برنامۀ رستگاریِ پدر آسمانی

• همهٔ ما فرزندانِ روحیِ خدا هستیم. او ما را به نگارهٔ خود آفرید.

• ما قبل از به دنیا آمدن با خدا زندگی می‌کردیم. ما اعضای خانواده او هستیم. او هر یک از ما را می‌شناسد و دوست دارد.

• خدا برای شادمانی و پیشرفت ما در این زندگی و در جاودانگی برنامه‌‌ای فراهم کرده است.

• در زندگی ازلی‌، ما پیروی از برنامهٔ خدا را انتخاب کردیم. این به معنای به دنیا آمدن بود تا بتوانیم گام بعدی را در پیشرفت جاودان خود برداریم.

• عیسی مسیح در مرکز برنامۀ خدا است. او برای ما این امکان را فراهم می‌کند که نامیرایی و زندگی جاویدان داشته باشیم.

• تحت هدایت خدا، عیسی مسیح زمین را آفرید.

• آدم و حوا اولین فرزندان روحی خدا بودند که به روی زمین آمدند. خدا بدن‌های آنها را آفرید و در باغ عدن قرار داد.

• آدم و حوا سرپیچی کردند، از باغ رانده شدند و از حضور خدا جدا شدند. این رویداد فرو افتادن خوانده می‌شود.

• پس از فروافتادن، آدم و حوا میرا شدند. آنها به عنوان بشر خاکی توانستند یاد بگیرند، پیشرفت کنند، و بچه‌دار شوند. آنها همچنین غم و اندوه، گناه، و مرگ را تجربه کردند.

• فروافتادن گامی رو به جلو برای نوع بشر بود. فروافتادن این امکان را برای ما فراهم کرد تا بر روی زمین متولد شویم و در برنامه پدر آسمانی پیشرفت کنیم.

• در برنامهٔ خدا، ما نیاز داشتیم که برای دریافت بدن فیزیکی، یادگیری، و رشد به زمین بیاییم.

• روی زمین، ما یاد می‌گیریم با ایمان گام برداریم. به هر حال، پدر آسمانی ما را تنها نگذاشته است. او هدیه‌ها و راهنمایی‌های بسیاری در کمک به ما برای بازگشت به حضورِ خود فراهم کرده است.

• هر کدام از ما گناه می‌کند، و هر کدام از ما خواهد مُرد. به‌خاطر اینکه خدا ما را دوست دارد، پسرش، عیسی مسیح را به زمین فرستاد تا ما را از گناه و مرگ ضمانت کند.

• به‌خاطرِ ایثارِ عیسی که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، ما می‌توانیم بخشیده شویم و از گناهانمان پاک شویم. وقتی توبه می‌کنیم، دل‌های ما می‌تواند برای بهتر شدن تغییر کند. این موضوع، این امکان را برای ما فراهم می‌کند که به حضور خدا بازگردیم و کمال شادی را دریافت کنیم.

• به‌خاطرِ رستاخیز عیسی، همهٔ ما پس از مرگ رستاخیز خواهیم شد. این بدان معنی است که روح و بدن هر شخص دوباره به هم خواهد پیوست، و هر کدام از ما برای همیشه در بدنی کمال یافته و رستاخیز شده زندگی خواهیم کرد.

• عیسی مسیح آرامش، امید و شفا را پیشکش می‌کند. ایثار او که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، نهایتِ ابرازِ عشق اوست. هر آنچه که در زندگی غیر عادلانه است می‌تواند به‌ واسطۀ کفارۀ عیسی مسیح درست شود.

• وقتی بدن فیزیکی ما می‌میرد، روح ما در دنیای روح به زندگی خود ادامه می‌دهد. این وضعِ موقتی برای یادگیری و آمادگی قبل از رستاخیز است.

• مژدهٔ عیسی مسیح در دنیای روح آموزش داده می‌شود، و ما می‌توانیم به رشد و پیشرفت ادامه دهیم.

• پس از مدتی که باید در دنیای روح سپری کنیم، رستاخیز گام بعدی در سفر جاودانهٔ ما است.

