ແລະ ເດັກນ້ອຍກໍຈະດູແລສັດເຫລົ່ານັ້ນ
ໂດຍ ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ
ປະທານສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ສາມີພັນລະຍາຄວນເຂົ້າໃຈວ່າ ການເອີ້ນຢ່າງທຳອິດຂອງເຂົາເຈົ້າ—ຊຶ່ງເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນຖືກປົດ—ແມ່ນຕໍ່ກັນແລະກັນ ແລະ ຕໍ່ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຫລາຍປີກ່ອນ, ໃນຄືນທີ່ເຍືອກເຢັນໃນສະຖານີລົດໄຟຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງຄົນເຄາະປ່ອງຢ້ຽມຫ້ອງລົດໄຟບ່ອນຂ້າພະເຈົ້ານັ່ງຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງຢືນຢູ່ໃນຄວາມໜາວ, ເສື້ອລາວຂາດສ້ອຍ ແລະ ໃສ່ກາລະວັດທີ່ເປິະເປື້ືອນ ທີ່ຄ້ອງຢູ່ຄາງທີ່ໄຂ່ພອງຂອງລາວ. ຫົວຂອງລາວເປັນພະຍາດຂີ້ເຮື້ອນ. ລາວຍົກກະປ໋ອງຂີ້ໝ້ຽງກັບບ່ວງກ້ານໜຶ່ງຂຶ້ນ, ເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງເດັກກຳພ້າຂໍທານ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມເປີດປະຕູເອົາເງິນໃຫ້ລາວ, ລົດໄຟໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນແລ່ນອອກຈາກສະຖານີໄປ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນລືມເດັກຊາຍຜູ້ຫິວໂຫຍຄົນນັ້ນຖືກປະໃຫ້ຢືນຢູ່ໃນຄວາມໜາວ, ຈັບກະປ໋ອງເປົ່າ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍລືມຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ສາມາດຊ່ອຍເຫລືອເມື່ອລົດໄຟແລ່ນອອກຈາກສະຖານີ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ລາວຢືນຢູ່ຊານລົດໄຟ.
ຫລາຍປີຈາກນັ້ນຢູ່ໃນເມືອງຄູສະໂຄ, ທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນພູສູງແອນດີຂອງປະເທດເປຣູ, ແອວເດີ ເອ ເຕຍດໍ ເທີໂທ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຈັດກອງປະຊຸມສິນລະລຶກຂຶ້ນໃນຫ້ອງໜຶ່ງທີ່ນ້ອຍ ແລະ ຍາວ ຊຶ່ງປະຕູເປີດໄປຫາທາງຖະໜົນ. ມັນເປັນຕອນຄ່ຳ ແລະ ໃນຂະນະທີ່ແອວເດີເທີໂທກ່າວຢູ່ນັ້ນ, ເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງອາຍຸປະມານຫົກປີໄດ້ປະກົດຂຶ້ນທີ່ປະຕູ. ລາວນຸ່ງຕັ້ງແຕ່ເສື້ອເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຂາດສ້ອຍ; ເສື້ອໂຕນັ້ນຍາວລົງໄປເຖິງຫົວເຂົ່າຂອງລາວ.
ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍຂອງພວກເຮົາມີໂຕະນ້ອຍໜ່ວຍໜຶ່ງ ແລະ ມີເຂົ້າຈີ່ວາງຢູ່ໃນຖາດສຳລັບສິນລະລຶກ. ເດັກຊາຍນ້ອຍຄົນນັ້ນຫລຽວເຫັນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ໄດ້ຄ່ອຍໆຍ່າງລຽບຝາເຂົ້າມາຫາໂຕະ. ລາວເກືອບມາເຖິງໂຕະ ແຕ່ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ນັ່ງຢູ່ໃກ້ຮ່ອມຫລຽວເຫັນລາວ. ໂດຍການງຶກຫົວແບບເຄັ່ງຄັດ, ນາງໄດ້ເຮັດໃຫ້ທ້າວນ້ອຍນັ້ນຫາຍໄປໃນຄ່ຳຄືນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ້ອງຄວນຄາງຢູ່ພາຍໃນ.
