ມາຮູ້ຈັກເຮົາເອງ: ສິນລະລຶກ, ພຣະວິຫານ, ແລະ ການເສຍສະລະໂດຍການຮັບໃຊ້
ໂດຍ ແອວເດີ ຣໍເບີດ ດີ ແຮວ
ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ເຮົາກາຍເປັນຄົນເຫລື້ອມໃສ ແລະ ກຸ້ມຕົນເອງທາງວິນຍານ ເມື່ອເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ບອກສານຸສິດຂອງພຣະອົງກ່ຽວກັບລູກຊາຍຜູ້ໄດ້ໜີຈາກພໍ່ທີ່ຮັ່ງມີຂອງລາວ, ໄດ້ເດີນທາງໄປຕ່າງປະເທດ, ແລະ ຈັບຈ່າຍມູນມໍລະດົກຂອງລາວຈົນໝົດ. ເມື່ອມີຄວາມອຶດຢາກ, ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນໄດ້ເຮັດວຽກເປັນຄົນເກືອໝູ. ລາວຫິວຫລາຍຈົນຢາກກິນອາຫານຂອງໝູ.
ໄກຈາກບ້ານ, ໄກຈາກບ່ອນທີ່ລາວຢາກຢູ່, ແລະ ໃນຄວາມຕົກທຸກໄດ້ຍາກທີ່ສຸດ, ບາງສິ່ງທີ່ສຳຄັນທາງນິລັນດອນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້. ໃນພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, “ລາວກໍສຳນຶກຕົວໄດ້.”1 ລາວຈື່ໄດ້ວ່າ ລາວເປັນໃຜ, ໄດ້ຮັບຮູ້ສິ່ງທີ່ລາວຄິດຮອດ, ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນຢາກໄດ້ຮັບພອນທີ່ມອບໃຫ້ລ້າໆຢູ່ໃນບ້ານຂອງພໍ່ລາວ.
ຕະຫລອດຊີວິດຂອງເຮົາ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຕອນມືດມົນ, ມີການທ້າທາຍ, ໂສກເສົ້າ, ຫລື ຕອນເຮັດບາບ, ເຮົາອາດຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເຕືອນເຮົາວ່າ ເຮົາເປັນບຸດ ແລະ ທິດາແທ້ໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຜູ້ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍ, ຜູ້ຮັກເຮົາ, ແລະ ເຮົາອາດປາຖະໜາຢາກໄດ້ພອນທີ່ພຽງແຕ່ພຣະອົງສາມາດມອບໃຫ້. ໃນເວລາເຫລົ່ານັ້ນ ເຮົາຄວນພະຍາຍາມ ມາຮູ້ຈັກເຮົາເອງ ແລະ ກັບມາສູ່ຄວາມສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ.
ພອນເຫລົ່ານີ້ເປັນຂອງລູກໆທັງປວງຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ຄວາມປາຖະໜາພອນເຫລົ່ານັ້ນ, ຮ່ວມທັງຊີວິດທີ່ມີຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສຸກ, ເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໃນແຜນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ. ສາດສະດາແອວມາໄດ້ສອນວ່າ, “ເຖິງແມ່ນຫາກທ່ານຈະເຮັດບໍ່ໄດ້ຫລາຍໄປກວ່າປາຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອກໍຂໍໃຫ້ຄວາມປາຖະໜານີ້ເກີດຜົນໃນທ່ານ.”2
ເມື່ອຄວາມປາຖະໜາທາງວິນຍານຂອງເຮົາເພີ່ມຂຶ້ນ, ເຮົາຈະກາຍເປັນຜູ້ກຸ້ມຕົນເອງທາງວິນຍານຫລາຍຂຶ້ນ. ແລ້ວເຮົາຈະເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະຊ່ອຍຄົນອື່ນ, ຕົນເອງ, ແລະ ຄອບຄົວໃຫ້ມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງໄດ້? ເຮົາຈະເພີ່ມພະລັງໃຫ້ແກ່ຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາເພື່ອກັບໃຈ, ກາຍເປັນຄົນມີຄ່າຄວນ, ແລະ ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຈະຊ່ອຍເຫລືອຄົນໜຸ່ມ ແລະ ຄົນໂສດ ເຮັດໃຫ້ຄວາມປາຖະໜານີ້ເກີດຢູ່ໃນພວກເຂົາ ຈົນກວ່າພວກເຂົາໄດ້ເຫລື້ອມໃສ ແລະ ກາຍເປັນ “ໄພ່ພົນທີ່ແທ້ຈິງໂດຍການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຄຣິດ”?3
ເຮົາກາຍເປັນຄົນເຫລື້ອມໃສ ແລະ ກຸ້ມຕົນເອງທາງວິນຍານ ເມື່ອເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາດ້ວຍການອະທິຖານ—ຜ່ານການຮັບສິນລະລຶກຢ່າງມີຄ່າຄວນ, ການມີຄ່າຄວນສຳລັບໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານ, ແລະ ການເສຍສະລະເພື່ອຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ.