• رستاخیز، پیوند روح و بدن ما است. هر یک از ما رستاخیز خواهیم شد و بدن فیزیکی کمال یافته‌ای خواهیم داشت. ما برای همیشه زندگی خواهیم کرد. این با کفّاره و رستاخیز منجی ممکن شده است.

• وقتی ما رستاخیز می‌شویم، عیسی مسیح داور ما خواهد بود. به استثنای تعداد بسیار کمی، همه فرزندان خدا در ملکوت شکوه جایگاهی خواهند داشت.

• اگرچه همهٔ ما رستاخیز خواهیم شد، همه ما شکوه جاودانهٔ یکسانی را دریافت نخواهیم کرد. عیسی ما را بر اساس ایمان، اعمال و توبه‌ ما در زندگیِ فانی و در دنیای روح داوری خواهد کرد. اگر وفادار باشیم، ما می‌توانیم به زندگی کردن در حضور خدا بازگردیم.

خدا پدر روح ماست. ما به معنای واقعی کلمه فرزندان او هستیم، که به نگارهٔ او آفریده شده‌ایم. هر یک از ما به عنوان فرزند خدا سرشتی یزدانی داریم. دانستنِ این می‌تواند به ما در گذر از زمان‌های سخت کمک کند و الهام بخش ما باشد تا انسانِ بهتری باشیم.

قبل از اینکه ما روی زمین متولد شویم به عنوان فرزندان روحیِ خدا با او زندگی می‌کردیم. ما اعضای خانوادۀ او هستیم.

تصویر

رئیس اِم. راسل بلارد

«یک هویت مهم وجود دارد که بین همهٔ ما اکنون و برای همیشه مشترک است، هویتی که نباید هرگز از آن غافل شویم، و هویتی که باید برای آن سپاسگزار باشیم. که آن این است که شما با ریشه‌هایی روحانی در جاودانگی همیشه پسر یا دختر خدا هستید و بوده‌اید.

«… درک این حقیقت — درکِ واقعی آن و در آغوش کشیدن آن — متحول‌کنندهٔ زندگی است. این به شما هویت خارق‌العاده‌ای می‌دهد که هیچ کس نمی‌تواند هرگز آن را از شما بگیرد. اما فراتر از آن، این باید به شما احساس ارزش بالایی داشتن و حسِ سزاواریِ بی‌حدی را بدهد. در نهایت، هدفی الهی، اصیل، و شایسته در زندگی برای شما فراهم می‌کند» (اِم. راسل بلارد، «Children of Heavenly Father» [جلسهٔ اختصاصی مذهبی دانشگاهِ بریگام یانگ، ۳ مارس، ۲۰۲۰]، ۲، speeches.byu.edu).

پدر آسمانی‌مان ما را دوست دارد و می‌خواهد ما شبیه او شویم. او وجودی بلند مرتبه با بدنِ فیزیکیِ شکوه یافته است.

در زندگی ازلی، آموختیم که خدا برای ما برنامه‌ای دارد تا شبیه او شویم. بخشی از برنامهٔ او این بود که ما خانهٔ آسمانی خود را ترک کنیم و برای دریافت بدن‌های فیزیکی به زمین بیاییم. ما همچنین نیاز داشتیم در مدت زمانی که دور از حضورِ خدا هستیم تجربه بدست‌ آوریم و ایمان‌مان را توسعه دهیم. ما زندگی با خدا را به خاطر نمی‌آوریم. در هر حال، او آنچه را که ما برای برگشتن و زندگی کردن با او نیاز داریم را فراهم خواهد کرد.

حق اختیار، یا آزادی و توانایی انتخاب، بخشی ضروری از برنامهٔ خدا برای ما است. در زندگی ازلی، هر یک از ما انتخاب کردیم که از برنامهٔ خدا پیروی کنیم و به زمین بیاییم تا بتوانیم گام بعدی را در پیشرفت جاودانهٔ خود برداریم. ما می‌دانستیم که وقتی اینجا هستیم، فرصت‌های جدید زیادی برای رشد و تجربهٔ شادی خواهیم داشت. ما همچنین می دانستیم که با تضاد روبرو خواهیم شد. ما وسوسه، آزمایش‌ها، اندوه، و مرگ را تجربه خواهیم کرد.

