Να Τον θυμάστε πάντοτε

Η ευλογία μεταλήψεως για το ψωμί μάς δεσμεύει να είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε επάνω μας το όνομα του Υιού «και να τον θυμ[όμαστε] πάντοτε και να τηρού[με] τις εντολές του τις οποίες [μας] έχει δώσει» (Δ&Δ 20:77). Θα ήταν επίσης κατάλληλο να διαβάζαμε αυτή τη διαθήκη ως: «να Τον θυμ[όμαστε] πάντοτε για να τηρού[με] τις εντολές Του». Έτσι Εκείνος θυμόταν πάντα τον Πατέρα. Όπως είπε: «Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου. Καθώς ακούω, κρίνω· και η δική μου κρίση είναι δίκαιη· επειδή, δεν ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε» (Κατά Ιωάννην 5:30).

Ο Ιησούς επέτυχε τέλεια ενότητα με τον Πατέρα, με το να υποταχθεί, σώμα και πνεύμα, στο θέλημα του Πατέρα. Αναφερόμενος στον Πατέρα Του, ο Ιησούς είπε: «Εγώ κάνω πάντοτε τα αρεστά σ’ αυτόν» (Κατά Ιωάννην 8:29). Επειδή ήταν το θέλημα του Πατέρα, ο Ιησούς υποτάχθηκε ακόμα και στον θάνατο, «το θέλημα του Υιού θα καταπιωθεί στο θέλημα του Πατέρα» (Μωσία 15:7). Το επίκεντρο της προσοχής του στον Πατέρα είναι ένας από τους κύριους λόγους που η διακονία του Ιησού είχε τέτοια διαύγεια και δύναμη.

Κατά τον ίδιο τρόπο, εσείς και εγώ μπορούμε να βάλουμε τον Χριστό στο επίκεντρο της ζωής μας και να γίνουμε ένα με Εκείνον όπως Εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα (βλέπε Κατά Ιωάννην 17:20–23). Μπορούμε να αρχίσουμε με το να αφαιρέσουμε τα πάντα από την ζωή μας και να τα ξαναπροσθέσουμε με σειρά προτεραιότητας με τον Σωτήρα στο κέντρο. Πρέπει πρώτα να βάζουμε στη θέση τους τα πράγματα που κάνουν δυνατόν να Τον θυμόμαστε πάντοτε—συχνή προσευχή και μελέτη των γραφών, βαθυστόχαστη μελέτη διδασκαλιών των αποστόλων, εβδομαδιαία προετοιμασία για να μεταλάβουμε άξια κυριακάτικη λατρεία και να καταγράφουμε και να θυμόμαστε αυτά που το Πνεύμα και η εμπειρία μας διδάσκουν για την ιδιότητα του μαθητού.

Άλλα πράγματα μπορεί να έλθουν στο μυαλό σας ειδικά ταιριασμένα σε εσάς αυτή τη στιγμή στην ζωή σας. Αφού αφιερώσουμε επαρκή χρόνο και μέσα για αυτά τα ζητήματα στο να επικεντρώνουμε την ζωή μας στον Χριστό, μπορούμε να αρχίσουμε να προσθέτουμε άλλες ευθύνες και πράγματα αξίας, όπως η εκπαίδευση και οι οικογενειακές υποχρεώσεις. Με αυτόν τον τρόπο τα ζωτικής σημασίας πράγματα δεν θα αποβληθούν από την ζωή μας χάρη στα απλώς καλά και τα πράγματα λιγότερης αξίας θα έχουν χαμηλότερη προτεραιότητα ή θα εξαφανιστούν τελείως.

