مژدۀ عیسی مسیح

• خدا پسر محبوبش، عیسی مسیح، را به زمین فرستاد تا ما را از گناه و مرگ ضمانت کند.

• به‌خاطر ایثار عیسی که کفاره‌اش را پیش می‌آورد، ما می‌توانیم از گناهانِ خود پاک شده و با توبه کردن، تقدیس شویم.

• پس از مصلوب شدن، عیسی رستاخیز شد. به‌خاطر رستاخیزِ او، همه ما پس از مرگ رستاخیز خواهیم شد. این بدان معنی است که روح و بدن هر فرد دوباره با هم می‌پیوندد، و هر یک از ما برای همیشه در بدنی کمال یافته و رستاخیز شده زندگی خواهیم کرد.

• ایمان اولین مبنای مژدهٔ عیسی مسیح است.

• ایمان به عیسی مسیح شامل اطمینان به این است که او پسر خداست و همچنین اعتماد داریم که او به عنوان منجی و ضامن ماست.

• ایمان به عیسی مسیح مبنایی از عمل و قدرت است.

• ما ایمان خود را با دعا، مطالعه نوشته‌های مقدّس، و رعایتِ فرمان‌ها تقویت می‌کنیم.

• ایمان به عیسی مسیح ما را به‌سوی توبه سوق می‌دهد. توبه روند روی آوردن به خدا و رویگردانی از گناه است. در حالی که ما توبه می‌کنیم، کردار، خواسته‌ها، و پندار ما تغییر می‌کند تا با ارادهٔ خدا هماهنگی بیشتری داشته باشد.

• وقتی خالصانه توبه می‌کنیم، خدا ما را می‌بخشد. بخشش ممکن است زیرا عیسی مسیح برای گناهانمان کفّاره داد.

• در حالی که توبه می‌کنیم، احساس آرامش می‌کنیم چون احساسِ گناه و اندوه ما شفا می‌یابد.

• توبه روندی مادام‌العمر است. هر بار که توبه می‌کنیم خدا مجدداً از ما استقبال می‌کند. او هرگز از ما دلسرد نخواهد شد.

• تعمید راه یا روشی است که در آن ما برای اولین بار به یک رابطه پیمانی با خدا وارد می‌شویم

• تعمید دارای دو بخش است: تعمید با آب و با روح‌القدس. وقتی تعمید می‌گیریم و تصدیق می‌شویم، از گناهانمان پاک می‌شویم، و این شروع تازه‌ای در زندگی به ما می‌دهد.

• ما با پیروی از الگوی رفتاری عیسی از طریق فرو برده شدن تعمید می‌گیریم.

• بچه‌ها تا هشت سالگی تعمید نمی‌گیرند. کودکانی که قبل از آن سن می‌میرند از طریق کفّارهٔ عیسی مسیح ضمانت می‌شوند.

• به یاد فداکاری عیسی و برای تجدید پیمان‌هایمان با خدا ما هر هفته از عِشای مقدّس برمی‌گیریم.

• روح‌القدس عضو سوم الوهیت است.

• پس از اینکه تعمید می‌گیریم، هدیهٔ روح‌القدس را از طریق آیین تصدیق دریافت می‌کنیم.

• وقتی هدیهٔ روح‌القدس را دریافت می‌کنیم، اگر وفادار بمانیم، می‌توانیم همراهی او را در طول زندگی خود داشته باشیم.

• روح‌القدس ما را تقدیس و راهنمایی می‌کند، به ما تسلی داده و کمک می‌کند تا حقایق را بدانیم.

• پایداری، شامل این است که هر روزه به عمل کردن بر پایه ایمان به مسیح ادامه دهیم. ما به وفاداری به پیمان‌های خود با خدا، توبه، جویای همراهی روح‌القدس، و بر گرفتن عشای مقدّس ادامه می‌دهیم.