در انتخابِ آمدن به زمین، ما به محبت و کمک خدا اعتماد کردیم. ما به برنامهٔ او برای رستگاری‌ِمان اعتماد کردیم.

عیسی مسیح در مرکز برنامۀ خدا است. قبل از آمدن به زمین، ما می‌دانستیم که نمی‌توانیم به تنهایی به حضور خدا بازگردیم. پدر آسمانی، پسر نخست زاده‌اش، عیسی مسیح را انتخاب کرد، تا بازگشت بسوی او و داشتن زندگی جاوید را برای ما ممکن سازد.

عیسی با کمال میل پذیرفت. او پذیرفت که به زمین بیاید و ما را از طریق ایثارش که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد ضمانت کند. کفّاره و رستاخیز او محقق شدنِ اهدافِ خدا را برای ما ممکن می‌کند.

آدم و حوا اولین فرزندان روحی پدر آسمانی بودند که به زمین آمدند. خدا بدن‌های فیزیکی آنها را به نگارهٔ خودش آفرید و آنها را در باغ عدن قرار داد. آنها در باغ بی‌گناه بودند، و خدا نیازهایشان را تأمین می‌کرد.

زمانی که آدم و حوا در باغ بودند، خدا به آنها دستور داد از درخت معرفت نیکی و پلیدی نخورند. اگر آنها از این فرمان اطاعت می‌کردند، می‌توانستند در باغ بمانند. هر چند، آنها نمی‌توانستند با آموختن از تضادها و چالش‌های زندگیِ فانی پیشرفت کنند. آنها نمی‌توانستند معنی شادی را بدانند چرا که نمی‌توانستند اندوه و درد را تجربه کنند.

شیطان آدم و حوا را وسوسه کرد که از میوۀ ممنوعه بخورند، و آنها انتخاب کردند که این کار را بکنند. به‌خاطرِ این انتخاب، آنها از باغ رانده شدند و از حضورِ خدا جدا شدند. این رویداد فرو افتادن خوانده می‌شود.

پس از فرو افتادن، آدم و حوا میرا شدند. آنها دیگر در حالت بی‌گناهی نبودند، نیکی و پلیدی را درک می‌کردند و تجربه می‌کردند. آنها می‌توانستند برای انتخاب بین اینها از حق اختیار‌شان استفاده کنند. چون آدم و حوا با تضادها و چالش‌هایی روبرو بودند، آنها توانستند یاد بگیرند و پیشرفت کنند. به‌خاطر اینکه آنها اندوه را تجربه کرده بودند، می‌توانستند شادی را نیز تجربه کنند. (رجوع کنید به ۲ نیفای ۲: ۲۲–۲۵.)

با وجود سختی‌هایشان، آدم و حوا احساس می‌کردند که میرا بودن برکت بزرگی است. یکی از برکت‌ها این بود که می‌توانستند بچه‌دار شوند. این راه را برای دیگر فرزندان روحیِ خدا فراهم کرد تا به زمین بیایند و بدن‌های فیزیکی دریافت کنند.

در مورد برکت‌های فرو افتادنِ، هم آدم و هم حوا هر دو شادی کردند. حوا گفت، «اگر بخاطر سرپیچی‌مان نبود، ما هرگز اولاد نمی‌داشتیم و هیچگاه نیکی و پلیدی و لذت [ضمانت] و حیات جاوید را که خدا به همۀ فرمانبران اعطاء می‌کند را ادراک نمی‌کردیم» (موسی ۵: ۱۱؛ همچنین رجوع کنید به آیهٔ ۱۰).

تصویر

پسری با لبخند

دریافتِ یک بدن فیزیکی

یکی از هدف‌های آمدن به زمین دریافتِ بدن فیزیکی است که روح ما بتواند در آن بدن ساکن شود. بدن‌های ما آفریده‌های مقدّس، و معجزه آسای خدا هستند. با بدن‌های فیزیکی، ما می‌توانیم کارهای زیادی را انجام دهیم، یاد بگیریم، و تجربه کنیم که روح‌های‌ ما قادر به انجام آنها نمی‌بودند. ما می‌توانیم به گونه‌ای پیشرفت کنیم که به عنوان روح نمی‌توانستیم.

