Een televisie en een opgebeurde geest

Mijn man is helemaal doof en uiterst toegewijd aan het evangelie. Maar na jarenlang proberen om het verloop van kerkbijeenkomsten te volgen, aarzelde hij om nog naar priesterschapsvergaderingen en uitzendingen te gaan. Hoewel de leden van onze wijk vriendelijk en bemoedigend waren, was mijn man eenzaam en gefrustreerd vanwege hun gebrek aan begrip van de technische hulp die hij nodig had om bijeenkomsten te volgen.

We waren nieuw in onze wijk en het was tijd voor de algemene conferentie. Mijn man maakte zich met tegenzin klaar om naar de uitzending van de algemene priesterschapsvergadering te gaan, want hij vroeg zich af met wat voor problemen het kijken naar de bijeenkomst gepaard zou gaan. Bij aankomst wist niemand hoe ze ondertiteling op het grote scherm moesten vertonen, dus werd er een televisie in een hoek gezet. Maar er was nog een probleem. Men had de verbindingskabel per ongeluk voor de televisie gebruikt om de projector aan te sluiten, waardoor de televisie onbruikbaar was. Mijn man is dergelijke situaties gewend, dus ging hij naar de mediatheek om de kabel van de projector te zoeken. Hij doorzocht enkele dozen en kasten, en vond de korte kabel van de projector.

Maar zo kort voor het begin van de uitzending aarzelde men om apparatuur te ontkoppelen en alles aan te passen. En de kabel die mijn man had gevonden, was te kort om de televisie op het karretje te bereiken, dus moest de televisie op een lager tafeltje worden gezet. Hij bracht het karretje naar een nabijgelegen kamer. Toen hij vervolgens de televisie begon los te koppelen, vroeg hij zich af of er iemand zou komen om hem te helpen met dragen. Op dat moment voelde hij dat er iemand de kamer binnenkwam. Het was de bisschop. Mijn man was opgelucht toen ze samen de televisie op het tafeltje zetten. Mijn man kreeg de televisie aan de praat terwijl de bisschop een stoel pakte en die er tegenover zette.

Mijn man bedankte hem voor zijn hulp en schudde hem de hand, waarop de bisschop zich omdraaide en naar de deur liep. Maar tot mijn mans verbazing liep de bisschop door de deur naar een plek waar stoelen tegen een muur stonden. Hij pakte er een en ging naast mijn man zitten. Zij aan zij keken ze naar de bijeenkomst.

Nu gaat mijn man met plezier naar zijn bijeenkomsten. De eenvoudige, vriendelijke daad van de bisschop beurde mijn man op en maakte hem dankbaar. Hoewel er nog wel eens problemen opduiken, voelt hij zich niet meer eenzaam of onwelkom. Mijn mans houding is voor altijd veranderd door de geïnspireerde daden van een van de herders van Christus.