ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ដំរីនៅក្នុងថ្នាក់រៀន
ការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនពុំគ្រាន់តែផ្លាស់ប្តូររបៀបយើងបង្រៀនឡើយ ប៉ុន្ដែការប្រជុំនោះថែមទាំងផ្លាស់ប្តូររបៀបយើងរៀនផងដែរ ។
មីស្វាខេ ស៊ីថុល ប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គមួយ ។ ក្នុងនាមជាប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យ ព្រះបានប្រទានការទទួលខុសត្រូវមួយដល់គាត់ឲ្យជួយកែលម្អការរៀនសូត្រ និងការបង្រៀនដំណឹងល្អនៅក្នុងវួដ ។១
ប៉ុន្តែសមាជិកនៅក្នុងវួដរបស់គាត់នៅទីក្រុង យ៉ូហាណែស្បើក ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង មានប្រវត្តិ និងការរំពឹងចង់បានផ្សេងៗពីគ្នាជាច្រើនក្នុងករណីមួយចំនួន ។ អ្នកខ្លះមានការអប់រំខ្ពស់ អ្នកខ្លះទៀតគ្មានការអប់រំឡើយ ។ មនុស្សជាច្រើនត្រូវបានគេបង្រៀនថា កាតព្វកិច្ចរបស់សិស្សគឺត្រូវស្តាប់ ហើយពុំត្រូវនិយាយវែកញែកអ្វីឡើយ ។ អ្នកខ្លះមានឧបសគ្គយ៉ាងខ្លាំងខាងវប្បធម៌ក្នុងការយល់ដឹងថា ទាំង បុរស និងស្ត្រីគប្បីរួមចំណែកក្នុងការបង្រៀននៅក្នុងសាសនាចក្រ និងនៅផ្ទះ ។
បងប្រុស ស៊ីថុល និយាយថា « យើងក៏មានអ្នកដែលនិយាយភាសាផ្សេងៗពីគ្នាផងដែរ ។ ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណសព្វព្រះទ័យក្នុងការបំផុសគំនិតមនុស្សគ្រប់គ្នា » ។
ពេលទទួលបានការណែនាំអំពីការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន និង ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ឆ្នាំមុនមក វួដ និងសាខានានាទូទាំងសាសនាចក្របានចាប់ផ្តើមប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន ដើម្បីពិភាក្សា រៀន ហើយអនុវត្តនូវការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
នោះជាពេលដែលបងប្រុស ស៊ីថុល បានចាប់ផ្តើមឃើញពីរបៀបដែលក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនអាចផ្តល់ពរដល់វួដរបស់គាត់ ។ ឧបសគ្គខាងវប្បធម៌អាចត្រូវបានដោះស្រាយ ការចូលរួមក្នុងថ្នាក់អាចកើនឡើង ហើយទស្សនវិស័យផ្សេងៗគ្នារបស់សមាជិកអាចក្លាយជាពរជ័យ ។
ដូចជាអ្នកដទៃនៅជុំវិញពិភពលោកដែរ បងប្រុស ស៊ីថុល បានដឹងថាព្រះអម្ចាស់ពុំប្រើក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនដើម្បីគ្រាន់តែផ្លាស់ប្តូររបៀបយើងបង្រៀននោះឡើយ ប៉ុន្ដែទ្រង់កំពុងប្រើក្រុមប្រឹក្សានេះដើម្បីផ្លាស់ប្តូររបៀបពួកគេរៀនផងដែរ ។
សត្វដំរីជាមួយនឹងទស្សនវិស័យចំឡែកមួយ
អ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលបងប្រុស ស៊ីថុល មើលឃើញនោះគឺថា ពេលគ្រូបង្រៀនជំរុញសិស្សឲ្យចូលរួមក្នុងការរៀនសូត្រផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេ នោះមនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលប្រយោជន៍ពីទស្សនៈដែលបានពង្រីកឡើង កើតមកពីទស្សនវិស័យផ្សេងៗគ្នានោះ ។
ការយល់ដឹងនោះបានកើតមានឡើងដល់បងប្រុស ស៊ីថុល អំឡុងពេលប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន ពេលសមាជិកវួដចែកចាយរឿងប្រដូចមួយអំពីបុរសខ្វាក់ និងសត្វដំរី ជាមួយនឹងទស្សនវិស័យចំឡែកមួយ ។ រឿងប្រដូចនោះប្រាប់ពីរបៀបដែលមនុស្សខ្វាក់ប្រាំមួយនាក់ រៀបរាប់ពីផ្នែកផ្សេងៗរបស់សត្វដំរី ( ជើងដំរីដូចជាជើងសរសរ កន្ទុយដូចជាខ្សែពួរ ប្រមោយដូចជាបំពង់ទឹកជាដើម ) ដោយសារពួកគេប៉ះផ្នែកផ្សេងៗរបស់ដំរីរៀងៗខ្លួន ។២
បងប្រុស ស៊ីថុល និយាយថា « ប៉ុន្តែចូរឧបមាថា សត្វដំរីនោះជាការបង្រៀនដំណឹងល្អវិញ ។ នោះយើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកគ្រប់គ្នាក្នុងថ្នាក់ ចែកចាយទស្សនវិស័យពួកគេ ដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាអាចមានការយល់ដឹងរួមមួយអំពីរបៀបដែលដំណឹងល្អប្រទានពរដល់ពួកយើងគ្រប់គ្នា » ។
