Ανταμοιβές από την ανοικοδόμηση

Επειδή μένω στη Σανγκάη της Κίνας, είχα την ευκαιρία να πάω με μία σχολική ομάδα στην επαρχία Σιτσουάν στη νοτιοδυτική Κίνα, προκειμένου να βοηθήσω στην οικοδόμηση οικιών για θύματα του σεισμού ο οποίος την περιοχή πριν από ορισμένα χρόνια. Εργαζόμασταν σκληρά, τοποθετώντας τούβλα, φτυαρίζοντας ασβεστοκονίαμα, σπρώχνοντας καροτσάκια γεμάτα τούβλα και δίδοντας τούβλα σε ανθρώπους που ήταν στη σειρά. Τη δεύτερη ημέρα πονούσε η πλάτη και τα γάντια μου γέμισαν τρύπες. Εντούτοις, το ταξίδι ήταν αξέχαστη εμπειρία για εμένα και ενδυνάμωσε τη μαρτυρία μου για τη δική μου ατομική αξία και κάθε ανθρώπου, μία εκ των αξιών των Νέων Γυναικών.

Καθώς εργαζόμουν σκληρά κάθε ημέρα, παρατήρησα ότι το πιστεύω μου στη δική μου αξία μεγάλωσε. Ένιωθα καλά για τον εαυτόν μου, επειδή έκανα πράγματα προς βελτίωση του τρόπου ζωής εκείνων που ήσαν λιγότερο τυχεροί από εμένα.

Είχαμε επίσης την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα σχολείο στην περιοχή. Όταν φθάσαμε, ένα πλήθος χαριτωμένων μικρών παιδιών ήλθε τρέχοντας προς εμάς. Όταν είδα όλα αυτά τα υπέροχα παιδάκια, ανεγνώρισα επίσης την ατομική αξία τους. Είναι όλα όμορφα τέκνα του Θεού και ένιωσα σθεναρώς ότι Εκείνος αγαπά και γνωρίζει καθένα από αυτά.

Κοντά στο τέλος του ταξιδιού μου, είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε ένα θέρετρο, όπου επρόκειτο να έχουμε γεύμα. Όταν φθάσαμε εκεί, εντούτοις, βρήκαμε ότι είχε καταστραφεί στον σεισμό. Ήταν η χειρότερη καταστροφή που είχα δει ποτέ. Με έκανε να θέλω να κλαίω. Οι οροφές και οι τοίχοι των κτηρίων είχαν κατακρημνισθεί, τα δένδρα κοντά είχαν πέσει και υπήρχαν παντού μπάζα. Ένας τεράστιος ογκόλιθος είχε κυλήσει από το βουνό και κτύπησε στην πλευρά ενός κτηρίου, προκαλώντας κατακρημνίσεις στην οροφή και τον τοίχο. Υπήρχε ένα μοναδικό παπούτσι σε ένα από τα κατώφλια.

Καθώς το σκεπτόμουν αυτό και το γεγονός ότι άνθρωποι είχαν σκοτωθεί σε αυτήν την καταστροφή, αγωνιζόμουν να καταλάβω πώς ο Επουράνιος Πατέρας θα επέτρεπε να συμβεί αυτό. Δεν τους αγαπούσε; Κατόπιν, σκέφθηκα αυτό που είχαμε συζητήσει στην τάξη των Νέων Γυναικών και συνειδητοποίησα ότι ναι, πράγματι τους αγαπούσε. Τους γνώριζε και αγαπούσε καθέναν ξεχωριστά. Όσοι πέθαναν εκείνη την ημέρα ήσαν όλα τέκνα του Θεού. Αρχικώς, με έκανε ακόμη πιο λυπημένη, σκεπτόμενη αυτό. Όμως, τότε συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν στον κόσμο των πνευμάτων και μπορούσαν να επιστρέψουν εκ νέου στον Επουράνιο Πατέρα. Η σκέψη αυτή με παρηγόρησε και μου έδωσε ένα αίσθημα γαλήνης.

Ξέρω ότι είμαι Θεού παιδί, με μεγάλη ατομική αξία. Είμαστε όλα παιδιά του Επουρανίου Πατρός μας, ο οποίος μας γνωρίζει προσωπικώς. Μας αγαπά με μία αγάπη που είναι βαθύτερη και μεγαλύτερη από αυτήν που οιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί. Η κατανόηση αυτή εμφυτεύθηκε βαθιά μέσα στην καρδιά μου καθώς εργάσθηκα μαζί και υπηρέτησα ανάμεσα στους ανθρώπους οι οποίοι είχαν υποφέρει τόσο φρικτά στον σεισμό του Σιτσουάν.