به‌خاطر اینکه بدن‌های ما میرا هستند، ما درد، بیماری، و آزمایش‌های دیگری را تجربه می‌کنیم. این تجربیات می‌توانند به ما کمک کنند صبر، دلسوزی، و دیگر خصوصیت‌های الهی را بیاموزیم. آنها می‌توانند نقشه‌ای در پیشرفت ما به سوی شادی باشند. وقتی که انتخاب درست را در مواقع اتنخاب سخت انجام می‌دهیم، اغلب این انتخاب‌های درست، شرایطی ایجاد می‌کند که ایمان و امید و محبت به بخشی ثابت در شخصیت ما تبدیل شود.

یکی دیگر از هدف‌های میرایی این است که استفادهٔ خردمندانه از حق اختیارمان را بیاموزیم— تا آنچه درست است را انتخاب کنیم. آموختنِ استفادهٔ خردمندانه از حق اختیارِمان برای شبیه شدن به خدا ضروری است.

پدر آسمانی و عیسی مسیح به ما می‌آموزند که چه چیزی درست است و فرمان‌هایی برای هدایت ما برای رسیدن به شادی می‌دهند. شیطان ما را وسوسه می‌کند که اشتباه کنیم، و می‌خواهد مانند او بدبخت باشیم. ما با تضادِ بین نیکی و پلیدی روبرو می‌شویم، که برای یادگیری استفاده از حق اختیارمان ضروری است (رجوع کنید به ۲ نیفای ۲: ۱۱).

وقتی از خدا فرمانبرداری می‌کنیم، ما رشد می‌کنیم و برکت‌های وعده داده شده‌اش را دریافت می‌کنیم. وقتی نافرمانی می‌کنیم، از او فاصله می‌گیریم و عواقب گناه را دریافت می‌کنیم. با وجود اینکه گاهی اوقات به گونه‌ای دیگر به نظر می‌رسد، گناه در نهایت به ناراحتی منجر می‌شود. اغلب برکت‌های فرمانبرداری — و اثراتِ گناه — بلافاصله بدیهی یا در ظاهر قابل مشاهده نیستند. اما آنها قطعی هستند، چون خدا دادگر است.

حتی وقتی تمام تلاشمان را می‌کنیم، همهٔ ما گناه می‌کنیم و «از جلال خدا محرومیم» (رومیان ۳: ۲۳). با دانش این موضوع، پدر آسمانی راهی برای ما فراهم کرده‌است که توبه کنیم تا بتوانیم به حضور او برگردیم.

توبه قدرت ضامن ما، عیسی مسیح را به زندگیِ ما می‌آورد (رجوع کنید به هیلامان ۵: ۱۱). وقتی توبه می‌کنیم، ما از طریق ایثارِ عیسی مسیح که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد و هدیه روح‌القدس از گناه پاک می‌شویم (رجوع کنید به ۳ نیفای ۲۷: ۱۶–۲۰). از طریق توبه، ما شادی را تجربه می‌کنیم. راه بازگشت به سوی پدر آسمانی به روی ما باز است، زیرا او مهربان است. (رجوع کنید به «توبه» در درسِ ۳.)

هدف دیگرِ این زندگی بدست آوردنِ تجربه‌ای است که فقط از طریق جدایی از پدر آسمانی به دست می‌آید. به‌خاطر اینکه ما او را نمی‌بینیم، باید یاد بگیریم که با ایمان گام برداریم (رجوع کنید به ۲ قرنتیان ۵: ۶–۷).

خدا ما را در این سفر تنها نگذاشته است. او روح‌القدس را برای هدایت، تقویت و تقدیس ما فراهم کرده است. او همچنین نوشته‌های مقدّس، پیامبران، نیایش، و مژدهٔ عیسی مسیح را فراهم کرده است.

