ครอบครัว: เอกภาพอันแสนหวานสำหรับกาลเวลาและนิรันดร

“ชีวิตแต่งงาน [เป็น] สถาบันหนึ่งของสวรรค์ ตั้งขึ้นในสวนอีเด็น”³

“หน้าที่ของสามีคือรัก ทะนุถนอม และเลี้ยงดูภรรยา แนบสนิทกับเธอและ ไบ่มีใครอีก [ดู ค.พ. 42:22] เขาควรให้เกียรติเธอเช่นที่เขาให้เกียรติตนเอง และเขาควรคำนึงถึงความรู้สึกของเธอด้วยความรักใคร่ เพราะเธอเปีนเนื้อหนัง ของเขา และกระลูกของเขา ถูกกำหนดมาให้เปีนผู้ช่วยเขาทั้งเรื่องทางโลกและ ทางวิญญาณ เธอคือผู้ที่เขาสามารถพรํ่าบ่นให้ฟ้งได้ทุกเรื่อง ผู้ยินดี (ถูกกำหนด ให้) แบ่งเบาภาระของเขา ปลอบใจและให้กำลังใจเขาด้วยวาจาที่สุภาพอ่อนโยน

“ฐานะของบุรุษเพศคือเป็นบัวหน้าของครอบครัว…ไบ่ใช่ปกครองภรรยา แบบเผด็จการ หรือแบบคนที่หวาดกลัวหรือระแวงว่าภรรยาจะออกนอกกรอบ และกันไมไห้เขาใช้อำนาจ หน้าที่ของเขาคือเปีนคนของพระผู้เปีนเจ้า (เพราะ คนของพระผู้เป็นเจ้าคือผู้มีปัญญา) พร้อมตลอดเวลาที่จะรับคำแนะนําจากพระคัมภีร์ การเป็ดเผย และจากเบื้องบนซึ่งคำแนะนําเช่นนั้นจำเป็นต่อการอบรมสั่ง สอนและต่อความรอดของครอบครัว”⁴

ที่การประชุมของพี่น้องสตรีสมาคมสงเคราะห์ ใจเซฟ สมิธกล่าวว่า “ท่าน ด้องไม่เยาะเย้ยสามีเพราะการกระทำของเขา แต่ทำให้เขารู้สึกถึงอิทธิพลของ ความใบ่เป็นพิษเป็นภัย ความอ่อนโยน และความเอื้ออาทรของท่าน ซึ่งมีพลัง ยิ่งกว่าหินโบ่ผูกคอ ไม่ใช่สงคราบ ไม่ใช่การขึ้นเสียง [การทะเลาะเบาะแจ้ง] ไม่ใช่ความขัดแย้ง หรือการโด้เถียง แต่คือความนุ่มนวล ความรัก และความบริสุทธิ์—นึ่คือสิ่งที่ควรเชิดชูท่านในสายตาของหัวหน้าครอบครัวทุกคน…

“… เมื่อชายคนหนึ่งมีปัญหาหนักอก เมื่อความกังวลและความยุ่งยากใจ ทำให้เขามีดแปดด้าน หากเขาได้พบรอยยิ้มแทนการถกเถียงหรือบ่นว่า—หาก เขาได้พบความละเมียดละไม นั่นจะทำให้เขาสงบจิตสงบใจลงได้ เมื่อใจห้อแห้ สิ้นหวังย่อมด้องการความเอื้ออาทรและความอ่อนโยนมาช่วยบรรเทา…เมื่อ ท่านกลับห้าน อย่าใช้วาจาเกรี้ยวกราดหรือหยาบกระด้างกับสามี แต่ให้ความ อ่อนโยน ความใจบุญ และความรักเป็นมงกุฎประดับงานของท่านนับจากนี้ ไป”⁵

อีไลซา อทร์. สโนว์รายงานดังนี้ “[ศาสดาโจเซฟ สมิธ] แนะนำพี่น้องสตรี อยู่เสมอให้จดจ่อกับศรัทธาและคำสวดอ้อนวอนของพวกเธอ ตลอดจนไอ้วางใจ สามีผู้ที่พระผู้เป็นเจ้าทรงกำหนดให้เธอยกย่อง”⁶

นานหลายวันในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1835 ศาสดาไปเยี่ยมคุณพ่อที่ป็วยหนัก ของท่านทุกวันและเอาใจใส่ดูแล “ด้วยความห่วงใยอย่างยิ่ง” บันทึกส่วนตัว ของศาสดาเขียนไว้ดังนี้ “ข้าพเจ้าอยู่ปรนนิบัติคุณฟ่อที่ป่วยหนักอีกครั้ง ในคำ สวดอ้อนวอนส่วนตัวตอนเข้า พระเจ้าตรัสว่า ‘ผู้รับใข้ของเรา บิดาของเจ้าจะมี ชีวิต’ ข้าพเจ้าอยู่ปรนนิบัติท่านทั้งวันโดยส่งใจไปถึงพระผู้เปีนเจ้าในพระนาม ของพระเยซูคริสต์ขอให้พระองค์ทรงอวยพรท่านให้มีสุขภาพดีตังเติม เพี่อข้าพเจ้าจะได้รับพรจากความเปีนเพื่อนและคำแนะนําของท่าน โดยถือว่าพรประเสริฐ สุดประการหนึ่งบนแผ่นดินโลกคือการได้ไปมาหาสู่กับบิดามารดา ผู้ซึ่งวุฒิภาวะ และประสบการณ์ของท่านช่วยให้ท่านสามารถให้คำแนะนําที่ดีที่สุดได้ ตอนคํา บราเดอร์เดวิด วิดเบอร์เข้ามา เราเรียกหาพระเจ้าในคำสวดอ้อนวอนกันมีพลัง ในพระนามของพระเยซูคริสต์ วางมือบนคุณฟ่อ และหยุดยั้งโรคภัย พระผู้เปีน เจ้าทรงได้ยินและทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเรา—ยังความปีติยินดีและความ พอใจแก จิตวิญญาณของเราเปีนอย่างยิ่ง คุณฟ่อผู้สูงวัยของเราลุกขึ้นแต่งตัว โห่ร้อง และสรรเสริญพระเจ้า”⁷

“คุณแม่ของข้าพเจ้าได้รับพรเพราะจิตวิญญาณของท่านเปียมด้วยเมตตา ธรรมและความรักเพื่อนมนุษย์ และแน้จะอายุมากแล้ว แต่ท่านได้รับกำลังใจ และการปลอบโยนท่ามกลางครอบครัวของท่าน และท่านจะมีชีวิตนิรันดร์ คุณพ่อของข้าพเจ้าได้รับพรเพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าปรกอยู่เหนือท่าน เพราะ ท่านจะเห็นความเอื้ออาทรของลูกๆ จนชีวิตจะหาไม และเมื่อผลทั้งปวงจาก ชีวิตท่านจะเปีนที่ประจักษ์ ท่านจะมองเห็นตัวท่านเหมือนด้นมะกอก ซึ่งกิ่ง- อ้านของบันโน้มต์าลงเพราะมีผลดก และท่านจะครอบครองปราสาทเบื้องบน ด้วย”⁸

ท่านมีรูปร่างสูงสง่า มีจิตใจสูงส่ง บริสุทธ ประเสริฐ และดีงาม จิตวิญญาณของ ท่านอยู่เหนือหลักการกันต์าข้าและไร้ศักดศรีทุกอย่างที่ถูกใจมนุษย์ ข้าพเจ้า กล่าวว่า เท่าที่ข้าพเจ้าทราบท่านไข่ เคยกระทำการตํ่าช้าที่อาจทำให้คนพูดได้ว่า ท่านมีใจคับแคบ ข้าพเจ้ารักคุณพ่อและความทรงจำที่มีต่อท่าน ความทรงจำถึง การกระทำอันประเสริฐของท่านมีผลอย่างยิ่งต่อจิตใจข้าพเจ้า และข้าพเจ้าจารึก คำพูดที่อ่อนโยนของบิดาผู้ให้กำเนิดไว้มากมายบนแผ่นดวงใจ