ໃນການຮັບສິນລະລຶກຢ່າງມີຄ່າຄວນ, ເຮົາຈື່ວ່າເຮົາ ເຮົາໄດ້ຕໍ່ພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໃນຕອນຮັບບັບຕິສະມາ. ເພາະໃນການເຮັດໃຫ້ສິນລະລຶກເປັນປະສົບການຊຳລະລ້າງແຕ່ລະອາທິດໄດ້ນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງຕຽມຕົນເອງ ກ່ອນ ໄປປະຊຸມສິນລະລຶກ. ເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ໂດຍການປະວຽກງານປະຈຳວັນ ແລະ ການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມ ແລະ ປະຄວາມຄິດ ຫລື ຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍທາງໂລກ. ເມື່ອເຮົາເຮັດ, ເຮົາຈະຈັດຫ້ອງຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາໄວ້ສຳລັບພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.
ແລ້ວເຮົາຈະຕຽມພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບການຊົດໃຊ້. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນການພຽງແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ການສິ້ນພຣະຊົນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ການໄຕ່ຕອງຂອງເຮົາຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ຮັບຮູ້ວ່າ ຜ່ານການເສຍສະລະຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ເຮົາມີຄວາມຫວັງ, ໂອກາດ, ແລະ ພະລັງທີ່ຈະປ່ຽນຊີວິດຂອງເຮົາດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈແທ້ໆ.
ເມື່ອເຮົາຮ້ອງເພງສິນລະລຶກ, ມີສ່ວນຮ່ວມໃນຄຳອະທິຖານສຳລັບສິນລະລຶກ, ແລະ ຮັບສິນລະລຶກຮັບເອົາພຣະກາຍ ແລະ ໂລຫິດຂອງພຣະອົງ, ເຮົາໄດ້ສະແຫວງຂໍການໃຫ້ອະໄພສຳລັບບາບ ແລະ ຄວາມຂາດຕົກບົກພ່ອງຂອງເຮົາ. ເຮົາຄິດກ່ຽວກັບຄຳສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ແລະ ຮັກສາລະຫວ່າງອາທິດທີ່ຜ່ານມາ ແລະ ໄດ້ເຮັດຂໍ້ຜູກມັດທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນລະຫວ່າງອາທິດທີ່ຈະມາເຖິງ.
ພໍ່ແມ່ ແລະ ຜູ້ນຳທັງຫລາຍ, ທ່ານສາມາດຊ່ອຍເຫລືອຄົນໜຸ່ມໃຫ້ມີປະສົບການກັບພອນທີ່ປຽບທຽບບໍ່ໄດ້ຂອງສິນລະລຶກ ໂດຍການຈັດຫາໂອກາດພິເສດໃຫ້ພວກເຂົາເພື່ອສຶກສາ, ສົນທະນາ, ແລະ ພົບເຫັນຄວາມຄາລະວະຂອງການຊົດໃຊ້ໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ຈົ່ງປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາຄົ້ນຄວ້າພຣະຄຳພີດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ສອນກັນແລະກັນຈາກປະສົບການຂອງພວກເຂົາເອງ.
