Spokój i zadowolenie z doczesnej samowystarczalności

Wierzę w ewangelię pracy. Nie istnieje pod niebiosami żaden substytut produktywnej pracy. To w ten sposób marzenia stają się rzeczywistością. To w ten sposób puste wizje stają się dynamicznymi osiągnięciami⁴.

Nieco zabawy i relaksu dobrze nam robi, lecz to praca odmienia życie kobiet i mężczyzn. To dzięki niej mamy co jeść, w co się przyodziać, to ona daje nam domy, w których mieszkamy. Nie możemy zaprzeczać, że praca zręcznych dłoni i wykształconych umysłów jest niezbędna, jeśli chcemy się rozwijać i odnosić sukcesy zarówno jako jednostki, jak i zbiorowo⁵.

Odkryłem, że życie to nie seria wielkich bohaterskich wyczynów. W swej najlepszej postaci życie to niezachwiana dobroć i przyzwoitość, to robienie tego, co potrzeba wtedy, kiedy trzeba, bez fanfar i poklasku. Przekonałem się, że to nie geniusze odmieniają ten świat. Przekonałem się, że pracę tu na ziemi wykonują głównie zwyczajni ludzie, nie posiadający jakichś niezwykłych talentów, ale pracujący w absolutnie niezwykły sposób⁶.

Dzieci muszą pracować ze swoimi rodzicami — zmywać z nimi naczynia, myć podłogę, kosić trawniki, przycinać drzewa i krzewy, malować, naprawiać, czyścić i robić sto innych rzeczy, dzięki którym nauczą się, że praca jest ceną czystości, postępu i dobrobytu⁷.

Obraz

mężczyzna i chłopcy przy stercie drewna

Wielkim cudem tego Kościoła jest praca. Wszyscy pracują. Nie ma rozwoju bez pracy. Wiara, świadectwo o prawdzie są jak mięśnie mojej ręki. Jeśli się ich używa, są silne. Jeśli pozostają bezczynne, stają się słabe i wiotkie. Angażujemy ludzi do pracy. Oczekujemy od nich wspaniałych rzeczy, a wspaniałe i cudowne jest to, że oni te oczekiwania spełniają. Wydają plon⁸.

W tym Kościele nic się nie dzieje bez waszej pracy. To działa jak taczka. Nic się nie poruszy, dopóki nie złapiecie za obie rączki i nie popchniecie. Ciężka praca popycha naprzód dzieło Pana, a jeśli człowiek nauczy się naprawdę sumiennie pracować, będzie go ona błogosławić przez całą wieczność. Wierzę w to z całego serca. Będzie go błogosławić przez całą wieczność⁹.

Stare porzekadło mówi, że kiedy da się człowiekowi rybę, zapewni mu się jedzenie na jeden dzień, jeśli jednak nauczy się go łowić ryby, będzie miał co jeść przez resztę życia […].

Niech Pan da nam wizję i zrozumienie, abyśmy mogli uczynić to, co będzie pomocne dla naszych członków zarówno pod względem duchowym, jak i doczesnym. Spoczywa na nas wielka odpowiedzialność. Prezydent Joseph F. Smith powiedział, że […] religia, która nie pomaga człowiekowi w życiu doczesnym, najprawdopodobniej nie przyda mu się na wiele również w życiu, które nastąpi (zob. „The Truth about Mormonism”, czasopismo Out West, wrzesień 1905, str. 242).

W miejscach, w których bieda szerzy się pośród naszego ludu, musimy uczynić wszystko, co w naszej mocy, by pomóc ludziom się podnieść, zbudować swe życie na opoce samowystarczalności, jaką można osiągnąć poprzez szkolenie zawodowe. Wykształcenie jest kluczem do możliwości […].

To nasz uroczysty obowiązek, by „wspomagać słabych, podnosić ręce, co zwisają, i wzmacniać słabe kolana” (NiP 81:5). Musimy pomóc im stać się samowystarczalnymi i pomóc im odnieść sukces.

Wierzę, że Pan nie chce, by Jego lud był skazany na życie w biedzie. Wierzę, że pragnie On, by ci, którzy są wierni, cieszyli się dobrami ziemi. Pragnie, byśmy im pomogli¹⁰.

