Potężny cykl prawości doktryny Chrystusa

Wiele lat temu moja żona, Ruth, córka, Ashley, i ja, wraz z innymi turystami wzięliśmy udział w spływie kajakowym na Hawajach. Kajak to nisko osadzona na wodzie łódka, przypominająca czółno, w której kajakarz siedzi twarzą w kierunku dziobu i, korzystając z mających dwa pióra wioseł, odpycha się od wody raz po jednej, raz po drugiej stronie. Plan wyprawy zakładał opłynięcie dwóch małych wysp wybrzeża Oahu i powrót. Byłem pewny siebie, ponieważ jako młody mężczyzna pływałem kajakami po górskich jeziorach. Pycha nigdy nic dobrego nie wróży, czyż nie?

Nasz przewodnik dał nam wskazówki i pokazał kajaki morskie, z których mieliśmy korzystać. Różniły się od tych, na których wcześniej pływałem. Miałem siedzieć na kajaku, a nie w środku. Kiedy wsiadłem na kajak, mój środek ciężkości był wyżej niż byłem do tego przyzwyczajony, i byłem mniej stabilny na wodzie.

Na początku wiosłowałem szybciej niż Ruth i Ashley. Po chwili zostawiłem je daleko w tyle. Choć byłem dumny z mojego bohaterskiego tempa, przestałem wiosłować i czekałem, aż mnie dogonią. Duża fala — około 13 centymetrów¹ — uderzyła w bok mojego kajaka i zrzuciła mnie do wody. Zanim odwróciłem kajak i się na niego wdrapałem, Ruth i Ashley minęły mnie, a ja byłem zbyt zmęczony, aby kontynuować wiosłowanie. Zanim złapałem oddech, kolejna fala, taka naprawdę ogromna — co najmniej 20-centymetrowa² — uderzyła w mój kajak i zrzuciła mnie ponownie. Zanim ustawiłem kajak, zabrakło mi tchu, i bałem się, że nie uda mi się wspiąć na górę.

Widząc, w jakiej sytuacji się znalazłem, przewodnik podpłynął i przytrzymał mój kajak, ułatwiając mi wspięcie się na niego. Kiedy zobaczył, że wciąż brakuje mi tchu, abym mógł samodzielnie wiosłować, przypiął linkę holowniczą do mojego kajaka i zaczął wiosłować, ciągnąc mnie za sobą. Wkrótce złapałem oddech i zacząłem wiosłować samodzielnie. Odpiął linkę, a ja dotarłem na pierwszą wyspę bez dalszej pomocy. Po przybyciu na miejsce padłem wyczerpany na piasek.

Gdy grupa odpoczęła, przewodnik cicho powiedział do mnie: „Panie Renlund, jeśli będzie pan po prostu wiosłował i utrzymywał pęd, myślę, że wszystko będzie dobrze”. Postąpiłem zgodnie z jego radą, wiosłując na drugą wyspę, a następnie z powrotem do punktu początkowego. Dwa razy przewodnik przepłynął obok mnie i powiedział, że radzę sobie „świetnie”. Jeszcze większe fale uderzały w burtę mojego kajaka, ale nie przewróciłem się.

Konsekwentnie wiosłując, zachowywałem pęd i poruszałem się do przodu, łagodząc wpływ fal uderzających w burtę kajaka. Ta sama zasada dotyczy naszego duchowego życia. Stajemy się bezbronni, kiedy zwalniamy, a zwłaszcza wtedy, gdy się zatrzymamy³. Jeśli zachowamy duchowy pęd poprzez ciągłe „wiosłowanie” ku Zbawicielowi, będziemy bezpieczniejsi, ponieważ nasze życie wieczne zależy od naszej wiary w Niego⁴.

Tworzymy duchowy pęd „przez całe życie, kiedy raz za razem przyjmujemy doktrynę Chrystusa”⁵. Czyniąc to, jak nauczał Prezydent Russell M. Nelson, tworzymy „potężny cykl prawości”⁶. W istocie elementy doktryny Chrystusa — takie jak wiara w Pana Jezusa Chrystusa, pokuta, wejście przez chrzest w opartą na przymierzu relację z Panem, otrzymanie daru Ducha Świętego i wytrwanie do końca⁷ — nie mają być jednorazowymi wydarzeniami z listy do odhaczenia. Szczególnie „wytrwanie do końca” nie jest tak naprawdę odrębnym krokiem doktryny Chrystusa — tak jakbyśmy wykonali pierwsze cztery kroki, a następnie ukryli się, zacisnęli zęby i czekali na śmierć. Nie! Wytrwanie do końca jest wielokrotnym i powtarzalnym stosowaniem pozostałych elementów doktryny Chrystusa, co składa się na „potężny cykl prawości”, opisany przez Prezydenta Nelsona⁸.

