Τρέχοντας προς τον σκοπό
Δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με το τι περνούμε στη ζωή, αλλά με το τι γινόμαστε.
Καθώς διαβάζω το βιβλίο των Πράξεων και τις επιστολές του Παύλου, εκπλήσσομαι για το πώς ο Παύλος είχε κίνητρο την αγάπη και την ευγνωμοσύνη στην υπηρέτηση, στη διδασκαλία και την κατάθεση μαρτυρίας για τον Ιησού Χριστό. Πώς μπορεί ένα τέτοιο άτομο να υπηρετεί, με τέτοια αγάπη και ευγνωμοσύνη, ιδίως λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα μεγάλα δεινά του; Τι παρακίνησε τον Παύλο να υπηρετήσει; «Τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο της άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού»1.
Τρέχω προς τον σκοπό σημαίνει να συνεχίζω πιστά στο «στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ζωή»2 με τον Σωτήρα μας και τον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Ο Παύλος έβλεπε τα δεινά του ως μη «άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας»3. Η επιστολή του Παύλου προς Φιλιππησίους, την οποίαν έγραψε όταν ήταν δεμένος στη φυλακή, ήταν μία επιστολή συντριπτικής χαράς και αγαλλιάσεως και ενθαρρύνσεως προς όλους εμάς, ιδίως σε αυτήν τη δύσκολη εποχή αβεβαιότητος. Όλοι πρέπει να πάρουμε θάρρος από τον Παύλο: «Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου· για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό»4.
Ενώ κοιτάζουμε την υπηρέτηση του Παύλου, εμπνεόμαστε και εμψυχωνόμαστε από τους δικούς μας «Παύλους» στην εποχή μας, οι οποίοι επίσης υπηρετούν, διδάσκουν και καταθέτουν μαρτυρία με αγάπη και ευγνωμοσύνη εν μέσω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους και στη ζωή των αγαπημένων τους. Μία εμπειρία που είχα πριν από εννέα χρόνια με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τη σημασία να τρέχουμε προς τον σκοπό.
Το 2012, καθώς βάδιζα για πρώτη φορά στην αίθουσα όπου θα ήταν η συγκέντρωση ηγεσίας γενικής συνελεύσεως, δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω φορτωμένος και ανεπαρκής. Στον νου μου υπήρχε μία φωνή να επαναλαμβάνει επίμονα: «Δεν ανήκεις εδώ! Έχει γίνει ένα σοβαρό λάθος!» Καθώς περπατούσα για να βρω μία θέση να καθίσω, ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ με εντόπισε. Ήλθε σε εμένα και είπε: «Έντουαρντ, χαίρομαι που σε βλέπω εδώ» και άγγιξε ελαφρά και με τρυφερότητα το πρόσωπό μου. Ένιωσα σαν μωρό! Η αγάπη και η αγκάλη Του με ζέσταναν και με βοήθησαν να νιώσω το πνεύμα ότι ανήκα εκεί, το πνεύμα της αδελφότητας. Την επομένη, παρατήρησα τον Πρεσβύτερο Χόλλαντ να κάνει το ίδιο που είχε κάνει σε εμένα την προηγουμένη, αγγίζοντας ελαφρά και θερμά το πρόσωπο του τότε Πρεσβυτέρου Ντάλλιν Όουκς, ο οποίος είναι ανώτερός του!
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μέσω αυτών των ανδρών που υποστηρίζουμε ως προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές. Ο Πρεσβύτερος Χόλλαντ, μέσω των καλοσυνάτων, φυσικών πράξεών του, με βοήθησε να υπερνικήσω την εγωκεντρικότητά μου και τα αισθήματά μου ανεπάρκειας. Με βοήθησε να εστιάσω στο ιερό και χαρμόσυνο έργο στο οποίο είχα κληθεί – να φέρνω ψυχές στον Χριστό. Εκείνος, σαν τον Παύλο της παλαιάς εποχής, μου έδειξε για να τρέξω προς τον σκοπό.
Με ενδιαφέροντα τρόπο, ο Παύλος μας παροτρύνει να συνεχίσουμε, ενώ μας καλεί να ξεχάσουμε ό,τι είναι πίσω – τους περασμένους φόβους μας, την περασμένη μας εστίαση, τις περασμένες μας αποτυχίες και την περασμένη μας λύπη. Μας καλεί, όπως ακριβώς ο αγαπητός μας προφήτης, Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον «σε μία νεότερη, αγιότερη προσέγγιση»5. Η υπόσχεση του Σωτήρος είναι αληθινή: «Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει»6.
Στην πρώτη μου ομιλία γενικής συνελεύσεως, ανέφερα μία εμπειρία με τη μητέρα μου να με μαθαίνει να εργάζομαι στο χωράφι μας. «Ποτέ μην κοιτάζεις πίσω» είπε. «Κοίτα εμπρός σε αυτό που έχουμε ακόμη να κάνουμε»7.
Προς το τέλος της ζωής της, ενώ η μητέρα πολεμούσε τον καρκίνο, ζούσε με τη Ναούμι και εμένα. Μία νύκτα την άκουσα να κλαίει με αναφιλητά στο υπνοδωμάτιό της. Ο πόνος της ήταν έντονος, κι αφού είχε πάρει την τελευταία ημερήσια δόση μορφίνης μόλις δύο ώρες νωρίτερα.