Człowiek, zgodnie z naszą nauką, powinien zrobić dla siebie wszystko, co w jego mocy. Kiedy wyczerpie swoje zasoby, powinien zwrócić się o pomoc do swojej rodziny. Jeśli rodzina nie może podołać, sprawę przejmuje Kościół. A kiedy jest to w rękach Kościoła, naszym największym pragnieniem jest najpierw zatroszczyć się o jego najpilniejsze potrzeby, a następnie pomagać mu tak długo, jak trzeba, lecz na tym etapie należy udzielić pomocy w wyszkoleniu go, uzyskaniu pewnego zatrudnienia, znalezieniu sposobów, by ponownie postawić go na nogi. Taki jest cel tego wspaniałego programu pomocy wzajemnej¹¹.

Osoby, które skorzystały z tego programu, uniknęły „przekleństwa próżnego życia i upokorzenia byciem na zasiłku”. Ochronione zostały ich godność i szacunek do siebie. Zaś rzesze mężczyzn i kobiet, którzy bezpośrednio nie czerpali z programu, lecz, którzy uczestniczyli w uprawie, hodowli i przygotowaniu jedzenia oraz ogromie innych koniecznych działań, składają świadectwo o radości, jaką znaleźli w bezinteresownej służbie na rzecz bliźnich.

Nikt, kto widział szeroko zakrojoną skalę i rozległy wpływ tego programu, z pewnością nie może wątpić w ducha objawienia, który przyczynił się do jego powstania i rozwija go dla pożytku i dobra ludzi¹².

Powinniśmy nadal postępować w tym dziele. Ono zawsze będzie potrzebne. Głód, niedostatek i katastrofy zawsze będą częścią życia. Zawsze też będą osoby, których serca poruszyło światło ewangelii, które będą gotowe służyć i pracować, by stawiać na nogi tych, którzy potrzebują wsparcia na całym świecie.

Jako podobną formę pomocy ustanowiliśmy Nieustający Fundusz Edukacyjny. Pochodzi on z waszych szczodrych darowizn […]. Pożyczek udziela się godnym mężczyznom i kobietom na cele edukacyjne. W przeciwnym wypadku musieliby trwać w ciągłym ubóstwie swych rodziców i przodków, które trwa od pokoleń […].

Duch Pana kieruje tą pracą. Ta pomoc jest działalnością o charakterze świeckim, wyrażającą się w ilości ryżu i fasoli, koców i namiotów, odzieży i leków, zatrudnienia i szkolenia, aby otrzymać lepszą pracę. Ale to, co nazywa się pracą świecką, jest jedynie zewnętrznym wyrazem ducha — Ducha Pana, o którym powiedziano: „Chodził, czyniąc dobrze” (Dzieje Apostolskie 10:38)¹³.

Nauczamy samowystarczalności jako zasady życia, zgodnie z którą powinniśmy zapewnić sobie byt i zatroszczyć się o własne potrzeby. I dlatego zachęcamy nasz lud, aby coś miał, aby planował z wyprzedzeniem, posiadał […] pod ręką zapasy żywności, i jeśli to możliwe, założył konto oszczędnościowe na cięższe dni. Czasami ludzi spotykają nieszczęścia w chwili, kiedy się najmniej tego spodziewają — bezrobocie, choroba i tego typu rzeczy¹⁴.

Dla tego starego świata doświadczenie klęsk i katastrof nie jest niczym nowym. Ci z nas, którzy czytają pisma święte i wierzą im, wiedzą o ostrzeżeniach proroków na temat katastrof, które mają i będą miały miejsce […].

Jakże złowieszcze są słowa objawienia, znajdującego się w 88. rozdziale Nauk i Przymierzy, które mówią o katastrofach, które spadną po świadectwach starszych. Pan mówi:

„Bowiem po waszym świadectwie nadchodzi świadectwo trzęsień ziemi, co wywołają jęki w jej wnętrzu, i upadną ludzie na ziemię, i nie będą mogli ustać.

I nadchodzi też świadectwo głosu grzmotów, i głosu błyskawic, i głosu burz, i głosu fal morza dźwigających się poza swoje granice.

I wszystko będzie w zamieszaniu; i serca ludzi upadną na pewno; bowiem strach ogarnie wszystkich ludzi” (NiP 88:89–91) […].

Skoro miały miejsce katastrofy w przeszłości, możemy spodziewać się ich w większym stopniu w przyszłości. Co mamy uczynić?

Ktoś kiedyś powiedział, że kiedy Noe budował arkę, nie padał deszcz. Lecz on budował; a potem zaczęło padać.