ບໍ່ດົນເດັກຊາຍນ້ອຍຄົນນັ້ນໄດ້ກັບຄືນມາອີກ. ລາວໄດ້ຄ່ອຍໆຍ່າງໄປຕາມຝາຫ້ອງ, ຫລຽວເບິ່ງເຂົ້າຈີ່ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອລາວຍ່າງໄປໃກ້ຍິງຄົນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດ່ມືອອກໄປ, ແລະ ລາວໄດ້ແລ່ນມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອູ້ມເອົາລາວຂຶ້ນນັ່ງຕັກ.
ແລ້ວ, ຄືກັບວ່າລາວເປັນຕົວຢ່າງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງລາວໄວ້ເທິງຕັ່ງຂອງແອວເດີເທີໂທ. ຫລັງຈາກການອະທິຖານປິດ, ທ້າວນ້ອຍນັ້ນໄດ້ແລ່ນໜີໄປໃນຄວາມມືດອີກ.
ຫລັງຈາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກັບມາບ້ານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກປະທານສະເປັນເຊີ ດັບເບິນຢູ ຄິມໂບ ກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ມີຄວາມປະທັບໃຈຫລາຍ ແລະ ໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ທ່ານໄດ້ເອົາປະຊາຊາດຂຶ້ນນັ່ງຕັກ.” ເພິ່ນໄດ້ກ່າວກັບຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍກວ່າເທື່ອໜຶ່ງວ່າ, “ປະສົບການນັ້ນມີຄວາມໝາຍຫລາຍກວ່າທີ່ທ່ານຈະຮູ້ຈັກ.”
ຫລາຍກວ່າ 100 ເທື່ອທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມເຂດອະເມຣິກາໃຕ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊອກຫາທ້າວນ້ອຍນັ້ນໃນໃບໜ້າຂອງຜູ້ຄົນ. ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ວ່າປະທານຄິມໂບໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເຫັນຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງຢູ່ແຄມຖະໜົນໃນເມືອງເຊົາເລັກ. ມັນເປັນຄືນທີ່ໜາວເຢັນ. ຕອນນັ້ນພວກເຮົາໄດ້ອອກມາຈາກງານລ້ຽງບຸນຄຣິດສະມັດຢູ່ທີ່ໂຮງແຮມ. ຢູ່ແຄມຖະໜົນມີຊາຍໜຸ່ມປະມານເຈັດແປດຄົນ. ທຸກຄົນຄວນກັບໄປບ້ານແລ້ວໃນຄືນທີ່ໜາວເຢັນເຊັ່ນນັ້ນ.
ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງບໍ່ໃສ່ເສື້ອກັນໜາວ. ລາວເຕັ້ນໄປມາເພື່ອຄວາມອົບອຸ່ນ. ລາວລັບຕາຂ້າພະເຈົ້າໄປຈາກຖະໜົນ. ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ຄົງເປັນເຮືອນຫ້ອງແຖວນ້ອຍໆແຖວນັ້ນທີ່ມີຕຽງນອນ ແຕ່ຄົງບໍ່ມີຜ້າຫົ່ມພຽງພໍໃຫ້ລາວຫົ່ມ.