“ความคิดคำนึงของข้าพเจ้าเกี่ยวกับประวัติชีวิตของท่านมีความคักดสิทธี้ต่อ ข้าพเจ้า ล่องลอยอยู่ในสมอง และข้าพเจ้าสังเกตว่ามันฝืงอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่ ข้าพเจ้าเกิด เถ้าธุลีของท่านและจุดที่วางท่านไว้มีความศักดสิทธี้ต่อข้าพเจ้า สุสานที่ข้าพเจ้าทำไว้คลุมศีรษะท่านมีความศักดี้สิทธี้ต่อข้าพเจ้า ขอให้ความทรง จำที่มีต่อบิดาข้าพเจ้าคงอยู่ชั่วนิรันดร์…ขอพระผู้เปีนเจ้าผู้ที่ข้าพเจ้ารักทอด พระเนตรลงมาจากเบื้องบนและช่วยให้ข้าพเจ้ารอดพ้นจากศัตรูของข้าพเจ้าที่นี่ และทรงจูงมือข้าพเจ้าขึ้นไปยืนบนเขาไซอันโดยมีคุณพ่อคอยสวมมงกุฎให้ข้าพเจ้าชั่วนิรันดร์ที่นั่น

“ไข่มีคำพูดใดและภาษาใดพรรณนาได้มากพอถึงความกตัญญที่ข้าพเจ้ามีต่อ พระผู้เปีนเจ้าสำหรับบิดามารดาแสนประเสริฐที่พระองค์ประทานให้ข้าพเจ้า

“มารดาข้าพเจ้าเปีนหนึ่งในสตรีผู้มีจิตใจสูงส่งที่สุดและดีที่สุด ขอพระผู้เปีน เจ้าทรงทำให้วันเวลาของท่านและของข้าพเจ้ายืนยาวเพื่อเราจะมีความสุขอับ การได้ไปมาหาสู่อันนานๆ”⁹

“เมื่อเรานึกถึงความห่วงใย และความเพียรพยายามไข่หยุดหย่อนของบิดา มารดาเพื่อดูแลเรา และเวลาหลายชั่วโมงของความทุกข้โศกและความกังวลที่ ท่านให้อับเรา ไกวเปลให้เราและอยู่ข้างเตียงยามเราเจ็บป่วย เราควรระมัดระวัง มากเพียงใดต่อความรู้สึกในวัยชราของท่าน! วาจาหรือการกระท่าใดก็ตามอันจะ ท่าให้ผมหงอกของท่านร่วงลงสู่หลุมศพด้วยความเศร้าโศกเสียใจไข่สามารถ เปีนบ่อเกิดของภาพสะท่อนที่งดงามได้เลย”¹⁰

ศาสดาเขียนเกี่ยวกับพี่ชายคนหนึ่งและน้องชายคนหนึ่งของท่านที่เสียชีวิต เมื่อยังหนุ่มว่า “อัลวินพื่ชายคนโตของข้าพเจ้า—ข้าพเจ้าจำได้ตีถึงโทมนัสอัน ท่วมท่นที่อัดแน่นอยู่ในอกจนท่าให้ใจที่อ่อนโยนและอ่อนเยาว์ของข้าพเจ้าแทบ ระเบิดออกมาเมื่อเขาเสียชีวิต เขาเปีนพื่คนโตและมีจิตใจสูงส่งที่สุดในครอบกรัวของบิดาข้าพเจ้า เขาเปีนบุตรคนหนึ่งของมนุษย์ที่มีจิตใจสูงส่งที่สุด…ใน ตัวเขาไข่มีมารยา เขามีชีวิตไร้จุดด่างพร้อยตั้งแต่เด็ก… เขาเปีนบุรุษที่สุขุมที่ สุดคนหนึ่ง เมื่อเขาเสียชีวิตเทพของพระเจ้ามาเยือนเขาในช่วงเวลาสุดท่ายของ เขา…

“ดอนคาร์ลอส สบิธนัองชายของข้าพเจ้าเปีนเด็กหนุ่มที่มีจิตใจสูงส่งเช่นอัน ข้าพเจ้ารู้ว่าเขาไข่เคยทําผิด ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นเขาประพฤติผิดศีลธรรม หรือ เห็นนิสัยตํ่าข้าหรือไร้ศาสนาในเด็กคนนี้ตั้งแต่เขาเกิดจนกระทั่งเสียชีวิต เขาเปีน เด็กน่ารัก นิสัยตี จิตใจตี มีคุณธรรม ซื่อสัตย์ และซื่อตรง จิตวิญญาณของเขา ไปที่ใดก็ขอให้ข้าพเจ้าได้ไปที่นั่นด้วย”¹¹