នោះហើយជាមូលហេតុដែលគ្រូបង្រៀននៅក្នុងវួដរបស់បងប្រុស ស៊ីថុល តែងតែអង្គុយប្រជុំអំឡុងពេលប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន — ដើម្បីសម្របសម្រួលការពិភាក្សា ។ គាត់និយាយថា « វារំឭកខ្ញុំថា មនុស្សគ្រប់គ្នាមានសិទ្ធិបញ្ចេញយោបល់ដូចគ្នា » ។
ស្របតាមតម្រូវការ របស់ពួកគេ
នៅក្នុងទីក្រុងតូក្យូ ប្រទេសជប៉ុន ណាស៊ូកូ សូជីម៉ា សង្ស័យថាគាត់បង្រៀនពុំបានល្អឡើយ ។ គាត់និយាយថា « ពេលខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យថ្នាក់យុវវ័យ នោះខ្ញុំបានប្រាប់ប៊ីស្សពថា ខ្ញុំភ័យខ្លាចណាស់ ។ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយថា ការហៅនោះគឺមកពីព្រះ ដូច្នេះខ្ញុំបានទទួលយកការហៅនោះ » ។
សិស្សជាក្រុមបានធ្វើឲ្យគាត់ខ្លាចញញើត ដោយសារឧបសគ្គនានាដែលពួកគេមាន ។ យុវវ័យពីរនាក់ថ្លង់ស្តាប់ពុំឮ ។ សិស្សមួយចំនួនបានប្តូរពីប្រទេសផ្សេងៗទៅរស់នៅប្រទេសជប៉ុននិយាយតែភាសាអង់គ្លេស ។ ដូច្នេះគាត់មានការភ័យខ្លាចអំពីការមានអាយុខុសៗគ្នារវាងគាត់ និងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ។
ក្រោយមកនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន បងស្រី ស៊ូជីម៉ា បានរកឃើញចម្លើយ ។ គាត់ពន្យល់ថា « យើងបាននិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់សមាជិកនីមួយៗក្នុងថ្នាក់ ស្គាល់ឈ្មោះពួកគេ អធិស្ឋានឲ្យពួកគេម្តងម្នាក់ៗ និងការបង្រៀន — ដែលបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណ — ស្របតាមតម្រូវការ របស់ពួកគេ នោះជាអ្វីដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើ » ។ គាត់ក៏បានធ្វើអ្វីៗផ្សេងៗទៀតដែលគាត់បានរៀននៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សា ៖ « ខ្ញុំបានប្រើពាក្យសម្តី ដែលបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ » ។
តើទទួលបានលទ្ធផលយ៉ាងម៉េចដែរ ? « ដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់សិស្សរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយពីសិស្សដែលពុំបានមកថ្នាក់រៀន ហើយអធិស្ឋានឲ្យពួកគេផងដែរ ។ ពេលចប់មេរៀនភ្លាម ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរៀបចំមេរៀនបន្ទាប់ទៀត ដើម្បីមានពេលគិតអំពីឱកាសបង្រៀន ។ ខ្ញុំបានពោរពេញដោយអំណរ » ។
ចម្លើយពិសេស
ប្រាដ វីលសុន ប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យនៅទីក្រុង មីនីសូតា ស.រ.អា បានធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្រូបង្រៀននៅក្នុងការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនពុំបញ្ចប់ឡើយ លុះត្រាតែពួកគេបានពិភាក្សាគ្នាអំពីរបៀបដែលពួកគេនឹងផ្លាស់ប្តូរ តាមរយៈអ្វីដែលពួកគេបានរៀន ។
បងប្រុស វិលសុន និយាយថា « យើងធ្វើតាមគម្រោងមេរៀនដែលមាននៅក្នុង ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងពិភាក្សាអំពីបទពិសោធន៍នានារបស់គ្រូបង្រៀន បន្ទាប់មកយើងពិភាក្សាអំពីប្រធានបទមួយដែលបានដាក់ស្នើមក ។ ក្នុងនាមជាអ្នកសម្របសម្រួល ខ្ញុំសួរសំណួរ និងសង្ខេបយោបល់ ។ បន្ទាប់មកយើងហាត់សមការសម្រេចនោះ ។ យើងបំបែកគ្នាជាក្រុមតូចៗ ហើយពិភាក្សាថា ‹ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីផ្សេងពីមុន តាមរយៈអ្វីដែលយើងបានប្រជុំនៅថ្ងៃនេះ ? › »
រុន ហ្គោដសុន អ្នកណែនាំកូរ៉ុមឌីកុននៅក្នុងវួដដដែលនោះនិយាយថា គាត់ភ្ញាក់ផ្អើលដោយឃើញអំពីរបៀបដែលបងប្រុស វិលសុន « ហ្វឹកហ្វឺន » ដល់ក្រុមប្រឹក្សានោះ ។ គាត់និយាយថា « យើងនិយាយអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន ។ ក្រោយមកនៅពេលអ្នកទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ នោះអ្នកគិតថា ‹ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំគួរតែសាកល្បងជាមួយថ្នាក់រៀនរបស់ខ្ញុំ › ។ ការគិតអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្ត្ររបស់អ្នក ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ‹ ខ្ញុំត្រូវតែរៀបចំមេរៀន › តិចជាងមុន ហើយពិចារណាកាន់តែហ្មត់ចត់ថា ‹ តើពួកឌីកុនទាំងនេះត្រូវការអ្វី ហើយតើខ្ញុំអាចជួយផ្តល់នូវតម្រូវការនោះឲ្យពួកគេដោយរបៀបណា ? › »
