วิธีเยียวยาผู้มีชีวิตอยู่
เมื่อมีคนเลือกยุติความเจ็บปวดของตนด้วยการฆ่าตัวตาย ขั้นตอนที่ซับซ้อนและน่าเจ็บปวดรันทดใจอย่างยิ่งเริ่มขึ้นสำหรับบุคคลอันเป็นที่รักผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง (โดยเฉพาะหมายถึงผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่) ความรู้สึกสับสน ความรู้สึกผิด การถูกทอดทิ้ง การถูกปฏิเสธ และความโกรธรุนแรงขึ้น คำถามที่ตอบไม่ได้ว่าทำไม ฉันพลาดตรงไหน ทำไมฉันไม่ได้รับการกระตุ้นเตือน ทั้งหมดนี้จะส่งผลต่อรางวัลนิรันดร์และอื่นๆ อย่างไร สามารถทำให้เกิดความว้าวุ่นใจมากและเกิดความคิดว่าบางทีพวกเขาอาจจะต้องรับผิดชอบความตายของบุคคลที่พวกเขารัก
มีแนวโน้มว่าผู้มีชีวิตอยู่จะปลีกตัวจากคนอื่นๆ ด้วยความอับอายเพราะเกรงว่าจะถูกตำหนิ ถูกตัดสิน และกลัวเสื่อมเสีย ผู้มีชีวิตอยู่อาจจะรู้สึกถึงปฏิกิริยาตอบสนองอันเนื่องจากความสะเทือนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งของคนที่พบศพ ผู้มีชีวิตอยู่อาจจะคิดฆ่าตัวตายเพราะความโศกเศร้าได้เช่นกัน
แม้จะมีความเจ็บปวดราวร้าวอย่างยิ่งเช่นนั้น แต่พระผู้ช่วยให้รอดของเรา “เสด็จลงต่ำกว่าสิ่งทั้งปวง” (ดู คพ. 88:6; 122:8) “เพื่อพระองค์จะทรงรู้ตามเนื้อหนังว่าจะทรงช่วยผู้คนของพระองค์ตามความทุพพลภาพของพวกเขาได้อย่างไร” (แอลมา 7:12) ทั้งนี้ “เพื่อเราจะ … พบพระคุณที่ช่วยเราในยามต้องการ” (ฮีบรู 4:16)
ถึงคนที่กำลังเศร้าโศก
-
อย่าโทษผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวท่านเอง
-
ดูแลตัวท่านทางวิญญาณ วางใจในของประทานแห่งสิทธิ์เสรี ยอมรับว่ามีสิ่งที่ท่านไม่รู้ (ดู 1 นีไฟ 9:6) วางใจว่าพระเจ้าทรงมีเดชานุภาพเยียวยาและประทานสันติสุข (ดู ฟิลิปปี 4:7)
-
ดูแลตัวท่านทางร่างกาย รับประทานอาหารที่ดี พักผ่อน และออกกำลังกายเป็นประจำ
-
ขอการสนับสนุนช่วยเหลือจากคนที่ท่านวางใจ (ครอบครัว เพื่อน อธิการ) และให้ผู้อื่นช่วยท่านผ่านพ้นวิกฤตนี้
-
เข้าร่วมกิจกรรมที่เป็นประโยชน์เพื่อหันเหความสนใจ
-
พูดคุยกับผู้ให้คำปรึกษามืออาชีพและ/หรือเข้ากลุ่มช่วยเหลือกรณีเกิดการฆ่าตัวตาย
-
อดทนในกระบวนการเยียวยาท่าน
ถึงผู้ดูแลคนที่กำลังโศกเศร้า
-
เห็นอกเห็นใจและอย่าตำหนิหรือตัดสิน เข้าใจว่า “พระเจ้า … ให้เหมาะกับพระเมตตาของพระองค์” (คพ. 46:15)
-
ยื่นมือช่วยเหลือและถามผู้มีชีวิตอยู่ว่าท่านจะช่วยพวกเขาได้อย่างไรแม้ในงานง่ายๆ หรือไปเป็นเพื่อนพวกเขาในกิจกรรมต่างๆ
-
อดทน ฟัง และยอมรับความรู้สึกที่พวกเขาบอกท่านเมื่อพวกเขาพร้อม
-
หลีกเลี่ยงคำที่พูดกันบ่อยๆ และคำปลอบใจผิดๆ เช่น “เดี๋ยวก็ดี” “อาจจะแย่กว่านี้” “ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร” “ฉันเข้าใจ” “นั่นเป็นพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า” “เวลาจะเยียวยาบาดแผลทั้งหมดเอง” เป็นต้น
-
อย่าพยายามตอบคำถามที่ตอบไม่ได้
-
อย่าเปรียบเทียบความโศกเศร้าของพวกเขากับของท่านถึงแม้จะเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายเหมือนกันก็ตาม
-
พูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับคนที่พวกเขารักในทำนองเดียวกันกับที่ท่านจะพูดถึงคนที่เสียชีวิตในลักษณะอื่น
-
ปลอบเด็กที่ได้รับผลกระทบว่าพวกเขาไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้
-
เสนอตัวช่วยพวกเขาหาแหล่งช่วยบรรเทาความโศกเศร้า (การขอคำปรึกษา กลุ่มสนับสนุนช่วยเหลือ และอื่นๆ)