Bądźcie jednością z Chrystusem

Od najmłodszych lat żywiłem głębokie uczucia w odniesieniu do Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa, ale jego realności doświadczyłem w pełni, kiedy miałem 25 lat. Właśnie ukończyłem prawo na wydziale prawa Uniwersytetu Stanforda i uczyłem się do egzaminu prawniczego w Kalifornii. Zadzwoniła do mnie moja matka i powiedziała, że umiera mój dziadek, Crozier Kimball, który mieszkał w Utah. Powiedziała, że jeśli chcę go zobaczyć, to lepiej żebym przyjechał do domu. Mój dziadek miał 86 lat i był bardzo chory. To była wspaniała wizyta. Dziadek bardzo ucieszył się na mój widok i z radością złożył mi swoje świadectwo.

Kiedy Crozier miał zaledwie trzy lata, jego ojciec, David Patten Kimball, zmarł w wieku 44 lat¹. Crozier miał nadzieję, że jego ojciec i dziadek, Heber C. Kimball, zaaprobują jego życie i uznają, że jest wierny swojemu dziedzictwu.

Główną radą mojego dziadka było to, żeby unikać postawy roszczeniowej lub poczucia uprzywilejowania z uwagi na tych wiernych przodków. Powiedział mi, że powinienem skupić się na Zbawicielu i Zadośćuczynieniu Zbawiciela. Powiedział, że wszyscy jesteśmy dziećmi kochającego Ojca Niebieskiego. Niezależnie od tego, kim są nasi ziemscy przodkowie, każdy z nas zda sprawozdanie Zbawicielowi z tego, w jakim stopniu przestrzegał Jego przykazań.

Dziadek nazwał Zbawiciela „Stróżem bramy”, odnosząc się do II Ks. Nefiego 9:41. Powiedział mi, że ma nadzieję, iż wystarczająco odpokutował, aby zasłużyć na miłosierdzie Zbawiciela².

Byłem głęboko poruszony. Wiedziałem, że był on prawym człowiekiem. Był patriarchą i służył na kilku misjach. Nauczał mnie, że nikt nie może samodzielnie powrócić do Boga jedynie poprzez dobre uczynki, nie korzystając z Zadośćuczynienia Zbawiciela. Pamiętam do dnia dzisiejszego wielką miłość i wdzięczność dziadka za Zbawiciela i Jego Zadośćuczynienie.

W 2019 r., wykonując zlecone mi zadanie w Jerozolimie³, odwiedziłem górną izbę, która mogła znajdować się w pobliżu miejsca, gdzie Zbawiciel obmył stopy Swoim Apostołom przed Ukrzyżowaniem. Byłem duchowo poruszony i myślałem o tym, w jaki sposób przykazał On Swoim Apostołom, aby miłowali się nawzajem.

Przypomniałem sobie błagalną wstawienniczą (Arcykapłańską) modlitwę Zbawiciela w naszym imieniu. Modlitwa ta miała miejsce dosłownie w ostatnich godzinach Jego doczesnego życia, jak zapisano w Ewangelii Jana.

Modlitwa ta była skierowana do naśladowców Chrystusa, do nas wszystkich⁴. W błagalnej modlitwie, w jakiej Zbawiciel zwrócił się do Swojego Ojca, usilnie prosił: „aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli”. Zbawiciel kontynuował: „A Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy”⁵. To o jedność modlił się Chrystus, zanim został zdradzony i ukrzyżowany. Jedność z Chrystusem i naszym Ojcem Niebieskim można uzyskać poprzez Zadośćuczynienie Zbawiciela.

Zbawienne miłosierdzie Pana nie zależy od rodowodu, wykształcenia, statusu ekonomicznego czy rasy. Opiera się na jedności z Chrystusem i Jego przykazaniami.

W 1830 r. Prorok Józef Smith i Oliver Cowdery otrzymali objawienie dotyczące organizacji Kościoła i zarządzania nim wkrótce po jego założeniu. Objawienie, które stanowi teraz rozdział 20. Doktryny i Przymierzy zostało odczytane przez Proroka Józefa podczas pierwszej konferencji Kościoła i było pierwszym objawieniem zatwierdzonym powszechną zgodą⁶.

Treść tego objawienia jest naprawdę niezwykła. Uczy nas znaczenia i roli Zbawiciela oraz tego, jak uzyskać dostęp do Jego mocy i błogosławieństw poprzez Jego zadość czyniącą łaskę. Prorok Józef miał 24 lata, otrzymał już liczne objawienia i ukończył tłumaczenie Księgi Mormona dzięki darowi i mocy Boga. Zarówno Józef, jak i Oliver są określani jako ustanowieni na Apostołów, mając tym samym upoważnienie do przewodniczenia Kościołowi.

