Geluk kent geen prijs

Kort geleden ging ik naar de bank om geld op te nemen, zodat ik mijn werknemers kon uitbetalen. Voordat de kassier me mijn geld gaf, vroeg ik of hij een paar biljetten van tweehonderd soles tegen enkele van vijftig soles kon wisselen. De kassier wisselde het geld voor me, maar ik meende te zien dat hij zich tijdens het tellen van de biljetten vergiste.

Hij gaf me mijn biljetten van vijftig soles, waarna ik naar achteren stapte en op mijn geldopname wachtte. Tijdens het wachten telde ik het geld. Ik had de kassier twaalfhonderd soles gegeven, maar hij had me 2200 soles teruggegeven — duizend soles (driehonderd euro) teveel. Op dat moment kwam ik in de verleiding. Ik praatte mezelf aan dat de bank meer dan genoeg geld had. Maar ik wist in mijn hart dat het niet mijn geld was, dus moest ik het teruggeven.

Enkele minuten later riep de kassier me bij zich om de transactie af te ronden. Hij telde het geld en daarna vroeg hij, terwijl hij het geld aan me overhandigde: ‘Anders nog iets?’

‘Ja,’ zei ik. ‘Ik heb u twaalfhonderd soles gegeven om in kleine biljetten om te wisselen, maar u hebt me 2200 teruggegeven.’

Toen gaf ik de 2200 soles aan hem terug. Met trillende handen telde hij het geld twee keer na. Hij kon zijn ogen bijna niet geloven. Hij keek me aan en probeerde iets te zeggen, maar het enige wat er tot twee keer toe over zijn lippen kwam, was: ‘Dankuwel.’

Toen ik de bank uitliep, was ik gelukkig. Ik gaf de jongemannen in mijn wijk die week les over verleiding weerstaan. Het was geweldig om ze te vertellen wat er in de bank was gebeurd.

‘Je maakt zeker een grapje’, zeiden sommigen van hen. ‘Je hebt hem duizend soles teruggegeven!’

‘Geluk kent geen prijs,’ antwoordde ik met een glimlach.

Ik ben dankbaar voor deze belevenis, waardoor het getuigenis van mij en van de jongemannen over het belang van verleiding weerstaan sterker is geworden.