จนกว่าเราจะพบกันอีก
อุปมาเรื่องขบวนรถด่วนเที่ยวดึก
จาก “Three Parables—The Unwise Bee, the Owl Express, and Two Lamps,” Liahona, Feb. 2003, 36–41.
ข้าพเจ้าขบคิดเกี่ยวกับคำพูดของวิศวกรที่เนื้อตัวเลอะคราบน้ำมันคนนั้น
ภาพ © Hemera/Thinkstock, iStock/Thinkstock
สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ข้าพเจ้าเป็นนักศึกษาคนหนึ่งที่ถูกกำหนดให้ไปทำงานภาคสนามอันเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรภาคบังคับวิชาธรณีวิทยา …
งานมอบหมายนี้ทำให้เราต้องอยู่ทำงานที่นั่นหลายวัน … เมื่อใกล้หมดเวลาที่จัดสรรให้เราทำการสำรวจ เราถูกลมพายุกระหน่ำอย่างรุนแรง ตามด้วยหิมะที่ตกหนักผิดฤดูกาลและไม่คาดฝัน ซึ่งทวีความรุนแรงจนทำให้เราติดอยู่ในหิมะบนเนินเขา พายุพัดจัดที่สุดขณะเรากำลังเดินลงเขาลาดชันห่างจากสถานีรถไฟเล็กๆ ซึ่งเราหวังว่าจะได้ขึ้นรถไฟกลับบ้านคืนนั้นหลายไมล์ เราพยายามมากจนมาถึงสถานีเมื่อดึกมากแล้วขณะพายุยังพัดกระหน่ำไม่หยุดหย่อน …
… รถไฟที่เรารอคอยอย่างคาดหวังและด้วยความหวังเต็มเปี่ยมคือขบวนรถด่วนเที่ยวดึก—ขบวนรถเร็วตอนกลางคืนที่วิ่งระหว่างเมืองใหญ่ๆ …
เพราะติดอยู่ท่ามกลางพายุหิมะที่น่ากลัวรถไฟจึงมาถึงสถานีเลยเที่ยงคืนไปมากแล้ว ข้าพเจ้าอยู่รั้งท้ายเพื่อนๆ ขณะพวกเขารีบปีนป่ายขึ้นรถไฟ เพราะข้าพเจ้าสนใจวิศวกรคนหนึ่งซึ่งระหว่างรถไฟหยุดช่วงสั้นๆ ผู้ช่วยของเขากำลังจัดแจงเติมน้ำ ง่วนอยู่กับเครื่องยนต์ หยอดน้ำมันใส่อะไหล่บางตัว ปรับโน่นนี่ ทดสอบและแก้ไขหัวรถจักรที่ใช้งานหนักเพราะรถไฟแล่นมาไกล ข้าพเจ้าทำใจกล้าเดินเข้าไปพูดกับเขาขณะที่เขายังยุ่งอยู่กับงาน ข้าพเจ้าถามว่าเขารู้สึกอย่างไรกับคืนเช่นนี้—คืนที่ดุร้าย บ้าคลั่ง และโหดร้าย เมื่ออำนาจของการทำลายล้างดูเหมือนจะถูกปล่อยไปทั่วจนไม่อาจควบคุมได้ เมื่อพายุคำรามและเมื่ออันตรายคุกคามรอบด้าน …
คำตอบของเขาเป็นบทเรียนที่ข้าพเจ้าไม่มีวันลืม เขาตอบเป็นประโยคตะกุกตะกักและไม่ปะติดปะต่อว่า “ดูที่ไฟหน้าเครื่องครับ ไฟดวงนี้ส่องเป็นทางยาวร้อยหลา [90 เมตร] หรือมากกว่านั้น ทั้งหมดที่ผมพยายามทำคือมองรางรถไฟร้อยหลาที่ไฟส่อง นั่นทำให้ผมเห็นทาง และผมรู้ว่าเส้นทางระยะนั้นเปิดและปลอดภัย … แสงไฟของเครื่องยนต์อยู่ข้างหน้าผมเสมอ!”
เมื่อเขาปีนขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ ข้าพเจ้าจึงรีบขึ้นขบวนรถโดยสารตู้แรก และขณะทรุดนั่งลงบนเบาะที่นั่ง ในความสุขสำราญเนื่องจากความอบอุ่นและสบายใจ ซึ่งตรงข้ามกับความโหดร้ายของความมืดภายนอก ข้าพเจ้าขบคิดเกี่ยวกับคำพูดของวิศวกรที่เนื้อตัวเลอะคราบน้ำมันคนนั้น พวกเขาเปี่ยมด้วยศรัทธา—ศรัทธาที่ทำให้เรื่องใหญ่สำเร็จ ศรัทธาที่ให้ความกล้าหาญและความแน่วแน่ …
เราอาจไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างหน้าเราในอนาคต ไม่รู้แม้กระทั่งวันหรือโมงถัดไป แต่สำหรับไม่กี่หลา หรืออาจเพียงไม่กี่ฟุต รางรถไฟโล่งตลอด หน้าที่ของเราชัดเจน เส้นทางของเราส่องสว่าง สำหรับระยะทางสั้นๆ นั้น สำหรับก้าวต่อไป การดลใจของพระผู้เป็นเจ้าส่องทาง จงเดินไปข้างหน้า!