Pan powiedział: „Jeżeli jesteście przygotowani, nie zaznacie trwogi” (NiP 38:30).

Podstawowy sposób przygotowania się jest podany również w Naukach i Przymierzach, gdzie czytamy: „Przeto stójcie na świętych miejscach, i nie dajcie się poruszyć, aż nadejdzie dzień Pana” (NiP 87:8) […].

Możemy żyć w taki sposób, by móc wołać do Pana o ochronę i przewodnictwo. To jest sprawa priorytetowa. Nie możemy oczekiwać Jego pomocy, jeśli nie będziemy chętnie przestrzegać Jego przykazań. My, członkowie Kościoła, patrząc na przykład Jeredów i Nefitów, mamy wystarczający dowód na istnienie kary za nieposłuszeństwo. Oba narody kroczyły od chwały po całkowitą zagładę — z powodu niegodziwości.

Wiemy, oczywiście, że deszcz pada tak na sprawiedliwych, jak i na niesprawiedliwych (zob. Ew. Mateusza 5:45). Jednakże, mimo że sprawiedliwi umierają, nie są oni straceni, lecz zbawieni dzięki Zadośćuczynieniu Odkupiciela. „Bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy” (List do Rzymian 14:8) […].

Nasz lud słuchał rad i słów zachęty, by dokonywać takich przygotowań, które pomogą przetrwać w wypadku nadejścia katastrofy.

Możemy zgromadzić zapas wody, podstawowe produkty żywnościowe, lekarstwa i ciepłe ubrania. Powinniśmy mieć oszczędności na wypadek nadejścia trudnych czasów¹⁵.

W wielu rejonach mamy wspaniały program pomocy wzajemnej, w ramach którego funkcjonują między innymi składy ziarna. Ważne jest, abyśmy to robili. Lecz najlepszymi miejscami do zmagazynowania pewnej ilości żywności są nasze domy, tak też jest z niewielkimi oszczędnościami. Najlepszym programem pomocy wzajemnej jest nasz własny program. Pięć czy sześć puszek zboża w domu lepsze jest niż buszel zboża w spichlerzu pomocy wzajemnej […].

Możemy zacząć skromnie. Możemy zacząć od zapasów żywności na tydzień i stopniowo zwiększać je do zapasów na miesiąc, a potem na trzy miesiące. Mówię teraz o żywności na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Jak wszyscy wiecie, nie jest to nowa rada. Lecz obawiam się, że wielu z was czuje, że długoterminowe zapasy żywności są tak dalekie do osiągnięcia, że nie czyni żadnego wysiłku.

Rozpocznijcie robienie zapasów na małą skalę […] i stopniowo dążcie do osiągnięcia rozsądnego celu. Odkładajcie regularnie niewielką ilość pieniędzy, a zaskoczeni będziecie tym, jak się nagromadzą¹⁶.

Wciąż od nowa udziela nam się rad dotyczących samowystarczalności, długów, oszczędności. Tak wielu spośród naszego ludu popadło w poważne długi z powodu zakupu rzeczy, które nie są niezbędne […]. Namawiam was, jako członków tego Kościoła, abyście uwolnili się od długów, jeśli jest to możliwe, i odkładali trochę na czarną godzinę¹⁷.

Nadszedł czas na uporządkowanie naszych domów […].

Prezydent J. Reuben Clark jun. powiedział podczas spotkania kapłańskiego na konferencji generalnej w 1938 roku: „Kiedy zaciągasz kredyt, odsetki stają się twoim towarzyszem w każdej minucie dnia i nocy, nie można się przed nimi schować, nie można im uciec, nie można kazać im odejść. Nie poddają się prośbom, żądaniom ani rozkazom, a kiedy staniesz im na drodze lub nie spełnisz ich wymagań, zniszczą cię” (w: Conference Report, kwiecień 1938, str. 103).

Rozumiem, że zaciągnięcie kredytu może być konieczne przy zakupie domu, to oczywiste. Kupujmy jednak domy, na które nas stać, dzięki czemu niższe będą opłaty, które będą bezustannie, bez miłosierdzia i wytchnienia wisieć nam nad głową […].

Od początków Kościoła Pan nauczał na temat zaciągania długów. Martinowi Harrisowi powiedział poprzez objawienie: „Spłać dług, jaki zaciągnąłeś u drukarza. Uwolnij się z poddaństwa” (NiP 19:35).

