ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ
ໂດຍ ແອນ ເອັມ ດິບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານອົງການຍິງໜຸ່ມສາມັນ
ວິທີໜຶ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຮົາສາມາດລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ ແມ່ນການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ.
ຖືວ່າເປັນສິດທິພິເສດສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ໄດ້ມາຮ່ວມກັບພວກເຈົ້າໃນຄ່ຳຄືນນີ້. ທຸກເທື່ອເມື່ອເດືອນມັງກອນ ມາເຖິງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍຢາກຮູ້ຄຳຂວັນໃໝ່ປະຈຳປີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາຊັ່ງຊັງຕົນເອງວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄຳຂວັນຂອງປີ ທີ່ຜ່ານມາ ໄດ້ດີປານໃດ.
ໃຫ້ເຮົາມາໃຊ້ເວລາຈັກບຶດໜຶ່ງເພື່ອທົບທວນຄຳຂວັນເທື່ອແລ້ວນີ້ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງໃຫ້ຄຸນນະທຳປະດັບຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າຢ່າງບໍ່ເສື່ອມຄາຍ”1 “ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ພວກເຈົ້າແນ່ວແນ່ ແລະ ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ, ແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍວຽກງານດີຢູ່ສະເໝີ,”2 “ຈົ່ງເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ຄົນທີ່ເຊື່ອຖື,”3 “ໃຫ້ມີໃຈເດັດດ່ຽວ ແລະ ກ້າຫານ,”4 ແລະ ຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂໍ້ທີສິບສາມ ກ່າວວ່າ: “ພວກເຮົາເຊື່ອໃນການເປັນຄົນສັດຊື່, ຈິງ, ບໍລິສຸດ, ມີເມດຕາ, ມີຄຸນນະທຳ, ແລະ ໃນການເຮັດຄວາມດີຕໍ່ມະນຸດທັງປວງ.”5
ການສຶກສາ ແລະ ການເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫລົ່ານີ້ຕະຫລອດປີ ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ມັນເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງໃນຫົວໃຈ, ຈິດວິນຍານ, ແລະ ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາ. ພວກເຮົາຫວັງວ່າ ພວກເຈົ້າຈະໃຫ້ມັນເປັນສິ່ງນຳພາໄປຕະຫລອດ ເມື່ອເຮົາຫັນຄວາມສົນໃຈຂອງເຮົາຕໍ່ຄຳຂວັນຂອງປີ 2012, ຊຶ່ງພົບເຫັນໃນ Doctrine and Covenants.
ຫົວບົດຂອງພາກທີ 115 ອະທິບາຍວ່າ ມັນເປັນປີທີ 1838, ແລະ ແມ່ນຢູ່ເມືອງຟາແວັສ, ລັດມິດເຊີລີ. ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ບອກໃຫ້ຮູ້ເຖິງພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບການສ້າງສະຖານທີ່ແຫ່ງນັ້ນ ແລະ ບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ສາດສະດາໄດ້ມີຄວາມຫວັງ ແລະ ໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈ. ໃນຂໍ້ທີ 5, ເຮົາຈະເຫັນຄຳຂວັນຂອງປີນີ້, ຊຶ່ງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເພິ່ນວ່າ ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ, ເພື່ອແສງສະຫວ່າງຂອງພວກເຈົ້າຈະເປັນທຸງໃຫ້ປະຊາຊາດ.
ພວກເຈົ້າຄິດວ່າແນວໃດເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳວ່າ ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ? ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບພວກເຈົ້າ—ຄົນໜຸ່ມທີ່ສູງສັກຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຂ້າພະເຈົ້າວາດພາບເຫັນພວກເຈົ້າລຸກຂຶ້ນຢ່າງພາກພຽນຈາກຕຽງນອນຂອງພວກເຈົ້າທຸກເຊົ້າໄປຫ້ອງຮຽນສາດສະໜາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນພວກເຈົ້າລຸກຂຶ້ນຢ່າງຊື່ສັດຈາກການຄຸເຂົ່າຫລັງຈາກກ່າວຄຳອະທິຖານທຸກມື້. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບພວກເຈົ້າວ່າພວກເຈົ້າໄດ້ລຸກຂຶ້ນຢ່າງກ້າຫານ ເພື່ອແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານ ແລະ ປົກປ້ອງມາດຕະຖານຂອງພວກເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈໂດຍຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງພວກເຈົ້າຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຫລາຍຄົນກໍໄດ້ຮັບເອົາການເຊື້ອເຊີນນີ້ແລ້ວ ທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ, ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ຊຸກຍູ້ຄົນອື່ນໃຫ້ເຮັດເຊັ່ນດຽວກັນ.
