Dzieje Apostolskie 10–15

• Niektórzy członkowie klasy mogą mieć błędne wyobrażenie o procesie otrzymywania objawienia. Pomocne dla nich może okazać się omówienie tego, w jaki sposób Piotr otrzymał objawienie i jak mogą iść naprzód „bez wahania” (Dzieje Apostolskie 10:20), gdy objawienie zdaje się być niepełne lub niejasne. Na tablicy możesz narysować linię. Na jej końcu napisz Ewangelia ma być głoszona ludziom innych narodów. Przejrzyjcie całą klasą Dzieje Apostolskie 10 i 11:1–18, a następnie dodajcie do linii punkty, które określają, w jaki sposób Pan, krok po kroku, objawiał Piotrowi, że nadszedł czas nauczania ewangelii ludzi innych narodów. Możesz, na przykład, zacząć od punktu, który podpiszecie jako „Korneliusz ma wizję” (Dzieje Apostolskie 10:1–6). Możecie zacząć nawet od przykazania Zbawiciela dla uczniów, aby „[czynili] uczniami wszystkie narody”, jak zapisano w Ew. Mateusza 28:19. Czego możemy nauczyć się o objawieniu z doświadczenia Piotra? W jaki sposób nauki Nefiego o objawieniu zawarte w wersecie 2 Nefi 28:30 oraz w naukach Starszego Davida A. Bednara i Starszego Dallina H. Oaksa, które znajdują się w „Dodatkowych materiałach”, uzupełniają tę dyskusję?

• Jak możesz pomóc członkom klasy głębiej zastanowić się nad tym, w jaki sposób otrzymują objawienia? Możecie przestudiować sytuacje z pism świętych, w których Pan nauczał ludzi „słowo po słowie”. Poza doświadczeniami Piotra z Dziejów Apostolskich 10, członkowie klasy mogą przejrzeć doświadczenia Nefiego (1 Nefi 18:1–3), Almy (Alma 7:8, 16:20) i Mormona (3 Nefi 28:17, 36–40). Jakie inne przykłady osób, które otrzymały duchowe przewodnictwo „trochę tu i trochę tam”, mogą podać członkowie klasy? (2 Nefi 28:30). Dlaczego Pan czasami daje nam objawienia w taki sposób, zamiast udzielać całych odpowiedzi od razu? (Zob. NiP 50:40, 98:12). Pomocne może okazać się następujące porównanie: Załóżmy, że ktoś zasugerował wam, żebyście zapisali się na kurs rachunku różniczkowego przed poznaniem algebry lub geometrii. Jak byście zareagowali? W jaki sposób można porównać tę sytuację do Pańskiego wzoru objawiania prawdy?

• Czasami członkowie mają pytania lub wątpliwości związane ze zmianami polityki i programów Kościoła. Pomocne może okazać się omówienie tego, w jaki sposób objawienie nakazujące rozpoczęcie nauczania ewangelii wśród ludzi innych narodów (zob. Dzieje Apostolskie 10) zastąpiło wcześniejsze wskazówki Pana dane Jego uczniom (zob. Ew. Mateusza 10:1, 5–6). Jak członkowie klasy mogliby odpowiedzieć osobie w czasach Piotra, która nie zgadzała się z obranym przez niego kierunkiem, gdyż był sprzeczny z wcześniejszymi praktykami? W jaki sposób objawienie z Dziejów Apostolskich 10 pomaga nam zważać na ciągłe objawienia Pana, przekazywane przez Jego proroka?

• Interesujące może być przejrzenie opisu narady, którą odbyli Apostołowie, opisanej w Dziejach Apostolskich 15:1–22, oraz listu, który napisali do świętych (zob. wersety 23–29). Możesz pokazać film „The Jerusalem Conference” [Narada w Jerozolimie] (strona internetowa: LDS.org). Jakie pytanie mieli uczniowie? W jaki sposób dążyli do uzyskania odpowiedzi? Wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya, znajdująca się w „Dodatkowych materiałach”, może rzucić więcej światła na to, w jaki sposób Pan prowadzi Swój Kościół poprzez objawienia dawane apostołom i prorokom.

