گمارش‌های تبشیری
فصل ۳: درس ۴—پیروِ همیشگیِ عیسی مسیح شدن

«فصل ۳: درس ۴—پیروِ همیشگیِ عیسی مسیح شدن،» مژده‌ام را موعظه کن: راهنمای به اشتراک‌گذاریِ مژدهٔ عیسی مسیح (۲۰۲۳)

«فصل ۳: درس ۴،» مژده‌ام را موعظه کن

فصل ۳: درس ۴

پیروِ همیشگیِ عیسی مسیح شدن

تصویر
گوسفندِ گمشده، اثرِ دِل پارسِن

آموزش این درس

تعمید یک آیینِ شادی‌آور از امید است. وقتی تعمید می‌گیریم، علاقهٔ خود به پیروی از خدا و به وارد شدن به مسیری که به زندگی جاوید منتهی می‌شود، را نشان می‌دهیم. ما همچنین تعهد خود به پیرو همیشگیِ عیسی مسیح شدن را نشان می‌دهیم.

این درس بر اساس پیمان‌هایی که در تعمید می‌بندیم سازماندهی شده است. آن شامل بخش‌های اصلی زیر است، که هر کدام زیر مجموعه‌ای دارد:

  • پیمانِ ما برای اینکه خواستار باشیم نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم

  • پیمانِ‌ ما برای رعایت کردنِ فرمان‌های خدا

  • پیمانِ‌ ما برای خدمت به خدا و دیگران

  • پیمانِ‌ ما برای پایداری تا پایان

به مردم کمک کنید درک کنند که مبانی و فرمان‌هایی که آموزش می‌دهید بخشی از پیمانی است که هنگامِ تعمید خواهند بست. به آنها نشان دهید که هر بخش از این درس چگونه به آنها کمک خواهد کرد «به سوی مسیح … [بیایند] و از رستگاری او … بهره‌مند [شوند]. (عُمنی ۱: ۲۶؛ ۱ نیفای ۱۵: ۱۴).

شاید شما بخواهید این درس را در چندین بازدید آموزش بدهید. یک بازدید آموزشی با احتمال کمی باید بیش از ۳۰ دقیقه طول بکشد. معمولاً بهتر است بازدیدهای کوتاه و متعدد که بخش‌های کوچک‌تری از مطالب را پوشش می‌دهد، داشته باشید.

برنامه‌ریزی کنید که چه چیزی را آموزش خواهید داد، چه زمانی آن را آموزش خواهید داد و هر درس چقدر طول می‌کشد. نیازهای افرادی که به آنها آموزش می‌دهید را در نظر بگیرید و جویای راهنمایی از روح‌القدس باشید. شما این آزادی عمل را دارید که درس‌ها را طبق آنچه که به مردم کمک می‌کند بهتر برای تعمید و تصدیق آماده شوند، آموزش دهید.

برخی از بخش‌های این درس شامل دعوت‌های خاصی است. برای تصمیم‌گرفتن دربارهٔ نحوه و زمانِ ارائه از دعوت‌ها، جویای الهام باشید. سطح درکِ هر شخص را ملاحظه کنید. به او کمک کنید تا گام به گام بر اساس مژده زندگی کند.

تصویر
زنی در حال بَر گرفتن از عِشای مقدّس

پیمانِ ما برای اینکه خواستار باشیم نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم

وقتی تعمید می‌گیریم، ما پیمان می‌بندیم که از عیسی مسیح «با نیّتِ کاملِ دل» پیروی کنیم. ما همچنین شهادت می‌دهیم که «[می‌خواهیم] تا نام مسیح را بر خود [بگیریم]» (۲ نیفای ۳۱: ۱۳؛ همچنین رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۲۰: ۳۷).

نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم به این معناست که ما او را به یاد بیاوریم و بکوشیم تا همچون پیروان همیشگیِ او زندگی کنیم. ما اجازه می‌دهیم نور او از طریق ما به دیگران بتابد. ما خودمان را متعلق به او می‌دانیم و او را در زندگی‌‌ِ خود در اولویت قرار می‌دهیم.

بخش‌های بعدی دو روشی را توضیح می‌دهند که ما عیسی مسیح را به یاد بیاوریم و پیروی کنیم.

مکرراً دعا کنید

دعا می‌تواند گفتگویی ساده با پدر آسمانی باشد که از دل می‌آید. در دعا، ما با او بی‌پرده و صادقانه صحبت می‌کنیم. ما محبت و سپاسگزاری از برکت‌هایمان را ابراز می‌کنیم. ما همچنین درخواستِ‌ کمک، محافظت و هدایت می‌کنیم. وقتی دعایِ ما به اتمام می‌رسد، باید برای مکث کردن و گوش دادن به او وقت بگذاریم.

عیسی آموزش داد، «شما باید همواره به‌نام من به درگاه پدر نیایش کنید» (۳ نیفای ۱۸: ۱۹، تاکید اضافه شده است؛ همچنین رجوع کنید به موسی ۵: ۸). وقتی دعای خود را به نام عیسی مسیح انجام می‌دهیم، ما هر دو، هم او و هم پدر آسمانی را به یاد می‌آوریم.

هنگامی که دعا می‌کنیم، الگوی رفتاری که عیسی به جای گذاشت را دنبال کنیم. ما می‌توانیم با مطالعه در نوشته‌های مقدس در بارهٔ دعاهای منجی، چیزهای بسیاری بیاموزیم (رجوع کنید به متی ۶: ۹–۱۳؛ یوحنا ۱۷).

دعاهای ما می‌تواند شامل قسمت‌های زیر باشد:

  • با خطاب به پدر آسمانی شروع کنیم.

  • احساسات قلبی خود را ابراز کنیم، مانند شکرگزاری برای برکاتی که دریافت کرده‌ایم.

  • سؤال‌ بپرسیم، راهنمایی بجوییم، و طلبِ برکت کنیم.

  • با گفتنِ «به نام عیسی مسیح، آمین» به پایان برسانیم.

نوشته‌های مقدّس به ما توصیه می‌کنند که در صبح و شب دعا کنیم. هر چند که، ما می‌توانیم هر زمانی و در هر محیطی دعا کنیم. برای دعاهای شخصی و خانوادگی ما، زانو زدن هنگام دعا کردن می‌تواند معنادار باشد. همیشه باید دعایی در دل‌ خود داشته باشیم. (رجوع کنید به آلما ۳۴: ۲۷؛ ۳۷: ۳۶–۳۷؛ ۳ نیفای ۱۷: ۱۳؛ ۱۹: ۱۶.)

دعاهای ما باید اندیشگرانه و از دل باشد. وقتی دعا می‌کنیم، باید از گفتن چیزهای یکسان به شیوه‌هایی یکسان خودداری کنیم.

ما با ایمان، صداقت، و نیّتِ راستین دعا می‌کنیم تا بر اساس پاسخ‌هایی که دریافت می‌کنیم، رفتار کنیم. وقتی اینگونه دعا می‌کنیم، خدا ما را راهنمایی می‌کند و به ما کمک می‌کند تا تصمیمات خوبی بگیریم. ما احساسِ نزدیکی بیشتری به او خواهیم کرد. او به ما ادراک و حقیقت را اعطا خواهد کرد. او ما را با تسلی، آرامش و نیرو برکت خواهد داد.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «دعا»

  • فرهنگِ لغت کتاب مقدّس، « دعا»

  • مباحث مژده: «دعا»

نوشته‌های مقدّس را مطالعه کنید

نیفای آموزش داد، «از سخنان مسیح سیراب شوید؛ زیرا بنگرید، سخنان مسیح همۀ آنچه که می‌بایستی انجام دهید را برای شما خواهد گفت» (۲ نیفای ۳۲: ۳؛ همچنین رجوع کنید به ۳۱: ۲۰).