ໃນຄືນນັ້ນ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າດຶງຜ້າຫົ່ມຂຶ້ນມາຕູ້ມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຕຽງອັນອົບອຸ່ນທີ່ຈະກັບຄືນໄປຫາ.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປປະຈຳການຢູ່ເມືອງໂອຊາກາ, ຍີ່ປຸ່ນ, ຕອນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ ສອງສິ້ນສຸດລົງ, ຕົວເມືອງໄດ້ພັງທະລາຍ, ແລະ ຖະໜົນຫົນທາງເຕັມໄປດ້ວຍກ້ອນຫີນ, ຂີ້ເຫຍື້ອ, ແລະ ຂຸມລະເບີດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຕົ້ນໄມ້ສ່ວນຫລາຍຖືກລະເບີດທະລົ່ມ, ແຕ່ບາງຕົ້ນຍັງຕັ້ງຢູ່ເຖິງແມ່ນງ່າຫັກໄປ ຫລື ເຫລືອແຕ່ຕົ້ນ, ແຕ່ມັນກໍຍັງປົ່ງງ່າໃໝ່ອອກມາ.
ນາງນ້ອຍຄົນໜຶ່ງຜູ້ນຸ່ງເຄື່ອງພື້ນເມືອງເປັນສີສົດໃສທີ່ຂາດສ້ອຍ, ໄດ້ເກັບເອົາໃບໄມ້ເຮັດເປັນກຳ. ນາງຄົງບໍ່ຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໜັກທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງນາງ ໃນຂະນະທີ່ນາງຄ່ອຍຍ່າງໄປຕາມກອງຂີ້ດິນຈີ່ ຫາເກັບເອົາໃບໄມ້. ນາງໄດ້ພົບເຫັນສິ່ງສວຍງາມທີ່ເຫລືອຢູ່ໃນໂລກ. ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າຄວນກ່າວວ່າ ນາງເປັນສິ່ງທີ່ສວຍງາມທີ່ເຫລືອຢູ່ໃນໂລກ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບນາງ, ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີສັດທາຫລາຍຂຶ້ນ. ນາງນ້ອຍນັ້ນເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງຄວາມຫວັງ.
ມໍມອນໄດ້ສອນວ່າ “ເດັກນ້ອຍໆມີຊີວິດຢູ່ໃນພຣະຄຣິດ”1 ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງກັບໃຈ.
ໃນຊ່ວງລະຍະສັດຕະວັດຜ່ານມາ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາສອງຄົນໄດ້ໄປສອນຢູ່ໃນເຂດພູຢູ່ພາກໃຕ້ຂອງສະຫະລັດ. ມື້ໜຶ່ງ, ຈາກຄ້ອຍພູ, ເຂົາເຈົ້າຫລຽວເຫັນຜູ້ຄົນເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ໃນເດີ່ນເບື້ອງລຸ່ມໄກເຕີບ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ຜູ້ສອນສາດສະໜາບໍ່ມີຫລາຍຄົນທີ່ຈະສອນ, ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ພາກັນຍ່າງລົງໄປຫາເດີ່ນ.
ເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ຕົກນ້ຳຕາຍ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າພວມເຮັດງານສົ່ງສະການ. ພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄດ້ສົ່ງຄົນໄປຕາມເອົາຄຸນພໍ່ມາ “ກ່າວບາງຄຳ” ໃນພິທີ. ຜູ້ສອນສາດສະໜາກໍໄດ້ຢືນຢູ່ຫ່າງໆ ໃນຂະນະທີ່ຄຸນພໍ່ມາຫາຜູ້ເປັນພໍ່ແມ່ ແລະ ເລີ່ມເທດສະໜາ. ຖ້າຫາກພໍ່ແມ່ຫວັງທີ່ຈະໄດ້ຮັບການປອບໂຍນຈາກຄຸນພໍ່ຄົນນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າຄົງຜິດຫວັງ.
ລາວໄດ້ຮ້າຍໃຫ້ພໍ່ແມ່ຫລາຍເທື່ອທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ບັບຕິສະມາໃຫ້ລູກຊາຍນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລື່ອນມື້ເລື່ອນວັນ ເພາະເລື່ອງນັ້ນເລື່ອງນີ້, ແລະ ບັດນີ້ມັນໄດ້ສາຍເກີນໄປເສຍແລ້ວ. ລາວໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ລູກຊາຍຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕົກນະລົກ. ມັນເປັນຄວາມຜິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນຜິດ ສຳລັບຄວາມທຸກທໍລະມານອັນບໍ່ສິ້ນສຸດຂອງທ້າວນ້ອຍນັ້ນ.
ຫລັງຈາກການເທດສະໜາໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ ແລະ ໄດ້ຝັງສົບແລ້ວ, ພວກແອວເດີໄດ້ເຂົ້າໄປຫາພໍ່ແມ່ທີ່ໂສກເສົ້າ. “ພວກເຮົາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ,” ເຂົາເຈົ້າເວົ້າກັບຜູ້ເປັນແມ່, “ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ມາພ້ອມກັບເອົາຂ່າວສານມາໃຫ້ທ່ານ.” ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ເປັນພໍ່ແມ່ຟັງດ້ວຍນ້ຳຕາ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາສອງຄົນໄດ້ອ່ານຈາກການເປີດເຜີຍ ແລະ ໄດ້ສະແດງປະຈັກພະຍານຂອງເຂົາເຈົ້າເຖິງຂໍກະແຈສຳລັບການໄຖ່ ທັງຄົນເປັນ ແລະ ຄົນຕາຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມໂສກເສົ້າສຳລັບຄຸນພໍ່ຄົນນັ້ນ. ລາວກໍໄດ້ເຮັດເທົ່າທີ່ລາວສາມາດເຮັດໄດ້ ຕາມຄວາມຮູ້ທີ່ລາວມີ. ແຕ່ກໍມີຫລາຍກວ່ານັ້ນ ທີ່ລາວສາມາດມອບໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ນັ້ນຄືພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ສົມບູນ.
ພວກແອວເດີໄດ້ມາໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ໃນນາມຄູສອນ, ໃນນາມຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໃນນາມຜູ້ປະກາດພະທຳແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ເດັກນ້ອຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວເຖິງນັ້ນ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. “ເດັກນ້ອຍຄືຂອງຂວັນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂປດປະທານ: ແລະ … ຄວາມສຸກເປັນຂອງຄົນທີ່ມີທະນູຫລາຍລູກໃນມື.”2
ການສ້າງມະນຸດເປັນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສຳລັບຄູ່ແຕ່ງງານ. ມັນເປັນການທ້າທາຍໃນຄວາມເປັນມະຕະ ເພື່ອຈະໄດ້ເປັນພໍ່ແມ່ທີ່ມີຄ່າຄວນ ແລະ ຮູ້ຈັກຮັບຜິດຊອບ. ບໍ່ມີຜູ້ຊາຍ ຫລື ຜູ້ຍິງຄົນໃດທີ່ສາມາດມີລູກດ້ວຍຕົນເອງ. ມັນເປັນເຈດຕະນາທີ່ເດັກນ້ອຍຈະມີທັງສອງ—ທັງພໍ່ ແລະ ແມ່. ບໍ່ມີແບບແຜນອື່ນ ຫລື ຂັ້ນຕອນຢ່າງອື່ນທີ່ສາມາດທົດແທນພໍ່ແມ່ໄດ້.
ດົນນານມາແລ້ວ ຍິງໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍນ້ຳຕາວ່າ ນາງກັບແຟນຂອງນາງໄດ້ເຮັດຄວາມຜິດອັນຮ້າຍແຮງ. ແຟນຂອງນາງໄດ້ໃຫ້ນາງແທ້ງລູກ. ຫລັງຈາກຮຽນຈົບ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານກັນ ແລະ ມີລູກຫລາຍຄົນ. ມັນເຮັດໃຫ້ນາງໂສກເສົ້າຫລາຍເມື່ອນາງຫລຽວເບິ່ງຄອບຄົວຂອງນາງ, ເບິ່ງລູກທີ່ໜ້າຮັກຂອງນາງ, ແລະ ເຫັນຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງນາງບ່ອນຫວ່າງເປົ່າໃນຕອນນີ້, ບ່ອນທີ່ລູກຜູ້ນັ້ນໄດ້ເສຍໄປ.