Wielokrotnie oznacza, że przez całe życie doświadczamy elementów doktryny Chrystusa. Powtarzalne oznacza, że budujemy na doświadczeniach i udoskonalamy się przy każdym powtórzeniu. Choć powtarzamy te same elementy, nie kręcimy się w kółko bez trajektorii naprzód. Zbliżamy się do Jezusa Chrystusa przy każdym powtórzeniu cyklu.

Pęd obejmuje zarówno prędkość, jak i kierunek⁹. Gdybym energicznie wiosłował w złym kierunku, mógłbym wytworzyć znaczny pęd, ale nie dotarłbym do zamierzonego celu. Podobnie my musimy „wiosłować” przez życie ku Zbawicielowi, aby do Niego przyjść¹⁰.

Nasza wiara w Jezusa Chrystusa musi być pielęgnowana codziennie¹¹. Jest pielęgnowana poprzez codzienną modlitwę, codzienne studiowanie pism świętych, codzienne rozmyślanie o dobroci Boga, codzienną pokutę i codzienne podążanie za podszeptami Ducha Świętego. Tak jak niezdrowe byłoby odkładanie spożycia wszystkich posiłków na niedzielę, a następnie objadanie się tygodniową racją żywnościową, tak samo niezdrowe duchowo jest ograniczanie naszych pielęgnujących świadectwo działań do jednego dnia w tygodniu¹².

Kiedy bierzemy na siebie odpowiedzialność za własne świadectwa¹³, nabieramy duchowego pędu i stopniowo rozwijamy podstawową wiarę w Jezusa Chrystusa, a doktryna Chrystusa staje się głównym celem życia¹⁴. Nabieramy pędu, gdy staramy się przestrzegać praw Boga i pokutujemy. Pokuta niesie radość i pozwala nam uczyć się na naszych błędach, przez co czynimy wieczny postęp. Bez wątpienia nadejdą czasy, gdy nasze kajaki się przewrócą i wpadniemy do głębokiej wody. Dzięki pokucie możemy wrócić na nie i podążać dalej, niezależnie od tego, ile razy spadliśmy¹⁵. Ważne jest to, że się nie poddajemy.

Kolejnym elementem doktryny Chrystusa jest chrzest, który obejmuje chrzest wodą i, poprzez konfirmację, chrzest Duchem Świętym¹⁶. Choć chrzest jest jednorazowym wydarzeniem, odnawiamy nasze przymierze chrztu wielokrotnie, kiedy przyjmujemy sakrament. Sakrament nie zastępuje chrztu, ale łączy początkowe elementy doktryny Chrystusa — wiarę i pokutę — z przyjęciem Ducha Świętego¹⁷. Kiedy sumiennie przyjmujemy sakrament¹⁸, zapraszamy Ducha Świętego do naszego życia, tak jak wtedy, gdy zostaliśmy ochrzczeni i konfirmowani¹⁹. Kiedy dotrzymujemy przymierza opisanego w modlitwach sakramentalnych, Duch Święty staje się naszym towarzyszem.

W miarę jak Duch Święty wywiera większy wpływ na nasze życie, stopniowo i powtarzalnie rozwijamy atrybuty Chrystusowe. Nasze serca ulegają przemianie. Nasza chęć do czynienia zła maleje. Nasza skłonność do czynienia dobra wzrasta, aż w końcu zapragniemy jedynie „czynienia zawsze dobra”²⁰. W taki sposób uzyskujemy dostęp do niebiańskiej mocy potrzebnej do wytrwania do końca²¹. Nasza wiara wzrasta i jesteśmy gotowi ponownie powtórzyć potężny cykl prawości.

Duchowy pęd naprzód skłania nas też do zawierania dodatkowych przymierzy z Bogiem w domu Pana. Wiele przymierzy zbliża nas do Chrystusa i silniej nas z Nim łączy. Poprzez te przymierza mamy większy dostęp do Jego mocy. Niech to będzie jasne, przymierza chrztu i przymierza świątynne nie są same w sobie ani w istocie, źródłem mocy. Źródłem mocy jest Pan Jezus Chrystus i nasz Ojciec Niebieski. Zawieranie i dotrzymywanie przymierzy tworzy drogę do Ich mocy w naszym życiu. Gdy będziemy żyć zgodnie z tymi przymierzami, ostatecznie staniemy się spadkobiercami wszystkiego, co posiada Ojciec Niebieski²². Pęd nadany poprzez życie według doktryny Chrystusa nie tylko napędza przemianę naszej boskiej natury w nasze wieczne przeznaczenie, ale także motywuje nas do pomocy bliźnim we właściwy sposób.