Αναγνωρίζω ότι ευθυγραμμίζοντας το θέλημά μας με εκείνο του Ιησού Χριστού, όπως Εκείνος ευθυγράμμισε το δικό Του με το θέλημα του Πατέρα, είναι κάτι που δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Ο Πρόεδρος Μπρίγκαμ Γιανγκ (1801–1877) μίλησε κατανοώντας την δυσκολία μας, όταν είπε:

«Ύστερα από όλα όσα έχουν ειπωθεί και γίνει, αφού έχει καθοδηγήσει τον λαό του τόσο, δεν αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχει μια έλλειψη πεποίθησης προς τον Θεό μας; Μπορείτε να το αντιληφθείτε; Ίσως ρωτήσετε: ‘[Αδελφέ] Μπρίγκαμ, το αντιλαμβάνεσαι εσύ;’ Ναι, μπορώ να δω ότι μου λείπει πεποίθηση, μέχρι κάποιου σημείου, σε εκείνον τον οποίο εμπιστεύομαι.—Γιατί; Επειδή δεν έχω την δύναμη, ως επακόλουθο αυτού που η πτώση επέφερε επάνω μου …

»… Κάτι εγείρεται μέσα μου, ενίοτε[,] που αξιόλογα θέτει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του οφέλους μου και του οφέλους του Πατέρα στους Ουρανούς, κάτι που κάνει τα οφέλη μου και το όφελος του Πατέρα μου στους Ουρανούς όχι ακριβώς ένα.

»Ξέρω ότι πρέπει να αισθανόμαστε και να κατανοούμε, όσο το δυνατόν, όσο μας επιτρέπει η εκπεσούσα φύση μας, όσο μπορούμε να αποκτήσουμε πίστη και γνώση για να καταλάβουμε, ότι το όφελος του Θεού τον οποίο υπηρετούμε είναι το δικό μας όφελος, και ότι δεν έχουμε κανένα άλλο, ούτε τώρα ούτε στην αιωνιότητα».¹

Αν και δεν είναι εύκολο, μπορούμε με συνέπεια να βαδίζουμε εμπρός με πίστη στον Κύριο. Μπορώ να επιμαρτυρήσω ότι με τον καιρό η επιθυμία και η ικανότητά μας να Τον θυμόμαστε πάντοτε και να ακολουθούμε πάντα τον Σωτήρα θα μεγαλώσει. Θα πρέπει με υπομονή να εργαζόμαστε προς αυτό το τέλος και να προσευχόμαστε πάντοτε για την διάκριση και την θεϊκή βοήθεια που χρειαζόμαστε. Ο Νεφί συμβούλευσε: «Σας λέω ότι πρέπει να προσεύχεστε πάντα, χωρίς να κουράζεστε, ώστε να μην εκτελείτε τίποτα προς τον Κύριο χωρίς να προσευχηθείτε πρώτα στον Πατέρα στο όνομα του Χριστού, για να καθαγιάσει την επιτέλεση του έργου σας για σας, ώστε η επιτέλεση του έργου σας να είναι προς όφελος της ψυχής σας» (Νεφί Β΄ 32:9).

Ήμουν μάρτυρας ενός απλού παραδείγματος αυτού του είδους προσευχής, όταν ο Πρεσβύτερος Ντάλιν Όουκς της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων και εγώ επιφορτιστήκαμε να κάνουμε μια συνέντευξη με τηλεδιάσκεψη σε ένα ζευγάρι που βρισκόταν σε άλλη χώρα. Λίγο πριν μπούμε στο στούντιο, επανεξέτασα και πάλι τις πληροφορίες που είχαμε συλλέξει για το ζευγάρι και αισθανόμουν προετοιμασμένος για την συνέντευξη. Λίγα λεπτά πριν τον καθορισμένο χρόνο, είδα τον Πρεσβύτερο Όουκς να κάθεται μόνος του με το κεφάλι σκυμμένο. Σε μια στιγμή σήκωσε το κεφάλι του και είπε: «Μόλις τελείωσα την προσευχή μου ως προετοιμασία για αυτή την συνέντευξη. Θα χρειαστούμε το χάρισμα της διάκρισης». Δεν είχε αμελήσει την πιο σημαντική προετοιμασία, μια προσευχή για να καθαγιάσει το έργο μας για το καλό μας και την δόξα του Κυρίου.