مطالعهٔ نوشته‌های مقّدس راهی ضروری برای به یاد آوردن و پیروی از عیسی مسیح است. در نوشته‌های مقدّس ما از زندگی، خدمت، و آموزه‌های او یاد می‌گیریم. ما همچنین دربارهٔ وعده‌های او می‌آموزیم. وقتی نوشته‌های مقدّس را می‌خوانیم، ما محبت او را تجربه می‌کنیم. آگاهیِ روانِ ما گسترش می‌یابد، ایمان ما به او افزایش یافته و ذهن ما روشن می‌شود. گواهی ما در مورد مأموریتِ الهی او قوی‌تر می‌شود.

وقتی که بر پایهٔ سخنان او زندگی می‌کنیم، ما او را به یاد آورده و پیروی می‌کنیم . ما باید نوشته‌های مقدّس، مخصوصاً کتاب مورمون را هر روزه مطالعه کنیم.

نوشته‌های مقدّسِ کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان، کتاب مقدّس، کتاب مورمون، اصول و پیمان‌ها، و مروارید گرانبها است. به این موارد «متونِ مقدّس» نیز گفته می‌شود.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

تصویر
عیسی مسیح به انبوهی از مردم آموزش می‌دهد

پیمانِ‌ ما برای رعایت کردنِ فرمان‌های خدا

توجه: روش‌های بسیاری برای آموزش فرمان‌های موجود در این بخش وجود دارند. برای مثال، شاید بتوانید آنها را در چندین بازدید آموزش دهید. یا می‌توانید برخی از آنها را به‌عنوان بخشی از سه درس اوّل آموزش دهید. هنگام آموزش دادنِ فرمان‌ها، مطمئن شوید که آنها را به پیمانِ تعمید و برنامهٔ رستگاری ربط دهید.

وقتی تعمید می‌گیریم، با خدا پیمان می‌بندیم که «فرمان‌هایش را نگاه [خواهیم] داشت» (موصایا ۱۸: ۱۰؛ آلما ۷: ۱۵).

خدا به ما فرمان‌هایی داده است چون او ما را دوست دارد. چه اکنون و چه در جاودانگی او بهترین‌ها را برای ما می‌خواهد. به‌عنوان پدر آسمانی ما، او می‌داند که ما برای سلامتِ روحی و جسمی خود به چه چیزهایی نیاز داریم. او همچنین می‌داند که چه چیزی بیشترین شادمانی را برای ما به همراه می‌آورد. هر فرمان هدیه‌ای الهی است، که برای هدایت تصمیمات ما، محافظت از ما، و کمک به رشد ما داده شده است.

یکی از دلایلی که ما به زمین آمدیم این است که از طریقِ استفادهٔ خردمندانه از حقِ اختیارِ خود یاد بگیریم و رشد کنیم (رجوع کنید به ابراهیم ۳: ۲۵). انتخابِ اطاعت از فرمان‌های خدا—و توبه کردن وقتی اشتباه می‌کنیم—به ما کمک می‌کند تا در این سفر میراییِ که اغلب چالش برانگیز است، حرکت کنیم.

فرمان‌های خدا منبعِ قوت و برکت‌ برای ما هستند (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۸۲: ۸–۹). با رعایِت فرمان‌ها، می‌آموزیم که آنها قوانین سنگینی نیستند که آزادی ما را محدود کنند. آزادیِ حقیقی از رعایتِ از فرمان‌ها می‌آید. فرمانبرداری منبعی از قدرت است که از طریق روح‌القدس برای ما نور و دانش را به همراه می‌آورد. این برای ما شادمانی بیشتری به ارمغان می‌آورد و به ما کمک می‌کند تا به‌عنوان فرزندان خدا به پتانسیلِ الهی خود برسیم.

وقتی ما از فرمان‌های خدا رعایت می‌کنیم، او وعده می‌دهد که به ما برکت دهد. برخی از برکت‌ها مختصِ فرمان‌های خاصی هستند. برکت‌های اصلی او آرامش در این زندگی و زندگی جاوید در دنیای بعدی است. (رجوع کنید به موصایا ۲: ۴۱؛ آلما ۷: ۱۶؛ اصول و پیمان‌ها ۱۴: ۷؛ ۵۹: ۲۳؛ ۹۳: ۲۸؛ ۱۳۰: ۲۰–۲۱.)

برکت‌های خدا هم روحانی و هم دنیوی هستند. گاهی، ما لازم داریم در انتظار کشیدن برای آنها صبور باشیم، و اعتماد داشته باشیم که بر طبق خواست و زمان او خواهند آمد (رجوع کنید به موصایا ۷: ۳۳؛ اصول و پیمان‌ها ۸۸: ۶۸). برای تشخیص برخی از برکت‌ها، ما باید از نظر روحانی متوجه و تیزبین باشیم. این به ویژه در مورد برکت‌هایی که از راه‌هایی ساده و به ظاهر معمولی به دست می‌آیند صادق است.

برخی از برکات شاید تنها در آینده و با نگاه به عقب قابل رویت باشند. برخی دیگر شاید تا بعد از این زندگی اتفاق نیفتند. صرف نظر از زمان یا ماهیت برکات خدا، می‌توانیم مطمئن باشیم که وقتی ما تلاش می‌کنیم تا بر اساس مژدهٔ عیسی مسیح زندگی کنیم، آنها واقع خواهند شد (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۸۲: ۱۰).

خدا همه فرزندانش را خیلی زیاد دوست دارد. او در برابرِ ضعف‌های ما صبور است، و وقتی توبه می‌کنیم ما را می‌بخشد.

دو فرمان بزرگ

وقتی از عیسی پرسیده شد، «کدام‌یک از [فرمان‌ها] … از همه بزرگ‌تر است؟» او پاسخ داد، «[سَروَر]، خدای خود را با تمام دل و تمام جان و تمام عقل خود دوست بدار.»

عیسی سپس گفت دوّمین فرمانِ بزرگ که به همان اندازه مهم است: «همسایه‌ات را مانند جان خود دوست بدار» (متی ۲۲: ۳۶–۳۹). «هیچ فرمانی بزرگ‌تر از این دو وجود ندارد» (مرقس ۱۲: ۳۱).

ما به‌عنوان فرزندان روحی خدا، ظرفیت بسیار بالایی برای محبت داریم. این بخشی از میراث روحانی ماست. زندگی کردن بر اساسِ این دو فرمان بزرگ—اینکه اوّل خدا را دوست بداریم و همسایه خود را دوست بداریم—ویژگیِ بارزِ پیروان عیسی مسیح است.

مهرِ خدا

روش‌های بسیاری وجود دارد که می‌توانیم عشقمان را به خدا نشان دهیم. ما می‌توانیم فرمان‌های او را رعایت کنیم (رجوع کنید به یوحنا ۱۴: ۱۵، ۲۱). ما می‌توانیم او را در زندگیِ خود در اولویت قرار دهیم، و خواستِ خود را تسلیم خواستِ او کنیم. ما می‌توانیم خواسته‌ها، افکار و دل‌های خود را بر او متمرکز کنیم (رجوع کنید به آلما ۳۷: ۳۶). ما می‌توانیم بخاطرِ برکاتی که او به ما داده است با شکرگزاری زندگی کنیم—و سخاوتمندانه دیگران را در آن برکات سهیم کنیم. (رجوع کنید به موصایا ۲: ۲۱–۲۴؛ ۴: ۱۶–۲۱). با دعا و خدمت به دیگران، ما می‌توانیم عشق خود را نسبت به او ابراز کرده و عمیق‌تر کنیم.

