เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
ขอความเมตตา
ภาพประกอบโดย สแตน เฟลโลว์ส
ขณะเดินทางไปเมืองข้างเคียงในเอสโตเนีย ผมเห็นชายคนหนึ่งขอเงิน น่าประหลาดใจตรงที่ผมจำเขาได้เพราะผมเคยรับใช้เป็นผู้สอนศาสนาในเมืองนั้นเมื่อ 10 ปีก่อน เขายังคงแบกถุงใบใหญ่เก็บขวดพลาสติกรวบรวมเงินจากการขายของรีไซเคิลเหมือนเดิม ผมจำได้ว่าเขามักจะขอเศษเงินที่เหลือเสมอ และถ้าคุณให้เขา เขาจะถามว่าคุณมีอีกไหม
ผมตกใจมากที่เห็นเขา หลังจาก 10 ปีเขายังเหมือนเดิม—ผมหงอกมากขึ้นเล็กน้อย แต่ดูเขามีชีวิตเหมือนเดิมคือเที่ยวขอเงินไปวันๆ ผมนึกถึง 10 ปีที่ยอดเยี่ยมที่ผมมีในช่วงนั้น ซึ่งรวมถึงการแต่งงานในพระวิหาร การศึกษา หางานที่ดีทำ และมีสุขภาพดี
ผมคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเขา แต่ผมรู้สึกว่าควรให้อะไรบางอย่างกับเขา ปัญหาคือผมมีธนบัตรอยู่ใบเดียวซึ่งมีค่ามากกว่าที่ผมตั้งใจจะให้ ผมผิดหวังและเสียใจเล็กน้อยกับการเลือกที่ผมมี—ไม่ให้เขาหรือให้เขามากกว่าที่ผมอยากให้ ผมตัดสินใจว่าคงไม่ทำให้ผมเสียหายอะไรและนั่นจะทำให้ผมมีวันที่ดี ผมจึงให้ธนบัตรใบนั้นแก่เขา
ไม่ถึงสองวันต่อมาผมตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายกัน แต่คราวนี้ผมเป็นคนขอความเมตตา ผมสับสนเรื่องวันสำหรับยื่นขอทุนการศึกษาครั้งสำคัญ ผมคิดว่าผมส่งก่อนสองสัปดาห์แต่ผมตกใจมากเมื่อผมเช็ควันที่รอบสองและพบว่าผมส่งช้าไปหนึ่งวัน
เงินทุนการศึกษาเป็น 100 เท่าของเงินที่ผมให้ขอทานคนนั้น และผมไม่เชื่อว่านั่นเป็นความบังเอิญ ผมพบตนเองกำลังขอความเมตตา ทั้งในการสวดอ้อนวอนพระบิดาบนสวรรค์และผ่านอีเมลถึงเจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัย พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะรวมการยื่นขอครั้งนี้ไว้ด้วยแต่หมายเหตุว่าส่งช้า
คำสวดอ้อนวอนของผมได้รับตอบ ผมได้รับทุนการศึกษาซึ่งช่วยผมกับภรรยามากเรื่องเงิน แต่ที่สำคัญกว่านั้น ประสบการณ์ครั้งนี้สอนบทเรียนที่มีค่าแก่ผม นั่นคือ เราทั้งหลายไม่ได้เป็นขอทานเบื้องพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้าหรอกหรือ (ดู โมไซยาห์ 4:19)