Jezus Chrystus w centrum naszego życia

W trakcie podróży przez życie doczesne doświadczamy czasami prób: dotkliwego bólu utraty bliskich, żmudnej walki z chorobą, żądła niesprawiedliwości, wstrząsających doświadczeń związanych z prześladowaniem lub przemocą, zagrożenia bezrobociem, rodzinnych udręk, cichego krzyku samotności czy rozdzierających serce konsekwencji konfliktów zbrojnych¹. W takich chwilach nasze dusze pragną ukojenia². Staramy się gorliwie dowiedzieć: Gdzie możemy znaleźć balsam pokoju?³ Komu możemy zaufać, że z pewnością siebie i siłą pomoże nam pokonać te wyzwania?⁴ Kto posiada cierpliwość, wszechogarniającą miłość i wszechmogącą rękę, aby nas podnieść i wspierać?

Przenikliwe pytania duszy, takie, które pojawiają się w naszych najciemniejszych godzinach i największych próbach, są rozpatrywane przez niezachwianą miłość Jezusa Chrystusa⁵. W Nim i poprzez obiecane błogosławieństwa Jego przywróconej ewangelii⁶ odnajdujemy odpowiedzi, których szukamy. To poprzez Jego nieskończone Zadośćuczynienie otrzymujemy dar bez miary — na który składają się nadzieja, uzdrowienie i zapewnienie o Jego stałej, trwałej obecności w naszym życiu⁷. Ten dar jest dostępny dla wszystkich, którzy wyciągają rękę z wiarą, przyjmując pokój i odkupienie, które On tak chętnie oferuje.

Pan wyciąga Swoją rękę do każdego z nas, co stanowi sedno Jego boskiej miłości i życzliwości. Jego zaproszenie do nas wykracza poza zwykłe wezwanie; jest to boskie przyrzeczenie, wzmocnione trwałą mocą Jego łaski. W pismach świętych z miłością zapewnia nas On:

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.

Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie”⁸.

Klarowność Jego zaproszenia: „Pójdźcie do mnie” i „Weźcie […] moje jarzmo” potwierdza doniosłą naturę Jego obietnicy — obietnicy tak ogromnej i pełnej, że jest ona ucieleśnieniem Jego miłości, dając nam uroczystą gwarancję: „Znajdziecie ukojenie”.

Kiedy pilnie poszukujemy duchowego przewodnictwa⁹, wkraczamy w głęboko zmieniającą nas odyseję, która wzmacnia nasze świadectwa. Kiedy pojmujemy ogrom doskonałej miłości naszego Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa¹⁰, nasze serca napełnione są wdzięcznością, pokorą¹¹ i odnowionym pragnieniem podążania ścieżką ucznia¹².

Prezydent Russell M. Nelson nauczał, że „kiedy skupiamy nasze życie na Boskim planie zbawienia […] oraz na Jezusie Chrystusie i Jego ewangelii, możemy czuć radość niezależnie od tego, co się dzieje [lub co się nie dzieje] w naszym życiu. Radość przychodzi od Niego i z Jego powodu”¹³.

Alma powiedział do swojego syna Helamana: „I teraz, Helamanie, mój synu, jesteś młody, dlatego błagam cię, abyś posłuchał moich słów i uczył się ode mnie; gdyż wiem, że kto pokłada ufność w Bogu, będzie podtrzymany w swych próbach i swych kłopotach, i w swej niedoli, i zostanie podniesiony ostatniego dnia”¹⁴.

Helaman, przemawiając do swoich synów, nauczał o tej wiecznej zasadzie, która mówi o postawieniu Zbawiciela w centrum naszego życia: „zapamiętajcie, że to na opoce naszego Odkupiciela — którym jest Chrystus, Syn Boga — musicie budować swą podstawę”¹⁵.

Z Ew. Mateusza 14 dowiadujemy się, że Jezus Chrystus szukał samotności, kiedy dowiedział się o śmierci Jana Chrzciciela. Jednakże podążał za Nim wielki tłum ludzi. Poruszony współczuciem i miłością, nie pozwalając, aby cierpienie odwróciło Jego uwagę od powierzonej Mu misji, Jezus powitał ich, uzdrawiając chorych pośród nich. Kiedy nadchodził wieczór, uczniowie stawiali czoła przytłaczającemu wyzwaniu: tłumowi ludzi, którzy mieli niewiele jedzenia. Zaproponowali, aby Jezus odprawił tłum, by mogli zaopatrzyć się w jedzenie, ale Jezus z ogromną miłością, mając wysokie oczekiwania, poprosił uczniów, aby zamiast tego ich nakarmili.

Kiedy uczniowie byli zajęci tym, jak podjąć się tego nagłego zadania, Jezus okazał Swoje zaufanie i miłość Swojemu Ojcu, połączone z niezachwianą miłością do ludzi. Pokierował tłum, aby usiadł na trawie i, biorąc tylko pięć chlebów i dwie ryby, postanowił podziękować Swojemu Ojcu, uznając, że Bóg zapewnia Mu upoważnienie i moc.