فرمانِ دوست داشتنِ خدا، همچون سایر فرمان‌ها برای سودمندی ماست. ما جویای آن چیزی هستیم که به آن عشق می‌ورزیم. آنچه که ما جویای آن هستیم افکار و اعمال ما را تعیین می‌کند. و افکار و اعمال ما تعیین می‌کند که ما چه کسی هستیم—و به چه کسی تبدیل خواهیم شد.

مهرِ به دیگران

دوست داشتنِ دیگران در امتداد عشق ما به خدا است. منجی راه‌های بسیاری را برای دوست داشتنِ دیگران به ما آموخت (رجوع کنید به لوقا ۱۰: ۲۵–۳۷ و متی ۲۵: ۳۱–۴۶). ما دستمان را به سوی دیگران دراز می‌کنیم و آنها را در قلب‌ و زندگی‌ِ خود می‌پذیریم. ما با خدمت و دادن چیزی حتی کوچک از خود، به دیگران عشق می‌ورزیم. با استفاده از هدایایی که خدا برای برکت دادنِ دیگران به ما داده است، ما به آنها عشق می‌ورزیم.

دوست داشتن دیگران شامل صبور بودن، مهربان بودن، و صادق بودن با آنها است. آن شاملِ آزادانه بخشیدنِ کسی است. آن به این معنی است که با همهٔ مردم محترمانه رفتار کنیم.

وقتی کسی را دوست داریم، هم ما و هم آن شخص هر دو برکت داده می‌شویم. محبت ما بیشتر می‌شود، زندگی‌ِ ما معنادارتر شده و شادیِ ما افزایش می‌یابد.

برکت‌ها

دو فرمان بزرگ—دوست داشتنِ خدا و دوست داشتن همسایه—زیربنای همهٔ فرمان‌های خدا هستند (رجوع کنید به متی ۲۲: ۴۰). وقتی که ابتدا خدا را دوست داشته باشیم، و همچنین دیگران را دوست بداریم، همه چیز در زندگی‌ِ ما در جای مناسب خود قرار می‌گیرد. این عشق بر دیدگاهِ ما، استفاده از زمان ما، علایقی که به دنبال دستیابی به آنها هستیم، و ترتیبِ اولویت‌هایمان تأثیر می‌گذارد.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «محبّت،» «عشق»

  • مباحث مژده: «محبّت،» «عشق»

از پیامبر پیروی کنید

خدا پیامبران را فرا می‌خواند تا نمایندگان او بر روی زمین باشند. او به وسیله پیامبرانش، حقیقت را آشکار کرده ، هدایت و هشدار فراهم می‌کند.

خدا جوزف اِسمیت را فرا خواند تا اوّلین پیامبرِ روزهای آخر باشد (رجوع کنید به درس ۱). جانشینان جوزف اِسمیت نیز به همین ترتیب از جانب خدا برای رهبری کلیسای او فراخوانده شده‌اند، از جمله پیامبری که امروز آن را رهبری می‌کند. ما باید از دعوت الهی پیامبرِ زنده به یقین برسیم و از آموزه‌های او پیروی کنیم.

آموزه‌های پیامبران و رسولانِ زنده،یک لنگر از حقیقت جاودانه را در دنیایی با ارزش‌های متغیر، فراهم می‌کند. وقتی از پیامبران خدا پیروی می‌کنیم، آشفتگی و نزاع دنیا ما را از پای در نخواهد آورد. ما در این زندگی شادمانی بیشتری خواهیم یافت و برای این بخش از سفر جاودانهٔ خود راهنمایی دریافت خواهیم کرد.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

ده فرمان را رعایت کنید

خدا ده فرمان را به پیامبری باستانی به نام موسی آشکار کرد تا او مردم خود را راهنمایی کند. این فرمان‌ها در زمان ما نیز به همان اندازه کاربرد دارند. آنها به ما می‌آموزند که پرستش کنیم و به خدا احترام بگذاریم. آنها همچنین به ما می‌آموزند که چطور با یکدیگر رفتار کنیم.

  • «خدای دیگری را غیر از من پرستش نکن» (خروج ۲۰: ۳). «خدایانِ» دیگر می‌تواند چیزهایی، همچون دارایی‌ها، قدرت، یا امتیازها یا شهرت را شامل شود.

  • «هیچ مجسمه و یا هیچ تمثالی از آنچه بالا در آسمان و یا پایین در زمین و یا در آب‌های زیر زمین است، برای خود مساز» (خروج ۲۰: ۴).

  • «نام مرا برای مقاصد شریرانه بر زبان میاور» (خروج ۲۰: ۷).

  • «سَبَت را به خاطر داشته باش و آن را مقدس بشمار» (خروج ۲۰: ۸).

  • «پدر و مادر خود را احترام کن(خروج ۲۰: ۱۲).

  • «قتل نکن» (خروج ۲۰: ۱۳).

  • «زنا نکن» (خروج ۲۰: ۱۴).

  • «دزدی نکن» (خروج ۲۰: ۱۵).

  • «علیه همسایهٔ خود شهادت دروغ مده» (خروج ۲۰: ۱۶).

  • «طمع مکن» (خروج ۲۰: ۱۷).

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «ده فرمان»

  • مباحث مژده: «ده فرمان»

تصویر
مردی در حال حملِ زنی

بر اساس قانون پاکدامنی زندگی کنید

قانون پاکدامنی بخشِ حیاتی از برنامهٔ خدا برای رستگاری و بلندمرتبگی ما است. صمیمیت جنسی بین زن و شوهر از سوی خدا برای ایجاد فرزندان و ابراز عشق در ازدواج مقرر شده است. این صمیمیت و قدرت برای ایجادِ زندگی، هدفی زیبا و مقدّس دارد.

قانون پاکدامنی خدا، پرهیز از روابط جنسی خارج از ازدواج قانونی بین یک مرد و یک زن است. این قانون همچنین به معنای پایبندی و وفاداری کامل به همسر پس از ازدواج است.

پیامبران برای کمک به ما در حفظ قانون پاکدامنی، ما را به پاکی افکار و سخنان‌ نصیحت کرده‌اند. ما باید از هر شکلی از هرزه‌نگاری خودداری کنیم. با رعایتِ قانونِ پاکدامنی، ما باید در رفتار و ظاهر خود موقر باشیم.

داوطلبانِ تعمید باید بر اساس قانون پاکدامنی زندگی کنند.

توبه و بخشش

در دیدِ خدا زیر پا گذاشتن قانون پاکدامنی بسیار جدی است (رجوع کنید به خروج ۲۰: ۱۴؛ افسسیان ۵: ۳). زیر پا گذاشتنِ آن سوء استفاده از قدرت مقدّسی است که او برای ایجاد زندگی بخشیده است. اما او همچنان به ما عشق می‌ورزد حتی اگر این قانون را زیر پا بگذاریم. او از ما دعوت می‌کند که از طریق ایثار عیسی مسیح که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد توبه کنیم و پاک شویم. ناامیدی از گناه می‌تواند با آرامش شیرین بخشش خدا جایگزین شود(رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۵۸: ۴۲–۴۳).