Wielokrotnie mówił o tym Prezydent Heber J. Grant […]. Powiedział: „Jeśli istnieje jedna rzecz, która przynosi ludzkiemu sercu i rodzinie pokój i zadowolenie, to jest nią życie w granicach własnych środków. A istnieje jedna rzecz, która rozbija, zniechęca i razi, jest nią posiadanie długów i zobowiązań, których nie można spłacić” (Gospel Standards, wyb. G. Homer Durham [1941], str. 111).

Niesiemy całemu Kościołowi przesłanie o samowystarczalności. Samowystarczalności nie można zdobyć, kiedy nad domostwem wiszą poważne długi. Człowiek nie jest ani niezależny, ani wolny, kiedy ma zobowiązania finansowe wobec innych.

Zarządzając sprawami Kościoła, staramy się dawać przykład. Mamy zasadę, której trzymamy się z żelazną stanowczością, żeby co roku odkładać pewien procent dochodów Kościoła na ewentualne przyszłe potrzeby.

Jestem wdzięczny za to, że mogę powiedzieć, że wszystkie działania i przedsięwzięcia Kościoła, na wszystkich polach, udaje się realizować bez pożyczania pieniędzy. Jeśli nie mieścimy się w budżecie, staramy się okroić programy. Ograniczamy wydatki, by równoważyły się z przychodami. Nie pożyczamy […].

Jakież to cudowne uczucie być wolnym od długów i mieć nieco grosza odłożonego na nieprzewidziane wypadki tak, by w razie konieczności mieć do nich dostęp […].

Zachęcam was […]: dbajcie o swoją kondycję finansową. Nalegam, bądźcie powściągliwi w wydatkach i w zakupach, aby uniknąć długów, na ile to możliwe. Spłaćcie długi tak szybko, jak to możliwe i uwolnijcie się od tej niewoli.

To część doczesnej ewangelii, w którą wierzymy. Niech was Pan błogosławi […], abyście zdołali uporządkować swoje domy. Jeśli spłaciliście swoje długi, jeśli posiadacie oszczędności, nawet niewielkie, wówczas, kiedy burze będą szaleć nad waszymi głowami, będziecie mieli schronienie [dla swojej rodziny] i spokój w sercach waszych¹⁸.

• Prezydent Hinckley nauczał, że „nie ma […] niczego, co mogłoby zastąpić trud, który przynosi pożytek” (część 1.). W jaki sposób praca błogosławi twoje życie? Czego się nauczyłeś dzięki ciężkiej pracy? W jaki sposób rodzice mogą pomóc swoim dzieciom nauczyć się pracować?

• Jakie mamy obowiązki wobec osób potrzebujących dóbr doczesnych? (Zob. część 2.). Jak możemy pomagać ludziom stawać się samowystarczalnymi? Jak błogosławione było twoje życie dzięki służbie, którą ktoś wykonał dla ciebie i służbie, którą ty wykonałeś dla kogoś?

• Rozważ przygotowania, jakie Prezydent Hinckley radził nam poczynić na wypadek, jeśli znajdziemy się w potrzebie (zob. część 3.). W jakiej sytuacji dostrzegłeś znaczenie bycia przygotowanym na trudne czasy? Jakie drobne kroki możemy stopniowo czynić, aby się przygotować?

• Zastanów się nad radami Prezydenta Hinckleya dotyczącymi zaciągania długów i posiadania oszczędności (zob. część 4.). Dlaczego w wydatkach ważna jest dyscyplina? Jak długi mogą wpływać na naszą sytuację doczesną i duchową? Jak rodzice mogą nauczyć swoje dzieci mądrze gospodarować pieniędzmi?

I List do Tesaloniczan 4:11–12; NiP 1:11–13; 78:13–14; 104:13–18; Mojżesz 5:1

„Uważaj, aby dobrej dyskusji nie kończyć zbyt wcześnie z zamiarem przedstawienia całego materiału, jaki przygotowałeś. Chociaż ważne jest, aby omówić materiał, ważniejsze jest pomóc uczniom poczuć wpływ Ducha, odpowiadać na ich pytania, powiększyć ich zrozumienie ewangelii oraz pogłębić ich zaangażowanie w przestrzeganie przykazań” (Nauczanie — nie ma większego powołania, [2000], str. 64).