มองหาเอลิซ

ภาพ

looking out for Elise

ดาเนียลจ้องออกไปนอกหน้าต่าง เขาเห็นเพื่อนๆ กำลังไปที่สวนสาธารณะพร้อมบาสเกตบอล เขาอยากไปด้วย

“วันนี้แม่พาลูกไปไม่ได้นะจ๊ะดาเนียล” คุณแม่บอก “น้องสาวของลูกเป็นหวัดรุนแรง และลูกยังไม่โตพอจะไปคนเดียว แม่ขอโทษจ้ะ”

ดาเนียลทำหน้านิ่วใส่เอลิซน้องสาวของเขา เธอนั่งอยู่ในเก้าอี้เข็น มีของเล่นวางอยู่บนตัก เธออายุห้าขวบ แต่ยังเดินหรือพูดไม่ได้ เอลิซไอหนักมาก เธอป่วยบ่อย และออกไปข้างนอกไม่ได้ถ้าร้อนเกินไปหรือหนาวเกินไป เธอต้องกินอาหารผ่านท่อสอดลงในกระเพาะอาหาร

ดาเนียลรักน้องสาว แต่บางครั้งเขารู้สึกโกรธด้วย ยากเสมอที่จะทำสิ่งดีที่สุดให้เอลิซ เขาแค่อยากไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ เขารู้สึกผิดหวังมาก

“ไม่ยุติธรรม!” เขาบอกคุณแม่ “อะไรๆ ก็เอลิซตลอด!” เขาวิ่งไปตามระเบียงจนถึงห้องของเขา

สองวันต่อมาอาการไอของเอลิซหนักยิ่งกว่าเดิมเธอต้องไปโรงพยาบาล คุณตาคุณยายของดาเนียลมาอยู่กับเขา คุณแม่กับคุณพ่อใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเอลิซที่โรงพยาบาลตลอดสัปดาห์

คุณตาคุณยายของดาเนียลน่าจะพาเขาไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ได้ แต่ตอนนี้ดาเนียลเป็นห่วงเอลิซ เขาเสียใจกับสิ่งที่เขาพูดกับคุณแม่วันนั้น เขาไม่ชอบที่บางครั้งเขาออกไปเล่นไม่ได้เพราะเอลิซ แต่ดาเนียลชอบให้เธอยิ้มเมื่อเขาพูดกับเธอ และการอยู่กับเธอทำให้เขารู้สึกมีความสุข

ดาเนียลมองออกไปนอกหน้าต่าง หวังว่าจะเห็นคุณพ่อกับคุณแม่พาเอลิซกลับบ้าน

ทันใดนั้นดาเนียลก็เห็นรถของคุณแม่เลี้ยวเข้ามาในบ้าน เขาวิ่งไปหาเธอ

“แม่ครับ ผมขอโทษที่วันนั้นผมโมโหแล้วพูดถึงเอลิซแบบนั้น” เขาบอกพลางกอดเธอแน่น

“ไม่เป็นไรจ้ะ” คุณแม่บอกขณะกอดเขา “แม่รู้ว่าลูกรักน้อง ดูเหมือนไม่ยุติธรรมที่เรามักจะทำสิ่งที่ลูกอยากทำไม่ได้ บางครั้งก็ยากสำหรับทุกคน แต่แม่รู้ว่าเราได้รับพรที่มีเอลิซอยู่ในครอบครัวเรา”

ดาเนียลพูดว่า “ผมคิดถึงน้อง”

“แม่ก็คิดถึง” คุณแม่บอก “แพทย์บอกว่าน้องอาจจะได้กลับบ้านพรุ่งนี้”

สองสัปดาห์ต่อมาดาเนียลกับเอลิซอยู่ในปฐมวัยด้วยกัน

“ให้ทุกคนหาคู่และยืนเป็นวงกลม!” ประธานปฐมวัยบอก

ดาเนียลรีบไปจับเก้าอี้เข็นของน้องสาว

“เอลิซเป็นคู่ของผม” เขาบอกครู เขาเข็นน้องขึ้นไปข้างหน้าเพื่อร่วมวงกับเด็กคนอื่นๆ

เขามองเอลิซ เธอยิ้มให้เขา และเขายิ้มตอบ

ดาเนียลดีใจที่เอลิซได้กลับบ้านอีกครั้ง เขาอยากเป็นพี่ชายที่พิเศษของเธอ