ພໍ່, ຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດ, ແລະ ຝ່າຍປະທານກຸ່ມໂຄຣຳມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບພິເສດທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ເພື່ອຕຽມປະຕິບັດໜ້າທີ່ສິນລະລຶກທີ່ສັກສິດຂອງພວກເຂົາ. ການຕຽມນີ້ຕ້ອງໄດ້ເຮັດຕະຫລອດທັງອາທິດໂດຍການດຳລົງຊີວິດຕາມມາດຕະຖານຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ເມື່ອຊາຍໜຸ່ມຕຽມພ້ອມ, ໃຫ້ພອນ, ແລະ ຢາຍສິນລະລຶກໃນການມີຄ່າຄວນ ແລະ ຄາລະວະ, ເຂົາເຈົ້າເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດແທ້ໆດັ່ງໃນອາຫານແລງຄາບສຸດທ້າຍ4 ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າສິນລະລຶກໄດ້ໃຫ້ໂອກາດເຮົາເພື່ອ ມາຮູ້ຈັກເຮົາເອງ ແລະ ປະສົບກັບ “ການປ່ຽນແປງອັນຍິ່ງໃຫຍ່” ເກີດຂຶ້ນໃນໃຈ5—ເພື່ອຈື່ຈຳວ່າເຮົາເປັນໃຜ ແລະ ເຮົາປາຖະໜາສິ່ງໃດຫລາຍທີ່ສຸດ. ເມື່ອເຮົາຕໍ່ພັນທະສັນຍາທີ່ຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດ, ເຮົາຈະມີເພື່ອຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເພື່ອນຳພາເຮົາກັບຄືນໄປສູ່ທີ່ປະທັບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ບໍ່ແປກແນວໃດທີ່ເຮົາຖືກບັນຊາໃຫ້ “ປະຊຸມກັນເລື້ອຍໆເພື່ອຮັບສ່ວນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນ້ຳ”6 ແລະ ເພື່ອຮັບສິນລະລຶກແກ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ.7
ຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາທີ່ຈະກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຈະເພີ່ມຂຶ້ນ, ນອກເໜືອໄປຈາກສິນລະລຶກແລ້ວ, ເມື່ອເຮົາມີຄ່າຄວນສຳລັບໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານ. ເຮົາມີຄ່າຄວນໂດຍການເຊື່ອຟັງ ແລະ ຍຶດໝັ້ນຕໍ່ພຣະບັນຍັດສະເໝີ. ການເຊື່ອຟັງນີ້ ແມ່ນເລີ່ມຕົ້ນຕອນຍັງນ້ອຍ ແລະ ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຜ່ານປະສົບການໃນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ແລະ ໃນອົງການຍິງໜຸ່ມລະຫວ່າງປີທີ່ຕຽມພ້ອມ. ແລ້ວ, ຫວັງວ່າປະໂລຫິດ ແລະ ກຸນລະສະຕີຈະຕັ້ງເປົ້າໝາຍ ແລະ ຕຽມຕົນເອງໂດຍສະເພາະສຳລັບການຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດ ແລະ ຜະນຶກຢູ່ໃນພຣະວິຫານ.
ແມ່ນຫຍັງຄືມາດຕະຖານຂອງຜູ້ຖືໃບຮັບຮອງ? ພຣະທຳເພງສັນລະເສີນໄດ້ເຕືອນເຮົາວ່າ:
“ໃຜມີສິດຂຶ້ນໄປເທິງທີ່ເນີນພູຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ແດ່? ໃຜອາດເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານອັນບໍລິສຸດ?
“ພວກທີ່ບໍລິສຸດໃນຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳ.”8
ການມີຄ່າຄວນຖືໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານໄດ້ເພີ່ມພະລັງໃຫ້ແກ່ເຮົາເພື່ອຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພຣະວິຫານ. ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພະລັງນັ້ນໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາໄດ້ຮັບປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ພຣະເຢຊູ, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ຄວາມຈິງແທ້ຂອງການຊົດໃຊ້, ແລະ ຄວາມຈິງແທ້ຂອງສາດສະດາ ໂຢເຊັບ ສະມິດ ແລະ ການຟື້ນຟູ. ເຮົາສະໜັບສະໜູນຜູ້ນຳຂອງເຮົາ, ເຮັດກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ, ຢືນເປັນພະຍານເຖິງສາດສະໜາຈັກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໄປຮ່ວມປະຊຸມໂບດ, ໃຫ້ກຽດແກ່ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ, ບັນລຸໜ້າທີ່ຂອງການເປັນພໍ່ແມ່, ແລະ ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄຸນງາມຄວາມດີ. ທ່ານອາດເວົ້າວ່າ ຟັງແລ້ວຄືການເປັນໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ຊື່ສັດນໍ! ແມ່ນແລ້ວ. ມາດຕະຖານຂອງຜູ້ຖືໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານບໍ່ໄດ້ສູງເກີນໄປສຳລັບເຮົາທີ່ຈະບັນລຸໄດ້. ພຽງແຕ່ເປັນການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ເຮັດຕາມສາດສະດາຢ່າງຊື່ສັດເທົ່ານັ້ນ.