ຖ້າຫາກຄູ່ຜົວເມຍນີ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ນຳໃຊ້ການຊົດໃຊ້, ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າ ປະສົບການເຫລົ່ານັ້ນ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດທີ່ພວກເຂົາມີ ຈະລຶບເລືອນໄປ. ບໍ່ມີຄວາມເຈັບປວດໃດທີ່ຈະຍືນຍົງໄປຕະຫລອດການ. ມັນບໍ່ເປັນເລື່ອງງ່າຍ, ແຕ່ຊີວິດນີ້ບໍ່ໄດ້ເຈດຕະນາໃຫ້ເປັນສິ່ງງ່າຍ ຫລື ຍຸດຕິທຳ. ການກັບໃຈ ແລະ ຄວາມຫວັງອັນເປັນນິດທີ່ການໃຫ້ອະໄພນຳມາໃຫ້ ຈະກຸ້ມຄ່າສະເໝີ.
ຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງອີກໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍນ້ຳຕາວ່າ ເຂົາເຈົ້າຫາກໍໄດ້ໄປຫານາຍໝໍ ແລະ ໄດ້ຍິນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດມີລູກ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫລາຍ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມແປກປະຫລາດໃຈເມື່ອໄດ້ຍິນຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າ ເຂົາເຈົ້າໂຊກດີຫລາຍ. ເຂົາເຈົ້າແປກໃຈວ່າເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າແນວນັ້ນ. ສະພາບຂອງເຂົາເຈົ້ານັ້ນດີກວ່າຄົນທີ່ສາມາດມີລູກໄດ້ ແຕ່ປະຕິເສດບໍ່ຍອມມີລູກ ເພາະຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ພະຍາຍາມຫລີກເວັ້ນຈາກໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບນັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ, “ຢ່າງໜ້ອຍພວກທ່ານຕ້ອງການລູກ, ແລະ ຄວາມປາຖະໜານັ້ນ ຈະເປັນຜົນດີໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງພວກທ່ານຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແລະ ໃນໂລກທີ່ຈະມາເຖິງ, ເພາະມັນຈະເປັນຄວາມໝັ້ນຄົງ ທາງວິນຍານ ແລະ ທາງຄວາມຮູ້ສຶກໃຫ້ແກ່ພວກທ່ານ. ໃນທີ່ສຸດ, ສະພາບຂອງພວກທ່ານຈະດີກວ່າເພາະວ່າພວກທ່ານຢາກໄດ້ລູກແຕ່ບໍ່ສາມາດມີ, ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບຄົນທີ່ສາມາດມີລູກ ແຕ່ບໍ່ຢາກມີ.”
ບາງຄູ່ບໍ່ຍອມແຕ່ງງານ ແລະ ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ມີລູກ. ບາງຄູ່, ອີງຕາມສະພາບການເກີນກວ່າຈະຄວບຄຸມໄດ້, ໄດ້ລ້ຽງລູກດ້ວຍຕົວຄົນດຽວ. ທີ່ກ່າວມານີ້ເປັນສະພາບຊົ່ວຄາວ. ໃນແຜນນິລັນດອນ—ບໍ່ແມ່ນຕອນເປັນມະຕະນີ້ເທົ່ານັ້ນ—ຄວາມຫວັງທີ່ຊອບທຳຈະສົມບູນໃນມື້ໜຶ່ງ.
