Een antwoord op zijn gebed

Ik had geen echt kerstgevoel. Het was december. Ik zat in het laatste jaar van de middelbare school en binnenkort zou ik mij moeten buigen over aanvraagformulieren van universiteiten. Ook moest ik mijn eindproject voor de lauwermeisjes nog afronden. Ik hoopte vrijwilligerswerk te kunnen doen dat goed stond op mijn aanvraagformulieren én dat ik als project voor de lauwermeisjes kon gebruiken. Gelukkig vroeg een studentenraad-adviseuse mijn vriendin Jessica en mij om met de school speelgoed voor een plaatselijke liefdadigheidsinstelling in te zamelen.

Ik delegeerde het meeste werk aan het projectcomité. Ik liet hen een mededelingenbord in de vorm van een grote thermometer maken die aangaf hoeveel speelgoed we hadden ingezameld. Dat was, dachten wij, wel genoeg reclame, en in elke lunchpauze zouden we het gedoneerde speelgoed in ontvangst nemen. De leerlingen stonden echter weinig speelgoed af. Daarom bleef de thermometer laag staan.

Vreemd genoeg begon onze adviseuse wat speelgoed opzij te leggen. Toen Jessica en ik haar vroegen wat ze ermee ging doen, zei ze dat bij een leraar op school onlangs kanker was vastgesteld. Daar hij het tijdens de behandeling steeds moeilijker vond om les te geven, besloot hij ontslag te nemen. Met de feestdagen voor de deur en oplopende doktersrekeningen ging zijn familie een schaarse kersttijd tegemoet. De adviseuse stelde voor dat wij de geschenken die ze opzij had gelegd, inpakten.

Dat ontroerde mij. Ik beschouwde het dienstbetoonproject als iets wat alleen mij en geen anderen ten goede zou komen. Ik besloot om ons doel voor speelgoeddonaties te verdrievoudigen en ook om geld voor de leraar en zijn gezin in te zamelen.

Jessica en ik gingen de klassen langs om ons project toe te lichten. Er werd massaal op gereageerd. Leerkrachten, personeel en leerlingen gaven speelgoed en geld om het gezin bij te staan. Al gauw hadden we genoeg speelgoed. De liefdadigheidsinstelling stond er versteld van. Ook zamelden we ruim duizend dollar voor het gezin in.

Toen we de geschenken die we hadden verzameld en gekocht netjes inpakten, besefte ik dat het getuigenis van dienstbetoon dat ik had gekregen net zo groot als de geschenken was. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe ontroerd ik was toen we zagen dat het gezin de anonieme geschenken ontdekte die we stiekem op hun veranda hadden gelegd.

Enkele maanden later werden Jessica en ik benaderd om een presentatie over ons dienstbetoonproject te geven. We legden uit wat we gedaan hadden zonder de naam van de leraar te noemen. Een meisje stak haar vinger op en ging staan. Terwijl ze sprak, biggelden de tranen langs haar wangen. De leraar was haar oom. Ze vertelde hoeveel onze hulp voor hem betekende. Ze zei dat het een antwoord op zijn gebeden was.

Wat was het heerlijk om in de kersttijd samen oprecht te dienen en te weten dat we een statement hadden gemaakt.