• وقتی ما وفادارانه به دنبال پیروی از عیسی مسیح هستیم، خدا وعده می‌دهد که ما زندگی جاوید خواهیم داشت.

• زندگی بر اساس مژده شادی‌هایمان را عمیق‌تر می‌کند، الهام‌بخشِ کردار ما می‌شود، و روابط ما را غنی می‌سازد.

• وقتی بر اساس آموزه‌های عیسی مسیح زندگی می‌کنیم، احتمال خوشحال بودنِ ما بیشتر است — هم از نظر فردی و هم از نظر خانوادگی.

• به واسطهٔ مژدهٔ عیسی مسیح، خانواده‌ها در این زندگی متبرک می‌شوند و می‌توانند برای جاودانگی به هم بپیوندند و در حضور خدا زندگی کنند.

ایمان به عیسی مسیح به عمل منتهی می‌شود. ما ایمان خود را هر روز با رعایتِ فرمان‌ها و انجام کارهای نیک ابراز می‌کنیم. ما از گناهانمان توبه می‌کنیم. ما به او وفادار هستیم. ما تلاش می‌کنیم تا بیشتر شبیه به او شویم.

در حالی که بر پایه ایمان عمل می‌کنیم، ما می‌توانیم قدرت عیسی را در زندگی روزمرهٔ خود تجربه کنیم. او بهترین تلاش ما را ارج می‌نهد. او به ما کمک خواهد کرد رشد کنیم و در برابر وسوسه مقاومت کنیم.

پیامبر آلما آموزش داد که بنا کردنِ ایمان می‌تواند با یک «خواستار بودن به ایمان آوردنِ» ساده آغاز شود (آلما ۳۲: ۲۷). برای اینکه ایمان ما به عیسی مسیح رشد کند، ما نیاز به پرورشِ آن با یادگیری سخنان او، به کار بردن آموزه‌هایش و رعایت فرمان‌های او داریم. آلما آموزش داد که در حالی که ما صبورانه سخن خدا را در دل خود پرورش می‌دهیم «آن ریشه می‌کند؛ و بنگرید آن [مانندِ] یک درخت سر کشیده به زندگی ابدی خواهد شد» — بدین ترتیب ایمان ما را تقویت می‌کند (آلما ۳۲: ۴۱؛ رجوع کنید به آیات ۲۶–۴۳).

توبه دومین مبنای مژده است. ایمان به عیسی مسیح و عشق ما نسبت به او، ما را به‌سوی توبه سوق می‌دهد (رجوع کنید به هیلامان ۱۴: ۱۳). توبه روند روی آوردن به خدا و رویگردانی از گناه است. در حالی که ما توبه می‌کنیم، کردار، خواسته‌ها، و پندار ما تغییر می‌کند تا با ارادهٔ خدا هماهنگی بیشتری داشته باشد. بخشش از گناه از طریق عیسی مسیح و ایثارِ او که کفاره‌اش را پیش می‌آورد ممکن می‌شود.

توبه خیلی بیشتر از استفاده از اراده، برای تغییر رفتار یا غلبه بر یک ضعف است. توبه روی آوردن خالصانه به مسیح است، که به ما قدرت تجربهٔ «تغییری عظیم» در دل‌هایمان را می‌دهد. (آلما ۵: ۱۲–۱۴). در حالی که ما این تغییرِ درونی را تجربه می‌کنیم، از نظر روحانی دوباره زاده می‌شویم (رجوع کنید به ۲۷: ۲۴–۲۶).

از طریق توبه، دید تازه‌ای نسبت به خدا، خودمان، و جهان پیدا می‌کنیم. ما دوباره مهر خدا به ما را به عنوان فرزندانش — و مهری را که منجی نسبت به ما دارد را احساس می‌کنیم. فرصت برای توبه یکی از بزرگترین برکاتی است که خدا از طریق پسرِ خود به ما داده است.