برکت‌ها

خدا قانون پاکدامنی را برای برکت دادن به ما و فرزندان روحی که به زمین می‌فرستد داده است. فرمانبرداری از این قانون برای آرامش شخصی و داشتن عشق، اعتماد، و اتحاد در روابط خانوادگی‌ ما ضروری است.

وقتی ما بر اساس قانون پاکدامنی زندگی می‌کنیم، ما از آسیب روحانی ناشی از روابط جنسی خارج از ازدواج محافظت خواهیم شد. ما همچنین از مشکلات عاطفی و جسمی که اغلب با چنین روابطی همراه است اجتناب خواهیم کرد. اعتماد به نفسِ ما در پیشگاه خدا افزایش خواهد یافت (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۲۱: ۴۵). ما بیشتر پذیرای تأثیر روح‌القدس خواهیم بود. ما آمادگیِ بهتری برای بستنِ پیمان‌های مقدّس در معبد که خانواده‌هایمان را برای جاودانگی به هم می‌پیوندد، خواهیم بود.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «پاکدامنی»

  • مباحث مژده: «پاکدامنی»

قانون دَه-یِک را نگه دارید

یک امتیاز بزرگ عضویت در کلیسا، فرصت پرداختِ ده‌‌یک است. وقتی ده‌‌یک می‌پردازیم، به پیشبرد کار خدا کمک می‌کنیم و به فرزندان او برکت می‌دهیم.

ریشه قانون ده‌یک از دوران عهد عتیق است. برای مثال، پیامبر ابراهیم، دَه‌یکِ همۀ دارایی‌هایش را می‌پرداخت (رجوع کنید به آلما ۱۳: ۱۵؛ پیدایش ۱۴: ۱۸–۲۰).

کلمهٔ ده‌یک به معنای واقعی کلمه یک دهم است. وقتی ده‌یک می‌پردازیم، یک دهم درآمد خود را به کلیسا اهدا می‌کنیم (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۱۹: ۳–۴؛ بهره به معنای درآمد است). هر چه داریم هدیه‌ای از طرف خدا است. وقتی ده‌یک می‌پردازیم، با برگرداندن بخشی از آنچه به ما داده است، از او سپاسگزاری می‌کنیم.

پرداخت ده‌یک بیانگر ایمان ما است. آن همچنین راهی برای پرستیدنِ خدا است. عیسی آموزش داد که ما باید «قبل از هر چیز برای به دست آوردن پادشاهی خدا … [بكوشیم]» (متی ۶: ۳۳)، و ده‌یک راهی برای انجامِ آن است.

تصویر
سکهٔ بیوه‌زن، اثر سَندرا راست

استفاده از وجوه ده‌یک

وجوه ده‌یک مقدّس هستند. ما ده‌یک‌‌ خود را به اسقف و یا یکی از مشاورانش می‌دهیم، یا در بسیاری از ناحیه‌ها می‌توانیم به صورت آنلاین پرداخت کنیم. وقتی اسقف ده‌یک را دریافت می‌کند، آن را به مرکز اداری کلیسا ارسال می‌کند.

شورایی متشکل از ریاست اوّل، مجمع دوازده رسول، و اسقفان ناظر، نحوه استفاده از وجوه ده‌یک در کار خدا را تعیین می‌کنند (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۲۰: ۱). موارد استفاده از این وجوه عبارتند از:

  • ساخت و نگهداری معابد و نیایشگا‌ه‌ها.

  • ترجمه و انتشار نوشته‌های مقدّس.

  • حمایت از فعالیت‌ها و کارکرد‌های اجتماعاتِ کلیسای محلی.

  • حمایت از کارِ بشارت در سراسر جهان.

  • حمایت از کار تاریخ نیاکان

  • تأمین مالی مدارس و تحصیل

ده‌یک برای پرداخت به رهبران محلی کلیسا استفاده نمی‌شود. آنها به صورت داوطلبانه و بدون دریافتِ وجه پرداختی خدمت می‌کنند.

برکت‌ها

وقتی ما ده‌یک می‌پردازیم، خدا برکاتی بسیار فراتر از آنچه می‌دهیم را به ما وعده می‌دهد. او «[روزنه‌های] آسمان را [می‌گشاید] و شما را آن‌‌چنان برکت [خواهد] داد که گنجایش [دریافتِ] آن را نداشته باشید» (ملاکی ۳: ۱۰؛ رجوع کنید به آیات ۷–۱۲). این برکات می‌تواند هم روحانی و هم مادی باشد.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

از کلام فرزانگی فرمانبرداری کنید

قانون سلامتیِ سَروَر

بدن‌‌های ما هدایایی مقدّس از جانب خدا هستند. برای اینکه بیشتر شبیه او شویم، هر یک از ما نیاز به یک بدن فیزیکی داریم. بدن‌ِ ما آنقدر مهم است که نوشته‌های مقدّس آن را به معبد تشبیه می‌کنند (رجوع کنید به ۱ قرنتیان ۶: ۱۹–۲۰).

خدا از ما می‌خواهد که با بدن‌ِ خود با احترام رفتار کنیم. او برای کمک به ما در انجام این کار، قانون سلامتی به نام کلام فرزانگی را آشکار کرد. این وحی به ما در مورد خوردن غذاهای سالم و عدم استفاده از موادی که به بدن ما آسیب می‌رسانند—به ویژه الکل، تنباکو، و نوشیدنی‌های گرم (یعنی چای و قهوه) می‌آموزد.

در تطابق با کلام فرزانگی، پیامبران امروزی نسبت به استفاده از سایر مواد مضر، غیرقانونی یا اعتیادآور هشدار داده‌اند. پیامبران همچنین نسبت به سوء استفاده از داروهای تجویزی (دارای نسخه پزشک) هشدار داده‌اند. (رئیس حوزهٔ تبشیر شما به سؤالاتی در مورد اینکه آیا مواد دیگر در منطقه جغرافیایی شما نباید استفاده شود پاسخ خواهد داد.)

برکت‌ها

سَروَر کلام فرزانگی را برای سلامتِ جسمی و روحانی ما فراهم کرده است. وقتی ما این فرمان را رعایت می‌کنیم، او وعده برکات بزرگی را می‌دهد. این برکت‌ها عبارتند از سلامتی، خردمندی، گنجینه‌های دانش، و محفاظت (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۸۹: ۱۸–۲۱).

اطاعت از کلام فرزانگی به ما کمک خواهد کرد تا بیشتر پذیرای القائاتِ روح‌القدس باشیم. اگرچه همهٔ ما چالش‌های سلامتی را تجربه می‌کنیم، اما اطاعت از این قانون به ما کمک خواهد کرد تا از نظر جسمی، ذهنی و روحی سالم‌تر باشیم.

داوطلبانِ تعمید باید از کلام فرزانگی اطاعت کنند.

برای راهنمایی در مورد کمک به افرادی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کنند، رجوع کنید به فصل ۱۰.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «کلام فرزانگی»

  • مباحث مژده: «سلامتی،» «کلام فرزانگی»

  • یاری برای زندگی: «اعتیاد»

روز سَبَت را مقدّس نگه دارید

روزی برای استراحت و پرستش

سَبَت روز مقدّسی است که خدا هر هفته برای ما مقرر کرده است تا از کارهای روزانه خود استراحت کنیم و او را پرستش کنیم. یکی از ده فرمانی که به موسی داده شده این است که «سبت را به‌خاطر داشته باش، و آن را مقدّس بشمار» (خروج ۲۰: ۸؛ همچنین رجوع کنید به آیه‌های ۹–۱۱

در وحی امروزی، سَروَر مجدداً تأیید کرد که سبت «روزی است که بر تو مقرّر شده تا از کارهایت آسایش یابی، و پرستش‌های خود را بسوی آن والامرتبه بجا آوری» (اصول و پیمان‌ها ۵۹: ۱۰). او همچنین گفت سبت باید روز شادمانی، نیایش، و سپاسگزاری باشد (رجوع کنید به آیه‌های ۱۴–۱۵).