Οι γραφές το καθιστούν σαφές ότι θα υπάρξει η μεγάλη μέρα κρίσης, όταν ο Κύριος θα σταθεί να κρίνει τα έθνη (βλέπε Νεφί Γ΄ 27:16) και τότε κάθε γόνατο θα κλίνει και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Εκείνος είναι ο Χριστός (βλέπε Προς Ρωμαίους 14:11, Μωσία 27:31, Δ&Δ 76:110). Η ατομική φύση και η έκταση της κρίσης αυτής περιγράφονται από τον Άλμα στο Βιβλίο του Μόρμον:

«Γιατί τα λόγια μας θα μας καταδικάσουν, μάλιστα, όλα τα έργα μας θα μας καταδικάσουν, δε θα βρεθούμε ακηλίδωτοι, και οι σκέψεις μας κι αυτές θα μας καταδικάσουν. Και σε αυτήν την τρομερή κατάσταση δε θα τολμάμε να κοιτάξουμε ψηλά προς το Θεό μας, και πολύ θα επιθυμούσαμε να μπορούσαμε να προστάζαμε τις πέτρες και τα βουνά, να πέσουν επάνω μας, να μας κρύψουν από την παρουσία του.

»Όμως αυτό δε γίνεται. Πρέπει να έλθουμε και να σταθούμε εμπρός του, στη δόξα του και στη δύναμή του, και στην ισχύ του, στη μεγαλοσύνη του και στην κυριαρχία του, και να αναγνωρίσουμε προς παντοτινή ντροπή μας ότι όλες οι κρίσεις του είναι δίκαιες, ότι είναι δίκαιος σε όλα του τα έργα, και ότι είναι πολυεύσπλαχνος προς όλα τα τέκνα των ανθρώπων, και ότι έχει κάθε δύναμη να σώσει κάθε άνθρωπο που πιστεύει στο όνομά του και παράγει καρπό αρμόζοντα στην μετάνοια» (Άλμα 12:14–15).

Όταν ο Σωτήρας όρισε το ευαγγέλιό Του, αυτή η κρίση ήταν στο επίκεντρο. Είπε:

«Ιδέστε, σας έδωσα το ευαγγέλιό μου, και τούτο είναι το ευαγγέλιο που σας έδωσα—ότι ήλθα στον κόσμο για να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου, επειδή ο Πατέρας μου με έστειλε.

»Και ο Πατέρας μου με έστειλε για να μπορέσω να υψωθώ επάνω στο σταυρό. Και ύστερα, μετά την ύψωσή μου επάνω στο σταυρό, να μπορέσω να τραβήξω όλους τους ανθρώπους προς εμένα, ώστε όπως εγώ υψώθηκα από ανθρώπους έτσι ακριβώς να υψωθούν οι άνθρωποι από τον Πατέρα, για να σταθούν εμπρός μου, ώστε να κριθούν για τα έργα τους, είτε είναι αγαθά είτε είναι πονηρά—

»Και γι’ αυτόν τον λόγο υψώθηκα. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τη δύναμη του Πατέρα θα τραβήξω όλους τους ανθρώπους προς εμένα, ώστε να κριθούν ανάλογα με τα έργα τους» (Νεφί Γ΄ 27:13–15).

Το να «υψωθ[εί] επάνω στο σταυρό» είναι, βέβαια, μια συμβολική αναφορά στην εξιλέωση του Ιησού Χριστού με την οποία ικανοποίησε τις απαιτήσεις που η δικαιοσύνη μπορεί να έχει επάνω μας. Με άλλα λόγια, μέσω των βασάνων και του θανάτου Του, στη Γεθσημανή και τον Γολγοθά, πλήρωσε όλα όσα θα μπορούσε να απαιτήσει η δικαιοσύνη από εμάς για τις αμαρτίες μας. Επομένως, στέκει στην θέση της δικαιοσύνης και είναι η προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Όπως ακριβώς ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός είναι επίσης δικαιοσύνη. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις μας τώρα τρέχουν στον Ιησού Χριστό. Επομένως, Εκείνος, έχει το δικαίωμα να μας κρίνει.