وقتی توبه می‌کنیم، گناهان خود را شناخته و احساس پشیمانی واقعی می‌کنیم. نزد خدا، گناهان خود را اعتراف می‌کنیم و از او درخواست بخشش می‌کنیم. ما همچنین گناهان خیلی جدی‌ترِ خود را به رهبران موردِ تایید کلیسا اعتراف می‌کنیم، کسانی که وقتی توبه می‌کنیم از ما حمایت می‌کنند. ما هر کاری که بتوانیم برای جبران خسارت انجام می‌دهیم، یعنی تلاش می‌کنیم مشکلاتی را که احتمالا اعمال ما ایجاد کرده است را اصلاح کنیم. توبه واقعی زمانی به بهترین شکل نشان داده می‌شود که اعمال درست در یک دوره زمانی انتخاب شوند.

توبه یک عملِ روزانه در طول زندگیِ ماست. «همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محرومند» (رومیان ۳: ۲۳). ما باید پیوسته توبه کنیم، با به یاد داشتن اینکه ما «به وسیلهٔ مسیح كه [ما را] تقویت می‌کند، به انجام هر كاری قادر [هستیم]» (فیلیپیان ۴: ۱۳). سَروَر به ما این اطمینان را داده است که «هر چندباری که مردمم توبه کنند من خطاهایشان را … خواهم بخشید» (موصایا ۲۶: ۳۰).

توبه یک مبنای مثبت است که شادی و آرامش به ارمغان می‌آورد. آن برای ما «قدرت [ضامن] را به نجات روان‌های[مان]» می‌آورد.(هیلامان ۵: ۱۱).

وقتی ما توبه می‌کنیم، با گذشت زمان، اندوه و احساس گناه ما شفا می‌یابد. ما تأثیر روح‌القدس را خیلی بیشتر احساس می‌کنیم. علاقۀ ما به پیروی از خدا قوی‌تر می‌شود.

تصویر

رئیس راسل اِم. نلسون

«بیش از حد بسیاری از مردم توبه را مجازات می‌دانند—چیزی که باید از آن اجتناب کرد. … اما این احساس مجازات … از شیطان سرچشمه می‌گیرد. او تلاش می‌کند که ما را از نگاه کردن به عیسی مسیح، کسی که با آغوشِ باز می‌ایستد، امیدوار و مایل به شفا دادن، بخشش، تمیز کردن، تقویت، خالص کردن و مقدس کردن ما است، جلوگیری کند. (راسل اِم. نلسون، «ما می‌توانیم بهتر انجام دهیم و بهتر باشیم،» انزاین یا لیاحونا، مه ۲۰۱۹، ۶۷).

منجی آموزش داد که تعمید برای ورود ما به ملکوت آسمان ضروری است (رجوع کنید به یوحنا ۳: ۵). همچنین لازم است که ما عضو کلیسای عیسی مسیح شویم. منجی با تعمید گرفتن الگوی خود را به ما نشان داد. (رجوع کنید به متی ۳: ۱۳–۱۷).

وقتی تعمید می‌گیریم و پیمان‌های خود را نگه می‌داریم، خدا وعده می‌دهد که گناهانمان را ببخشد (رجوع کنید به کارهای رسولان ۲۲: ۱۶؛ ۳ نیفای ۱۲: ۱–۲). این برکت بزرگ از طریق ایثارِ عیسی مسیح که کفّاره‌اش را پیش می‌آورد ممکن می‌شود، کسی که «ما را دوست دارد و با خون خود ما را از گناهانمان آزاد گردانید»(مکاشفه یوحنا ۱: ۵). خدا همچنین وعده داده است که ما را با همراهی روح‌القدس برکت بدهد تا بتوانیم تقدیس شویم، هدایت شویم، و تسلی پیدا کنیم.