به‌عنوان بخشی از پرستشِ روز سبت، ما هر هفته در جلسهٔ عشای مقدّس شرکت می‌کنیم. در این جلسه، ما خدا را پرستش می‌کنیم و برای به یاد آوردنِ عیسی مسیح و کفّاره‌اش از عشای مقدّس بَر می‌گیریم. وقتی از عشای مقدّس بَر می‌گیریم، ما پیمان‌هایمان را با خدا دوباره تازه می‌کنیم و نشان می‌دهیم که خواهانِ آن هستیم که از گناهانمان توبه کنیم. آیین عشای مقدّس در مرکز مراسم روز سبت‌ قرار دارد.

در کلیسا همچنین در کلاس‌هایی شرکت می‌کنیم که در آن بیشتر درباره مژدهٔ عیسی مسیح می‌آموزیم. وقتی با هم نوشته‌های مقدّس را مطالعه می‌کنیم، ایمان ما رشد می‌کند. وقتی یکدیگر را خدمت و تقویت می‌کنیم، محبت ما بیشتر می‌شود.

علاوه بر آسایش یافتن از کار خود در روز سبت، ما باید از خرید کردن و فعالیت‌های دیگری که سبب می‌شود آن روز عادی به‌نظر برسد، خودداری کنیم. ما فعالیت‌های دنیوی را کنار می‌گذاریم و افکار و اَعمالِ خود را بر امور روحانی متمرکز می‌کنیم.

روزی برای انجامِ نیکی

انجام کارهای نیک در روز سبت مهم است حداقل به همان اندازه که خودداری از انجام کاری برای مقدس نگه داشتن آن روز اهمیت دارد. ما مژده را می‌آموزیم، ایمانمان را تقویت می‌کنیم، روابط برقرار می‌کنیم، خدمت می‌کنیم و در سایر فعالیت‌های نشاط‌ آور با خانواده و دوستان شرکت می‌کنیم.

تصویر
زوجی در حال خواندن نوشته‌های مقدّس

برکت‌ها

مقدس نگه داشتن روز سبت، بیانگرِ صمیمیت ما با پدر آسمانی و عیسی مسیح است. وقتی فعالیت‌های سبت خود را با نیّتِ خدا برای آن روز همساز می‌کنیم، ما احساس شادی و آرامش خواهیم داشت. ما از نظر روحی تغذیه شده و از نظر جسمی شاداب خواهیم شد. ما همچنین به خدا احساس نزدیکی خواهیم کرد و رابطه‌ٔ خود را با منجی‌مان عمیق‌تر خواهیم کرد. ما خود را کاملاً «از جهان بی‌لکه» نگه خواهیم داشت (اصول و پیمان‌ها ۵۹: ۹). سبت به «یک شادمانی» تبدیل خواهد شد (اشعیا ۵۸: ۱۳؛ همچنین رجوع کنید به آیه ۱۴).

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • مباحث مژده: «روز سبت»

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «روز سبت»

به قانون ارج نهید و به آن احترام بگذارید

مقدّسین آخرین زمان به اطاعت از قانون و شهروندانِ خوبی بودن اعتقاد دارند (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۳۴؛ ارکان دین ۱: ۱۲). اعضای کلیسا تشویق می‌شوند که برای بهبود جامعه و کشور خود خدمات ارائه دهند. آنها همچنین تشویق می‌شوند تا بر ارزش‌های اخلاقی درست در جامعه و دولت تأثیرگذار باشند.

اعضای کلیسا دعوت شده‌اند تا با رعایت قانون در دولت و فرایند سیاسی شرکت کنند. اعضایی که در سمت‌های دولتی هستند، به‌عنوان شهروندانی دلسوز عمل می‌کنند، نه به‌عنوان نمایندگان کلیسا.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • «فعالیت سیاسی و مدنی» در بخش ۳۸.۸ از کتابچهٔ دستورالعمل کلی

  • مباحث مژده: «شهروندی»

تصویر
والاترین در پادشاهی آسمان، اثر کِرک ریچاردز

پیمانِ‌ ما برای خدمت به خدا و دیگران

خدمت

وقتی تعمید می‌گیریم، ما پیمان می‌بندیم که به خدا و به دیگران خدمت کنیم. خدمت به دیگران یکی از راه‌های اصلی خدمت به خدا است (رجوع کنید به موصایا ۲: ۱۷). پیامبر آلما به کسانی که خواستارِ تعمید گرفتن بودند آموخت که باید «خواهانِ [آن باشید] تا بار سنگین یکدیگر را به دوش بکشید، … تا با کسانی که سوگواری می‌کنند سوگواری کنید … و کسانی که نیازمند تسلِی هستند را تسلّی دهید» (موصایا ۱۸: ۸–۹).

اندکی پس از تعمید، اعضای جدید معمولاً گمارشی برای خدمت در کلیسا دریافت می‌کنند. این گمارش‌ها داوطلبانه و بدون پرداخت حقوق هستند. وقتی ما آنها را می‌پذیریم و با پشتکار خدمت می‌کنیم، در ایمان رشد می‌کنیم، استعدادهایمان را توسعه می‌دهیم، و به دیگران برکت می‌دهیم.

بخش دیگری از خدمت ما در کلیسا، یک «برادر خدمتگزار» یا یک «خواهر خدمتگزار» بودن است. در این مسئولیت، ما به افراد و خانواده‌های معین شده خدمت می‌کنیم.

به‌عنوان پیروان عیسی مسیح، ما هر روز به دنبال فرصت‌هایی برای خدمت هستیم. مانند او، ما «کارهای نیک انجام [می‌دهیم]» (کارهای رسولان ۱۰: ۳۸). ما به همسایگان خود و به دیگران در جامعه خود خدمت می‌کنیم. ما می‌توانیم از فرصت‌های خدماتی از طریق JustServe در جایی که در دسترس است شرکت کنیم. ما می‌توانیم از تلاش‌های بشردوستانهٔ کلیسا حمایت کنیم و در عکس‌العمل به فاجعه مشارکت کنیم.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «خدمت»

  • مباحث مژده: «خدمت»

تصویر
مردم در حال صحبت کردن

به اشتراک‌گذاریِ مژده

به‌عنوان بخشی از پیمانِ تعمید‌، ما قول می‌دهیم که «به‌عنوان گواهانِ خدا [بایستیم]» (موصایا ۱۸: ۹). یکی از راه‌هایی که ما به‌عنوان گواهانِ خدا می‌ایستیم، با به اشتراک گذاشتنِ مژدهٔ عیسی مسیح است. کمک به دیگران برای دریافت مژده یکی از شادی‌آورترین نوع خدماتی است که می‌توانیم انجام دهیم (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۸: ۱۵–۱۶). این یک ابرازِ قدرتمند از عشق ماست.

