មេរៀនទី ៣២ ៖ ថ្ងៃទី ១
កម្មវិធី និង អង្គការសាសនាចក្រ
បុព្វកថា
នៅពេលសាសនាចក្របន្ដរីកចម្រើន ព្រះអម្ចាស់បានបំផុសគំនិតដល់អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ និងសមាជិកឲ្យអនុវត្តអង្គការ និង កម្មវិធីនៅក្នុងសាសនាចក្រដើម្បីប្រទានពរដល់ពួកបរិសុទ្ធ ។ នៅពេលអង្គការ និងកម្មវិធីទាំងនេះ ត្រូវបានស្ថាបនាជាលើកដំបូង នោះវាពុំមែនជាតម្រូវការចាំបាច់ដូចពេលបច្ចុប្បន្នទេ ប៉ុន្តែខណៈសាសនាចក្រលូតលាស់ នោះវាក្លាយទៅជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់សាសនាចក្រដើម្បីសេចក្ដីសង្គ្រោះនៃកូនចៅរបស់ព្រះ ។
អង្គការ និងកម្មវិធីសាសនាចក្រ ជួយយើងរៀបចំខ្លួន និងលូតលាស់ឆ្ពោះទៅរកជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច
ចូរគិតអំពីរបៀបដែលអង្គការ និងកម្មវិធីសាសនាចក្រ បានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់អ្នក ។
តើអ្នកនឹងនិយាយអ្វីខ្លះអំពីគោលបំណងនៃអង្គការសាសនាចក្រ ដូចជាអង្គការយុវជន និងយុវនារី ? តើការដឹងអំពីគោលបំណងនៃអង្គការមួយ អាចជួយដល់អស់អ្នកដែលរួមចំណែកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអានម៉ូសេ ១:៣៩ស្វែងរកអ្វីដែលជាគោលបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺស្ថិតនៅក្នុងគ្រប់អ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ ។ សូមចងចាំថាជីវិតអមតសំដៅទៅលើការរស់នៅជារៀងរហូតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលរស់ឡើងវិញ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ ដោយមិនគិតអំពីអំពើទុច្ចរិត ឬសុចរិតរបស់ពួកគេនៅក្នុងជីវិតនេះទេ ។. ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចសំដៅទៅលើ ការរស់នៅជានិរន្តរ៍ជាមួយក្រុមគ្រួសារក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ការប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
ចូរពិចារណាថា គោលបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺដើម្បីនាំមកនូវអមតភាព និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ចុះតើគោលបំណងនៃសាសនាចក្រនេះគឺជាអ្វី ?
ដោយសារតែគោលបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺដើម្បីនាំមកនូវអតមភាព និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមកដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ នោះគោលបំណងនៃសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ គឺដូចគ្នា ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានស្ថាបនាសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដើម្បីជួយកូនចៅរបស់ទ្រង់ទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។
-
នៅក្នុងកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរនូវវិធីនានាមួយចំនួនដែលសាសនាចក្របានជួយព្រះវរបិតាសួគ៌ក្នុងការនាំមកនូវអមតភាព និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ចមកដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ។
សាសនាចក្រមានអង្គការជាច្រើន--ដែលហៅថា អង្គការជំនួយចំពោះបព្វជិតភាព--ហើយនិងកម្មវិធីផ្សេងៗ ដែលជួយយើងឲ្យរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។ សូមព្យាយាមរៀបរាប់ឈ្មោះអង្គការមួយចំនួននោះ ។
អ្នកអាចរៀបរាប់ឈ្មោះដូចជា អង្គការយុវជន អង្គការយុវនារី អង្គការបឋមសិក្សា អង្គការសមាគមសង្គ្រោះ និងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ និងកម្មវិធីនានា ដូចជាថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា និងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ។
ដើម្បីមើលឃើញពីរបៀបដែលអង្គការសាសនាចក្រ និងកម្មវិធីទាំងឡាយជួយយើងឲ្យរៀន និងរីកចម្រើននៅក្នុងដំណឹងល្អ ដើម្បីយើងអាចទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះ គឺអំពីកម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ប៉ុន្តែគោលការណ៍ដែលវាបង្រៀនក៏អាចយកមកអនុវត្តចំពោះអង្គការជំនួយសាសនាចក្រដទៃទៀត និងកម្មវិធីទាំងឡាយផងដែរ។
« នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ គឺគ្មានការចង្អុលបង្ហាញណា អំពីការរៀបចំប្រជាជននេះដោយការព្យាករ ប្រសើរជាងការចាប់ផ្ដើមនៃកម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននោះទេ ។ កម្មវិធីទាំងនេះ ត្រូវបានចាប់ផ្ដើមជាការល្អ ប៉ុន្តែវាពុំត្រូវការជាចាំបាច់នោះទេ ។ វាផ្ដល់នូវរដូវកាលមួយដើម្បីចម្រើន និងលូតលាស់ទៅជាកំផែងការពារ [គ្រឿងការពារ]សម្រាប់សាសនាចក្រ ។ ឥឡូវនេះ អង្គការទាំងនេះក្លាយទៅជាការបញ្ជូនមកពីព្រះ សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលសម័យទំនើប នៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកបំផុតមួយ » (« Teach the Scriptures » [address to CES religious educators, ថ្ងៃទី ១៤ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៩៧៧] ទំព័រ ៣,si.lds.org) ។
ព្រះអម្ចាស់បានបំផុសគំនិតអ្នកដឹកនាំរបស់ទ្រង់ដើម្បីស្ថាបនាកម្មវិធី និងអង្គការនៅក្នុងសាសនាចក្រជាច្រើន ដើម្បីរៀបចំយើងសម្រាប់ការសាកល្បង និងឧបសគ្គទាំងឡាយ ដែលយើងជួបប្រទះ អំឡុងពេលជីវិតរមែងស្លាប់នេះ និងដើម្បីជួយយើងរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។
នៅពេលអ្នកអានសេចក្ដីសង្ខេបនៃប្រវត្តិសាស្ត្រនីមួយៗដូចខាងក្រោម សូមរកមើលចម្លើយចំពោះសំណួរដូចតទៅនេះ ៖
-
តើអង្គការ ឬកម្មវិធីបានចាប់ផ្ដើមមានឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( សូមពិចារណាធ្វើការគូសចំណាំចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ ) ។
-
តើអ្នកគិតថា វារៀបចំយើងដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការសាកល្បង ព្រមទាំងឧបសគ្គនានាក្នុងជំនាន់របស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើអ្នកគិតថា វាជួយយើងរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកជីវិតអស់កល្បជានិច្ចយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ
នៅឆ្នាំ ១៨៤៩ សមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ ឈ្មោះ រីឆាដ បាឡាទីន មានអារម្មណ៍ថា កុមារតូចៗត្រូវការកន្លែងមួយដើម្បីរៀនដំណឹងល្អនៅថ្ងៃបរិសុទ្ធ ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅចក្រភពអង់គ្លេស មានថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យរួចទៅហើយ ហើយបងប្រុស បាឡាទីន បានចាប់ផ្ដើមថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យដំបូងគេនៅរដ្ឋ យូថាហ៍ នៅក្នុងវួដទីក្រុងសលត៍ លេករបស់គាត់ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៤៩ ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក វួដផ្សេងទៀត បានចាប់ផ្ដើមទទួលយកការអនុវត្តដូចគ្នានេះ ដោយវួដនីមួយៗប្រើកម្មវិធីសិក្សារៀងៗខ្លួន ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៧ ថ្នាក់អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានបង្កើតសហព័ន្ធសាលាថ្ងៃអាទិត្យដេសេរ៉ែត ដែលលើកទឹកចិត្តឲ្យមានភាពរួបរួមគ្នាក្នុងកម្មវិធីសិក្សាតែមួយ ។ ត្រឹមឆ្នាំ ១៨៧០ នោះមានថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យច្រើនជាង ២០០ ថ្នាក់ ត្រូវបានបង្កើតឡើង ។ សព្វថ្ងៃនេះ វួដ និងសាខាទាំងឡាយ មានថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យចម្រុះ ។
យុវនារី
ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានជួបនឹងកូនស្រីទាំងឡាយរបស់លោកនៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៦៩ ហើយបានសុំពួកគេឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ដើម្បីជួយដល់មិត្តភក្ដិដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែលនឹងពួកគេទទួលបានទីបន្ទាល់នៃដំណឹងល្អ ដើម្បីមានភាពរមទម្យនៅក្នុងការស្លៀកពាក់ និងទង្វើរបស់ពួកគេ ហើយចៀសវាងពីទំនោរ និងអាកប្បកិរិយាខាងលោកិយ ។ នៅឆ្នាំ ១៨៧០ អង្គការយុវនារីជាផ្លូវការមួយ ត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីលើកស្ទួយដល់គោលបំណងទាំងនេះ ។ នៅទីបំផុត អង្គការនេះ ត្រូវបានស្គាល់ថាជា សមាគមកែលម្អគ្នាទៅវិញទៅមករបស់ក្រុមយុវនារី (វ៉ាយ.ដបុលយូ.អិម.អាយ.អេ ) ដែលក្រោយមកបានផ្លាស់ប្ដូរទៅជាអង្គការយុវនារី ។ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧០ ពួកអ្នកដឹកនាំបានណែនាំអំពីកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លួន ។ នៅឆ្នាំ ១៩៨៥ ពួកគាត់បានណែនាំអំពីគុណសម្បត្តិ និងបាវចនាយុវនារី ។
យុវជន
សមាគមកែលម្អគ្នាទៅវិញទៅមករបស់ក្រុមយុវជន ( វ៉ាយ.អិម.អិម.អាយ.អេ ) ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅថ្ងៃទី ១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៨៧៥ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ អង្គការនេះ គឺមានបំណងដើម្បីជួយដល់ក្រុមយុវជនអភិវឌ្ឍខាងវិញ្ញាណ និងខាងបញ្ញាស្មារតី ក៏ដូចជាផ្ដល់ដល់ពួកគេនូវសកម្មភាពឆ្នៃប្រឌិតផងដែរ ។ នៅឆ្នាំ ១៩១៣ សាសនាចក្របានចូលសហការជាមួយនឹងក្រុមកាយឬទ្ធិអាមេរិកកាំងនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ។ ការចាប់ដៃគូក្នុងកម្មវិធីក្រុមកាយឬទ្ធិផ្សេងទៀត ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាអន្ដរជាតិ នៅកន្លែងណាដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ ឈ្មោះរបស់អង្គការត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរផងដែរ ដែលដំបូងឡើងបានផ្លាស់ប្ដូរទៅជា បព្វជិតភាពអើរ៉ុន--អិម.អាយ.អេ បន្ទាប់មកក្លាយទៅជាបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ហើយបន្ទាប់មកទៀតទៅជាក្រុមយុវជន ។ នៅឆ្នាំ ២០០១ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ បានណែនាំកម្មវិធីកាតព្វកិច្ចចំពោះព្រះ ។
អង្គការបឋមសិក្សា
នៅឆ្នាំ ១៨៧៧ អូរេលៀ ស្ពែនស៊ើរ រ៉ូជើរ « ទទួលអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងថា មានអ្វីមួយត្រូវធ្វើឡើង អំពីឥរិយាបទរបស់ក្មេងប្រុសនៅជិតខាងដែលរត់លេងដោយសេរីពេញទីក្រុងទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា កុមារទាំងនេះ ពុំត្រូវបានបង្រៀននូវគោលការណ៍ និងគុណតម្លៃជាមូលដ្ឋាន [ដើម្បីរៀបចំពួកគេ] ទាំងខាងចំណេះដឹង ឬឥរិយាបទ ដើម្បីនាំយកដំណឹងល្អឆ្ពោះទៅមុខ ឬដើម្បីក្លាយជាឪពុកម្ដាយ ឬពលរដ្ឋល្អ » (« History of Primary »lds.org/callings/primary/getting-started/history-of-primary) ។ នាងបានជួបនឹង អេលីស្សា អ ស្នូ ដែលពេលនោះបម្រើជាប្រធានសមាគមសង្គ្រោះទូទៅ ហើយពួកគេបានទទួលការអនុញ្ញាតមកពីប្រធាន យ៉ូហាន ថេលើរ ដើម្បីរៀបចំអង្គការបឋមសិក្សានៅក្នុងក្រុង ហ្វាមីងតុន រដ្ឋយូថាហ៍ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ប៊ីស្សព យ៉ូហាន ហេស្ស ។ ការប្រជុំអង្គការបឋមសិក្សាដំបូង បានធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី ២៥ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៨៧៨ ដែលមានកុមារ និងកុមារីចំនួន ២២៤ នាក់ ។ នៅឆ្នាំ ១៨៨០ ប្រធានអង្គការបឋមសិក្សាទូទៅត្រូវបានហៅ ហើយថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សាបានចាប់ផ្ដើមរៀបចំឡើងនៅក្នុងវួដជាច្រើន ។
ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនា
នៅឆ្នាំ ១៨៨៨ សាសនាចក្របានបង្កើតគណៈកម្មការអប់រំ និងវិទ្យាស្ថានសាសនាចក្រ ហើយបានបង្កើតថ្នាក់ខាងសាសនា ដើម្បីផ្ដល់គ្រឹះខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ការរៀនសូត្រដែលមិនទាក់ទងនឹងសាសនាសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលពុំបានចូលរួមក្នុងវិទ្យាស្ថានសាសនាចក្រ ។ នៅឆ្នាំ ១៩១២ យ៉ូសែប អែហ្វ មើរីល ជាសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ និងជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ បានដាក់ស្នើសុំផែនការមួយ ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សនៅក្នុងសាលារដ្ឋមកចូលរួមថ្នាក់សាសនាជាផ្នែកមួយនៃការសិក្សារាល់ថ្ងៃរបស់ពួកគេ ។ វាត្រូវបានហៅថាថ្នាក់សិក្ខាសាលា ហើយថ្នាក់ដំបូងត្រូវបានបង្រៀននៅជិតវិទ្យាល័យហ្គ្រែនិត នៅទីក្រុងសលត៍ លេក រដ្ឋយូថាហ៍ ហើយមានសិស្សចុះឈ្មោះចំនួន ៧០ នាក់ ។ នៅពេលកម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលាបានរីកសុះសាយ នោះកម្មវិធីស្រដៀងគ្នាមួយត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់យុវវ័យដែលស្ថិតក្នុងវ័យរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ។ វាត្រូវបានដាក់ឈ្មោះថា វិទ្យាស្ថានសាសនាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយថ្នាក់វិទ្យាស្ថានបានចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩២៦ នៅក្នុងទីក្រុង ម៉ូស្កូ រដ្ឋ អៃដាហូ ។ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៥០ កម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅពេលព្រឹកព្រលឹម បានចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា កម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលាសិក្សានៅផ្ទះ បានចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ ១៩៦០ ហើយថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា បានចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងអំឡុងបណ្តាឆ្នាំ ១៩៦០ ហើយថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា បានបន្ដពង្រីកនៅទូទាំងពិភពលោក ។
រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ
ប្រធាន យ៉ូសែប អែហ្វ ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថាកម្មវិធីសាសនាចក្រ គប្បី « បន្ថែមទៅក្នុងការបង្រៀន និងការបំពាក់បំប៉នរបស់យើងនៅក្នុងគេហដ្ឋាន ។ បើបរិដ្ឋាន គំរូ និង ការបំពាក់បំប៉ននៅក្នុងគេហដ្ឋាន មានភាពចុះសម្រុងនឹងសេចក្ដីពិតនៅក្នុងដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះគឺគ្មានកុមារណាម្នាក់ក្នុងចំនួនមួយរយនាក់នឹងត្រូវវង្វេងឡើយ » (« Worship in the Home, »Improvement Eraខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩០៣ ទំព័រ ១៣៨ ) ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩០៩ ស្ដេកហ្គ្រែនិតនៅក្នុងទីក្រុងសលត៍ លេក រដ្ឋយូថាហ៍ បានចាប់ផ្ដើមកម្មវិធីរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារប្រចាំសប្ដាហ៍ ដែលប្រសាសន៍របស់ប្រធាន ស្ម៊ីធត្រូវបានបំផុសគំនិត ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩១៥ គណៈប្រធានទីមួយ បានចេញអនុសាសន៍ថា រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារប្រចាំខែ ត្រូវបានអនុវត្តទូទាំងសាសនាចក្រ ។ គណៈប្រធានទីមួយបានសន្យា ៖ « បើពួកបរិសុទ្ធគោរពតាមដំបូន្មាននេះ [ ដើម្បីរក្សារាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ] នោះយើងសន្យាថា ពរជ័យដ៏មហិមា នឹងកើតមានឡើង ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងផ្ទះ និង ការគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកមា្ដយនឹងកើនឡើង ។ សេចក្ដីជំនឿ នឹងបង្កើតឡើងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យុវវ័យនៃអ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេនឹងទទួលបានអំណាចដើម្បីទប់ទល់នឹងឥទ្ធិពលអាក្រក់ និង ការល្បួងរបស់អារក្សដែលឡោមព័ទ្ធពួកគេ » ( នៅក្នុងJames R. Clark, comp.,Messages of the First Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints,វ៉ុលទី ៦ [១៩៦៥–៧៥] ៤:៣៣៩ ) ។ ហាសិបឆ្នាំក្រោយមក សាសនាចក្របានបោះពុម្ពសៀវភៅសិក្សាសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារឲ្យប្រើប្រាស់នៅក្នុងការបង្រៀនដំណឹងល្អប្រចាំសប្ដាហ៍ ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ បានជ្រើសរើសល្ងាចថ្ងៃចន្ទសម្រាប់រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ហើយបានប្រកាសថា សកម្មភាពសាសនាចក្រដទៃទៀត ពុំត្រូវធ្វើឡើងនៅល្ងាចនោះទេ ។