سهم ما در پیمان تعمید این است که، ما شهادت می‌دهیم که خواستارِ آن هستیم تا نام عیسی مسیح را بر خود گیریم. ما همچنین قول می‌دهیم که همیشه او را به یاد داشته باشیم و فرمان‌هایش را رعایت کنیم. ما قول می‌دهیم که دیگران را دوست داشته باشیم و به آنها خدمت کنیم، «تا با کسانی که سوگواری می‌کنند سوگواری [کنیم]؛ … و کسانی که نیازمند تسلّی هستند را تسلّی [دهیم]، و در همۀ زمان‌ها و در همۀ چیزها، و در همۀ جاهایی که [باشیم] به عنوان گواهان خدا [بایستیم]» (موصایا ۱۸: ۹؛ رجوع کنید به آیات ۸–۱۰، ۱۳). ما عزم خود را برای خدمت به عیسی مسیح تا پایان عمرِ خود ابراز می‌کنیم (اصول و پیمان‌ها ۲۰: ۳۷؛ موصایا ۲: ۱۷).

تعهداتِ مرتبط با پیمانِ تعمید مسئولیت بزرگی هستند. آنها همچنین الهام‌بخش و شادی‌آور هستند. آنها یک رابطه ویژه بین ما و پدر آسمانی ایجاد می‌کنند که از طریق آن او پیوسته مهر خود را به ما ابراز می‌کند.

عیسی آموزش داد که برای آمرزش گناهانمان باید با زیر آب رفتن تعمید بگیریم (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۲۰: ۷۲–۷۴). تعمید توسط فرو برده شدن در آب نمادی از مرگ، دفن و رستاخیز شدن عیسی مسیح است (رجوع کنید به رومیان ۶: ۳–۶).

تعمید توسط فرو برده شدن برای ما شخصاً نماد قدرتمندی نیز دارد. آن نشان دهندهٔ مرگ زندگی قدیمی ما، دفن آن زندگی، و ورود ما به از نو تولد یافتنِ روحانی است. وقتی تعمید می‌گیریم، ما روندِ از نو تولد یافتن و تبدیل شدن به پسران و دختران روحانیِ مسیح را آغاز می‌کنیم (رجوع کنید به موصایا ۵: ۷–۸؛ رومیان ۸: ۱۴–۱۷).

کودکان تا زمانی که به سن مسئولیت‌پذیری، که هشت سالگی است نرسند تعمید داده نمی‌شوند (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۶۸: ۲۷). کودکانی که قبل از آن سن می‌میرند از طریق کفّارهٔ عیسی مسیح ضمانت می‌شوند (رجوع کنید به مورونی ۸: ۴–۲۴؛ اصول و پیمان‌ها ۱۳۷: ۱۰). قبل از تعمید کودکان، باید مژده به آنها آموزش داده شود تا برای این گام مهم در زندگیشان برای بستن پیمان با خدا آماده شوند.

پدر آسمانی ما از ما می‌خواهد که به پیمان‌هایی که با او می‌بندیم وفادار باشیم. برای کمک به ما در انجام این کار، او به ما فرمان داده است تا اغلب برای بر گرفتن از عِشای مقدّس ملاقات کنیم. عشای مقدّس یک آیین کشیشی است که عیسی درست قبل از کفّاره‌اش به رسولانِ خود معرفی کرد.

بر گرفتن از عشای مقدّس هدف اصلی هر هفته جلسهٔ عشای مقدّس است. نان و آب برکت داده شده و به جمعِ کلیسا توزیع می‌شود. نان نشانهٔ فدا کاری منجی از بدن خود که برای ما انجام داد، است. آب نشان دهندهٔ خونِ اوست، که او برای ما ریخت.

ما به یاد ایثارِ منجی و تجدید پیمانِ خود با خدا از این نمادها بر می‌گیریم. ما بارِ دیگر این وعده را دریافت می‌کنیم که روح‌القدس با ما خواهد بود.

