ปีติ ของ การเรียนรู้

สมาชิกทุกคนรับผิดชอบการเรียนพระกิตติคุณของตน เราไม่สามารถมอบความรับผิดชอบนี้ให้คนอื่นได้ การเรียนรู้ส่วนใหญ่เกิดจากการศึกษาพระคัมภีร์เป็นประจำ ประธานฮาโรลด์ บี. ลี (1899–1973) ประกาศว่า “ถ้าเราไม่อ่านพระคัมภีร์ทุกวัน ประจักษ์พยานของเราจะอ่อนแอลง”² อัครสาวกเปาโลตั้งข้อสังเกตว่าชาวยิวในเมืองเบโรอา “มีใจยอมรับมากกว่ายิวในเมืองเธสะโลนิกา เพราะพวกเขารับพระวจนะด้วยความอยากรู้” ท่านบอกเหตุผลต่อจากนั้นว่าเพราะ “[พวกเขา] ค้นดูพระคัมภีร์ทุกวัน” (กิจการของอัครทูต 17:11; เน้นตัวเอน)

การศึกษาพระคัมภีร์ทุกวันเป็นส่วนประกอบจำเป็นของความเข้มแข็งทางวิญญาณ ไม่มีสิ่งใดในกิจวัตรประจำวันของเราทดแทนการศึกษาพระคัมภีร์ได้ ด้วยเหตุนี้ เราจึงควรแบ่งเวลาไว้ศึกษาพระคัมภีร์ ไม่ใช่เหลือเวลาค่อยศึกษา

บางคนอาจพูดว่า “ฉันไม่มีเวลาศึกษาพระคัมภีร์ทุกวันหรอกเพราะหน้าที่อื่นในชีวิตก็ใช้เวลาไปหมดแล้ว” คำพูดนี้เตือนให้นึกถึงเรื่องนักโค่นต้นไม้สองคนที่ประลองกันเพื่อดูว่าในหนึ่งวันใครจะโค่นต้นไม้ได้มากกว่ากัน การประลองเริ่มต้นเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ทุกชั่วโมงคนตัวเล็กกว่าจะเดินเข้าไปในป่า 10 นาทีหรือราวๆ นั้น ทุกครั้งที่เขาทำเช่นนี้ คู่แข่งจะยิ้มและพยักหน้า เชื่อมั่นว่าตนจะชนะ คนตัวใหญ่กว่าไม่ออกจากบริเวณนั้นเลย ตัดไม่หยุด ไม่พักเลย

เมื่อสิ้นวัน คนตัวใหญ่กว่าตกใจมากเมื่อทราบว่าคู่แข่งที่ดูเหมือนจะเสียเวลาไปมากกลับตัดต้นไม้ได้มากกว่าเขา “คุณทำได้อย่างไรทั้งที่คุณพักตั้งหลายครั้ง” เขาถาม

ผู้ชนะตอบว่า “อ๋อ ผมไปลับขวานครับ”

ทุกครั้งที่เราศึกษาพระคัมภีร์ เรากำลังลับขวานทางวิญญาณของเรา และส่วนที่น่าประหลาดใจคือเมื่อเราทำเช่นนั้น เราสามารถใช้เวลาที่เหลือของเราได้อย่างฉลาดมากขึ้น

จากการศึกษาแสดงให้เห็นว่าสมาชิกศาสนจักรเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่อ่านพระคัมภีร์ล่วงหน้าก่อนมาสนทนาในชั้นเรียนวันอาทิตย์ เราแต่ละคนช่วยพลิกสถานการณ์นี้ได้ เราสามารถทำส่วนของเราในประสบการณ์การเรียนรู้โดยเตรียมมาเรียนมากขึ้น โดยอ่านพระคัมภีร์และพร้อมแบ่งปันข้อคิด การเตรียมของเราสามารถเป็นของขวัญทางวิญญาณที่เรามอบให้สมาชิกชั้นเรียนทุกคน