Zastanówmy się, w jaki sposób przewodnik wyprawy pomógł mi po tym, gdy spadłem z kajaka. Nie wykrzykiwał z daleka nieprzydatnych pytań typu: „Panie Renlund, co pan robi w wodzie?”. Nie podpłynął strofując mnie: „Panie Renlund, nie znalazłby się pan w takiej sytuacji, gdyby był pan bardziej wysportowany”. Nie zaczął holować mojego kajaka, gdy próbowałem na niego wejść. I nie pouczał mnie przed grupą. Zamiast tego udzielił mi pomocy, kiedy jej potrzebowałem. Udzielił mi rady, gdy byłem na nią otwarty. I robił wszystko, co w jego mocy, aby dodać mi otuchy.

Kiedy świadczymy posługę bliźnim, nie musimy zadawać nieprzydatnych pytań ani stwierdzać rzeczy oczywistych. Większość ludzi, którzy zmagają się z trudnościami, wie, że ma problemy. Nie powinniśmy być skłonni do osądzania; nasz osąd nie jest pomocny, ani mile widziany i często opiera się na błędnych przesłankach.

Porównywanie się z innymi ludźmi może prowadzić nas do zgubnych błędów, szczególnie jeśli stwierdzimy, że jesteśmy bardziej prawi niż ci, którzy zmagają się z problemami. Takie porównywanie jest jak beznadziejne tonięcie w wodzie o głębokości 3 metrów²³ i zauważenie kogoś tonącego w wodzie o głębokości 4 metrów²⁴, przez co oceniamy go jako większego grzesznika i jesteśmy zadowoleni z siebie. Przecież każdy z nas zmaga się na swój własny sposób. Nikt z nas nie może zapracować na zbawienie²⁵. Nigdy nie będziemy mogli. Jakub z Księgi Mormona nauczał: „Gdy pojednacie się z Bogiem, pamiętajcie, że tylko w łasce Boga i dzięki niej zostaniecie zbawieni”²⁶. Wszyscy potrzebujemy nieskończonego Zadośćuczynienia Zbawiciela, a nie tylko jego części.

Potrzebujemy całego naszego współczucia, empatii i miłości, gdy wchodzimy w interakcję z otaczającymi nas ludźmi²⁷. Osoby, które zmagają się z problemami, „potrzebują doświadczyć nieskalanej miłości Jezusa Chrystusa, która odzwierciedla się w waszych słowach i czynach”²⁸. Pełniąc posługę, często dodawajmy otuchy i oferujmy pomoc. Nawet jeśli ktoś nie jest otwarty, nadal czyńmy posługę, jeśli na to pozwala. Zbawiciel nauczał: „Jednakże nie wypędzajcie takiego człowieka ze swych synagog czy domów oddawania czci, lecz nadal czyńcie posługę takim, gdyż nie wiecie, czy nie powrócą i nie odpokutują, i nie zwrócą się do mnie ze szczerym zamiarem w sercu, a ja ich uzdrowię; i tak dzięki waszemu pośrednictwu otrzymają zbawienie”²⁹. Zadaniem Zbawiciela jest uzdrawiać. Naszym zadaniem jest kochać — kochać i czynić posługę w taki sposób, aby przyciągnąć bliźnich do Jezusa Chrystusa. To jest jeden z owoców potężnego cyklu prawości doktryny Chrystusa.

Zapraszam was, abyście wielokrotnie, powtarzalnie i intencjonalnie żyli zgodnie z doktryną Chrystusa i pomagali bliźnim na ich drodze. Świadczę, że doktryna Chrystusa jest w centrum planu Ojca Niebieskiego; przecież jest to Jego doktryna. Gdy wykazujemy się wiarą w Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie, jesteśmy wprawiani w ruch na ścieżce przymierza i motywowani, aby pomagać bliźnim, żeby stali się wiernymi uczniami Jezusa Chrystusa. Możemy zostać dziedzicami w królestwie Ojca Niebieskiego, co jest zwieńczeniem wiernego życia według doktryny Chrystusa. W imię Jezusa Chrystusa, amen.