Po tym, jak podziękował, Jezus przełamał chleb, a uczniowie rozdali go ludziom. W cudowny sposób jedzenia nie tylko wystarczyło, ale było w takiej obfitości, że pozostało jeszcze 12 koszy resztek. Grupa nakarmiła 5000 mężczyzn, kobiet i dzieci¹⁶.

Z tego cudu wyciągamy głęboką naukę: Kiedy stajemy w obliczu wyzwań, łatwo jest być pochłoniętym trudnościami. Jednakże Jezus Chrystus był przykładem mocy skupiania się na Swoim Ojcu, okazywania wdzięczności i przyznawania, że rozwiązania naszych problemów nie zawsze pochodzą od nas samych, ale od Boga¹⁷.

Kiedy napotykamy trudności, w naturalny sposób skupiamy się na przeszkodach, z którymi się zmagamy. Nasze wyzwania są namacalne i wymagają naszej uwagi, jednak zasada ich pokonywania tkwi w naszym skupieniu. Stawiając Chrystusa u podstaw naszych myśli i czynów, dopasowujemy się do Jego perspektywy i siły¹⁸. To dopasowanie nie ujmuje naszym zmaganiom. Zamiast tego pomaga nam przejść przez nie z boskim przewodnictwem¹⁹. W rezultacie odkrywamy rozwiązania i wsparcie, które są przejawem wyższej mądrości. Przyjęcie perspektywy skoncentrowanej na Chrystusie daje nam hart ducha i wiedzę, abyśmy przekształcili nasze próby w zwycięstwa²⁰, przypominając nam, że u Zbawiciela to, co wydaje się poważnym problemem, może stać się ścieżką do większego duchowego postępu.

Historia Almy młodszego z Księgi Mormona przedstawia frapującą opowieść o odkupieniu i głębokim wpływie skoncentrowania życia na Chrystusie. Na początku Alma był przeciwnikiem Kościoła Pana, odwodząc wielu od drogi prawości. Jednak boska interwencja pod postacią anielskich odwiedzin, uświadomiła mu jego złe postępowanie.

W najciemniejszej godzinie, udręczony poczuciem winy i zdesperowany, aby znaleźć wyjście z duchowej udręki, Alma przypomniał sobie nauki ojca o Jezusie Chrystusie i mocy Jego Zadośćuczynienia. Pragnąc w sercu odkupienia, usilnie pokutował i żarliwie błagał o miłosierdzie Pana. Ten istotny moment całkowitego poddania się i umieszczenie Chrystusa na pierwszym planie jego myśli, kiedy Alma gorliwie zabiegał o Jego miłosierdzie, spowodowały niezwykłą przemianę. Ciężkie łańcuchy winy i rozpaczy zniknęły i zastąpiły je przemożne uczucia radości i spokoju²¹.

Jezus Chrystus jest naszą nadzieją i odpowiedzią na największe bolączki życia. Poprzez Swoją ofiarę zapłacił za nasze grzechy i wziął na siebie całe nasze cierpienie — ból, niesprawiedliwość, smutek i strach — i wybacza oraz uzdrawia nas, kiedy mu ufamy i staramy się zmienić nasze życie na lepsze. On jest naszym Uzdrowicielem²², pociesza i naprawia nasze serca poprzez Swoją miłość i moc tak, jak uzdrowił wielu ludzi podczas Swego pobytu na ziemi²³. On jest żywą wodą, zaspokajającą najgłębsze potrzeby naszych dusz poprzez Swą stałą miłość i życzliwość. Przypomina to obietnicę, jaką złożył Samarytance przy studni, oferując jej „studnię z wodą wytryskającą ku życiu wiecznemu”²⁴.

Składam uroczyste świadectwo, że Jezus Chrystus żyje, że przewodniczy temu Kościołowi, Jego świętemu Kościołowi, Kościołowi Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich²⁵. Świadczę, że jest Zbawicielem świata, Księciem Pokoju²⁶, Królem królów, Panem panów²⁷, Odkupicielem świata. Zapewniam z całą pewnością, że zawsze jesteśmy obecni w Jego umyśle i sercu. Świadectwem tego jest to, że przywrócił On Swój Kościół w tych dniach ostatnich i powołał Prezydenta Russella M. Nelsona na Swojego proroka i Prezydenta Kościoła w tych czasach²⁸. Wiem, że Jezus Chrystus oddał Swoje życie, abyśmy mogli mieć życie wieczne.

Kiedy staramy się umieścić Go w centrum naszego życia, objawienia będą się przed nami rozpościerać, otoczy nas Jego głęboki spokój, a Jego nieskończone Zadośćuczynienie przyniesie nam wybaczenie i uzdrowienie²⁹. To w Nim odkrywamy siłę do przezwyciężania, odwagę do przetrwania i pokój, który przewyższa wszelkie zrozumienie. Obyśmy każdego dnia dążyli do zbliżenia się do Niego — źródła wszystkiego, co dobre³⁰, światła nadziei w naszej podróży powrotnej do obecności naszego Ojca Niebieskiego. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.