Αυτή η κρίση, δηλώνει, βασίζεται στα έργα μας. Τα ειδικά «καλά έργα» του ευαγγελίου Του είναι ότι προσφέρει το χάρισμα της συγχώρησης με όρο την μετάνοιά μας. Επομένως, αν τα έργα μας συμπεριλαμβάνουν έργα μετάνοιας, συγχωρεί τις αμαρτίες και τα σφάλματά μας. Αν απορρίψουμε το χάρισμα της συγχώρησης, αρνούμενοι να μετανοήσουμε, τότε οι ποινές της δικαιοσύνης που Εκείνος αντιπροσωπεύει, επιβάλλονται. Είπε: «Γιατί ιδές, εγώ ο Θεός, υπέφερα όλα αυτά για όλους, ώστε να μην υποφέρουν αν μετανοήσουν. Όμως αν δε μετανοήσουν πρέπει να υποφέρουν όπως και εγώ» (Δ&Δ 19:16–17).

Πάντα να Τον θυμόμαστε, επομένως, σημαίνει ότι πάντα θυμόμαστε ότι τίποτα δεν κρύβεται από Εκείνον. Δεν υπάρχει μέρος της ζωής μας, είτε πράξη, λόγος είτε ακόμα και σκέψη που να μπορεί να παρακρατηθεί από την γνώση του Πατέρα και του Υιού. Κανένα σκονάκι σε εξέταση, κανένα κίνητρο για κλοπή, καμία φαντασίωση ερωτική ή ικανοποίηση, και κανένα ψέμα δεν χάνεται, δεν παραβλέπεται, δεν κρύβεται ούτε ξεχνιέται. Με ό, τι κι αν «ξεφεύγουμε» σε αυτήν την ζωή ή κατορθώνουμε να κρύψουμε από άλλα άτομα, πρέπει ακόμα να αντιμετωπίσουμε όταν η αναπόφευκτη μέρα έλθει που θα υψωθούμε εμπρός στον Ιησού Χριστό, τον Θεό αγνής και τέλειας δικαιοσύνης.

Αυτή η πραγματικότητα έχει βοηθήσει να παρακινηθώ σε διάφορες στιγμές είτε προς μετάνοια είτε να αποφύγω την αμαρτία. Σε μια περίπτωση σχετικά με μια πώληση σπιτιού, υπήρξε ένα σφάλμα στα έγγραφα και βρέθηκα σε θέση να μπορώ νομικά να πάρω περισσότερα χρήματα από τον αγοραστή. Ο μεσίτης μου με ρώτησε αν ήθελα να κρατήσω τα χρήματα, αφού είχα το δικαίωμα να το κάνω. Σκέφτηκα όταν θα συναντούσα τον Κύριο, την προσωποποίηση της δικαιοσύνης, να κάνω προσπάθειες να εξηγήσω ότι είχα το νομικό δικαίωμα να εκμεταλλευτώ τον αγοραστή και το σφάλμα του. Δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου να είναι πολύ πειστικός, ειδικά αφού πιθανότατα θα ζητούσα ευσπλαχνία για τον εαυτό μου ταυτόχρονα. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να το αντέξω να είμαι τόσο άτιμος, ώστε να κρατήσω τα χρήματα. Απάντησα στον μεσίτη ότι θα ακολουθούσαμε την συμφωνία όπως αρχικά την είχαμε καταλάβει. Είναι πιο πολύτιμο για μένα από κάθε χρηματικό ποσό το να ξέρω ότι δεν έχω τίποτα για το οποίο να μετανοήσω από αυτή τη συναλλαγή.