ແລ້ວ, ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ຖືໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານທີ່ໄດ້ຮັບຂອງປະທານສັກສິດແລ້ວ, ເຮົາໄດ້ຕັ້ງແບບແຜນຂອງການດຳລົງຊີວິດເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຮ່ວມດ້ວຍການເຊື່ອຟັງ, ການເສຍສະລະເພື່ອຮັກສາພຣະບັນຍັດ, ການຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ການມີຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳທີ່ບໍລິສຸດ, ແລະ ມອບຕົນເອງເພື່ອສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ໂດຍການເຮັດຕາມແບບແຜນຂັ້ນພື້ນຖານນີ້ຢ່າງຊື່ສັດ, “ແລ້ວເຮົາຈະໄດ້ຮັບອຳນາດຈາກເບື້ອງບົນ”9 ເພື່ອປະເຊີນການທ້າທາຍຂອງຊີວິດ. ເຮົາຕ້ອງການອຳນາດແຫ່ງສະຫວັນໃນທຸກມື້ນີ້ຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ. ມັນເປັນອຳນາດທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບພຽງແຕ່ຜ່ານພິທີການຂອງພຣະວິຫານເທົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ການເສຍສະລະທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດເພື່ອຈະໄດ້ຮັບພິທີການຂອງພຣະວິຫານແມ່ນກຸ້ມຄ່າກັບຄວາມພະຍາຍາມທັງໝົດທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ.
ເມື່ອຄວາມປາຖະໜາຂອງເຮົາທີ່ຈະຮຽນ ແລະ ດຳລົງຕາມພຣະກິດຕິຄຸນເພີ່ມຂຶ້ນ, ຕາມທຳມະຊາດແລ້ວ, ເຮົາຈະສະແຫວງທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຊຶ່ງກັນແລະກັນ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວແກ່ເປໂຕວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າກັບຄືນມາຫາເຮົາແລ້ວ ເຈົ້າຕ້ອງຊູແຮງບັນດາພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າໄວ້.”10 ຂ້າພະເຈົ້າປາບປື້ມຄົນໜຸ່ມໃນທຸກວັນນີ້ມີຄວາມປາຖະໜາຫລາຍທີ່ສຸດທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ແລະ ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ—ເພື່ອສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງຢູ່ໃນໂລກນີ້. ພວກເຂົາກໍມີຄວາມປາຖະໜາຢາກໄດ້ຮັບຄວາມສຸກທີ່ການຮັບໃຊ້ຂອງພວກເຂົານຳມາໃຫ້ນຳອີກ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນເປັນສິ່ງຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບຄົນໜຸ່ມທີ່ຈະເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບການກະທຳໃນປະຈຸບັນຈະຕຽມພວກເຂົາ ຫລື ປະຕິເສດຈາກໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບໃຊ້. ເຮົາທຸກຄົນມີໜ້າທີ່ອັນຈຳເປັນ11 ທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອຄົນໜຸ່ມຂອງເຮົາໃນການຕຽມຕົວສຳລັບການຮັບໃຊ້ຕະຫລອດຊີວິດໂດຍການຕຽມພວກເຂົາໃຫ້ກາຍເປັນຄົນກຸ້ມຕົນເອງ. ນອກເໜືອໄປຈາກການກຸ້ມຕົນເອງທາງວິນຍານແລ້ວທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວມານັ້ນ, ກໍຍັງມີການກຸ້ມຕົນເອງທາງໂລກນຳອີກ, ຊຶ່ງຮ່ວມທັງການສຶກສາຕໍ່ ຫລື ຮັບການຝຶກຝົນວິຊາຊີບຕື່ມອີກ, ຮຽນເຮັດວຽກງານ, ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມທີ່ມີ. ໂດຍການຫລີກເວັ້ນຈາກໜີ້ສິນ ແລະ ການເກັບທ້ອນເງິນໃນຕອນນີ້, ເຮົາໄດ້ຕຽມຕົວສຳລັບການຮັບໃຊ້ສາດສະໜາຈັກເຕັມເວລາໃນພາຍໜ້າ. ຈຸດປະສົງຂອງການເປັນຄົນກຸ້ມຕົນເອງທາງວິນຍານ ແລະ ທາງໂລກເປັນສິ່ງຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ຂຶ້ນຫາບ່ອນສູງກວ່າ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ດຶງຄົນອື່ນຂຶ້ນໃນຍາມຈຳເປັນ.
ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເປັນຄົນໜຸ່ມ ຫລື ຄົນເຖົ້າ, ສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໃນທຸກວັນນີ້ ຈະກຳນົດການຮັບໃຊ້ທີ່ເຮົາຈະສາມາດເຮັດ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບອະນາຄົດ. ດັ່ງທີ່ນັກກະວີໄດ້ເຕືອນເຮົາວ່າ, “ໃນທຸກຄຳທີ່ກ່າວ ຫລື ທຸກປາກກາທີ່ຂຽນ, ບໍ່ມີຄຳໃດທີ່ໂສກເສົ້າໄປກວ່າຄຳວ່າ: ‘ຖ້າພຽງແຕ່!’”12 ຂໍໃຫ້ເຮົາຢ່າດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ຫລື ບໍ່ໄດ້ເຮັດ!
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວເຖິງ, ຊາຍໜຸ່ມທີ່ເຮົາກ່າວເຖິງວ່າເປັນລູກທີ່ເສຍ, ໄດ້ກັບຄືນບ້ານ. ພໍ່ຂອງລາວບໍ່ໄດ້ລືມລາວ; ພໍ່ຂອງລາວໄດ້ລໍຖ້າລາວ. ແລະ “ໃນຂະນະທີ່ [ລູກຊາຍ] ຍັງຢູ່ຫ່າງໄກ, ພໍ່ກໍແນມເຫັນລູກ, ແລະ ສົງສານ ຈຶ່ງແລ່ນອອກໄປ, ແລະ … ກອດລູກ.”13 ໃນການກັບມາຂອງລູກ, ລາວໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ຄົນເອົາເຄື່ອງມາໃຫ້ລາວນຸ່ງ, ເອົາແຫວນສຸບໃສ່ດິ້ວມືລາວ, ແລະ ຂ້າງົວສະເຫລີມສະຫລອງ14—ເຕືອນໃຫ້ຮູ້ວ່າ ພອນທັງຫລາຍຈະບໍ່ຖືກກີດກັນຖ້າຫາກເຮົາອົດທົນຢ່າງຊື່ສັດໃນເສັ້ນທາງກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ.
ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະອົງໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍທ້າທາຍເຮົາແຕ່ລະຄົນໃຫ້ເຮັດຕາມຄວາມປາຖະໜາທາງວິນຍານຂອງເຮົາ ແລະ ມາຮູ້ຈັກເຮົາເອງ. ໃຫ້ເວົ້າກັບເຮົາເອງຢູ່ໜ້າແວ່ນແຍງ ແລະ ຖາມວ່າ, “ເຮົາເປັນຈັ່ງໃດເລື່ອງການດຳລົງຊີວິດຕາມພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາ?” ເຮົາໄດ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງເມື່ອເຮົາສາມາດກ່າວອອກມາວ່າ, “ເຮົາມີຄ່າຄວນທີ່ຈະຮັບສິນລະລຶກແຕ່ລະອາທິດ, ເຮົາມີຄ່າຄວນທີ່ຈະມີໃບຮັບຮອງ ແລະ ໄປພຣະວິຫານ, ແລະ ເຮົາເສຍສະລະທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ແລະ ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ.”
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານພິເສດວ່າພຣະເຈົ້າຮັກເຮົາຫລາຍ “ຈົນວ່າໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດ ຂອງພຣະອົງ”15 ໃຫ້ຊົດໃຊ້ແທນບາບຂອງເຮົາ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກເຮົາ ແລະ ລໍຖ້າເຮົາ ເຖິງແມ່ນໃນຕອນທີ່ ເຮົາຢູ່ຫ່າງໄກ. ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງເຮົາ ແລະ ມາຮູ້ຕົວເອງ, ແລ້ວເຮົາຈະ “ຖືກໂອບກອດດ້ວຍອ້ອມແຂນອັນນິລັນດອນຂອງພຣະອົງ”16 ແລະ ຖືກຕ້ອນຮັບຄືນບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.