Εισήλθα στο δωμάτιό της και έκλαιγα με αναφιλητά μαζί της. Προσευχήθηκα δυνατά για εκείνη, ώστε να λάβει άμεση ανακούφιση από τον πόνο της. Και μετά εκείνη έκανε το ίδιο που είχε κάνει στο χωράφι πριν από χρόνια: σταμάτησε και με δίδαξε ένα μάθημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό της εκείνη τη στιγμή: αδύναμο, πληγωμένο και γεμάτο πόνο, ατενίζοντας με λύπη τον τεθλιμμένο υιό της. Χαμογέλασε μέσα από τα δάκρυά της, κοίταξε κατευθείαν στα μάτια μου και είπε: «Δεν εξαρτάται από εσένα ή από κάποιον άλλον, αλλά από τον Θεό αν θα φύγει αυτός ο πόνος ή όχι».
Κάθισα ήσυχα. Κι εκείνη κάθισε ήσυχα. Η σκηνή παραμένει ζωντανή στον νου μου. Εκείνη τη νύκτα, μέσω της μητέρας μου, ο Κύριος μου δίδαξε ένα μάθημα που θα μου μείνει για πάντα. Καθώς η μητέρα μου εξέφρασε την αποδοχή της για το θέλημα του Θεού, θυμήθηκα τον λόγο που ο Ιησούς Χριστός υπέφερε στον κήπο της Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό στον Γολγοθά. Είπε: «Ιδού, σας έχω δώσει το Ευαγγέλιό μου, και αυτό είναι το Ευαγγέλιο που σας έχω δώσει – ότι ήλθα στον κόσμο για να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου, επειδή ο Πατέρας μου με έστειλε»8.
Συλλογίζομαι τις προφητικές ερωτήσεις του αγαπητού μας προφήτη Προέδρου Νέλσον σε εμάς κατά την τελευταία γενική συνέλευση. Ο Πρόεδρος Νέλσον ρώτησε: «Είστε εσείς πρόθυμοι να αφήσετε τον Θεό να επικρατήσει στη ζωή σας; Είστε εσείς πρόθυμοι να αφήσετε τον Θεό να αποτελέσει την πιο σημαντική επιρροή στη ζωή σας; Θα επιτρέψετε στη φωνή Του να προηγείται… έναντι κάθε άλλης φιλοδοξίας; Είστε πρόθυμοι να αφήσετε το θέλημά σας να καταπιωθεί στο θέλημά Του;»9 Η μητέρα μου θα είχε απαντήσει με ένα συναισθηματικό αλλά σταθερό «ναι», και άλλα μέλη της Εκκλησίας σε όλη την υφήλιο θα απαντούσαν επίσης με ένα συναισθηματικό αλλά σταθερό «ναι». Πρόεδρε Νέλσον, ευχαριστούμε που μας εμπνέετε και μας εμψυχώνετε με αυτές τις προφητικές ερωτήσεις.
Προσφάτως, είχα μία συζήτηση στην Πρετόρια της Νοτίου Αφρικής με έναν επίσκοπο ο οποίος έθαψε τη σύζυγό του και την ενήλικη κόρη του την ίδια ημέρα. Οι ζωές τους αφαιρέθηκαν από αυτήν την πανδημία του κορωνοϊού. Ρώτησα πώς τα πήγαινε. Η απάντηση του επισκόπου Τέντυ Ταμπέτε ενίσχυσε την αποφασιστικότητά μου να ακολουθώ τα λόγια και τις συμβουλές από τους προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές του Κυρίου. Ο επίσκοπος Ταμπέτε απήντησε ότι πάντα υπάρχει ελπίδα και παρηγοριά, όταν ξέρουμε ότι ο Σωτήρας έχει πάρει επάνω Του τους πόνους του λαού Του, ώστε να ξέρει πώς να μας συμπαρίσταται10. Με βαθιά πίστη κατέθεσε μαρτυρία: «Είμαι ευγνώμων για το σχέδιο σωτηρίας, το σχέδιο της ευδαιμονίας». Κατόπιν μου έκανε μία ερώτηση: «Δεν είναι αυτό που προσπαθούσε να μας διδάξει ο προφήτης μας στην τελευταία γενική συνέλευση;»
Ενώ οι δυσκολίες της θνητότητας θα έλθουν σε όλους μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ας εστιάσουμε στον στόχο να «τρέχ[ουμε] προς τον σκοπό» που είναι «το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Xριστώ Iησού»11.
Η ταπεινή μου πρόσκληση προς όλους μας είναι να μην εγκαταλείπουμε ποτέ την προσπάθεια! Έχουμε κληθεί να «απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Iησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης»12.
Δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με το τι περνούμε στη ζωή, αλλά με το τι γινόμαστε. Υπάρχει χαρά τρέχοντας προς τον σκοπό. Καταθέτω μαρτυρία ότι Εκείνος που τα υπερνίκησε όλα θα μας βοηθήσει καθώς προσβλέπουμε σε Εκείνον. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.