“ຖ້າຄວາມຫວັງຂອງພວກເຮົາໃນພຣະຄຣິດມີຄຸນຄ່າພຽງແຕ່ສຳລັບຊີວິດນີ້ເທົ່ານັ້ນ, ພວກເຮົາກໍເປັນຄົນທີ່ໜ້າສັງເວດ.”3
ເປົ້າໝາຍຂອງກິດຈະກຳທັງໝົດໃນສາດສະໜາຈັກ ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ສາມີພັນລະຍາ ແລະ ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກຢູ່ໃນບ້ານ, ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງດ້ວຍຫລັກທຳ ແລະ ກົດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ໄດ້ຖືກຜະນຶກເຂົ້າກັນໃນພັນທະສັນຍາອັນເປັນນິດຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ສາມີພັນລະຍາຄວນເຂົ້າໃຈວ່າ ການເອີ້ນຢ່າງທຳອິດຂອງເຂົາເຈົ້າ—ຊຶ່ງເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນຖືກປົດ—ແມ່ນຕໍ່ກັນແລະກັນ ແລະ ຕໍ່ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ການຄົ້ນພົບທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງຂອງການເປັນພໍ່ແມ່ຄື ເຮົາໄດ້ຮຽນວ່າສິ່ງໃດສຳຄັນກວ່າໝູ່ໝົດຈາກລູກໆຂອງເຮົາ ຫລາຍກວ່າເຮົາໄດ້ຮຽນຈາກພໍ່ແມ່ຂອງເຮົາ. ເຮົາຮູ້ວ່າຖ້ອຍຄຳຂອງເອຊາຢາເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າ “ເດັກນ້ອຍໆກໍຈະດູແລສັດເຫລົ່ານັ້ນ.”4
ໃນເຢຣູຊາເລັມ, “ພຣະເຢຊູໄດ້ເອີ້ນເອົາເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງມາຢືນຢູ່ທ່າມກາງພວກເຂົາ,
“ແລະ ກ່າວວ່າ, ເຮົາບອກພວກເຈົ້າຕາມຄວາມຈິງວ່າ ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ກັບໃຈ ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນເດັກນ້ອຍ ພວກເຈົ້າຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກສະຫວັນບໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ.
“ຜູ້ເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນອານາຈັກສະຫວັນ ແມ່ນຜູ້ທີ່ຖ່ອມຕົວລົງເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍຜູ້ນີ້.”5
“ພຣະເຢຊູຈຶ່ງກ່າວວ່າ, ຈົ່ງປ່ອຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍມາຫາເຮົາ ແລະ ຢ່າຫ້າມພວກເຂົາເພາະອານາຈັກສະຫວັນເປັນເໝືອນເດັກນ້ອຍເຫລົ່ານີ້ແຫລະ.
“ພຣະອົງໄດ້ວາງມືໃສ່ພວກເຂົາແລ້ວສະເດັດອອກໄປຈາກບ່ອນນັ້ນ.”6
ເຮົາອ່ານໃນພຣະຄຳພີມໍມອນເຖິງຕອນພຣະເຢຊູຄຣິດມາຢ້ຽມຢາມໂລກໃໝ່. ພຣະອົງໄດ້ປິ່ນປົວ ແລະ ໃຫ້ພອນແກ່ຜູ້ຄົນ ແລະ ໄດ້ບັນຊາເຂົາເຈົ້າໃຫ້ພາລູກນ້ອຍໆມາຫາພຣະອົງ.
ມໍມອນໄດ້ບັນທຶກວ່າ, “ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ນຳເອົາເດັກນ້ອຍຂອງພວກເຂົາມານັ່ງຢູ່ພື້ນດິນອ້ອມຮອບພຣະອົງ, ແລະ ພຣະເຢຊູໄດ້ປະທັບຢືນຢູ່ເຄິ່ງກາງ; ແລະ ຝູງຊົນໄດ້ເປີດທາງໃຫ້ຜູ້ຄົນນຳເອົາເດັກນ້ອຍທັງໝົດເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ.”7
ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ບັນຊາຜູ້ຄົນໃຫ້ຄຸເຂົ່າລົງ. ໂດຍທີ່ມີເດັກນ້ອຍຫຸ້ມລ້ອມພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຕໍ່ພຣະບິດາຂອງເຮົາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ. ຫລັງຈາກການອະທິຖານ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກັນແສງ, “ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເອົາເດັກນ້ອຍຂອງພວກເຂົາມາເທື່ອລະຄົນ, ແລະ ອວຍພອນພວກເຂົາ, ແລະ ອະທິຖານຕໍ່ພຣະບິດາເພື່ອພວກເຂົາ.
