Η εξαγνιστική δύναμη της Γεθσημανή

Δύο χιλιάδες χρόνια πριν, έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, υπήρχε ένας ευχάριστος κήπος, με το όνομα Γεθσημανή, όπου ο Ιησούς και οι κοντινοί Του φίλοι αποσύρονταν για να συλλογιστούν και να προσευχηθούν.

Εκεί ο Ιησούς δίδαξε στους μαθητές Του τις διδαχές της βασιλείας και όλοι επικοινώνησαν με Αυτόν που είναι ο Πατέρας όλων μας, στην διακονία του οποίου συμμετείχαν και τον σκοπό του οποίου υπηρετούσαν.

Αυτό το ιερό μέρος, όπως ο κήπος της Εδέμ όπου έζησε ο Αδάμ, όπως το όρος Σινά από όπου ο Ιεχωβά έδωσε τον νόμο Του, όπως ο Γολγοθάς όπου ο Υιός του Θεού έδωσε την ζωή Του λύτρα για πολλούς, αυτή η ιερή γη είναι εκεί όπου ο αναμάρτητος Υιός του Αιώνιου Πατέρα πήρε επάνω Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων υπό τον όρο της μετάνοιας.

Δεν γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να πούμε, κανένα θνητό μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει την πλήρη προσφορά που έκανε ο Χριστός στην Γεθσημανή.

Ξέρουμε ότι ίδρωσε με μεγάλες σταγόνες αίματος από κάθε πόρο καθώς ήπιε τα κατακάθια του πικρού ποτηριού που ο Πατέρας Του Τού είχε δώσει.

Ξέρουμε ότι υπέφερε, τόσο στο σώμα όσο και το πνεύμα, περισσότερο από όσο είναι δυνατόν να υποφέρει ένας άνθρωπος, εκτός αν είναι μέχρι θανάτου.

Ξέρουμε ότι με κάποιο τρόπο, αδιανόητο για εμάς, τα βάσανά Του ικανοποίησαν τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης, απολύτρωσαν ψυχές που μετανόησαν από τους πόνους και τις ποινές της αμαρτίας και έκανε την ευσπλαχνία διαθέσιμη σε εκείνους που πιστεύουν στο άγιο όνομά Του.

Ξέρουμε ότι ακούμπησε εξαντλημένος στη γη καθώς οι πόνοι και η αγωνία απέραντου φορτίου τον έκαναν να τρέμει και να επιθυμεί να μην πιει το πικρό ποτήρι.

Ξέρουμε ότι ένας άγγελος ήλθε από ένδοξα δώματα, για να Τον ενδυναμώσει στην δοκιμασία Του και υποθέτουμε ότι ήταν ο μέγας Μιχαήλ, που έπεσε για να υπάρχουν οι θνητοί άνθρωποι.

Όσο κοντά μπορούμε να κρίνουμε, αυτή η απέραντη αγωνία—αυτά τα βάσανα πέραν κάθε σύγκρισης—συνέχισαν για τρεις ή τέσσερις ώρες.

Μετά από αυτό—το σώμα Του τότε πονεμένο και χωρίς δυνάμεις—αντιμετώπισε τον Ιούδα και τους άλλους ενσαρκωμένους διαβόλους, ορισμένους από το ίδιο το συμβούλιο των Ιουδαίων και διώχτηκε με ένα σκοινί γύρω από τον λαιμό Του, σαν κοινός εγκληματίας, για να κριθεί από τους αρχιεγκληματίες, που ως Ιουδαίοι κάθονταν στην θέση του Ααρών και που ως Ρωμαίοι χειρίζονταν την δύναμη του Καίσαρα.

Τον πήγαν στον Άννα, τον Καϊάφα, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και πίσω στον Πιλάτο. Τον κατηγόρησαν, τον καταράστηκαν και τον χτύπησαν. Το βρομερό τους σάλιο έτρεξε στο πρόσωπό Του καθώς τον έφτυναν έντονα και έκαναν πιο αδύναμο το καταπονεμένο σώμα Του.

Με καλάμια οργής χτύπησαν ασταμάτητα την πλάτη Του. Αίμα έτρεξε στο πρόσωπό Του καθώς ένα στεφάνι από αγκάθια καρφωνόταν επάνω στο τρεμάμενο μέτωπό Του.

Αλλά πάνω από όλα μαστιγώθηκε, σαράντα φορές μείον μία, μαστιγώθηκε με μαστίγιο πολλαπλών ακρών, στις οποίες είχαν δέσει αιχμηρά κόκαλα και κοφτερά μέταλλα.

Πολλοί πέθαιναν μόνο μετά το μαστίγωμα, αλλά Εκείνος σηκώθηκε από τα βάσανά Του με το μαστίγιο, ώστε να υποστεί ατιμωτικό θάνατο επάνω στον ανελέητο σταυρό στο Γολγοθά.

Κατόπιν βάσταξε τον ίδιο Του τον σταυρό μέχρι που κατέρρευσε από το βάρος και τον πόνο και την αυξανόμενη αγωνία όλων αυτών.

