson gezegd: ‘In de komende tijd kunnen wij geestelijk niet overleven zonder de leidende, troostende en voortdurende invloed van de Heilige Geest.’¹

Barbara was slechts enkele maanden vóór de pandemie naar een nieuwe wijk verhuisd. Zoals velen kwam ze erachter dat haar plannen in duigen vielen. Ze dacht dat het geweldig zou zijn om nieuwe vriendschappen te sluiten, maar dat werd juist heel moeilijk. In een tijd van isolement moesten bedieningspatronen veranderen. Ze had niet veel kans om de leden van haar nieuwe wijk te leren kennen. Ze vroeg zich af: hoe kan ik zusters bezoeken, dienen, helpen en liefhebben als ik ze niet eens kan bezoeken? Zelfs een berichtje sturen is moeilijk als de zusters mijn naam of nummer niet herkennen omdat ik nieuw ben.

Ze vond het in dergelijke omstandigheden belangrijker dan ooit om te bidden en naar ingevingen te luisteren. Soms kreeg ze het gevoel dat ze gewoon een briefje moest afgeven. Op andere momenten stuurde ze een berichtje om een zuster te bedanken voor haar gebed in de avondmaalsdienst, of om haar waardering uit te spreken voor het getuigenis van de man van een andere zuster. Af en toe vervulde een bezoekje bij iemand aan de voordeur haar behoefte aan persoonlijk contact. Een van de ingevingen bracht haar op de gedachte van een troostrijke, heerlijke kom pompoensoep. Dus bracht ze het recept en een pompoen bij iemand langs.

Zo had ze zich de dingen niet voorgesteld toen ze verhuisde. Door het isolement duurde het langer om de ander zusters te leren kennen. Maar toen ze de raad van president Nelson opvolgde en haar geestelijke vermogen vergrootte om openbaring te ontvangen, overwon ze haar moeilijkheden. Ze werd een betere dienende zuster en sloot enkele goede vriendschappen.