Όταν ήμουν νέος, ήμουν αμελής κατά έναν τρόπο που προκάλεσε ένα μικρό τραύμα σε έναν από τους αδελφούς μου. Δεν πήρα την ευθύνη της ανοησίας μου τότε και κανείς ποτέ δεν ήξερε τον ρόλο μου στο ζήτημα. Χρόνια αργότερα, προσευχόμουν ώστε ο Θεός να μου αποκαλύψει οτιδήποτε στην ζωή μου που να χρειαζόταν διόρθωση, ώστε να γίνω αποδεκτός ενώπιόν Του και αυτό το περιστατικό ήλθε στο μυαλό μου. Το είχα ξεχάσει, αλλά το Πνεύμα μου ψιθύρισε ότι αυτή ήταν μια άλυτη παράβαση που έπρεπε να ομολογήσω. Τηλεφώνησα στον αδελφό μου, απολογήθηκα και ζήτησα την συγχώρησή του, που αμέσως και γενναιόδωρα μου έδωσε. Η αμηχανία και η μεταμέλειά μου μπορούσαν να ήταν μικρότερες, αν είχα ζητήσει συγγνώμη όταν το περιστατικό είχε γίνει.

Ήταν ενδιαφέρον και σημαντικό για μένα το γεγονός ότι ο Κύριος δεν είχε ξεχάσει εκείνο το συμβάν του μακρινού παρελθόντος, ακόμα κι αν εγώ το είχα κάνει. Οι αμαρτίες δεν αυτοσυγχωρούνται ούτε απλώς ξεχνιούνται. Οι αμαρτίες δεν «σπρώχνονται κάτω από το χαλί» στην αιώνια οικονομία των πραγμάτων. Πρέπει να διεκπεραιώνονται και το θαυμάσιο πράγμα είναι ότι χάρη στην εξιλεωτική χάρη του Σωτήρα, μπορούν να διεκπεραιωθούν με τρόπο πιο χαρούμενο και λιγότερο οδυνηρό από το να ικανοποιήσουμε την δικαιοσύνη απευθείας μόνοι μας.

Επίσης θα πρέπει να πάρουμε θάρρος, όταν σκεφτόμαστε την κρίση στην οποία τίποτα δεν παραβλέπεται, επειδή αυτό επίσης σημαίνει ότι καμία πράξη υπακοής, καμία καλοσύνη και καμία καλή πράξη όσο μικρή κι αν είναι δεν ξεχνιέται και καμία ευλογία που της αντιστοιχεί δεν παρακρατείται.

Στις αρχικές μέρες της αποκατάστασης, ο Ιησούς συμβούλευσε και παρηγόρησε τον Τζόζεφ Σμιθ και τον Όλιβερ Κάουντερυ, οι οποίοι εργάζονταν στην μετάφραση του Βιβλίου του Μόρμον και που σύντομα θα τους απονεμόταν η ιεροσύνη. Ο Τζόζεφ ήταν 23 ετών τότε, και ο Όλιβερ 22. Η καταδίωξη και άλλα εμπόδια ήταν συχνά αν όχι συνεχόμενα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τον Απρίλιο του 1829 ο Κύριος είπε αυτά τα λόγια σε αυτούς:

«Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο. Κάνε το καλό. Ας συμμαχήσουν εναντίον σας η γη και η κόλαση· αν είστε οικοδομημένοι επάνω στο βράχο μου, δεν μπορούν να υπερισχύσουν.

»Ιδέστε, δε σας καταδικάζω. Πηγαίνετε στους δρόμους σας και από τώρα και στο εξής μην αμαρταίνετε πια. Να εκτελείτε με σωφροσύνη το έργο το οποίο σας πρόσταξα να κάνετε.

»Να αποβλέπετε προς εμένα σε κάθε σκέψη. Μην αμφιβάλετε, μη φοβάστε.

»Ιδέστε τις πληγές που τρύπησαν το πλευρό μου, και επίσης τα αποτυπώματα των καρφιών στα χέρια και στα πόδια μου. Να είστε γεμάτοι πίστη, να τηρείτε τις εντολές μου και θα κληρονομήσετε τη βασιλεία των ουρανών. Αμήν» (Δ&Δ 6:34–37).