Wersety 17–36 zawierają streszczenie najważniejszej doktryny Kościoła, w tym realności Boga, Stworzenia ludzkości, Upadku i planu zbawienia Ojca Niebieskiego możliwego dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa. Werset 37. zawiera podstawowe wymagania konieczne do chrztu w Kościele Pana. W wersetach 75–79 podane zostały modlitwy sakramentalne, z których korzystamy w każdy sabat.

Doktryna, zasady, sakramenty i praktyki, które Pan ustanowił za pośrednictwem Józefa Smitha, Proroka Przywrócenia, są naprawdę przełomowe⁷.

Wymagania związane z chrztem, choć głębokie, są wyjątkowo proste. Zaliczają się do nich przede wszystkim pokora wobec Boga, złamane serce i skruszony duch⁸, pokuta za wszystkie grzechy, wzięcie na siebie imienia Jezusa Chrystusa, wytrwanie do końca i pokazywanie poprzez nasze uczynki, że przyjęliśmy Ducha Chrystusa⁹.

Znamienne jest to, że wszystkie wymagania, które trzeba spełnić, aby przyjąć chrzest, są duchowe. Nie jest wymagane posiadanie odpowiedniego statusu ekonomicznego czy społecznego. Takie same wymagania duchowe są postawione i biednym, i bogatym.

Nie ma wymogów dotyczących rasy, płci ani pochodzenia etnicznego. Księga Mormona wyjaśnia, że wszyscy są zaproszeni do korzystania z dobroci Pana: „[czarnoskórzy] czy [biali, niewolnicy] czy [wolni, mężczyźni] czy [kobiety]; […] wszyscy są Bogu jednakowi”¹⁰. „Wszyscy ludzie mają ten sam przywilej i nikomu nie jest to zabronione”¹¹.

Zważywszy na naszą „jednakowość” przed Bogiem, nie ma sensu podkreślanie różnic między nami. Niektórzy niesłusznie zachęcają nas, abyśmy „wyobrażali sobie, że ludzie znacznie bardziej różnią się od nas i od siebie nawzajem niż w rzeczywistości. [Niektórzy] ludzie z prawdziwych, lecz małych różnic, wyolbrzymiając je robią przepaść”¹².

Ponadto niektórzy ludzie błędnie zakładają, że ponieważ wszyscy są zaproszeni do przyjęcia Jego dobroci i życia wiecznego, nie ma żadnych wymagań dotyczących zachowania¹³.

Pisma święte świadczą o tym, że wszystkie osoby, które osiągają wiek odpowiedzialności, muszą odpokutować za grzechy i przestrzegać Jego przykazań¹⁴. Pan wyjaśnia, że wszyscy mają moralną wolną wolę i „wolno im wybrać wolność i życie wieczne dzięki wielkiemu Pośrednikowi wszystkich ludzi […] i [zważać] na Jego wspaniałe przykazania, [być] wierni Jego słowom i [wybrać] życie wieczne”¹⁵. Aby dostąpić błogosławieństw Zadośćuczynienia Zbawiciela, musimy tak korzystać z naszej moralnej wolnej woli, aby wybrać Chrystusa i przestrzegać Jego przykazań.

Na przestrzeni mojego życia znaczenie „wolnej woli” i „wolności wyboru” było przedmiotem analiz i dyskusji. Było i nadal jest wiele intelektualnych dysput na te tematy.

Ostatnio na okładce publikacji dla absolwentów pewnego ważnego uniwersytetu wybitny profesor w dziedzinie biologii dowodzi: „Nie ma miejsca na wolną wolę”¹⁶. Nie dziwi wypowiedź tego profesora cytowana w artykule. Mówi on: „Nie ma czegoś takiego jak Bóg […] i nie ma wolnej woli, a to jest ogromny, obojętny i pusty wszechświat”¹⁷. Nie mogłem się z tym zgodzić w najmniejszym stopniu.

Fundamentalną doktryną naszej wiary jest to, że mamy moralną wolną wolę¹⁸, która zakłada wolność wyboru¹⁹. Wolna wola to możliwość wyboru i działania. Jest ona niezbędnym elementem planu zbawienia. Bez moralnej wolnej woli nie moglibyśmy się uczyć, czynić postępów ani wybierać jedności z Chrystusem. Dzięki moralnej wolnej woli „wolno [nam] wybrać wolność i życie wieczne”²⁰. Podczas Narady w Niebie w życiu przedziemskim plan Ojca został przedstawiony jako obejmujący wolną wolę: jego niezbędny element. Lucyfer zbuntował się i „chciał zniszczyć wolną wolę człowieka”²¹. W związku z tym Szatanowi i jego naśladowcom odmówiono przywileju posiadania śmiertelnego ciała.