وقتی ما برکات زندگی کردن بر اساس مژده را تجربه می‌کنیم، طبیعتاً می‌خواهیم آن برکات را به اشتراک بگذاریم. اعضای خانواده، دوستان، و آشنایان اغلب، وقتی که ما یک الگوی رفتاری پایبند بر جا می‌گذاریم و وقتی آنها می‌بینند که مژده چگونه به زندگی ما برکت می‌دهد علاقه‌مند می‌شوند. ما می‌توانیم مژده را به روش‌های عادی و طبیعی به اشتراک بگذاریم (رجوع کنید به کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۲۳).

ما از دیگران دعوت می‌کنیم تا با ما در فعالیت‌های خدماتی، اجتماعی، و تفریحیِ کلیسا شرکت کنند. ما می‌توانیم آنها را به جلسهٔ کلیسا یا مراسم تعمید دعوت کنیم. می‌توانیم آنها را به تماشای یک ویدیوی آنلاین که مژدهٔ عیسی مسیح را توضیح می‌دهد، به خواندن کتاب مورمون یا بازدید از معبدی که برای بازدید عموم باز است دعوت کنیم. صدها دعوت وجود دارد که می‌توانیم به دیگران پیشنهاد کنیم. اغلب، دعوت کردن به معنای جلب خانواده، دوستان، و همسایگان خود به شرکت در کاری که هم‌اکنون انجام می‌دهیم، می‌باشد.

اگر درخواست کنیم، ​​خدا به ما کمک خواهد کرد تا فرصت‌هایی را برای به اشتراک گذاشتن مژده تشخیص دهیم و به دیگران دربارهٔ اینکه چگونه آن به زندگیِ ما برکت می‌دهد بگوییم.

برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ به کارگیریِ مبانیِ محبت کردن، به اشتراک‌گذاشتن، و دعوت کردن، رجوع کنید به «با اعضا متحد شوید» در فصل ۹.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «کارِ بشارت»

  • مباحث مژده: «کارِ بشارت»

روزه و پیشکش‌های روزه

خدا قانون روزه را به‌عنوان راهی برای ما برای توسعه نیروی روحانی و کمک به نیازمندان مقرر کرد.

روزه به معنی گذراندن مدت زمانی بدون غذا و نوشیدنی است. کلیسا معمولا اولین یکشنبه هر ماه را برای روزه‌داری اختصاص می‌دهد. یک روزِ روزه به طور معمول شامل گذراندنِ یک دوره ۲۴ ساعته بدون غذا و نوشیدنی است در صورتی که ما توانایی فیزیکی آن را داشته باشیم. بخش‌های مهمِ دیگرِ یکشنبهٔ روزه شامل دعا و گواهی دادن می‌شود. ما همچنین به روزه گرفتن در مواقع دیگری که احساس می‌کنیم نیاز است تشویق شده‌ایم.

بنا کردنِ قدرت روحانی

روزه می‌تواند به ما کمک کند فروتن شویم، به خدا نزدیک‌تر شویم، و احساسِ تجدید روحانی کنیم. عیسی مسیح، قبل از شروع خدمت خود روزه گرفت (رجوع کنید به متی ۴: ۱–۲). نوشته‌های مقدّس داستان‌های بسیاری از روزه گرفتنِ پیامبران و دیگران را ثبت کرده است تا شاید قدرت روحانی آنها بتواند افزایش یابد و جویای برکات ویژه‌ای برای خودشان یا دیگران باشند.

روزه و دعا همراه هم هستند. وقتی با ایمان روزه می‌گیریم و دعا می‌کنیم، بیشتر با دریافت وحی شخصی هماهنگ هستیم. ما همچنین بیشتر پذیرای شناخت حقیقت و درکِ خواستِ خدا هستیم.

کمک به نیازمندان

وقتی روزه می‌گیریم، ما برای کمک به مراقبت از افراد نیازمند به کلیسا مبلغی را اهدا می‌کنیم. به این پیشکش روزه گفته می‌شود. از ما دعوت شده است که پیشکشی بدهیم که ارزش آن حداقل به اندازهٔ وعده‌های غذایی که نخورده‌ایم باشد. ما تشویق می‌شویم که سخاوتمند باشیم و اگر می‌توانیم بیشتر از ارزش آن وعده‌های غذایی ببخشیم. دادنِ پیشکشِ روزه یکی از راه‌هایی است که ما می‌توانیم به دیگران خدمت کنیم.

پیشکش‌های روزه برای تهیه غذا و سایر مایحتاج افراد نیازمند چه در سطح محلی و چه در سراسر جهان استفاده می‌شود. برای کسب اطلاعات دربارهٔ نحوه مشارکت در پیشکش‌های روزه، رجوع کنید به «اهدای ده‌یک و سایر پیشکش‌ها» در این درس.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

روزه گرفتن

مراقبت از نیازمندان

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «روزه گرفتن، روزه»

  • کتابچهٔ دستورالعمل کلی: ۲۲.۲.۲

  • مباحث مژده: «روزه گرفتن و پیشکش‌های روزه»

تصویر
خانواده‌ای بیرون از معبد

پیمانِ ما برای پایداری تا پایان

وقتی تعمید می‌گیریم، با خدا پیمان می‌بندیم که با زندگی کردن بر اساسِ مژدهٔ عیسی مسیح «تا پایان پایداری کنیم» (۲ نیفای ۳۱: ۲۰: همچنین رجوع کنید به موصایا ۱۸: ۱۳). ما می‌کوشیم که پیروان همیشگیِ عیسی مسیح باشیم.

نیفای پیامبرِ کتاب مورمون تعمید را دروازه‌ای توصیف کرد که از طریق آن وارد مسیر مژده می‌شویم (رجوع کنید به ۲ نیفای ۳۱: ۱۷). پس از تعمید، ما همچنان «با استواری در [ایمان به] مسیح … به پیش [می‌رویم]» (۲ نیفای ۳۱: ۲۰).

همان‌طور که ما در مسیر پیرَوی «به پیش می‌رویم»، برای رفتن به معبد آماده می‌شویم. در آنجا با دریافت آیین‌های معبد با خدا پیمان‌هایی خواهیم بست. در معبد، ما با قدرت موهِبت خواهیم یافت و می‌توانیم برای جاودانگی با خانواده‌هایمان پیوند داده شویم. وفاداری به پیمان‌هایی که در معبد می‌بندیم، دری را به روی هر امتیاز روحانی و هر برکتی که خدا برای ما در نظر دارد باز خواهد کرد.

وقتی وفادارانه در مسیر مژده ادامه می‌دهیم، ما در نهایت بزرگترین هدیه خدا—هدیه زندگی جاویدان را دریافت خواهیم کرد (رجوع کنید به ۲ نیفای ۳۱: ۲۰؛ اصول و پیمان‌ها ۱۴: ۷).

بخش‌های بعدی برخی از جنبه‌هایی از آنچه که خدا برای کمک به ما فراهم کرده است تا، تا پایان این سفر میراییِ‌مان پایداری کنیم—و در آن شادی بیابیم، را توضیح می‌دهند.

توانایی کشیشی و تشکیلاتِ کلیسا

توانایی کشیشی اقتدار و قدرت خدا است. از طریق توانایی کشیشی، پدر آسمانی کار خود را به انجام می‌رساند «که فناناپذیری و زندگی جاوید بشر را پیش [آورد]» (موسی ۱: ۳۹). خدا به پسران و دخترانش روی زمین اقتدار و قدرت عطا می‌کند تا در انجام این کار کمک کنند.