Τελικά, σε ένα λόφο που λεγόταν Γολγοθάς—πάλι ήταν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ—ενώ οι αβοήθητοι μαθητές κοίταζαν και αισθάνονταν την αγωνία επικείμενου θανάτου στα ίδια τους τα σώματα, οι Ρωμαίοι στρατιώτες Τον ξάπλωσαν επάνω στον σταυρό.

Με ένα μεγάλο σφυρί κάρφωσαν σιδερένιους πασσάλους στα πόδια και τα χέρια και τους καρπούς Του. Πράγματι τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας και ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας.

Τότε ο σταυρός υψώθηκε ώστε όλοι να δουν και να σαστίσουν και να καταραστούν και να χλευάσουν. Αυτό το έκαναν με διεφθαρμένο φαρμάκι, για τρεις ώρες από τις 9:00 π.μ. μέχρι το μεσημέρι.

Τότε οι ουρανοί σκοτείνιασαν. Σκότος κάλυψε την γη για διάστημα τριών ωρών, όπως και ανάμεσα στους Νεφίτες. Ξέσπασε μια μεγάλη θύελλα, σαν να ήταν σε αγωνία ο ίδιος ο Θεός της φύσης.

Και πράγματι ήταν, επειδή καθώς κρεμόταν από τον σταυρό για άλλες τρεις ώρες, από το μεσημέρι μέχρι τις 3:00 μ.μ., όλη η απέραντη αγωνία και οι ανελέητοι πόνοι της Γεθσημανή επαναλήφθηκαν.

Και, τελικά, όταν η εξιλεωτική αγωνία πήρε το τίμημά της—όταν η νίκη είχε αποκτηθεί, όταν ο Υιός του Θεού είχε εκπληρώσει το θέλημα του Πατέρα Του σε όλα—τότε είπε: «Τετέλεσται» (Κατά Ιωάννην 19:30), και εθελουσίως παρέδωσε το πνεύμα.

Καθώς η ειρήνη και η παρηγοριά ενός ευσπλαχνικού θανάτου Τον ελευθέρωσε από τους πόνους και τις λύπες της θνητότητας, εισήλθε στον παράδεισο του Θεού.

Όταν είχε προσφέρει την ψυχή Του ως προσφορά για την αμαρτία, ήταν έτοιμος να δει τους προγόνους Του, σύμφωνα με τον μεσσιανικό λόγο.

Εκείνοι, αποτελούμενοι από όλους τους άγιους προφήτες και πιστούς Αγίους από προηγούμενες εποχές. Εκείνοι, αποτελούμενοι από όλους όσοι είχαν πάρει το όνομά Του επάνω τους, και που, αφού είχαν γεννηθεί πνευματικά από Εκείνον, είχαν γίνει γιοι και κόρες Του, όπως είναι και με εμάς. Όλοι αυτοί είχαν συναθροιστεί στον κόσμο των πνευμάτων, για να δουν το πρόσωπό Του και να ακούσουν την φωνή Του.

Μετά από περίπου 38 με 40 ώρες—τρεις μέρες όπως οι Ιουδαίοι μετρούσαν τον χρόνο—ο ευλογημένος μας Κύριος ήλθε στον τάφο στην Αριμαθαία, όπου το μερικώς βαλσαμωμένο σώμα Του είχε τεθεί από τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία.

Κατόπιν, με έναν τρόπο αδιανόητο σε εμάς, πήρε το σώμα που ακόμα δεν είχε δει φθαρτότητα και αναστήθηκε σε ένδοξη αθανασία που Τον έκανε σαν τον ανεστημένο Πατέρα Του.

Τότε έλαβε όλη την δύναμη στον ουρανό και τη γη, απέκτησε αιώνια υπερύψωση, εμφανίστηκε στην Μαρία Μαγδαληνή και σε πολλούς άλλους, ανελήφθη στους ουρανούς, εκεί να καθίσει στα δεξιά του Θεού, του Παντοδύναμου Πατέρα και να βασιλεύσει για πάντα σε αιώνια δόξα.

Η έγερσή Του από τον θάνατο κατά την τρίτη μέρα έστεψε την εξιλέωση. Πάλι, με κάποιο τρόπο αδιανόητο σε μας, τα επακόλουθα της ανάστασής Του αφορούν όλους τους ανθρώπους, έτσι ώστε όλοι να αναστηθούν από τον τάφο.

Όπως ο Αδάμ έφερε θάνατο, έτσι ο Χριστός έφερε ζωή, όπως ο Αδάμ είναι ο πατέρας της θνητότητας, έτσι ο Χριστός είναι ο πατέρας της αθανασίας.

Και χωρίς την θνητότητα και την αθανασία, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποκτήσει την σωτηρία του και να υψωθεί στα ύψη πέραν του ουρανού, όπου οι θεοί και οι άγγελοι ζουν για πάντα σε αιώνια δόξα.