ใจเซฟ สมิธเขียนจดหมายถึงไอรันพี่ชายของท่านดังนี้ “ไฮรัมพี่ชายที่รักยิ่ง ของผม ผมเปีนห่วงพี่มาก แด่ผมระลึกถึงพี่เสมอในคำสวดอ้อนวอนของผม โดยขอให้พระผู้เปีนเจ้าทรงปกปกรักษาพี่ให้ปลอดภัยจากมนุษย์หรือมาร…ขอ พระผู้เปีนเจ้าทรงคุ้มครองพี่”¹²

ศาสดาเขียนเกี่ยวกับไอรันดังนี้ “ข้าพเจ้าสวดอ้อนวอนในใจขอให้พี่ห้องทุก คนของข้าพเจ้าเปีนเหมือนไฮรัมพี่ชายที่รักของข้าพเจ้า ผู้ครอบครองความนุ่ม นวลของลูกแกะ และความสุจริตของโยม ซึ่งคือ ความอ่อนโยนและความ อ่อนห้อมถ่อมตนของพระคริสต์ และข้าพเจ้ารักเขาด้วยความรักที่แข็งแกร่งยิ่ง กว่าความตาย”¹³

หลังจากไปที่เนินเขาคาโมราห์ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1823 ใจเซฟ สมิธได้ เล่าประสบการณ์ของท่านให้ครอบครัวฟังและยังคงเล่าประสบการณ์ของท่านให้ พวกเขาฟืงหลังจากนั้น มารดาของศาสดาบันทึกดังนี้ “ทุกเย็นเราจะเรียกลูกๆ มาอยู่พร้อมหห้ากัน ดิฉันคิดว่าเราเปีนครอบครัวแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคย มืบนแผ่นดินโลก เพราะทุกคน พ่อ แม่ ลูกชาย และลูกสาว นั่งอ้อมวงฟ้งการ สอนศาสนาของเด็กหนุ่ม [วัยสิบเจ็ดปี] อย่างใจจดใจจ่อ…

“เราเชื่อนั่นว่าพระผู้เปีนเจ้าจะทรงทำให้เรื่องบางเรื่องที่ใจเราจดจอปรากฎ ออกมาเพี่อเสริมความเข้มแข็งแก จิตใจและวิญญาณของเรา เรื่องบางเรื่องที่เรา จะเข้าใจชัดเจนกว่าเรื่องใดๆ ซึ่งเราได้รับการสอนมาจนถึงบัดนี้ และเราปลื้ม ปีติในเรื่องนั้นด้วยความยินดียิ่ง เอกภาพและความสุขอันแสนหวานแผ่คลุมไป ทั่วห้านของเรา ไม่มืการทะเลาะเบาะแว้งหรือความร้าวฉานก่อกวนความสงบ ของเรา และความสงบสุขมีอยู่ท่ามกลางพวกเรา”¹⁴

เมื่อใกล้จะสิ้นสุดการเดินทัพของค่ายไซกันในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1834 โจเซฟกับไอรับ สมิธ และอีกทลายคนเปีนอหิวาตกโรค มารดาของท่านเล่า ประสบการณ์ต่อไปนี้ “เพราะอันตรายซึ่งพวกเขารอดพ่นในช่วงที่พวกเขาไม อยู่ ไฮรัมภับัใจเซฟ…จึงดีอกดีใจเปีนอย่างยิ่งเมื่อได้พบเราอีกครั้งและเห็นเรามี สุขภาพดี พวกเขานั่งขนาบข้างดิฉัน โจเซฟกุมมือข้างหนึ่งของดิฉัน ส่วนใฮรัม กุมมืออีกข้างหนึ่ง พวกเขาเล่าให้ฟ้งว่า…