توانایی کشیشی به همۀ ما برکت می‌دهد. آیین‌هایی مانند تعمید و عشای مقدّس از طریق کسانی که دارای سِمَت‌های کشیشی هستند اجرا می‌شوند. ما همچنین برکت‌های شفا، تسلی، و مشاوره را دریافت می‌کنیم.

توانایی کشیشی و رهبری کلیسا و گمارش‌ها

کلیسا توسط عیسی مسیح و از طریق پیامبران و رسولان رهبری می‌شود. این رهبران از طرف خدا فرا خوانده و منصوب می‌شوند، و اقتدار کشیشی به آنها داده می‌شود تا به نام منجی عمل کنند.

در دوران باستان، مسیح همین اقتدار کشیشی را به رسولان خود داد، که به آنها اجازه رهبریِ کلیسا را پس از صعود او به آسمان می‌داد. سرانجام زمانی که مردم مژده را رَد کردند و رسولان مُردند، این اقتدار از بین رفت.

پیام‌آورانِ آسمانی در سال ۱۸۲۹ از طریق پیامبر جوزف اِسمیت، توانایی کشیشی را احیا کردند، و سَروَر دوباره کلیسای خود را با رسولان و پیامبران بنا نهاد. (رجوع کنید به درس ۱.)

در سطح محلی، اُسقف‌ها و رؤسای وَتَد دارای اقتدارِ کشیشی برای رهبری مجامع کلیسا هستند.

وقتی مردان و زنان فرا خوانده می‌شوند و برای خدمت در کلیسا مقرر می‌شوند، از طرف خدا به آنها اقتدار داده می‌شود تا در آن گمارش عمل کنند. این اقتدار به مبشّران، رهبران، معلمان، و دیگران تا زمانی که از گمارشِ خود ترخیص شوند، داده می‌شود. آن اقتدار تحت هدایت کسانی که کلیدهای کشیشی را در دست دارند، محول می‌شود.

اقتدار کشیشی را فقط می‌توان در پرهیزکاری استفاده کرد (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۲۱: ۳۴–۴۶). این اقتدار مسئولیتی مقدّس به نمایندگی از منجی و عمل به نام او است. هدف این اقتدار برکت دادن و خدمت کردنِ همیشگی به دیگران است.

تصویر
مردانِ نوجوان در مدرسۀ یکشنبه

کشیشی هارونی و کشیشی ملک صادق

در کلیسا، توانایی کشیشی شامل کشیشی هارونی و کشیشی ملک صادق می‌شود. تحت هدایت کسانی که کلیدهای کشیشی را در دست دارند، کشیشی هارونی و ملک صادق به مردانِ شایسته‌ای که عضو کلیسا هستند اعطاء می‌شود. پس از اعطای کشیشیِ مناسب، شخص به یک سِمَت در آن کشیشی، مانند خادم یا ارشد، منصوب می‌شود. او باید توسط شخصی که دارای اقتدار لازم است منصوب شود.

هنگامی که یک مرد یا پسرِ نوجوانی توانایی کشیشی را دریافت می‌کند، او با خدا پیمان می‌بندد که وظایف مقدّسی را به انجام برساند، به دیگران خدمت کند، و به توسعهٔ کلیسا کمک کند.

مردان نوجوان می‌توانند کشیشی هارونی را دریافت کنند و از ژانویه سالی که ۱۲ ساله می‌شوند به‌عنوان خادم منصوب شوند. آنها می‌توانند در سالی که ۱۴ ساله می‌شوند، به‌عنوان معلم و در سالی که ۱۶ ساله می‌شوند به‌عنوان کشیش منصوب شوند. نوکیشان مرد که در سنین بالاتر هستند می‌توانند درست پس از تعمید و تصدیق کشیشی هارونی را دریافت کنند. دارندگان کشیشی هارونی آیین‌هایی مانند عشای مقدّس و تعمید را به جا می‌آورند.

مدتی پس از خدمت به‌عنوان یک کشیش در مجمعِ کشیشانِ هارونی، یک مرد شایسته که حداقل ۱۸ سال دارد، می‌تواند کشیشی ملک‌صادق را دریافت کند و به ارشدی منصوب شود. مردانی که کشیشی ملک‌صادق را دریافت می‌کنند، می‌توانند آیین‌های کشیشی همچون دادن برکات شفا و تسلی به اعضای خانواده و دیگران را انجام دهند.

برای اطلاعات در مورد اعضای جدیدی که توانایی کشیشی را دریافت می‌کنند، رجوع کنید به کتابچهٔ دستورالعمل کلی، ۳۸.۲.۹.۱.

مجامع و تشکیلاتِ کلیسا

مجامع کشیشی. یک مجمع یک گروه سازمان یافته از دارندگان توانایی کشیشی است. هر بخش کلیسا دارای یک مجمع ارشدان برای مردان است. خادمان، معلمان، و مجامعِ کشیشان برای پسرانِ نوجوان هستند.

انجمن امداد. انجمن امداد شامل زنان ۱۸ سال و بالاتر است. اعضای انجمن امداد خانواده‌ها، افراد، و جامعه را تقویت می‌کنند.

دختران نوجوان. دختران نوجوان از آغاز ژانویه سالی که ۱۲ ساله می‌شوند به تشکیلاتِ دخترانِ نوجوان می‌پیوندند.

تصویر
زنی در حال تدریس در کلاس

ابتدایی. تمام کودکان سنین ۳ تا ۱۱ ساله جزئی از تشکیلاتِ ابتدایی هستند.

مدرسۀ یکشنبه. همه بزرگسالان و نوجوانان در مدرسهٔ یکشنبه، جایی که برای مطالعهٔ نوشته‌های مقدّس گردِ هم می‌آیند، شرکت می‌کنند.

برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ توانایی کشیشی، رجوع کنید به کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۳.

برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ مجامع کشیشی و تشکیلاتِ کلیسا، رجوع کنید به کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل‌های ۸ ۱۳.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۳: «مبانی کشیشی»

  • مباحث مژده: «کشیشی هارونی،» «کشیشی ملک‌صادق،» «توانایی کشیشی»

ازدواج و خانواده‌ها

ازدواج

ازدواج میان یک مرد و یک زن از سوی خدا مقرر شده است. این موضوع دارای نقشی اساسی در برنامهٔ او برای پیشرفت جاودانهٔ فرزندانش است.

پیوستنِ زن و شوهر در ازدواج باید گرامی‌ترین رابطهٔ آنها در این جهان باشد. آنها مسئولیتی مقدّس دارند که به یکدیگر و پیمان ازدواجِ‌ خود وفادار باشند.

زن و شوهر در نظر خدا برابرند. یکی از آنها نباید بر دیگری مسلط شود. تصمیمات آنها باید با اتحاد و عشق، و با مشارکت کامل هر دویِ آنها گرفته شود.

وقتی زن و شوهر همدیگر را دوست دارند و با هم همکاری می‌کنند، ازدواجِ آنها می‌تواند منبعِ بزرگترین شادمانی‌ آنها باشد. آنها می‌توانند به یکدیگر و به فرزندانشان کمک کنند تا به سمتِ زندگی جاویدان پیشرفت کنند.

خانواده

خانواده نیز مانندِ ازدواج از سوی خدا مقرر شده است و در مرکز برنامهٔ او برای شادمانی جاودانهٔ ما است. خانواده‌های ما احتمالاً زمانی شاد هستند که ما بر اساس آموزه‌های عیسی مسیح زندگی می‌کنیم. والدین مژدهٔ عیسی مسیح را به فرزندانِ خود آموزش می‌دهند و با زندگی کردن بر اساسِ آن، الگویی برای آنها می‌شوند. خانواده فرصت‌هایی برای محبت و خدمت کردن به یکدیگر را برای ما فراهم می‌کنند.