Τώρα, η εξιλέωση του Χριστού είναι η πιο βασική και θεμελιώδης διδαχή του ευαγγελίου, και είναι η λιγότερο κατανοητή από όλες τις αποκεκαλυμμένες μας αλήθειες.

Πολλοί από εμάς έχουμε μια επιφανειακή γνώση και στηριζόμαστε στον Κύριο και την καλοσύνη Του, για να αντιμετωπίσουμε τις δοκιμασίες και τους κινδύνους της ζωής.

Αλλά, αν είναι να έχουμε πίστη όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης, πρέπει να πιστεύουμε σε αυτό που εκείνοι πίστευαν, να ξέρουμε αυτά που εκείνοι ήξεραν και να ζούμε όπως εκείνοι έζησαν.

Σας προσκαλώ να ενωθείτε μαζί μου στο να αποκτήσετε μια βαθιά και σταθερή γνώση της εξιλέωσης.

Πρέπει να αποβάλουμε τις φιλοσοφίες των ανθρώπων και την σοφία των σοφών και να ενωτισθούμε το Πνεύμα που μας δίνεται, για να μας καθοδηγεί προς όλη την αλήθεια.

Πρέπει να μελετάμε τις γραφές, να τις αποδεχόμαστε ως τον νου και το θέλημα και την φωνή του Κυρίου και την ίδια την δύναμη του Θεού προς σωτηρία.

Καθώς διαβάζουμε, συλλογιζόμαστε και προσευχόμαστε, θα έλθουν στο μυαλό μας οι τρεις κήποι του Θεού—ο κήπος της Εδέμ, ο κήπος της Γεθσημανή και ο κήπος του άδειου τάφου, όπου ο Ιησούς εμφανίστηκε στην Μαρία Μαγδαληνή.

Στην Εδέμ θα δούμε όλα τα πράγματα που δημιουργήθηκαν σε μια κατάσταση παραδεισιακή—χωρίς θάνατο, χωρίς αναπαραγωγή, χωρίς δοκιμαστικές εμπειρίες.

Θα καταλάβουμε ότι μια τέτοια δημιουργία, τώρα άγνωστη στον άνθρωπο, ήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει η πτώση.

Κατόπιν θα δούμε τον Αδάμ και τη Εύα, τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, να πέφτουν από την κατάσταση αθανασίας και παραδεισιακής δόξας για να γίνουν η πρώτη θνητή σάρκα στη γη.

Η θνητότητα, συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγής και του θανάτου, θα έλθει στον κόσμο. Και χάρη στην παράβαση, μια δοκιμαστική κατάσταση εξέτασης θα αρχίσει.

Κατόπιν στην Γεθσημανή θα δούμε τον Υιό του Θεού να λυτρώνει τον άνθρωπο από τον υλικό και τον πνευματικό θάνατο που ήλθε σε μας εξαιτίας της πτώσης.

Και τελικά, εμπρός από τον άδειο τάφο, θα γνωρίσουμε ότι ο Χριστός ο Κύριός μας έσπασε τα δεσμά του θανάτου και στέκει για πάντα θριαμβευτικός επάνω στον τάφο.

Επομένως, η δημιουργία είναι πατέρας της πτώσης και μέσω της πτώσης, ήλθαν η θνητότητα και ο θάνατος και μέσω του Χριστού, ήλθε η αθανασία και η αιώνια ζωή.

Αν δεν γινόταν η πτώση του Αδάμ, μέσω της οποίας έρχεται ο θάνατος, δεν θα μπορούσε να υπάρχει εξιλέωση του Χριστού, μέσω της οποίας έρχεται η ζωή.

Και τώρα, όσον αφορά σε αυτήν την τέλεια εξιλέωση, που επήλθε από την αιματοχυσία του Θεού—δίνω μαρτυρία ότι έλαβε χώρα στην Γεθσημανή και τον Γολγοθά, και όσον αφορά στον Ιησού Χριστό, δίνω μαρτυρία ότι είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού και σταυρώθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου. Είναι ο Κύριος, ο Θεός και ο Βασιλιάς μας. Αυτό το ξέρω αφ’ εαυτού μου, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε άλλο άτομο.

Είμαι ένας από τους μάρτυρές Του και κάποια μέρα θα αγγίξω τις ουλές από τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια Του και θα μουσκέψω τα πόδια Του με τα δάκρυά μου.

Αλλά δεν θα ξέρω τότε καλύτερα από τώρα ότι είναι ο Υιός του Παντοδύναμου Θεού, ότι είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας και ότι η σωτηρία έρχεται μέσω του εξιλεωτικού Του αίματος και με κανέναν άλλον τρόπο.

Είθε ο Θεός να επιτρέψει να βαδίσουμε όλοι στο φως, όπως ο Θεός ο Πατέρας μας είναι στο φως, ούτως ώστε, σύμφωνα με τις υποσχέσεις, το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού Του, να μας καθαρίσει από κάθε αμαρτία.