Gevoed door nonnen

Afbeelding

bord met koekjes

Mijn collega en ik waren enthousiast om in een klein dorp in de westelijke hoogvlakten van Guatemala een nieuw gebied voor zendingswerk te openen. Kort na onze aankomst begonnen leiders en leden van plaatselijke kerken echter wilde verhalen over ons te verspreiden. Daardoor werden de mensen bang voor ons.

Maar ouderling Todd Hinkins en ik bleven optimistisch, vooral toen drie gezinnen besloten een open dag over de kerk bij te wonen. Om ze met het evangelie in aanraking te brengen, wilden we ze een filmstrip over de herstelling laten zien.

Maar toen we van tevoren onze projector testten, deed de lamp het niet meer. Door een spanningspiek was onze spanningsomvormer blijkbaar beschadigd. We konden de 220 volt niet meer omzetten naar de 110 volt die de projector gebruikte.

‘Wat nu?’ klaagden mijn collega en ik.

Broeder Chavez, het enige lid van de kerk in het dorp, zei dat hij dacht dat de nonnen wel een omvormer hadden. Terwijl broeder Chavez naar het nabijgelegen Quetzaltenango reed om een nieuwe gloeilamp te kopen, spraken wij een gebed uit en liepen we naar het plaatselijke klooster.

We klopten aan, stelden ons voor en legden ons probleem uit. We vroegen ons af wat de zusters zouden zeggen. Zonder aarzeling gaven ze ons hun omvormer en wensten ze ons het allerbeste. Broeder Chavez keerde al snel terug en we hielden onze bijeenkomst.

Om de nonnen te bedanken, bakten ouderling Hinkins en ik koekjes voor ze. Kort nadat we de koekjes hadden overhandigd, nodigden de nonnen ons tot onze verbazing uit om te komen eten.

We namen de uitnodiging aan.

Enkele dagen later namen ouderling Hinkins en ik plaats aan een prachtig gedekte tafel, omringd door zeven nonnen. Vijf kwamen er uit Canada, één uit de Verenigde Staten en één uit Guatemala-Stad.

Tijdens de maaltijd vertelden we ze over de herstelde kerk en ons werk als voltijdzendelingen. Toen gaven we ze een exemplaar van het Boek van Mormon en getuigden ervan. Ze bedankten ons en gaven ons een compliment voor onze inspanningen om mensen tot Christus te brengen.

Op hun beurt beschreven ze enkele ‘nonnenorden’. Ze vertelden ook over hun werk en aanpassing aan het leven in de hoogvlakten.

Met een hernieuwde kijk zag ik de nonnen als gelijkgestemden met gemeenschappelijke doelen, verlangens en moeilijkheden. Ze dienden anderen, brachten offers voor hun geloof en wijdden hun leven aan God toe.

En ons eten? Het was de beste maaltijd van dat jaar – die onze vriendinnen, zusters van de katholieke kerk, met ons deelden.