“ແລະ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ແລ້ວ, ພຣະອົງກໍກັນແສງອີກ.”8
ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະແດງຕໍ່ເດັກນ້ອຍ. ມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງຮຽນຮູ້ຈາກການເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງໃນການສະແຫວງທີ່ຈະອະທິຖານເພື່ອ, ໃຫ້ພອນ, ແລະ ສອນ “ເດັກນ້ອຍເຫລົ່ານັ້ນ.”9
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນລູກຜູ້ທີ 10 ໃນຈຳນວນລູກ 11 ຄົນ. ແຕ່ໃດໆມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຮັບໃຊ້ໃນຕຳແໜ່ງໃດທີ່ສຳຄັນຢູ່ໂບດ.
ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢ່າງຊື່ສັດໃນການເອີ້ນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຖານະເປັນພໍ່ແມ່. ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຳພາຄອບຄົວດ້ວຍຄວາມຊອບທຳ, ບໍ່ເຄີຍໃຈຮ້າຍ ຫລື ຢ້ານກົວ. ແລະ ຕົວຢ່າງອັນດີເລີດຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນມາຈາກຄຳແນະນຳທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ພຣະກິດຕິຄຸນເປັນອິດທິພົນທີ່ມີພະລັງໃນຊີວິດຂອງພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນໃນຄອບຄົວແພ໊ກເກີ ແລະ ໃນລຸ້ນລູກຫລານຕໍ່ໆໄປ, ຕາມທີ່ພວກເຮົາເຫັນມາ.
ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຈະຖືກພິພາກສາວ່າດີເທົ່າກັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຍິນຄຳວ່າ “ດີຫລາຍ” ຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຈະໄດ້ຍິນຈາກພໍ່ໃນໂລກຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ອນ.
ຫລາຍເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົງໄສວ່າ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນອັກຄະສາວົກ ແລະ ໃຫ້ເປັນປະທານສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຈາກຄອບຄົວທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າເປັນສະມາຊິກທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນໃນສະມາຊິກສິບສອງຄົນທີ່ຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນ.
ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຫັນ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ຄົງເປັນເພາະສະພາບການນັ້ນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈວ່າໃນທຸກສິ່ງທັງປວງທີ່ພວກເຮົາເຮັດຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ ເຮົາຕ້ອງຈັດຫາວິທີໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ນຳ ໃຫ້ພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກໆມີເວລາຢູ່ນຳກັນເປັນຄອບຄົວ. ຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດຕ້ອງເຮັດໃຫ້ສາດສະໜາຈັກເຂົ້າກັບຄອບຄົວເດີ້.
ມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງກ່ຽວກັບການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດທີ່ບໍ່ສາມາດວັດແທກໄດ້ ຫລື ເຫັນຢູ່ໃນບັນຊີຂອງການໄປຮ່ວມ. ພວກເຮົາຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການສ້າງ ແລະ ການງົບປະມານເງິນທຶນ ແລະ ໂຄງການ ແລະ ການດຳເນີນງານ. ໃນການເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນ, ບາງເທື່ອພວກເຮົາອາດມອງຂ້າມຈຸດປະສົງອັນແທ້ຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຫລາຍເທື່ອມີຄົນຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ປະທານແພ໊ກເກີ, ມັນຊິບໍ່ດີບໍ ຖ້າຫາກ … ?”
ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຕອບວ່າ ບໍ່, ເພາະຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ສິ່ງທີ່ຕາມມາຈະເຮັດໃຫ້ເກີດກິດຈະກຳ ຫລື ໂຄງການໃໝ່ ຊຶ່ງຈະນຳພາລະອັນໜັກໜ່ວງ ແລະ ບັນຫາເລື່ອງການງານມາສູ່ຄອບຄົວ.
