ພຣະອົງຮັກເຮົາແທ້ໆ
ໂດຍ ແອວເດີ ພໍ ອີ ໂຄໄລເກີ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ເປັນເພາະແບບແຜນຂອງຄອບຄົວທີ່ສະຫວັນໄດ້ອອກແບບ, ເຮົາຈຶ່ງເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນວ່າພຣະບິດາເທິງ ສະຫວັນຂອງເຮົາຮັກເຮົາແຕ່ລະຄົນແທ້ໆຢ່າງເທົ່າທຽມກັນ ແລະ ສົມບູນແບບ.
ຂ້າພະເຈົ້າມັກຢູ່ກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາ. ເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍສັດທາ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມໃຈບຸນທີ່ແທ້ຈິງ. ປະສົບການແຫ່ງການເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເຂົາເຈົ້າກໍເໝືອນກັບຊົ່ວຊີວິດ ໜຶ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນ 18 ເຖິງ 24 ເດືອນ. ເຂົາເຈົ້າມາເຖິງສະໜາມເຜີຍແຜ່ເໝືອນດັ່ງແອນ້ອຍພ້ອມ ດ້ວຍຄວາມຢາກຮຽນຮູ້ຢ່າງແຮງກ້າ ແລະ ເຂົາເຈົ້າຈົບຈາກສະໜາມເຜີຍແຜ່ເໝືອນດັ່ງຜູ້ໃຫຍ່, ເບິ່ງຄືວ່າພ້ອມທີ່ຈະເອົາຊະນະການທ້າທາຍໃດໆ ແລະ ທຸກຢ່າງທັງໝົດທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍຮັກ ຜູ້ສອນສາດສະໜາອາວຸໂສທີ່ອຸທິດຕົນຄືກັນ, ຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້້ວຍຄວາມອົດທົນ, ປັນຍາ, ແລະ ຄວາມແນ່ນອນໃຈທີ່ສະຫງົບສຸກ. ເຂົາເຈົ້ານຳຂອງປະທານແຫ່ງຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ຄວາມຮັກມາໃຫ້ ກຳລັງວັງຊາຜູ້ໜຸ່ມນ້ອຍທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຂົາເຈົ້າ. ພ້ອມກັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ ແລະ ຄູ່ອາວຸໂສໄດ້ເປັນພະລັງທີ່ມີອິດທິພົນຄຸ້ມຄອງສຳລັບຄວາມດີງາມ, ທີ່ມີຜົນສະທ້ອນອັນເລິກຊຶ້ງໃນຊີວິດຂອງ ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນທີີ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຟັງຄຳປາໄສຂອງຜູ້ສອນສາດໜາໜຸ່ມທີ່ດີສອງຄົນເຫລົ່ານີ້ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ທົບທວນປະສົບການ ແລະ ວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນເວລາສະທ້ອນຄິດນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງເຖິງ ບຸກຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາໃນມື້ນັ້ນ, ບາງຄົນກໍໄດ້ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບສະພາບການ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ ເພື່ອຊ່ອຍໃຫ້ແຕ່ລະຄົນ ພັດທະນາຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຫລາຍຂຶ້ນ? ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ ເພື່ອຊ່ອຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ? ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຊ່ອຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາຮັກເຂົາເຈົ້າ?”
ຂ້າພະເຈົ້າຈິນຕະນາການໄດ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຫັນຊາຍໜຸ່ມສອງຄົນນີ້ເມື່ອສາມສີ່ປີຫລັງຈາກເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ສຳເລັດການເຜີຍແຜ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້ານຶກເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ພົບຄູ່ນິລັນດອນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປະທານກຸ່ມແອວເດີ ຫລື ສອນກຸ່ມຊາຍໜຸ່ມ. ບັດນີ້, ແທນທີ່ຈະຄິດເຖິງຜູ້ສົນໃຈ ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າກໍຖາມຄຳຖາມດຽວກັນນັ້ນກ່ຽວກັບສະມາຊິກໃນກຸ່ມ ຫລື ຊາຍໜຸ່ມທີ່ເຂົາເຈົ້າຖືກ ມອບໝາຍໃຫ້ຊ່ອຍບຳລຸງລ້ຽງ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າປະສົບການຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເຂົາເຈົ້າ ຈະຖືກນຳມາໃຊ້ເປັນແບບແຜນສຳລັບການບຳລຸງລ້ຽງຄົນອື່ນຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອກອງທັບສານຸສິດແຫ່ງຄວາມຊອບທຳນີ້ກັບຈາກເຂດເຜີຍແຜ່ຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຫລາຍໆປະເທດ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ເຂົາເຈົ້າກໍກາຍເປັນພາກສ່່ວນທີ່ສຳຄັນໃນວຽກງານແຫ່ງການສະຖາປະນາ ສາດສະໜາຈັກ.
ລີໄຮ ສາດສະດາໃນພຣະຄຳພີມໍມອນອາດໄດ້ຄິດໄຕ່ຕອງຄຳຖາມດຽວ ດັ່ງຜູ້ສອນສາດສະໜາເຫລົ່ານີ້ ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຟັງຄຳຕອບຂອງບັນດາລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຕໍ່ການຊີ້ນຳ ແລະ ພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບ. “ແລະ ເລມັນ ກັບ ເລມູເອນ, ໂດຍທີ່ເປັນອ້າຍໄດ້ຈົ່ມວ່າບິດາຂອງຕົນເຊັ່ນນັ້ນ. ແລະ ເຂົາໄດ້ຈົ່ມວ່າ ເພາະບໍ່ຮູ້ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງນັ້ນຜູ້ຊົງສ້າງເຂົາມາ” (1 ນີໄຟ 2:12).
ບາງທີເຮົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຜິດຫວັງທີ່ລີໄຮໄດ້ປະສົບກັບລູກຊາຍຜູ້ໃຫຍ່ສອງຄົນຂອງເພິ່ນ. ເມື່ອເຮົາປະເຊີນໜ້າກັບລູກທີ່ຫ່າງເຫີນໄປຈາກຄວາມຈິງ, ຜູ້ສົນໃຈທີ່ບໍ່ຢາກເຮັດຄຳໝັ້ນສັນຍາ, ຫລື ແອວເດີທີ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່, ເຮົາກໍມີຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງແຮງກ້າຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ດັ່ງທີ່ລີໄຮໄດ້ມີ ແລະ ເຮົາຈະ ຖາມວ່າ, ເຮົາຈະຊ່ອຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮູ້ສຶກ ແລະ ຮັບຟັງພຣະວິນຍານໄດ້ແນວໃດ ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະ ບໍ່ຫລົງຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ໃຫ້ຄວາມມ່ວນຊື່ນທາງໂລກ? ພຣະຄຳພີສອງຂໍ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຫັນທີ່ສາມາດ ຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ພົບເຫັນຫົນທາງຂອງເຮົາຜ່ານພົ້ນສິ່ງລົບກວນເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງພະລັງແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ.
ນີໄຟໃຫ້ຈໍຂໍກະແຈສຳລັບປະຕູແຫ່ງການຮຽນຮູ້ຜ່ານປະສົບການຂອງເພິ່ນເອງວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າ, ນີໄຟ, ... ມີຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າຢາກຮູ້ຄວາມລຶກລັບຂອງພຣະເຈົ້າ, ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ້ອງທູນຂໍ ຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງພຣະອົງໄດ້ສະເດັດມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ໃຈຂອງ ຂ້າພະເຈົ້າອ່ອນລົງຈົນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຄຳທີ່ບິດາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າທັງໝົດ; ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ ກະບົດຕໍ່ທ່ານເໝືອນກັບອ້າຍໆ” (1 ນີໄຟ 2:16).
ການປຸກຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້ຊ່ອຍໃຫ້ຄວາມສາມາດທາງວິນຍານຂອງເຮົາໄດ້ຍິນສຽງຈາກສະຫວັນ. ການພົບຫາວິທີທາງທີ່ຈະປຸກ ແລະ ບຳລຸງຄວາມປາຖະໜານັ້ນ ກໍເປັນການສະແຫວງຫາ ແລະ ໜ້າທີ່ ຮັບຜິດຊອບຂອງແຕ່ລະຄົນ—ຜູ້ສອນສາດສະໜາ, ພໍ່ແມ່, ຄູສອນ, ຜູ້ນຳ, ແລະ ສະມາຊິກ. ເມື່ອເຮົາ ມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປາຖະໜານັ້ນ ເປັນຮູບແບບໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາ, ເຮົາກໍກຳລັງຕຽມຈະໄດ້ຮັບຜົນ ປະໂຫຍດຈາກການຮຽນຮູ້ຂໍ້ພຣະຄຳພີອັນທີສອງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວເຖິງ.
ໃນເດືອນມິຖຸນາຂອງປີ 1831, ເມື່ອໄດ້ມອບການເອີ້ນໃຫ້ຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກແລ້ວ, ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ບອກວ່າ “ຊາຕານໄດ້ໄປທົ່ວແຜ່ນດິນ ເພື່ອລໍ້ລວງປະຊາຊາດ.” ໃນການຕໍ່ສູ້ກັບອິດທິພົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍດັ່ງກ່າວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ພຣະອົງຈະມອບແບບແຜນໃນທຸກສິ່ງໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກຫລອກລວງ (ເບິ່ງ D&C 52:14).
ແບບແຜນກໍເປັນຕົວຢ່າງ, ເປັນການນຳພາ, ບາດກ້າວທີ່ເຮັດຊ້ຳ, ຫລື ເສັ້ນທາງທີ່ຄົນໃດໜຶ່ງຕິດຕາມເພື່ອ ຈະຄົງຢູ່ໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າເຮັດຕາມແບບແຜນນີ້, ມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຖ່ອມຕົນ, ຮູ້ສຶກຕົວ, ແລະ ສາມາດໄດ້ຍິນສຸລະສຽງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈາກສຽງຕ່າງໆທີ່ລົບກວນເຮົາ ແລະ ນຳພາເຮົາອອກໄປ. ແລ້ວພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສອນວ່າ, ຄົນທີ່ຕົວສັ່ນພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງເຮົາ ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຈະນຳຜົນແຫ່ງການສັນລະເສີນ ແລະ ປັນຍາອອກມາຕາມການເປີດເຜີີຍ ແລະ ຄວາມຈິງຊຶ່ງພຣະອົງໃຫ້ເຮົາໄວ້ (ເບິ່ງ D&C 52:17).
ພອນແຫ່ງການອະທິຖານທີ່ຖ່ອມຕົນ, ທີ່ໄດ້ກ່າວດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ, ປ່ອຍໃຫ້ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ມາດົນໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ຈົດຈຳສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮູ້ກ່ອນເຮົາໄດ້ມາເກີດຢູ່ໃນຊີວິດມະຕະນີ້. ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃຈແຜນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ເຮົາເລີ່ມຈະຍອມຮັບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ ຂອງເຮົາທີ່ຈະຊ່ອຍຄົນອື່ນໃຫ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈແຜນຂອງພຣະອົງ. ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຊ່ອຍເຫລືອ ຄົນອື່ນໃຫ້ຈົດຈຳກໍຄືວິທີທີ່ເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ນຳໃຊ້ມັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາເອງ. ເມື່ອເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນແທ້ໆ ໃນແບບແຜນທີ່ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າໄດ້ສອນ, ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອຄົນອື່ນກໍຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ປະສົບການຕໍ່ໄປນີ້ກໍເປັນຕົວ ຢ່າງທີ່ຫລັກທຳນີ້ສາມາດເຮັດວຽກໄດ້ແນວໃດ.
ຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມສອງຄົນໄດ້ເຄາະປະຕູໜຶ່ງ, ຫວັງວ່າຈະໄດ້ພົບຄົນໃດຄົນໜຶ່ງທີ່ຈະຮັບເອົາຂ່າວ ສານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອປະຕູເປີດອອກ, ແລະ ຊາຍທີ່ສູງໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ທັກທາຍເຂົາເຈົ້າດ້ວຍນ້ຳສຽງ ທີ່ບໍ່ເປັນມິດ. “ຂ້ອຍໄດ້ບອກພວກເຈົ້າແລ້ວວ່າບໍ່ໃຫ້ມາເຄາະປະຕູຂ້ອຍອີກ. ຂ້ອຍໄດ້ເຕືອນພວກເຈົ້າ ແຕ່່່ກ່ອນແລ້ວວ່າຖ້າພວກເຈົ້າກັບມາອີກ, ມັນຈະບໍ່ເປັນປະສົບການທີ່ດີ. ໜີໄປສາ.” ແລ້ວລາວກໍໄດ້ອັດ ປະຕູໄວໆ.
ຂະນະທີ່ພວກແອວເດີໄດ້ຍ່າງໜີໄປ, ຜູ້ເປັນລຸ້ນອ້າຍ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາທີ່ມີປະສົບການຫລາຍກວ່າໄດ້ ເອົາແຂນໄປກອດບ່າຂອງຜູ້ເປັນລຸ້ນນ້ອງເພື່ອປອບໂຍນ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈລາວ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຕົວເລີຍ ວ່າ, ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ເບິ່ງເຂົາເຈົ້າຢູ່່ຜ່ານປ່ອງຢ້ຽມເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄຳເວົ້າຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຄາດຫວັງເຕັມທີວ່າຈະເຫັນເຂົາເຈົ້າຫົວຂວັນ ແລະ ເວົ້າຕະຫລົກກັບການໂຕ້ຕອບທີ່ບໍ່ສຸພາບ ຂອງລາວຕໍ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງພວກແອວເດີທີ່ຈະເວົ້າລົມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ເມື່ອລາວໄດ້ເຫັນ ຄວາມເມດຕາທີ່ຖືກສະແດງອອກລະຫວ່າງຜູ້ສອນສາດສະໜາສອງຄົນນັ້ນ, ຫົວໃຈຂອງລາວກໍອ່ອນລົງ ທັນທີ. ລາວໄດ້ເປີດປະຕູອີກ ແລະ ໄດ້ຂໍໃຫ້ຜູ້ສອນສາດສະໜາກັບຄືນມາແບ່ງປັນຂ່າວສານຂອງ ເຂົາເຈົ້າກັບລາວ.
ເມື່ອເຮົາຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມແບບແຜນຂອງພຣະອົງທີ່ພຣະວິນຍານ ຂອງພຣະອົງຈະຖືກຮູ້ສຶກ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນວ່າ, “ຖ້າພວກທ່ານຮັກເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ທຸກຄົນ ກໍຈະຮູ້ວ່າພວກທ່ານເປັນສາວົກຂອງເຮົາ” (ໂຢຮັນ 13:35). ຫລັກທຳແຫ່ງການມີຄວາມຮັກໃຫ້ກັນ ແລະກັນ ແລະ ການພັດທະນາຄວາມສາມາດຂອງເຮົານີ້ ທີ່ຈະເອົາໃຈໃສ່ພຣະຄຣິດໃນວິທີທີ່ເຮົານຶກຄິດ, ເວົ້າຈາ, ແລະ ກະທຳກໍສຳຄັນໃນການກາຍເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ຄູສອນພຣະກິດຕິຄຸນ ຂອງພຣະອົງ.