Το να στραφούμε προς τον Κύριο με κάθε σκέψη είναι, βέβαια, άλλος τρόπος να λέμε «να Τον θυμόμαστε πάντοτε». Καθώς το κάνουμε, δεν πρέπει να αμφιβάλουμε ούτε να φοβόμαστε. Ο Σωτήρας υπενθύμισε στον Τζόζεφ και τον Όλιβερ όπως μας υπενθυμίζει κι εμάς ότι μέσω της εξιλέωσής Του μας έχει δώσει όλη την δύναμη στον ουρανό και την γη (βλέπε Κατά Ματθαίον 28:18) και έχει την ικανότητα και το θέλημα να μας προστατεύει και να φροντίζει τις ανάγκες μας. Μόνο πρέπει να είμαστε πιστοί και μπορούμε να στηριζόμαστε αναμφίβολα επάνω Του.

Πριν από την παρηγορητική αποκάλυψη στον Τζόζεφ και τον Όλιβερ, ο Προφήτης υπέμενε μία οδυνηρή, επώδυνη εμπειρία που τον δίδαξε να στρέφεται στον Σωτήρα και να μην φοβάται την γνώμη, την πίεση και τις απειλές των ανθρώπων.

Τον Ιούνιο του 1828 ο Τζόζεφ επέτρεψε στον Μάρτιν Χάρρις να πάρει τις πρώτες 116 σελίδες του χειρόγραφου του Βιβλίου του Μόρμον από το Χάρμονυ της Πενσυλβανίας, για να το δείξει σε μέλη της οικογένειάς του στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης. Αφού ο Μάρτιν δεν επέστρεψε όπως είχε υποσχεθεί, ο ανήσυχος Τζόζεφ ταξίδεψε με άμαξα στο σπίτι των γονέων του στο Μάντσεστερ της Νέας Υόρκης. Ο Προφήτης αμέσως μετακάλεσε τον Μάρτιν. Όταν ο Μάρτιν έφτασε, ομολόγησε ότι δεν είχε το χειρόγραφο ούτε ήξερε που ήταν.

Ο Τζόζεφ αναφώνησε: «Ω! Θεέ μου, Θεέ μου … Όλα έχουν χαθεί, έχουν χαθεί. Τι να κάνω; Αμάρτησα. Εγώ έβαλα σε πειρασμό την οργή του Θεού με το να του ζητήσω αυτό που δεν είχα δικαίωμα να ζητήσω …Ποιας επίπληξης δεν είμαι άξιος από τον άγγελο του Υψίστου;»

Την επόμενη ημέρα ο Προφήτης επέστρεψε στο Χάρμονυ. Όταν έφτασε, είπε: «Άρχισα να ταπεινώνω τον εαυτό μου σε ισχυρή προσευχή εμπρός τον Κύριο… ότι αν είναι δυνατόν να λάβω ευσπλαχνία από τα χέρια του και να συγχωρηθώ για όλα όσα έκανα που ήταν εναντίον στο θέλημά του».²

Αφού επέπληξε τον Τζόζεφ, επειδή φοβήθηκε τον άνθρωπο περισσότερο από τον Θεό, ο Κύριος του είπε:

«Εσύ είσαι ο Τζόζεφ, και έχεις κληθεί να εκτελέσεις το έργο του Κυρίου, όμως εξαιτίας της παράβασης, αν δεν είσαι ενήμερος θα καταρρεύσεις.

»Όμως θυμήσου, ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος, επομένως να μετανοήσεις γι’ αυτό που έκανες το οποίο είναι αντίθετο προς τις εντολές τις οποίες σου έδωσα, και είσαι ακόμη εκλεκτός, και καλείσαι πάλι στο έργο» (Δ&Δ 3:9–10).