والدین باید خانوادهٔ خود را بالاترین اولویت خود قرار دهند. این یک امتیاز و مسئولیت مقدّس برای والدین است که از فرزندانی که می‌توانند به دنیا بیاورند یا به فرزندخواندگی بپذیرند مراقبت کنند.

همهٔ خانواده‌ها چالش‌هایی دارند. وقتی جویای حمایت خدا هستیم و فرمان‌های او را رعایت می‌کنیم، چالش‌های خانوادگی در یادگیری و رشد به ما کمک می‌کنند. گاهی اوقات این چالش‌ها به ما کمک می‌کنند تا یاد بگیریم که توبه کنیم و ببخشیم.

تصویر
پدری در حال آموزش دادن به خانواده‌

رهبران کلیسا اعضا را تشویق کرده‌اند که شب گردهم‌آییِ هفتگی را در خانه برگزار کنند. والدین از این زمان برای آموزش مژده به فرزندان خود، تقویت روابط خانوادگی، و داشتن لحظات خوش با یکدیگر استفاده می‌کنند. رهبران کلیسا نیز اعلامیه‌ای صادر کرده‌اند که حقایق مهمی را دربارهٔ خانواده آموزش می‌دهد (رجوع کنید به «خانواده: اعلامیه‌ای به جهان،» ChurchofJesusChrist.org).

راه‌های دیگر برای تقویت خانواده شاملِ دعای خانوادگی، مطالعهٔ نوشته‌های مقدّس، و پرستش با هم در کلیسا می‌شود. ما همچنین می‌توانیم در تحقیقاتِ تاریخ نیاکان ، جمع‌آوری داستان‌های خانوادگی و خدمت به دیگران فعالیت کنیم.

بسیاری از مردم فرصت‌های محدودی برای ازدواج یا برای روابط خانوادگی صمیمانه دارند. بسیاری تجربه طلاق و دیگر شرایط سخت خانوادگی را داشته‌اند. با این حال، صرف نظر از شرایط خانوادگیِ ما، مژده به صورت فردی به ما برکت می‌دهد. وقتی ما وفادار هستیم، خدا راهی را برای ما فراهم خواهد کرد تا از برکاتِ داشتنِ خانواده‌‌ای با محبت چه در این زندگی و یا در زندگی بعدی برخوردار شویم.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

ازدواج

خانواده

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • راهنمای نوشته‌های مقدّس: «خانواده،» «ازدواج، ازدواج کردن»

  • کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۲: «حمایت از افراد و خانواده‌ها در کار رستگاری و بلندمرتبگی»

  • مباحث مژده: «ازدواج،» «خانواده،» «فرزندپروری»

کارِ معبد و تاریخ نیاکان برای نیاکانِ درگذشته

پدر آسمانی همهٔ فرزندانش را دوست دارد و خواهانِ رستگاری و بلندمرتبگیِ آنهاست. با این حال میلیاردها نفر بدون شنیدن مژدهٔ عیسی مسیح یا دریافت آیین‌های نجات‌بخش مژده درگذشته‌اند. این آیین‌ها شامل تعمید، تصدیق، انتصابِ توانایی کشیشی برای مردان، موهِبتِ معبد، و ازدواج جاودان است.

از طریق فیض و رحمت خود، سَروَر راه دیگری را برای این افراد فراهم کرده است تا مژده و آیین‌های آن را دریافت کنند. در دنیای روح، مژده به کسانی که بدون دریافت آن فوت کرده اند موعظه می‌شود (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۳۸). در معابد، ما می‌توانیم آیین‌ها را از طرفِ نیاکانِ فوت‌شدهٔ خود و دیگران انجام دهیم. سپس این افراد درگذشته در دنیای روح می‌توانند مژده و آیین‌هایی که برای آنها انجام می‌شود را بپذیرند یا رَد کنند.

تصویر
خانواده‌ای در حال مطالعهٔ نوشته‌های مقدّس

قبل از اینکه بتوانیم این آیین‌ها را انجام دهیم، ما باید اجداد خود را که هنوز آنها را دریافت نکرده‌اند شناسایی کنیم. هدف اصلی کار تاریخ نیاکان این است که ما اعضای خانوادهٔ خود که بتوانند آیین‌ها را دریافت کنند شناسایی کنیم. وقتی اطلاعاتی در مورد آنها پیدا می‌کنیم، ما آن را به پایگاه داده کلیسا در FamilySearch.org اضافه می‌کنیم. سپس ما (یا دیگران) می‌توانیم آیین‌های نیابتی را برای آنها در معبد انجام دهیم.

وقتی نیاکان خود را شناسایی می‌کنیم و آیین‌ها را برای آنها انجام می‌دهیم، خانواده‌های ما می‌توانند برای جاودانگی با هم متصل شوند.

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۲۸: «آیین‌های معبد برای درگذشتگان»

  • مباحث مژده: «تعمیدِ مُردگان،» «تاریخ نیاکان»

معابد، موهبت‌، ازدواج جاودان، و خانواده‌های جاودان

معابد

معبد خانۀ سَروَر است. آن یک مکان مقدّس است که با دریافت آیین‌های مقدّس می‌توانیم با خدا پیمان ببندیم. وقتی این پیمان‌ها را نگه می‌داریم، قدرت پارسایی در زندگیِ ما پدیدار خواهد شد (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۸۴: ۱۹–۲۲؛ ۱۰۹: ۲۲–۲۳).

موهِبَت

یکی از آیین‌هایی که در معبد دریافت می‌کنیم، موهبت خوانده می‌شود. کلمهٔ موهبت به معنای « هدیه» است. این هدیهٔ دانش و قدرت از جانب خدا می‌آید. در طول موهبت، ما پیمان‌هایی با خدا می‌بندیم که ما را به او و پسرش، عیسی مسیح گره می‌زند (رجوع کنید به فصل ۱).

بزرگسالان پس از حداقل یک سال عضویت در کلیسا می‌توانند واجد شرایط دریافت موهبتِ معبدِ خود شوند. برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ موهبت، رجوع کنید به کتابچهٔ دستورالعمل کلی، ۲۷.۲.

ازدواج جاودان و خانواده‌های جاودان

برنامۀ شادمانی خدا، امکان دوامِ روابط خانوادگی فراتر از قبر را فراهم می‌کند. در معبد ما می‌توانیم برای اکنون و تا جاودانگی ازدواج کنیم. این امر، با هم بودنِ همیشگیِ خانواده‌ها را امکان‌پذیر می‌کند.

پس از اینکه زوج‌های متأهل موهبت معبد خود را دریافت کردند، آنها می‌توانند برای جاودانگی پیوند شده یا ازدواج کنند. فرزندانشان می‌توانند به آنها پیوند داده شوند.

زن و شوهری که در معبد پیوند شده‌اند باید وفادار به پیمان‌هایی که بسته‌اند باشند تا بتواند از برکات ازدواج جاویدان بهره‌مند شوند.

تصویر
زن و شوهر در حال راه رفتن در خیابان

مطالعۀ نوشته‌های مقدّس

دربارهٔ این مبنا بیشتر بیاموزید

  • کتابچهٔ دستورالعمل کلی، فصل ۲۷: «آیین‌های معبد برای زندگان»

  • مباحث مژده: «معابد،» «موهبت،» «ازدواج»

  • temples.ChurchofJesusChrist.org