ไฟและบทเรียนเรื่องการเชื่อฟัง

ประธานโธมัส เอส. มอนสันเคยเล่าเหตุการณ์คราวที่ท่านเรียนรู้ความสำคัญของการเชื่อฟัง เมื่อท่านอายุแปดขวบ ครอบครัวท่านไปเที่ยวบ้านพักของพวกท่านท่ามกลางขุนเขา ท่านกับเพื่อนต้องการปรับพื้นที่บริเวณหญ้ารกเพื่อก่อกองไฟ พวกท่านพยายามถอนหญ้าด้วยมือ ทั้งถอนทั้งดึงสุดแรง แต่ก็ถอนวัชพืชได้ไม่มาก ประธานมอนสันอธิบายว่า “แล้วสิ่งที่ข้าพเจ้านึกได้ก็เป็นทางออกที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เข้ามาสู่ความคิดเด็กแปดขวบอย่างข้าพเจ้า ข้าพเจ้าบอกแดนนีย์ว่า ‘ที่เราต้องทำคือจุดไฟเผาวัชพืชพวกนี้ เราแค่ต้อง เผา วัชพืชในวงกลมเท่านั้นเอง’”

ทั้งที่รู้ว่าท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ไม้ขีด แต่ท่านก็วิ่งกลับไปหยิบมาจากบ้านพัก ท่านกับแดนนีย์จุดไฟกองเล็กตรงหญ้ารกบริเวณนั้น พวกท่านคิดว่าไฟจะดับเอง แต่ไฟกลับลามเป็นวงกว้างและอันตราย ท่านกับแดนนีย์วิ่งไปขอความช่วยเหลือ และไม่นานพวกผู้ใหญ่ก็รีบวิ่งมาดับไฟก่อนจะลามไปติดต้นไม้ใหญ่

ประธานมอนสันกล่าวต่อไปว่า “แดนนีย์กับข้าพเจ้าเรียนรู้บทเรียนยาก ๆ แต่สำคัญหลายอย่างในวันนั้น—บทเรียนหลักคือความสำคัญของการเชื่อฟัง” (ดู “การเชื่อฟังนำมาซึ่งพร,” เลียโฮนา พ.ค. 2013, 89–90)

เช่นเดียวกับประธานมอนสัน ท่านเคยต้องเรียนรู้บทเรียนเรื่องการเชื่อฟังด้วยวิธีที่ยากหรือไม่ ท่านจะทำเป้าหมายอะไรได้บ้างเพื่อรักษาตัวให้ปลอดภัยในอนาคตผ่านการเชื่อฟัง