«Για ένα διάστημα, ο Κύριος πήρε το Ούριμ και Θούμμιμ και τις πλάκες από τον Τζόζεφ. Αλλά αυτά τα πράγματα σύντομα αποκαταστήθηκαν σε αυτόν. ‘Ο άγγελος ήταν χαρούμενος όταν μου επέστρεψε το Ούριμ και Θούμμιμ’ θυμήθηκε ο Προφήτης, ‘και είπε ότι ο Θεός ήταν ευχαριστημένος με την πίστη και την ταπεινοφροσύνη μου, και με αγαπούσε για την μετάνοια και την επιμέλειά μου στην προσευχή, στη οποία είχα τελέσει το έργο μου τόσο καλά… ώστε να αρχίσω πάλι το έργο μετάφρασης’. Καθώς ο Τζόζεφ προχωρούσε στο σπουδαίο έργο που είχε εμπρός του, είχε ενδυναμωθεί από γλυκά συναισθήματα όταν έλαβε την συγχώρηση του Κυρίου και είχε μια ανανεωμένη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημά Του».³

Η αποφασιστικότητα του Προφήτη να βασιστεί στον Θεό και να μην φοβάται αυτό που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν έγινε σταθερή μετά από αυτή την εμπειρία. Η ζωή του κατόπιν ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα αυτού που σημαίνει να θυμόμαστε τον Χριστό με το να βασιζόμαστε στην δύναμη και την ευσπλαχνία Του. Ο Τζόζεφ εξέφρασε την κατανόησή του κατά τη διάρκεια της δύσκολης και δοκιμαστικής περιόδου στην φυλακή του Λίμπερτυ στο Μισούρι, με αυτά τα λόγια:

«Γνωρίζετε, αδελφοί, ότι ένα πολύ μεγάλο πλοίο ωφελείται πάρα πολύ από ένα πάρα πολύ μικρό πηδάλιο σε στιγμή καταιγίδας, με το να διατηρείται σε πορεία σύμφωνα με τον άνεμο και τα κύματα.

»Έτσι λοιπόν, πολυαγαπημένοι μου αδελφοί, ας κάνουμε πρόσχαρα ό,τι περνάει από το χέρι μας. Και ύστερα είθε να σταθούμε ήρεμοι, με την υπέρτατη πεποίθηση, για να δούμε τη σωτηρία του Θεού, και ο βραχίονάς του να αποκαλυφθεί» (Δ&Δ 123:16–17).

Με λίγα λόγια, να «Τον θυμόμαστε πάντοτε» δεν σημαίνει να ζούμε την ζωή μας με φόβο. Ξέρουμε ότι οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις και οι λύπες θα έλθουν στον καθένα μας με διάφορους τρόπους, αλλά επίσης ξέρουμε ότι στο τέλος, χάρη στον θεϊκό μας Συνήγορο, όλα θα εργαστούν μαζί για το καλό μας (βλέπε Δ&Δ 90:24, 98:3). Είναι η πίστη που εκφράζεται τόσο απλά από τον Πρόεδρο Γκόρντον Χίνκλι (1910–2008) όταν θα έλεγε: «Όλα θα φτιάξουν».⁴ Όταν θυμόμαστε πάντοτε τον Σωτήρα, μπορούμε «πρόσχαρα να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας» με πεποίθηση ότι η δύναμη και η αγάπη Του για μας θα μας βοηθήσουν.

Είθε να Τον θυμόμαστε πάντοτε—«ώστε να [έχουμε] πάντοτε το Πνεύμα Του μαζί [μας]» (Δ&Δ 20:77). Δίνω μαρτυρία για την δύναμη της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού. Δίνω μαρτυρία για την πραγματικότητα του ζωντανού, ανεστημένου Κυρίου. Δίνω μαρτυρία για την απέραντη και προσωπική αγάπη του Πατέρα και του Υιού για τον καθένα μας και προσεύχομαι ώστε να ζήσουμε ενθυμούμενοι συνεχώς την αγάπη αυτή σε όλες τις εκφράσεις της.