تعمید دو بخش دارد. عیسی آموزش داد که برای ورود به ملکوت خدا باید «از آب و روح‌[القدس] تولد [یابیم]» (یوحنا ۳: ۵؛ تأکید اضافه شده است). جوزف اِسمیت آموزش داد، «تعمید با آب تنها نیمی از تعمید است، و بدون نیمهٔ دیگر سودی ندارد—که آن، تعمیدِ با روح‌القدس است» (تعلیمات ریاست کلیسا: جوزف اِسمیت [۲۰۰۷]، ۹۵).

تعمید با آب باید با تعمید با روح‌القدس همراه باشد تا کامل شود. وقتی هر دو تعمید را دریافت می‌کنیم، از گناهانمان پاک می‌شویم و از نظر روحی دوباره زاده می‌شویم. سپس ما زندگی روحانی‌ جدیدی را به عنوان پیروان مسیح شروع می‌کنیم.

ما تعمید روح‌القدس را از طریق آیینی به نام تصدیق دریافت می‌کنیم. این آیین توسط یک یا چند نفر از دارندگانِ کشیشی انجام می‌شود که دستان خود را بر سر ما می‌گذارند. ابتدا ما را به عضویت کلیسا تصدیق می‌کنند، و سپس هدیهٔ روح‌القدس را به ما اعطاء می‌کنند. این همان آیینی است که در عهد جدید و کتاب مورمون به آن اشاره شده است (رجوع کنید به کارهای رسولان ۸: ۱۴–۱۷؛ ۳ نیفای ۱۸: ۳۶–۳۷).

روح‌القدس عضو سوم الوهیت است. او در اتحاد با پدر آسمانی و عیسی مسیح کار می‌کند. وقتی هدیهٔ روح‌القدس را دریافت می‌کنیم، تا زمانی‌که وفادار باشیم می‌توانیم در طول زندگی خود همراهی او را داشته باشیم.

هدیۀ روح‌القدس یکی از بزرگ‌ترین هدایای پدر آسمانی است. روح‌القدس ما را پاک و تقدیس می‌کند و ما را مقدّس‌تر، کامل‌تر و شبیه‌تر به خدا می‌سازد (رجوع کنید به ۳ نیفای ۲۷: ۲۰). او به ما کمک می‌کند تا زمانی که در تلاش برای پیروی از دستورات خدا هستیم، از نظر روحانی تغییر و رشد کنیم.

روح‌القدس به ما کمک می‌کند تا حقیقت را بیاموزیم و تشخیص دهیم (رجوع کنید به مورونی ۱۰: ۵). او همچنین حقیقت را در دل و ذهن ما تأیید می‌کند. علاوه بر این، روح‌القدس به ما کمک می‌کند تا حقیقت را آموزش دهیم (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۴۲: ۱۴). وقتی ما حقیقت را با قدرت روح‌القدس می‌آموزیم و آموزش می‌دهیم، او آن را به دل‌های ما می‌رساند (رجوع کنید به ۲ نیفای ۳۳: ۱).

در حالی که ما فروتنانه از روح القدس راهنمایی می‌جوییم، او ما را راهنمایی خواهد کرد (۲ نیفای ۳۲: ۵). این شاملِ دریافت القاء که ما چگونه می‌توانیم به دیگران خدمت کنیم نیز می‌شود.

روح‌القدس نیروی روحانی را برای ما فراهم می‌کند تا به ما در غلبه بر ناتوانی کمک رساند. او به ما کمک می‌کند تا در برابر وسوسه مقاومت کنیم. او می‌تواند ما را از خطرات روحانی و فیزیکی آگاه کند.

روح‌القدس به ما کمک خواهد کرد تا از چالش‌های زندگی عبور کنیم. او ما را در طولِ آزمایش یا اندوه تسلی خواهد داد و ما را سرشار از امید خواهد کرد (رجوع کنید به مورونی ۸: ۲۶) از طریق روح‌القدس، ما می‌توانیم محبت خدا را نسبت به خود احساس کنیم.