ວິທີໜຶ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຮົາສາມາດລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ ແມ່ນການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ. ເຮົາຮຽນຮູ້ພຣະບັນຍັດເຫລົ່ານີ້ໃນພຣະຄຳພີ, ຈາກສາດສະດາໃນປະຈຸບັນ, ແລະ ໃນປຶ້ມນ້ອຍຊື່ວ່າ ສຳລັບຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຊາວໜຸ່ມ. ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນຄວນມີປຶ້ມນ້ອຍນີ້. ໃນປຶ້ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂີດອ້ອມຄຳວ່າ ສຳລັບ ແລະ ເຈົ້າ, ຊຶ່ງໝູ່ຮັກຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າພາເຮັດ. ການເຮັດແນວນັ້ນໄດ້ເຕືອນຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ມາດຕະຖານເຫລົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງຂໍ້ແນະນຳທົ່ວໄປເທົ່ານັ້ນ—ມັນມີຄວາມໝາຍພິເສດ ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ພວກເຈົ້າຈະໃຊ້ເວລາຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານັ້ນຢູ່ໃນປຶ້ມຂອງພວກເຈົ້າ, ອ່ານມັນທັງເຫລັ້ມ, ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານເປັນພະຍານວ່າ ມາດຕະຖານແມ່ນ ສຳລັບພວກເຈົ້າ ຄືກັນ.
ຈະມີບາງຄົນໃນພວກເຈົ້າທີ່ພະຍາຍາມປະໝາດ ຫລື ບໍ່ນັບຖືມາດຕະຖານຢູ່ໃນປຶ້ມ ສຳລັບຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຊາວໜຸ່ມ. ເຂົາເຈົ້າອາດຫລຽວເບິ່ງປຶ້ມນີ້ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ເບິ່ງແມ່, ແມ່ເອີຍ, ປຶ້ມບໍ່ໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບ [ກ່າວເຖິງບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຕອນນັ້ນ].” ຫລື ເຂົາເຈົ້າອາດຫາຂໍ້ແກ້ຕົວ, “ສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງບໍ່ດີ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ຮ້າຍແຮງເທົ່າກັບ [ກ່າວຊື່ຂອງບາງຄົນໃສ່].”
ປະທານແຮໂຣນ ບີ ລີ ໄດ້ສອນວ່າ, “ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຂໍ້ ແມ່ນຂໍ້ທີ່ຍາກສຳລັບພວກເຈົ້າທີ່ຈະຮັກສາໃນທຸກວັນນີ້.”6 ກະສັດເບັນຢາມິນໄດ້ອະທິບາຍວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າບອກພວກທ່ານບໍ່ໄດ້ທຸກເລື່ອງ ໂດຍການທີ່ພວກທ່ານຈະກະທຳບາບ; ເພາະມີທາງ ແລະ ວິທີຕ່າງໆຊຶ່ງມີຫລາຍຈົນຂ້າພະເຈົ້ານັບບໍ່ໄດ້.”7 ຖ້າຫາກພວກເຈົ້າມີບັນຫາເລື່ອງການຮັກມາດຕະຖານ ແລະ ພຣະບັນຍັດເຫລົ່ານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຊຸກຍູ້ພວກເຈົ້າໃຫ້ຊອກຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຢູ່ໃນພຣະກິດຕິຄຸນ. ໃຫ້ອ່ານພຣະຄຳພີຂອງພວກເຈົ້າ. ໃຫ້ໃຊ້ເວລາເບິ່ງແວບໄຊ້ຂອງສາດສະໜາຈັກ, LDS.org, ເພື່ອຊອກຫາຄຳຕອບໃຫ້ແກ່ຄຳຖາມຂອງພວກເຈົ້າ. ໃຫ້ເວົ້າລົມກັບພໍ່ແມ່, ຜູ້ນຳ, ແລະ ຄົນທີ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເມື່ອເຂົາດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ. ຈົ່ງອະທິຖານ. ຈົ່ງໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ຜູ້ຮັກພວກເຈົ້າ. ຈົ່ງໃຊ້ຂອງປະທານແຫ່ງການກັບໃຈທຸກວັນ. ຈົ່ງຮັບໃຊ້ກັນ. ແລະ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຄື ຈົ່ງຟັງ ແລະ ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ຊຸກຍູ້ເຮົາທຸກຄົນດ້ວຍຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້: “ເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ. … ພວກເຈົ້າຮູ້ວ່າສິ່ງໃດຖືກຕ້ອງ ແລະ ສິ່ງໃດບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ແລະ ບໍ່ປິດບັງ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປະກົດອາດປ່ຽນມັນໄດ້. … ຖ້າໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຈົ້າຊວນພວກເຈົ້າເຮັດສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າຮູ້ວ່າບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ພວກເຈົ້າ ຕ້ອງເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຈົ້າຕ້ອງຢືນຢູ່ຄົນດຽວກໍຕາມ.”8
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນບໍ່ຢາກໃຫ້ເຮົາເພິ່ງພາອາໄສຊາວໂລກ ແລະ ເຮັດຕາມ ຄວາມນິຍົມຊົມຊອບຂອງສັງຄົມທີ່ປ່ຽນແປງຕະຫລອດເວລາ. ພຣະອົງຢາກໃຫ້ເຮົາເພິ່ງພາອາໄສພຣະອົງ ແລະ ເຮັດຕາມການຊົງນຳທີ່ບໍ່ມີວັນປ່ຽນແປງຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງຢາກໃຫ້ເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ນຳພາ ຄົນອື່ນໄປຫາພຣະກິດຕິຄຸນ ໂດຍການຕັ້ງມາດຕະຖານໄວ້ສູງ.
ພຣະຄຳພີມີຕົວຢ່າງຫລາຍຢ່າງເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວຄິດນີ້. ຢູ່ໃນພຣະທຳພວກຜູ້ປົກຄອງ ໃນພຣະສັນຍາເດີມ, ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບແຊມຊັນ. ແຊມຊັນໄດ້ເກີດມາກັບຄວາມສາມາດອັນໃຫຍ່ຍິ່ງ. ແມ່ຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກສັນຍາວ່າ, “ລາວຈະຕັ້ງຕົ້ນພາລະກິດໃນການຊ່ອຍກູ້ເອົາຊາດອິດສະຣາເອນໃຫ້ພົ້ນຈາກອຳນາດຂອງພວກຟີລິດສະຕິນ.”9 ແຕ່ເມື່ອແຊມຊັນເຕີບໂຕຂຶ້ນ, ລາວໄດ້ເພິ່ງພາໂລກຫລາຍກວ່າຮັບເອົາຄຳແນະນຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ລາວໄດ້ເລືອກເຮັດ ເພາະມັນເຮັດໃຫ້ລາວ “ພໍໃຈ”10 ແທນທີ່ເປັນເພາະມັນຖືກຕ້ອງ. ພຣະຄຳພີໄດ້ໃຊ້ຄຳວ່າ “ແລ້ວລາວກໍໄດ້ໄປ”11 ເລື້ອຍໆ ເມື່ອບອກເຖິງການເດີນທາງ, ການກະທຳ, ແລະ ການເລືອກຂອງແຊມຊັນ. ແທນທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ ເພື່ອບັນລຸຄວາມສາມາດອັນໃຫຍ່ຍິ່ງຂອງລາວ, ແຊມຊັນໄດ້ຕົກຢູ່ໃນອິດທິພົນຂອງໂລກ, ໄດ້ເສຍພະລັງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ລາວ, ແລະ ໄດ້ຕາຍໄປແບບໜ້າສັງເວດຄາວເປັນໜຸ່ມ.
ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະຄຳພີໄດ້ໃຫ້ຕົວຢ່າງຂອງດານີເອນ. ດານີເອນກໍໄດ້ເກີດມາກັບຄວາມສາມາດທີ່ໃຫຍ່ຍິ່ງຄືກັນ. ໃນພຣະທຳດານີເອນ, ບົດທີ 6, ເຮົາອ່ານວ່າ, “ດານີເອນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຕົນເຮັດວຽກດີກວ່າຜູ້ກວດກາລາຊາການ ແລະ ເຈົ້າແຂວງຄົນອື່ນໆ ຍ້ອນດານີເອນເປັນຄົນເດັ່ນ.”12 ເມື່ອດານີເອນປະເຊີນກັບການທ້າທາຍຂອງໂລກ, ລາວບໍ່ໄດ້ໝິ່ນປະໝາດໂລກ—ແຕ່ລາວໄດ້ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຫລຽວຂຶ້ນຫາສະຫວັນ. ແທນທີ່ຈະເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງກະສັດວ່າບໍ່ໃຫ້ຜູ້ໃດອະທິຖານ, ແຕ່ໃຫ້ນະມັດສະການກະສັດເປັນເວລາ 30 ມື້, ດານີເອນ “ໄດ້ກັບເມືອເຮືອນຂອງຕົນ. ໃນຫ້ອງຊັນເທິງຂອງເຮືອນນັ້ນມີປ່ອງຢ້ຽມຢູ່ສາມປ່ອງປິ່ນໜ້າໃສ່ກຸງເຢຣູຊາເລັມ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນດັ່ງທີ່ເຄີຍປະຕິບັດມາ ດານີເອນໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງຕໍ່ໜ້າປ່ອງຢ້ຽມທີ່ໄຂໄວ້ ແລະ ອ້ອນວອນຕໍ່ພຣະເຈົ້າມື້ລະສາມເທື່ອ.”13
ດານີເອນບໍ່ມີຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ ໃນການເຮັດຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ລາວໄດ້ຢູ່ໃນຖ້ຳສິງທັງຄືນເພາະສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ລາວໄດ້ຖືກປົກປ້ອງ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນສຳລັບການເຊື່ອຟັງຂອງລາວ. ເມື່ອກະສັດດາລິອຸດເອົາດານີເອນຂຶ້ນຈາກຖ້ຳສິງໃນຕອນເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ, ເພິ່ນໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໄປວ່າ ທຸກຄົນຄວນເກງກົວພຣະເຈົ້າຂອງດານີເອນ ແລະ ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ຊື່ສັດຂອງດານີເອນ. ແນ່ນອນ, ດານີເອນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນວ່າ ເຮົາຕ້ອງເຮັດແນວໃດໃນການເປັນທຸງສຳລັບປະຊາຊາດ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ຫລົດມາດຕະຖານຂອງເຮົາລົງເມື່ອເຮົາຖືກທົດລອງຢູ່ໃນໂລກ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນທີ່ໄດ້ຍິນເຖິງຕົວຢ່າງຂອງຊາວໜຸ່ມໃນຍຸກສະໄໝນີ້, ຊຶ່ງຄືກັນກັບພວກເຈົ້າ, ຜູ້ບໍ່ມີຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນທຸງຕໍ່ໝູ່ເພື່ອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນາງໂຈແອນນາເປັນຄົນໜຶ່ງໃນສາມຄົນທີ່ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຢູ່ໃນໂຮງຮຽນອຸດົມຂອງນາງ ແລະ ເປັນຍິ່ງໜຸ່ມຄົນດຽວຢູ່ໃນຫວອດຂອງນາງ. ນາງໄດ້ສັນຍາກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ ນາງຈະບໍ່ເວົ້າຄຳຫຍາບຄາຍ. ເມື່ອນາງຖືກຈັບຄູ່ໃຫ້ເຮັດໂຄງການໜຶ່ງຢູ່ໂຮງຮຽນກັບຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງຜູ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດຄຳສັນຍາຄືກັນບາງ, ນາງບໍ່ຍອມຫລຸດມາດຕະຖານຂອງນາງລົງ. ນາງໄດ້ຂໍໃຫ້ລາວນັບຖື ແລະ ໃຫ້ກຽດແກ່ຄຸນຄ່າຂອງນາງ. ຫລາຍເທື່ອ, ດ້ວຍຄຳເຕືອນທີ່ອ່ອນໂຍນ, ແລະ ບາງເທື່ອກໍບໍ່ອ່ອນໂຍນ, ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນໄດ້ປ່ຽນແປງນິໄສ ແລະ ເວົ້າຈາແບບສຸພາບ. ຫລາຍຄົນໄດ້ສັງເກດເຫັນການປ່ຽນແປງຂອງລາວ, ຮ່ວມທັງພໍ່ຂອງລາວ, ຜູ້ໄດ້ຂອບໃຈນາງໂຈແອນນາທີ່ໄດ້ເປັນເພື່ອນທີ່ດີໃນຊີວິດຂອງລູກຊາຍຂອງລາວ.14
ຕອນໄປເຮັດພາລະກິດບໍ່ດົນມານີ້ຢູ່ປະເທດຟີລິບປິນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບການນາງເຄເຣັນ, ຜູ້ໄດ້ແບ່ງປັນປະສົບການຂອງນາງຕອນນາງເປັນກຸນລະສະຕີ ໃນຂະນະທີ່ນາງສຶກສາເອົາປະລິນຍາຕີ ຝ່າຍຜູ້ຈັດກາຍຂອງໂຮງແຮມ ແລະ ຮ້ານອາຫານ. ນາຍຄູໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນຮຽນເຮັດນ້ຳດື່ມ ຫລາຍຊະນິດທີ່ມີລົດຊາດດີ ເພື່ອຈະໄດ້ເສີບຢູ່ຮ້ານອາຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນ້ຳດື່ມບາງຈຳນວນມີເຫລົ້າປົນຢູ່ນຳ, ແລະ ນາງເຄເຣັນຮູ້ວ່າ ມັນຕ້ານກັບພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບນາງທີ່ຊີມນ້ຳດື່ມເຫລົ່ານັ້ນ. ໃນຕອນທີ່ນາງປະເຊີນກັບຜົນສະທ້ອນອັນຮ້າຍແຮງ, ນາງພົບຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ, ແລະ ນາງບໍ່ໄດ້ດື່ມນ້ຳເຫລົ່ານັ້ນ.
ນາງເຄເຣັນໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ນາຍຄູຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍ່າງມາຫາຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຖາມວ່າເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ດື່ມນ້ຳເຫລົ່ານັ້ນ. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, ‘ນາງເຄເຣັນ, ເຮັດແນວໃດເຈົ້າຈຶ່ງຈະຮູ້ຈັກລົດຊາດຂອງມັນ ແລະຈະຜ່ານຂັ້ນຕອນຮຽນນີ້ໄດ້ແນວໃດ ຖ້າຫາກເຈົ້າບໍ່ຊີມເບິ່ງນ້ຳດື່ມເຫລົ່ານີ້?’ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກ ເພິ່ນວ່າ ຂ້ານ້ອຍເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ແລະ ໃນຖານະທີ່ເປັນສະມາຊິກ, ພວກເຮົາບໍ່ດື່ມສິ່ງໃດທີ່ທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເພິ່ນຈະຫວັງແນວໃດຈາກຂ້ານ້ອຍ, ເຖິງແມ່ນຂ້ານ້ອຍຈະຕົກຄະແນນ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະເຂົ້າໃຈ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຍອມດື່ມນ້ຳເຫລົ່ານັ້ນ.”
ຫລາຍອາທິດຜ່ານໄປ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງອີກກ່ຽວກັບມື້ນັ້ນ. ໃນທ້າຍເທີມ, ນາງເຄເຣັນຮູ້ວ່າ ຄະແນນຂອງນາງອາດຕ່ຳ ຍ້ອນວ່ານາງບໍ່ໄດ້ຊີມນ້ຳເຫລົ່ານັ້ນ. ນາງບໍ່ກ້າຫລຽວເບິ່ງເຈ້ຍຄະແນນ, ແຕ່ເມື່ອນາງຫລຽວເບິ່ງ, ນາງຮູ້ວ່າ ນາງໄດ້ຮັບຄະແນນສູງກວ່າທຸກຄົນໃນຫ້ອງ.
ນາງໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຜ່ານປະສົບການນີ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າ … ຈະປະທານພອນໃຫ້ແນ່ນອນ ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຮູ້ອີກວ່າ ເຖິງແມ່ນຖ້າຫາກຂ້ານ້ອຍຈະຕົກຄະແນນ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ກິນແໜງກັບສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດໄປນັ້ນ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຕົກຄະແນນໃນສາຍພຣະເນດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເລືອກທີ່ຈະເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ.”15
ເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນໄດ້ເກີດມາກັບຄວາມສາມາດອັນໃຫຍ່ຍິ່ງຂອງພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າເປັນທິດາທີ່ຮັກຫອມຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ພຣະອົງຮູ້ພວກເຈົ້າ ແລະ ພຣະອົງຮັກພວກເຈົ້າ. ພຣະອົງເຊື້ອເຊີນພວກເຈົ້າໃຫ້ “ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ສ່ອງແສງອອກໄປ,” ແລະ ພຣະອົງສັນຍາວ່າ ເມື່ອພວກເຈົ້າເຮັດ, ພຣະອົງຈະສະໜັບສະໜູນພວກເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ພອນແກ່ພວກເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອະທິຖານວ່າ ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນຈະພົບຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະຮັບເອົາຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮັບເອົາຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.