พระบัญชาให้อ้าปากของเรา (ดู คพ. 60:2–3) ไม่เพียงประยุกต์ใช้ในงานเผยแผ่ศาสนาเท่านั้นแต่ในห้องเรียนด้วย เมื่อเรามีส่วนร่วม เราอัญเชิญพระวิญญาณ ผู้ทรงสามารถเป็นพยานยืนยันความจริงของความคิดเห็นของเรา จุดประกายความคิดเราให้เกิดความเข้าใจลึกซึ้งมากขึ้น นอกจากนี้ การมีส่วนร่วมของเราอาจสร้างแรงบันดาลใจให้แก่ความนึกคิดของอีกคนหนึ่งและด้วยเหตุนี้จึงเป็นแรงกระตุ้นการมีส่วนร่วมของเขา

ในวิธีนี้ เรากำลังทำตามหลักการสอนที่พระเจ้าทรงสอน “ให้พูดทีละคนและให้ทุกคนฟังคำกล่าวของเขา, เพื่อว่าเมื่อทุกคนพูด เพื่อทุกคนจะรับการจรรโลงใจจากทุกคน” (คพ. 88:122; เน้นตัวเอน) บางครั้งการมีส่วนร่วมในชั้นเรียนไม่ง่าย เราต้องก้าวออกจากโซนสุขสบายของเรา แต่การทำเช่นนี้ทำให้ทุกคนในชั้นเรียนเติบโตมากขึ้น

ข้าพเจ้าพกบัตรเปล่าไปโบสถ์ได้พักหนึ่งแล้วและเสาะหาข้อคิดเกี่ยวกับหลักคำสอนและความประทับใจทางวิญญาณที่จะบันทึกไว้ได้ ข้าพเจ้าพูดได้เลยว่าข้าพเจ้าได้ประโยชน์มาก วิธีนี้เปลี่ยนมุมมองของข้าพเจ้า เน้นและเร่งการเรียนรู้ของข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้าอยากไปโบสถ์มากขึ้น

เหตุใดการบันทึกประสบการณ์ทางวิญญาณที่เราได้รับที่โบสถ์และที่อื่นจึงเป็นเรื่องสำคัญ สมมติสักครู่ว่าคุณแม่คนหนึ่งกำลังพูดกับลูกชายวัยรุ่นและเมื่อถึงจุดหนึ่งเขาพูดว่า “แม่ครับ นี่เป็นคำแนะนำที่ดีมากครับ” จากนั้นเขาหยิบสมุดออกมาจดความประทับใจที่ได้จากการสนทนาครั้งนี้ พอคุณแม่หายตกใจ เธอจะไม่อยากให้คำแนะนำอีกหรือ

แน่นอนว่าหลักธรรมเดียวกันนี้ประยุกต์ใช้ได้กับคำแนะนำจากพระบิดาในสวรรค์ของเรา เมื่อเราบันทึกความประทับใจที่พระองค์ประทานแก่เรา พระองค์ย่อมจะประทานการเปิดเผยแก่เรามากขึ้น นอกจากนี้ ความประทับใจมากมายที่เราได้รับในตอนแรกอาจเหมือนเป็นเมล็ดเล็กๆ ของความคิด แต่ถ้าเราบำรุงเลี้ยงและไตร่ตรอง ความคิดนั้นจะเติบโตเป็นต้นโอ๊กทางวิญญาณ

ศาสดาพยากรณ์โจเซฟ สมิธพูดถึงความสำคัญของการบันทึกข้อคิดและความประทับใจดังนี้ “ถ้าท่าน … ดำเนินการสนทนาคำถามสำคัญๆ … และไม่จดไว้ … อาจเพราะไม่ใส่ใจจะเขียนสิ่งเหล่านี้เมื่อพระผู้เป็นเจ้าทรงเปิดเผย เห็นว่าไม่มีค่าพอ พระวิญญาณอาจถอนตัว … และมีหรือเคยมีความรู้สำคัญๆ มากมายซึ่งเวลานี้สูญหายไปแล้ว”³