អង្គការ និង កម្មវិធីសាសនាចក្រនីមួយៗ បានប្រតិបត្តិការឡើងដោយឯករាជ្យ ។ នៅពេលសាសនាចក្រពង្រីកកាន់តែធំនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៥០ នោះពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានឃើញពីតម្រូវការដើម្បីធ្វើការវាយតម្លៃទៅលើរបៀបដែលអង្គការសាសនាចក្របំពេញតាមគោលបំណងរបស់សាសនាចក្រ ។ ពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តដើម្បីរួបរួម ហើយសម្របសម្រួលគ្រប់អង្គការ និងកម្មវិធីសាសនាចក្រទាំងអស់ ទាំងនៅក្នុងការគ្រប់គ្រង និងនៅក្នុងការជ្រើសរើសកម្មវិធីសិក្សា ។ ការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនេះ បានជួយអង្គការ និងកម្មវិធីនានា ឲ្យបំពេញតាមតម្រូវការនៃការលូតលាស់របស់សាសនាចក្រ និងដើម្បីពង្រឹងក្រុមគ្រួសារកាន់តែល្អប្រសើរ ។ នៅក្រោមកិច្ចខិតខំសហសម្ព័ន្ធនេះអង្គការសាសនាចក្រទាំងអស់ បានប្រតិបត្តិនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព ដែលកាន់កូនសោជាអធិបតី ។
បន្ថែមពីលើនោះ នៅក្រោមការដឹកនាំនៃគណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ការិយាល័យសហសម្ព័ន្ធមួយ ត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីពិនិត្យមើល វាយតម្លៃ និងធ្វើសហសម្ព័ន្ធគ្រប់សម្ភារដែលបានបោះពុម្ពដោយសាសនាចក្រទាំងអស់ ។ ការណ៍នេះត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីរក្សាគោលលទ្ធិឲ្យនៅបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យការបង្រៀនរបស់សាសនាចក្រ មិនត្រូវបានគេយល់ខុស ។
ចូរពិចារណាអំពីរបៀបដែលអង្គការជំនួយទាំងឡាយរបស់សាសនាចក្រ បានរួមសាមគ្គីភាពគ្នា ហើយធ្វើសហសម្ព័ន្ធនឹងគ្នាក្រោមការដឹកនាំរបស់អ្នកកាន់បព្វជិតភាព អាចជួយសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់កូនចៅរបស់ទ្រង់ឲ្យបានកាន់តែល្អប្រសើរ ។
-
សូមពិចារណាអំពីគោលការណ៍ដូចខាងក្រោម ៖នៅពេលយើងចូលរួមនៅក្នុងអង្គការ និងកម្មវិធីនានារបស់សាសនាចក្រ នោះយើងទទួលបានពរជ័យដែលមាននៅក្នុងកម្មវិធី និងអង្គការទាំងនោះ ។ សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើអង្គការ និងកម្មវិធីនានារបស់សាសនាចក្រ បានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើកម្មវិធីកាតព្វកិច្ចចំពោះព្រះ ឬកម្មវិធីអភិវឌ្ឍខ្លួន បានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ចូរសរសេរគោលដៅមួយ ឬពីរដើម្បីកែលម្អការចូលរួមរបស់អ្នកក្នុងអង្គការ និងកម្មវិធីនានានៃសាសនាចក្រ ។ សំណួរដូចខាងក្រោមនេះ អាចជួយអ្នកគិត អំពីអ្វីដែលជាគោលដៅត្រូវដាក់ ៖ តើអ្នកនឹងចូលរួមបានកាន់តែពេញលេញនៅក្នុងអង្គការយុវជន និងអង្គការយុវនារីយ៉ាងដូចម្ដេច ? នៅក្នុងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ? ក្នុងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ? នៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ?
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចខាងក្រោមនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើការចូលរួមនៅក្នុងអង្គការជំនួយ និងកម្មវិធីនានា អាចជួយអ្នករៀបចំខ្លួនដើម្បីទទួលបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ឬចូលទៅថ្នាក់សមាគមសង្គ្រោះបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សាមេរៀនអំពី « អង្គការ និងកម្មវិធីនានារបស់សាសនាចក្រ » ហើយបានបញ្ចប់វានៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និងការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