ການປຸກຄວາມປາຖະໜານີ້ຕຽມເຮົາໃຫ້ຄົ້ນຫາແບບແຜນທີ່ສັນຍາໄວ້. ການສະແຫວງຫາແບບແຜນຈະນຳ ເຮົາໄປສູ່ຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຕາມທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສາດສະດາຜູ້ນຳຂອງພຣະອົງໄດ້ສອນ. ແບບແຜນໜຶ່ງຂອງຄຳສອນນີ້ກໍຄືທີ່ຈະອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ. ນີໄຟໄດ້ສອນວ່າ ຄົນທີ່ພະຍາຍາມນຳເອົາ ສີໂອນຂອງພຣະອົງອອກມາໃນວັນນັ້ນຈະເປັນສຸກ, ເພາະເຂົາຈະມີຂອງປະທານ ແລະ ອຳນາດຂອງພຣະ ວິນຍານບໍລິສຸດ; ແລະ ຫາກເຂົາອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ ເຂົາຈະຖືກຍົກຂຶ້ນໃນວັນສຸດທ້າຍ, ແລະ ລອດໃນ ອານາຈັກອັນເປັນນິດຂອງລູກແກະ (ເບິ່ງ 1 Nephi 13:37).
ແມ່ນຫຍັງຄືວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຮົາຈະສາມາດຊື່ນຊົມກັບຂອງປະທານ ແລະ ອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານ ບໍລິສຸດ? ມັນເປັນອຳນາດທີ່ມາສູ່ຜ່ານການເປັນສານຸສິດທີ່ຊື່ສັດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ມັນເປັນ ຄວາມຮັກ ທີ່ ເຮົາມີໃຫ້ພຣະອົງ ແລະ ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ໄດ້ອະທິບາຍເຖິງ ແບບແຜນແຫ່ງຄວາມຮັກເມື່ອພຣະອົງໄດ້ສອນວ່າ, “ເຮົາມອບພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່ໃຫ້ພວກທ່ານ, ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ. ເຮົາຮັກພວກທ່ານຢ່າງໃດ, ພວກທ່່ານກໍຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນຢ່າງນັ້ນ” (ໂຢຮັນ 13:34).
ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ຢືນຢັນຫລັກທຳນີ້ເມື່ອເພິ່ນກ່າວວ່າ: “ການຮັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ການແນະນຳ; ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຄວາມຫວັງດີ. ມັນເປັນພຣະບັນຍັດ. … ການຮັກພຣະເຈົ້າເປັນຮາກຖານຂອງຄຸນງາມຄວາມດີ, ຄວາມອ່ອນໂຍນ, ພະລັງຂອງທຸກສິ່ງໃນຄຸນສົມບັດ, ຄວາມຊື່ສັດທີ່ຈະເຮັດສິ່ງດີ” (“Words of the Living Prophet,” Liahona, Dec. 1996, 8; “Excerpts from Recent Addresses of President Gordon B. Hinckley,” Ensign, Apr. 1996, 73).
ແຜນຂອງພຣະບິດາໄດ້ສ້າງແບບແຜນຂອງການຈັດຕັ້ງໃນຄອບຄົວ ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ຮຽນຮູ້, ນຳໃຊ້, ແລະ ເຂົ້າໃຈອຳນາດແຫ່ງຄວາມຮັກ. ໃນມື້ທີ່ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ, ແອນ ພັນລະຍາຜູ້ອ່ອນຫວານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປພຣະວິຫານ ແລະ ໄດ້ເຮັດພັນທະ ສັນຍາແຫ່ງການແຕ່ງງານ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັກນາງຫລາຍຂະໜາດໃນມື້ນັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະເຫັນພາບແຫ່ງຄວາມຮັກນັ້ນ. ເມື່ອລູກໆ ແລະ ຫລານໆຂອງ ພວກຂ້າພະເຈົ້າແຕ່ລະຄົນໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຊີວິດຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ, ຄວາມຮັກຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ຂະຫຍາຍອອກໄປຮັກພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນຢ່າງເທົ່າທຽມກັນ ແລະ ເຕັມທີ່. ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ ໃນຄວາມກວ້າງໃຫຍ່ຂອງຄວາມຮັກທີ່ເຕີບໂຕນີ້.
ຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາກໍເໝືອນກັບແຮງດຶງດູດຈາກສະຫວັນ. ເມື່ອເຮົາກຳຈັດສິ່ງລົບກວນທີ່ດຶງເຮົາໄປສູ່ໂລກ ແລະ ໃຊ້ອຳເພີໃຈຂອງເຮົາທີ່ຈະສະແຫວງຫາພຣະອົງ, ເຮົາຈະເປີດໃຈເຮົາໃຫ້ແກ່ພະລັງທີ່ສູງສົ່ງ ຊຶ່ງຈະດຶງເຮົາໄປຫາພຣະອົງ. ນີໄຟ ໄດ້ບັນຍາຍຄວາມຍິ່ງ ໃຫຍ່ຂອງມັນດັ່ງນີ້ວ່າ “ຈົນເນື້ອໜັງຂອງ [ເພິ່ນ] ຮ້ອນຮົນ” (2 ນີໄຟ 4:21). ພະລັງແຫ່ງຄວາມຮັກອັນດຽວກັນນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມໍມອນຮ້ອງ “ເພງສະດຸດີຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່ແລ້ວ” (ແອວມາ 5:26; ເບິ່ງ ຂໍ້ທີ 9 ນຳອີກ). ມັນໄດ້ປະທັບໃຈຂອງມໍມອນໃນວິທີທາງທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນ ແນະນຳເຮົາໃຫ້ “ອະທິຖານຫາພຣະບິດາດ້ວຍສຸດພະລັງຂອງໃຈ,” ເພື່ອວ່າເຮົາຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມ ຮັກຂອງພຣະອົງ (ໂມໂຣໄນ 7:48).
ພຣະຄຳພີຂອງສະໄໝໃໝ່ ແລະ ພຣະຄຳພີຂອງສະໄໝໂບຮານແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄຳເຕືອນກ່ຽວກັບຄວາມຮັກນິລັນດອນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າແຂນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເດ່ອອກມາຕະຫລອດເວລາ, ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະໂອບກອດເຮົາທຸກຄົນ ແລະ ກ່າວດ້ວຍສຽງອັນນິ້ມນວນວ່າ, “ພໍ່ຮັກລູກ.”
ເປັນເພາະແບບແຜນຂອງຄອບຄົວທີ່ສະຫວັນໄດ້ອອກແບບ, ເຮົາຈຶ່ງເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນວ່າພຣະບິດາເທິງ ສະຫວັນຂອງເຮົາຮັກເຮົາແຕ່ລະຄົນຈິງໆຢ່າງເທົ່າທຽມກັນ ແລະ ສົມບູນແບບ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານ ວ່ານີ້ເປັນຄວາມຈິງ. ພຣະເຈົ້າຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັກເຮົາ. ພຣະອົງຊົງໄດ້ມອບພາບທີ່ມາໃຫ້ເຫັນເຖິງສະຖານ ທີ່ສັກສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ເອີ້ນສາດສະດາ ແລະ ອັກຄະສາວົກໃຫ້ສອນຫລັກທຳ ແລະ ແບບ ແຜນທີ່ຈະນຳເຮົາຄືນໄປຫາພຣະອົງອີກ. ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມໃຫ້ຮູ້ຈັກຕົວເອງ ແລະ ຄົນອື່ນໆຫລາຍຂຶ້ນ ເມື່ອເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມແບບແຜນ, ແລ້ວເຮົາຈະພົບວ່າ ເຮົາຖືກດຶດດູດໃຫ້ໄປຫາພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າ ເປັນພະຍານວ່າພຣະເຢຊູເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ, ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ປະເສີດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ ທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າກ່າວມາໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.