“ ‘โรคร้ายจู่โจมเราโดยไข่ทันระวังตัว และเราอยู่ในสภาพยาแย่ภายในเวลา ไม กี่นาที เราบุ้ยใขัใส่กันและออกจากขัานโดยตั้งใจว่าจะไปยังเปีนสถานที่เงียบ สงบสักแห่งเพื่อพร้อมใจกันสวดอ้อนวอนขอให้พระผู้เปีนเจ้าทรงปลดปล่อย เราจากโรคร้ายนี้ แด่ก่อนที่เราจะไปได้ไกลพอให้พ้นจากการถูกขัดจังหวะ เรา ก็แทบจะยืนไข่อยู่และเราตกใจมากเกรงว่าเราจะตายในถิ่นทุรกันดารตะวันตก แห่งนี้ซึ่งอยู่ไกลจากครอบครัวเราเหลือเกิน ไข่มืแห้โอกาสจะให้พรลูกๆ ของ เราหรือสั่งเสียก่อนจากกัน ไฮรัมร้องออกมาว่า “ใจเซฟ เราจะทำอย่างไรดี เรา ต้องถูกตัดขาดจากพื้นพิภพเพราะการสาปแช่งอันน่ากลัวนี้หรือ” [โจเซฟ] บอก ว่า “เรามาคุกเข่าสวดอ้อนวอนกันเถิด ขอพระผู้เปีนเจ้าทรงช่วยให้เราหายเปีน ตะคริวและปัดเป่าโรคภัยเพื่อเราจะมีร่างกายแข็งแรงตังเดิม แอ้วจะไต้กลับไป หาครอบครัวของเรา” เราสวดอ้อนวอนโดยไม่ไต้ประโยชน์อันใด แต่กลับแย่ยิ่ง กว่าเดิม…

“‘ไข่นานเราเกิดความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทูลวิงวอนขอพระเมตตาจากพระผู้เปีนเจ้าอีกครั้งและจะไข่ลุกขึ้นจนกว่าคนใดคนหนึ่งจะไต้ประจักษ์พยานว่าเรา จะหายป่วย…เราสวดอ้อนวอนนานพอสมควร คนหนึ่งสวดอ้อนวอนก่อน ตามต้วยอีกคนหนึ่ง ไม นานนักเราก็รู้สึกว่าตะคริวเริ่มคลายตัว และในเวลาอัน สั้นหลังจากนั้น ไฮรัมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและร้องออกมาว่า “ใจเซฟ เราจะ หาย เพราะพี่เห็นภาพปรากฎซึ่งในภาพนั้นพี่เห็นคุณแม่คุกเข่าสวดอ้อนวอน ให้เราอยู่ใต้ต้นแอปเปีล และท่านร้องไห้ไปต้วยขณะทูลพระผู้เปีนเจ้าขอให้ทรง ไว้ชีวิตพวกเราเพี่อท่านจะไต้พบพวกเราอีกครั้งในเนื้อหนัง พระวิญญาณเปีน พยานต่อพี่ว่าพระผู้เปีนเจ้าจะทรงพิงคำสวดอ้อนวอนของท่านและของเรา” เราหายเปีนปกตินับจากวินาทีนั้นและเดินกลับทางเดิมต้วยความปลาบปลื้ม ยินดี’

“‘โอ้ คุณแม่ของผม’ ใจเซฟกล่าว ‘บ่อยเหลือเกินที่คำสวดอ้อนวอนของ คุณแม่เปีนหนทางของการช่วยเราเมื่อเงาแห่งความตายเข้ามาโอบอ้อมเรา’”¹⁵.

ความรักที่ลูซี แนืฅ สมิธนืต่อบุตรชายเห็นได้จากเรื่องราวของเธอกับศาสดา และไอรันพี่ชายเมื่อครั้งถูกควบคุมตัวจากเนืองฟาร์เวสด้ รัฐมิสซูรีในเดือน พฤศจิกายน ค.ศ. 1838 ไปยังอินดิเพนเดนซ์ และจะถูกจองจำปีเนืองริชมอนด้ รัฐมิสซูรี ครอบครัวของท่านเกรงว่าโจเซฟกับไฮรัมจะถูกสังหาร “เมื่อมีข่าว มาถึงเราว่าลูกชายของเราถูกจับตัวไป ผู้ส่งข่าวบอกเราว่าอ้าเราอยากเห็นลูกชาย อีกครั้ง เราจะต้องไปพบพวกเขา พวกเขาอยู่ในรถห้าซึ่งจะออกเดินทางในอีก ไข่กี่นาที ตอนนั้นสามีของดิฉันป่วยเกินกว่าจะไปไหว แต่ดิฉันไปภับลูซี [บุตร สาว] เพราะในครอบครัวเรามีเราสองคนเท่านั้นที่สบายดี

