Histori nga Shkrimet e Shenjta
Mosia dhe Zenifi


“Mosia dhe Zenifi”, Tregime nga Libri i Mormonit (2023)

Omni 1; Mosia 9

Mosia dhe Zenifi

Të mbrojtur nga Zoti

Pamja
Mosia duke udhëhequr njerëzit

Nefitët dhe lamanitët patën shumë luftra. Një ditë, Zoti i tha një nefiti të quajtur Mosia, që të largohej nga toka e Nefit me këdo që do ta ndiqte Zotin.

Omni 1:10, 12

Pamja
Mosia duke parë qytetin

Shumë nefitë iu bindën Zotit dhe u larguan me Mosian. Zoti i udhëhoqi drejt një toke që kishte njerëz që jetonin atje. Ata quheshin populli i Zarahemlës.

Omni 1:13–14

Pamja
Mosia duke i folur popullit

Populli i Zarahemlës gjithashtu erdhi nga Jerusalemi shumë kohë më parë. Ata ishin të lumtur që Zoti dërgoi nefitët me fletët prej tunxhi. Njerëzit e Mosias u bashkuan me popullin e Zarahemlës. Të gjithë njerëzit zgjodhën Mosian si mbretin e tyre. Ai u dha mësim rreth Zotit.

Omni 1:14–19

Pamja
Zenifi duke udhëhequr popullin

Nefitët kishin jetuar në Zarahemla për njëfarë kohe kur një grup i madh u kthye në tokën e Nefit. Ata u udhëhoqën nga një nefit i quajtur Zenif.

Omni 1:27–29; Mosia 9:3–5

Pamja
mbreti lamanit duke folur

Lamanitët tani jetonin në tokën e Nefit, kështu që Zenifi i kërkoi mbretit të tyre nëse edhe populli i tij mund të jetonte atje. Mbreti ra dakord.

Mosia 9:6–10

Pamja
lamanitët duke sulmuar

Mbreti e mashtroi Zenifin dhe popullin e tij. Ai i lejoi të jetonin në tokën e Nefit që të mund të merrte një pjesë të ushqimit dhe të kafshëve të tyre më vonë. Populli i Zenifit jetoi atje në paqe për shumë vite. Ata prodhuan shumë ushqime dhe kishin shumë kafshë. Më pas lamanitët i sulmuan dhe u përpoqën t’i merrnin ushqimet dhe kafshët e tyre.

Mosia 9:10–14

Pamja
populli i Zenifit duke fituar luftën

Zenifi i mësoi popullit të tij që të mirëbesonte te Zoti. Kur lamanitët erdhën për të luftuar kundër tyre, Zenifi dhe populli i tij iu lutën Zotit. Zoti u dha forcë dhe i ndihmoi për t’i mbrojtur. Ata ishin në gjendje t’i dëbonin lamanitët. Zoti i bekoi Zenifin dhe popullin e tij për besimin e tyre.

Mosia 9:15–18