ເວລາສຳລັບຄອບຄົວເປັນເວລາທີ່ສັກສິດ ແລະ ຄວນປົກປ້ອງ ແລະ ນັບຖື. ພວກເຮົາຂໍເຊື້ອເຊີນສະມາຊິກໃຫ້ອຸທິດຕົນຕໍ່ຄອບຄົວຂອງຕົນ.
ຕອນຫາກໍໄດ້ແຕ່ງງານ, ພັນລະຍາກັບຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາລູກໆທີ່ຈະມາເກີດກັບພວກເຮົາ ດ້ວຍຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະດູແລ ແລະ ລ້ຽງດູພວກເຂົາ. ບໍ່ດົນພວກເຂົາກໍໄດ້ມີຄອບຄົວຂອງຕົນເອງ.
ມີສອງເທື່ອ, ຕອນຄອດລູກຊາຍນ້ອຍທັງສອງຄົນຂອງພວກເຮົາ, ທ່ານໝໍໄດ້ບອກວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າພວກເຈົ້າຊິໄດ້ລູກຜູ້ນີ້.”
ທັງສອງເທື່ອ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາທັງສອງຕອບວ່າ ພວກເຮົາຈະຍອມສະລະຊີວິດເພື່ອເຫັນແກ່ລູກຊາຍນ້ອຍຜູ້ນັ້ນ. ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ພວກເຮົາມີຕໍ່ລູກໆຂອງພວກເຮົາ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ມີຕໍ່ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນ. ມັນເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ສູງສົ່ງແທ້ໆ!
ບັດນີ້ ໃນຊີວິດທີ່ເຖົ້າແກ່ຂອງພວກເຮົາ, ຊິດສະເຕີ ແພ໊ກເກີ ກັບຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເປັນພະຍານວ່າ ຄອບຄົວຂອງເຮົາສາມາດຢູ່ນຳກັນຕະຫລອດການ. ເມື່ອພວກເຮົາເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ແລ້ວພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນ. ພ້ອມດ້ວຍລູກ, ຫລານ, ແລະ ບັດນີ້ ເຫລັນຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາອະທິຖານວ່າ ແຕ່ລະຄອບຄົວທີ່ເຕີບໂຕຂຶ້ນຂອງພວກເຮົາ ຈະມີຄວາມອຸທິດຕົນເຊັ່ນດຽວກັນນັ້ນຕໍ່ເດັກນ້ອຍທີ່ປະເສີດເລີດລ້ຳເຫລົ່ານັ້ນ.
ພໍ່ແມ່ທັງຫລາຍ, ເມື່ອທ່ານໄດ້ອູ້ມລູກຜູ້ຫາກໍເກີດໃໝ່ໄວ້ໃນອ້ອມແຂນ, ທ່ານຈະເຫັນພາບຂອງຄວາມລຶກລັບ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງຊີວິດ. ທ່ານຈະເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນວ່າ ເປັນຫຍັງສາດສະໜາຈັກຈຶ່ງເປັນເຊັ່ນນີ້ ແລະ ເປັນຫຍັງຄອບຄົວຈຶ່ງເປັນການສ້າງຕັ້ງອັນພື້ນຖານ ແລະ ໃນນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານວ່າ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຄວາມຈິງ, ວ່າແຜນແຫ່ງການໄຖ່, ຊຶ່ງຖືກເອີ້ນວ່າແຜນແຫ່ງ ຄວາມສຸກ, ເປັນແຜນສຳລັບຄອບຄົວ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະທານພອນໃຫ້ແກ່ ຄອບຄົວຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ, ພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກໆ, ວ່າວຽກງານນີ້ຈະດຳເນີນໄປໜ້າດັ່ງທີ່ພຣະບິດາ ປະສົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.