هر بخش از تجربهٔ زندگیِ فانیِ ما — شادی‌ها و غم‌ها، موفقیت‌ها و شکست‌ها — می‌توانند به ما کمک کنند تا در حالی که برای بازگشت به خدا آماده می‌شویم، رشد کنیم.

تصویر

مصلوب، اثر هری اندِرسِن

عیسی مسیح برای همه بر مرگ غلبه کرد

وقتی عیسی مسیح روی صلیب مُرد، روح او از بدنش جدا شد. در سومین روز، روح و بدنش دوباره به هم پیوستند، و دیگر هیچگاه از هم جدا نمی‌شوند. او بر مردمِ بسیاری پدیدار شد، و به آنها نشان داد که او بدنی فناناپذیر [نامیرا] از گوشت و استخوان دارد. این به هم پیوستنِ دوبارهٔ روح و بدن، رستاخیز خوانده می‌شود.

به عنوان بشر خاکی، هر کدام از ما خواهد مُرد. هر چند، به‌خاطر اینکه که عیسی بر مرگ پیروز شد، هر فردی که بر روی زمین متولد می‌شود، رستاخیز خواهد شد. رستاخیز یک هدیهٔ الهی برای همه است، که از طریق شفقت، و رحمتِ ضمانت‌کنندهٔ منجی داده شده است. روح و بدن هر شخص دوباره به هم خواهند پیوست، و هر یک از ما برای همیشه در بدنی کمال یافته و رستاخیز شده زندگی خواهیم کرد. اگر به‌خاطر عیسی مسیح نبود، مرگ به تمامِ امیدها برای وجودِ آینده‌ای با پدر آسمانی پایان می‌داد(رجوع کنید به ۲ نیفای ۹: ۸–۱۲).

برای درک کردنِ امیدی که می‌توانیم از طریق مسیح دریافت کنیم، ما باید قانون دادگری را درک کنیم. این قانونِ تغییرناپذیری است که عواقبی برای اَعمالِ ما به همراه دارد. فرمانبرداری از خدا پیامدهای مثبتی به همراه می‌آورد، و نافرمانی پیامدهای منفی. (رجوع کنید به آلما ۴۲: ۱۴–۱۸.) وقتی گناه می‌کنیم، از نظر روحی ناپاک می‌شویم و هیچ چیز ناپاکی نمی‌تواند در حضور خدا زندگی کند (رجوع کنید به ۳ نیفای ۲۷: ۱۹).

تصویر

عیسی در حال دعا در جتسیمانی، اثرِ هری اندرسن

در طیِ ایثارِ عیسی مسیح که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، او بجای ما ایستاد، رنج کشید، و بهای گناهانِ ما را پرداخت (رجوع کنید به ۳ نیفای ۲۷: ۱۶–۲۰). برنامهٔ خدا به عیسی مسیح قدرت می‌دهد تا از طرف ما شفاعت کند — بین ما و دادگری بایستد (رجوع کنید به موصایا ۱۵: ۹). به‌خاطرِ ایثارِ عیسی که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، وقتی ما بر پایهٔ ایمان توبه می‌کنیم، او می‌تواند حقِ شفقتِ خود برای ما را مطالبه کند. (رجوع کنید به مورونی ۷: ۲۷؛ اصول و پیمان‌ها ۴۵: ۳–۵). «بدین گونه رحمت می‌تواند درخواست‌های دادگری را خُرسند کند، و آنها را در بازوان ایمنی فرا گیرد» (آلما ۳۴: ۱۶).

فقط از طریق هدیهٔ کفّارهٔ منجی و توبه می‌توانیم به زندگی با خدا باز گردیم. وقتی توبه می‌کنیم، بخشیده می‌شویم و از نظر روحی پاک می‌شویم. ما از بار احساسِ تقصیر به‌خاطرِ گناهانمان رهایی می‌یابیم. روان‌های مجروح‌‌مان شفا می‌یابد. ما آکنده از شادی می‌شویم (رجوع کنید به آلما ۳۶: ۲۴).