Inne duchy w życiu przedziemskim skorzystały ze swej wolnej woli, podążając za planem Ojca Niebieskiego. Duchy, które dostąpiły błogosławieństwa narodzin w tym doczesnym życiu, nadal mają wolną wolę. Wolno nam dokonywać wyborów i działać, ale nie mamy kontroli nad konsekwencjami. „Wybieranie dobra i prawości prowadzi do szczęścia, pokoju i życia wiecznego, podczas gdy wybieranie grzechu i zła w konsekwencji doprowadzi do bólu i smutku”²². Alma powiedział: „Niegodziwość nigdy nie była szczęściem”²³.

W tym świecie pełnym rywalizacji jest ciągłe dążenie do tego, aby być najlepszym. Dążenie z całych sił do bycia najlepszym to prawe i wartościowe dążenie. Jest ono zgodne z doktryną Pana. Wysiłki, aby poniżać, deprecjonować innych ludzi lub stawiać bariery na drodze do ich sukcesu, są sprzeczne z doktryną Pana. Nie możemy zrzucać winy na okoliczności lub inne osoby za decyzję, by postępować wbrew przykazaniom Boga.

We współczesnym świecie łatwo jest skupić się na sukcesie materialnym i zawodowym. Niektórzy tracą z oczu wieczne zasady i wybory, które mają wieczne znaczenie. Mądrze postąpimy, jeśli posłuchamy rady Prezydenta Russella M. Nelsona: „Myślcie celestialnie”²⁴.

Najbardziej znamienne wybory mogą podejmować prawie wszyscy bez względu na talenty, zdolności, możliwości czy sytuację ekonomiczną. Niezbędne jest stawianie wyborów związanych z rodziną na pierwszym miejscu. Jest to jasno przedstawione w pismach świętych. Pomyślcie o historii z I Księgi Nefiego, w której Lehi „uszedł na pustkowie. I pozostawił swój dom i ziemię swego dziedzictwa, i swe złoto, i swe srebro oraz swe drogocenne rzeczy, i nie zabrał ze sobą niczego z wyjątkiem rodziny”²⁵.

Kiedy mierzymy się z perypetiami życia, na naszej drodze staje wiele wydarzeń, nad którymi mamy niewielką kontrolę lub nie mamy jej wcale. Problemy zdrowotne i wypadki na pewno wpisują się w tę kategorię. Niedawna pandemia COVID-19 wywarła poważny wpływ na ludzi, którzy postępowali właściwie. W odniesieniu do najważniejszych wyborów mamy kontrolę. Gdy byłem misjonarzem, Starszy Marion D. Hanks, prezydent mojej misji, kazał nauczyć się nam na pamięć następującego fragmentu wiersza Elli Wheeler Wilcox:

W kwestii zasad, postępowania, przestrzegania praw religijnych oraz prawego życia — mamy kontrolę. Nasza wiara i oddawanie czci Bogu Ojcu i Jego Synowi, Jezusowi Chrystusowi, to wybór, który należy do nas²⁷.

Proszę, nie zrozumcie mnie źle: nie uważam, że zdobywaniu wykształcenia czy zawodu należy się mniejsza uwaga. Mam na myśli to, że kiedy wysiłki związane z wykształceniem i zawodem stawiane są ponad rodzinę czy jedność z Chrystusem, niezamierzone skutki mogą być znacząco niekorzystne.

Jasna i prosta doktryna przedstawiona w Doktrynie i Przymierzach 20 jest wzruszająca i przekonująca, jako że objaśnia i precyzuje święte duchowe pojęcia. Naucza, że zbawienie przychodzi, gdy Jezus Chrystus usprawiedliwia i uświęca pokutujące dusze poprzez łaskę Zbawiciela²⁸, co przygotuje grunt pod działanie wybitnej roli Jego Zadośćuczynienia.

Powinniśmy starać się włączać innych ludzi do naszego kręgu jedności. Jeśli mamy posłuchać napomnienia Prezydenta Russella M. Nelsona i gromadzić rozproszony Izrael po obu stronach zasłony, musimy włączyć innych ludzi w nasz krąg jedności. Jak Prezydent Nelson pięknie nauczał: „Na każdym kontynencie i na wyspach morza wierni gromadzą się w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Różnice w kulturze, języku, płci, rasie czy narodowości blakną, gdy wierni wchodzą na ścieżkę przymierza i przychodzą do naszego umiłowanego Odkupiciela”²⁹.

Jesteśmy zjednoczeni naszą miłością i wiarą w Jezusa Chrystusa oraz jako dzieci kochającego Ojca Niebieskiego. Istotą prawdziwej przynależności jest bycie jednością z Chrystusem. Obrzędy chrztu i sakramentu określone w Doktrynie i Przymierzach 20 wraz z naszymi przymierzami świątynnymi jednoczą nas w szczególny sposób i pozwalają nam być jednością pod każdym liczącym się w wieczności względem oraz żyć w pokoju i harmonii.

Składam moje pewne i niezachwiane świadectwo, że Jezus Chrystus żyje i że dzięki Jego Zadośćuczynieniu możemy być jednością z Chrystusem. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.