• Czy członkowie klasy wyniosą korzyść z dyskusji o tym, co to znaczy „nie [mieć] względu na osobę”? Możesz poprosić klasę o przeczytanie fragmentów z pism świętych, które uczą o tym, że Bóg „nie ma względu na osobę”, takich jak: List do Rzymian 2:1–11, 1 Nefi 17:34–40, 2 Nefi 26:32–33, Alma 5:33, Moroni 8:12 i Nauki i Przymierza 1:34–35. Poproś członków klasy, aby w oparciu o to, co przeczytali, zapisali możliwe znaczenia określenia „nie ma względu na osobę”. Następnie niech przeczytają to, co zapisali. Być może będziesz musiał pomóc im zrozumieć, że fakt, iż Bóg „nie ma względu na osobę”, nie oznacza, że błogosławi On wszystkich jednakowo, niezależnie od naszego postępowania. Bóg pragnie, aby wszystkie Jego dzieci przyjęły ewangelię, jednak pełnia jej błogosławieństw zarezerwowana jest dla osób, które zawierają i dochowują zawartych z Nim przymierzy. W jaki sposób wydarzenia i zasady z Dziejów Apostolskich 10:34–48 pokazują, że Bóg „nie ma względu na osobę”? W jaki sposób prawi ludzie mogą być „mili” Bogu, a On jest im „łaskawy”, nawet jeśli „nie ma względu na osobę”? (Zob. Dzieje Apostolskie 10:34–35, 1 Nefi 17:35).

• Historia o uwolnieniu Piotra z więzienia, opisana w Dziejach Apostolskich 12:1–17, może pomóc członkom klasy w budowaniu wiary w moc modlitwy. Być może któryś członek klasy może przygotować się wcześniej, aby przedstawić szczegóły tej historii i złożyć świadectwo dotyczące modlitwy. Możesz poprosić jednego lub kilku członków okręgu bądź gminy, aby opowiedzieli o doświadczeniach, kiedy czuli moc zjednoczonej modlitwy członków lub byli jej świadkami. Możecie również zaśpiewać hymn o modlitwie (np. „Czy modliłeś się?”, Hymny, nr 75) i omówić, czego uczy on o mocy modlitwy.

Starszy David A. Bednar dokonał następującego spostrzeżenia na temat Pańskiego wzoru objawienia: „Wielu z nas zazwyczaj zakłada, że otrzymamy jakąś odpowiedź lub jakiś podszept na nasze najżarliwsze modlitwy i prośby. Często oczekujemy również, że takie odpowiedzi lub podszepty przyjdą natychmiast i wszystkie na raz. Tak więc mamy tendencję do wierzenia w to, że Pan da nam wielką odpowiedź szybko i w całości za jednym razem. Jednakże często powtarzający się w pismach świętych wzór sugeruje, że otrzymujemy ‘słowo po słowie, przykazanie po przykazaniu’, innymi słowy wiele małych odpowiedzi na przestrzeni czasu. Rozpoznanie i zrozumienie tego wzoru jest ważnym kluczem do otrzymania natchnienia i pomocy od Ducha Świętego” („Line upon Line, Precept upon Precept”, New Era, wrzesień 2010, str. 3–4).

Obraz

młoda kobieta czytająca pisma święte

Starszy Dallin H. Oaks udzielił następującej rady: „Powinniśmy rozważyć wszystko w naszym umyśle, korzystając ze zdolności rozumowania, jaką dał nam nasz Stwórca. Wówczas powinniśmy modlić się o przewodnictwo i postępować zgodnie z nim, jeśli je otrzymamy. Jeśli nie otrzymamy wskazówek, powinniśmy działać zgodnie z naszym najlepszym osądem” („Our Strengths Can Become Our Downfall”, Ensign, październik 1994, str. 13–14).

Prezydent Gordon B. Hinckley przedstawił swoje obserwacje związane ze służbą w przewodniczących radach Kościoła.

„Na początku obrad mogą istnieć różnice zdań. To całkowicie naturalne. Ci mężczyźni mają różne pochodzenie. Potrafią samodzielnie myśleć […].

 W trakcie tego właśnie procesu, podczas którego ludzie dzielą się swoimi opiniami, przesiewane i oceniane są idee i zamysły. Nigdy jednak nie zaobserwowałem wśród Braci poważnego dysonansu ani osobistej wrogości. Widziałem natomiast coś pięknego i niezwykłego — proces, w którym pod wpływem kierownictwa Ducha Świętego i dzięki mocy objawienia zbiegają się rozbieżne poglądy, aż zapanuje całkowita harmonia i pełna zgoda. Jedynie wtedy decyzja wprowadzona zostaje w życie. Świadczę, że tak właśnie działa raz za razem duch objawienia, który kieruje tym dziełem Pana” („God Is at the Helm”, Ensign, maj 1994, str. 54, 59).