اگرچه ما ناکامل هستیم و ممکن است دوباره اشتباه کنیم، رحمت، محبت، و شفقتی که در عیسی مسیح وجود دارد بسیار بیشتر از شکست‌ها، نقص‌ها، و گناهانِ ما است. وقتی به او روی می‌آوریم و توبه می‌کنیم، خدا همیشه آماده و مشتاقِ در آغوش گرفتنِ ما است (رجوع کنید به لوقا ۱۵: ۱۱–۳۲). هیچ چیز و هیچ کس «نمی‌تواند ما را از محبتی که خدا در [سَروَرِ] ما عیسی مسیح اشکار نموده، جدا سازد» (رومیان ۸:‌ ۳۹).

در ایثارِ او که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد، عیسی مسیح دردها، رنج‌ها و ناتوانی های ما را بر خود گرفت. به‌خاطرِ همین، او می‌داند که «بر پایۀ جسم چگونه مردمش را بر پایۀ ناتوانی‌هایشان یاری کند» (آلما ۷: ۱۲؛ همچنین رجوع کنید به آیهٔ ۱۱). او دعوت می کند، «بیایید نزد من،» و وقتی ما نزدش می‌رویم، او به ما دیدگاه، آرامش، امید، قدرت و شفا می‌بخشد. (متی ۱۱: ۲۸؛ همچنین رجوع کنید به آیه‌های ۲۹–۳۰).

وقتی به عیسی مسیح و کفّاره‌اش تکیه می‌کنیم، او می‌تواند به ما کمک کند تا در آزمایش‌ها، بیماری‌ها، و دردهای خود بردبار باشیم. ما می‌توانیم آکنده از شادی، آرامش و دلگرمی شویم. همهٔ آنچه که در زندگی غیرعادلانه است می‌تواند به‌ واسطۀ کفارۀ عیسی مسیح درست شود.

برنامهٔ خدا این را برای ما امکان‌پذیر می‌کند که رشد کنیم و زندگی جاوید دریافت کنیم. پس از زمان ما در دنیای روح، رستاخیز گام بعدی ما در این رشد است.

رستاخیز به هم پیوستنِ دوبارهٔ بدن و روح ماست. هر کدام از ما رستاخیز خواهیم شد. این با کفّاره و رستاخیز منجی امکانپذیر شده است. (رجوع کنید به آلما ۱۱: ۴۲–۴۴.)

وقتی رستاخیز می‌شویم، هر یک از ما بدن فیزیکی کمال‌یافته‌ای، عاری از درد و بیماری خواهیم داشت. ما نامیرا خواهیم شد، برای همیشه زندگی خواهیم کرد.

چون همه ما رستاخیز خواهیم شد، همه ما رستگار یعنی از مرگ فیزیکی نجات خواهیم یافت. این هدیه از طریق رحمت عیسی مسیح به ما بخشیده شده است.

ما همچنین می‌توانیم از عواقبی که قانون دادگری برای گناهانمان لازم می‌داند، نجات پیدا کنیم — یا رستگاری بیابیم. این هدیه همچنین از طریق شایستگی‌ها و رحمت عیسی مسیح، در حالی که توبه می‌کنیم، امکانپذیر شده است. (رجوع کنید به آلما ۴۲: ۱۳–۱۵، ۲۱–۲۵.)

بلندمرتبگی، یا زندگی جاوید، بالاترین وضعیتِ شادمانی و شکوه در ملکوت سلستیال است. بلندمرتبگی هدیه‌ای دارای قید و شرط است. رئیس راسل اِم. نلسون آموزش داد، «آن شرایط برای صلاحیت، شامل ایمان به سَروَر، توبه، تعمید، دریافت روح‌القدس، و وفادار ماندن به آیین‌ها و پیمان‌های معبد هستند» («رستگاری و بلندمرتبگی،» انزاین یا لیاحونا، مه ۲۰۰۸، ۹).

بلندمرتبگی به معنی زندگی کردن با خدا برای همیشه در [قالب] خانواده‌هایی جاویدان است. آن برای شناخت خدا و عیسی مسیح، شبیه شدن به آنها، و تجربهٔ زندگی است که آنها از آن لذّت می‌برند.