“เมื่อเราอยู่ห่างจากรถห้าประมาณ 400 หลา (366 เมตร) เราเข้าไปใกอ้ กว่านั้นไข่ไต้เพราะมีผู้ชายหลายคนอ้อมพวกเขาไว้ ‘ฉันเปีนแม่ของศาสดา’ ดิฉันร้องบอก ‘จะไข่มีสุภาพบุรุษลักคนช่วยพาฉันฝ่าฝูงชนไปที่รถห้าลันนั้นเลย หรือเพี่อฉันจะไต้พบลูกเปีนครั้งสุดหัายและพูดกับพวกเขาอีกครั้งก่อนที่พวก เขาจะตาย’ มีคนหนึ่งอาสาพาเราฝ่ากองทหาร และเราเข้าไปอยู่ท่ามกลางคมดาบ ปีินเล็กยาว ปีินพก และดาบปลายปีิน ถูกขู่ด้วยความตายทุกย่างก้าวที่เดิน จน ในที่สุดล็ไปถึงที่นั่น ผู้ชายคนที่มากับดิฉันพูดกับไฮรัมซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้า และ บอกว่าคุณแม่ของเขามาหาและอยากให้เขายื่นมือมาให้เธอ ไฮรัมยื่นมือให้ แต่ ดิฉันไม่เห็นหน้าพวกเขาเพราะฝ่าคลุมรถน้าทําจากฝ่าที่หนามาก มืเชือกผูก แน่นลงมาถึงด้านหน้าและมีตะปูตอกแน่นหนาทุกด้าน…

“ต่อจากนั้นเพื่อนของเราเดินนําเราไปหาโจเซฟซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง และพูดกับ เขาว่า ‘คุณสมิธ แข่กับน้องของคุณมาหา พวกเขาอยากจับมือกับคุณ’ โจเซฟ สอดมือออกมาระหว่างรถน้ากับฝ่าคลุมที่ตอกตะปูจนสุด เราจับมือเขา แต่เขา ไข่พูดกับเรา ดิฉันไม่อาจจากเขามาได้ก้าไข่ได้ยินเสียงของเขา ‘โธ่ โจเซฟ’ ดิฉันพูด ‘พูดกับแข่ผู้น่าสงสารของลูกสักครั้งสิ แข่ไปไม่ได้จนกว่าจะได้ยินลูก พูด’

“‘ขอพระผู้เปีนเจ้าทรงคุ้มครองแบ’ ครับ เขาพูด จากนั้นล็มิิีเสียงร้องไห้ และ รถน้าวิ่งออกไป พรากลูกชายของดิฉันไปจากเราขณะลูซีกำลังจับมือเขาแนบ กับมือเธอเพื่อมอบการจูบลาครั้งสุดห้ายเพราะเรารู้ว่าพวกเขาถูกตัดสินโทษด้วย การยิงสังหาร

“เรากลับถึงน้านจนได้แห้จะกลัวมากจนแทบประคองตัวไข่อยู่…นานพอ สมควรที่เราไข่ได้ยินเสียงอะไรเลยในน้านนอกจากเสียงถอนหายใจและเสียง ครํ่าครวญ ขณะที่ตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่านั่นไม่ใช่ครั้งสุดห้ายที่เราจะได้พบกับ ใจเซฟแลไฮรัม แต่ท่ามกลางความเศร้าโศกของดิฉัน ดิฉันพบการปลอบประโลม ที่เหนือกว่าการปลอบโยนทั้งหมดในโลก ดิฉันเปียมด้วยพระวิญญาณของพระผู้เปีนเจ้าและได้รับสิ่งต่อไปนี้โดยของประทานแห่งการพยากรณ์ ‘ขอให้เจ้า สบายใจเกี่ยวกับลูกๆ ของเจ้า เพราะคนเหล่านั้นจะไม ห้าให้ผมของลูกๆ เจ้า เสียหายแห้แต่เส้นเดียว’…‘ลูกแม่’ ดิฉันพูด “อย่าร้องไห้อีกเลย กลุ่มคนร้ายจะไม ฆ่าพี่ๆ เพราะพระเจ้าทรงแสดงให้แม่เห็นว่าพระองค์จะทรง ปลดปล่อยพี่ๆ ให้พ้นมือศัตรู นึ่เปีนการปลอบโยนที่ดีสำหรับเราทุกคน และ หลัง จากนั้นเราไม รันทดใจอีกเลยเมื่อชีวิตพวกเขาด้องถูกพรากไปจากเรา”¹⁶.