គាត់ចាំពីការសរសេរនៅក្នុងកំណត់ហេតុគាត់ថា « ខ្ញុំបានចូលរួមនៅក្នុងការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនថ្ងៃនេះ ហើយនេះជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ » ។ ប្រាកដណាស់ កំណត់ហេតុរបស់គាត់កត់ត្រាកំណត់ចំណាំបែបដូច្នោះ ។ ឥឡូវនេះគាត់បានរៀបចំជាមុន ៖ « ចាប់ផ្តើមពីដើមសប្តាហ៍ ហើយអ្នកនឹងទទួលបាននូវការបំផុសគំនិតពេញមួយសប្តាហ៍នោះ » ។ គាត់សួរពួកឌីកុនអំពីសុខទុក្ខក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ៖ « ខ្ញុំជួយពួកគេកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព ពេលខ្ញុំស្គាល់ពួកគេកាន់តែច្បាស់ » ។ ហើយគាត់អញ្ជើញពួកឌីកុនឲ្យជួយបង្រៀន ៖ « ពេលពួកគេធ្វើដូច្នោះ ពួកគេរៀនបានកាន់តែប្រសើរផងដែរ » ។៣
ខ្ញុំបានបន្ដការច្រៀង
ចយលីន ហ៊ើរីងតុន គ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សានៅក្នុងវួដ មីនីសូតា ដដែលនោះនិយាយថា « នៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សារបស់យើង យើងនិយាយគ្នាអំពីរបៀបដែលតន្ត្រីអាចជួយយាងព្រះវិញ្ញាណ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានបង្រៀនកុមារថ្នាក់ សាន់ប៊ីម ។ ខ្ញុំបានគិតថា ‹ ខ្ញុំនឹងច្រៀងចម្រៀងអំឡុងពេលពួកគេកំពុងផាត់រូប ហើយវានឹងធ្វើឲ្យបរិយាកាសល្អណាស់ › ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមច្រៀង ហើយពួកគេទាំងអស់គ្នាបានឈប់ស្ងៀម ហើយស្តាប់ ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានបន្ដការច្រៀង ។ ចម្រៀងពិតជានាំឲ្យមានព្រះវិញ្ញាណ ហើយពេលខ្ញុំច្រៀងពួកគេមានគារវភាព រង់ចាំស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ ។ យើងបាននិយាយរឿងនេះ [ នៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សា ] ផងដែរ ដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់របស់អ្នកពេលមានឱកាស ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់ជាពាក្យដែលពួកគេអាចយល់បាន » ។
បងស្រី ហ៊ើរីងតុន និយាយថា គាត់មានអំណរគុណដែលគ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សាត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរួមក្នុងការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សា ។ គាត់និយាយថា « យើងនិយាយអំពីការបង្រៀនមនុស្សពេញវ័យ ប៉ុន្តែពេលនោះបងប្រុស វិលសុន នឹងនិយាយថា ‹ ចុះពេលយើងបង្រៀនយុវវ័យ ? ចុះពេលយើងបង្រៀនកុមារវិញនោះ ? › គាត់បានរំឭកយើងថា មនុស្សគ្រប់វ័យទាំងអស់គឺមាននៅក្នុងការប្រជុំនោះ » ។
ពីការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាមួយទៅការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាមួយទៀត
អ័ដាម ម៉ាទីន ប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យវួដនៅ កាលហ្គារី អាល់ប៊ើរតា ប្រទេសកាណាដា និយាយថា គាត់មានអំណរគុណចំពោះយោបល់នានាមកពីការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាវួដ ។ គាត់និយាយថា « ប្រធានសមាគមសង្គ្រោះ ឬប្រធានកូរ៉ុមអែលឌើរនឹងនិយាយថា ‹ យើងចង់ឲ្យគ្រូបង្រៀនផ្តោតចិត្តទុកដាក់ទៅលើចំណុចនេះ › ដូច្នេះយើងបានលើកយកចំណុចនោះមកពិភាក្សាគ្នាក្នុង [ ការប្រជុំ ] ក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន » ។
ពេលចាប់ផ្ដើមការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនដំបូង ពួកគ្រូបង្រៀនពុំប្រាកដថានឹងរំពឹងចង់បានអ្វីឡើយ ដូច្នេះគាត់បានអញ្ជើញ និងណែនាំឯកសារបំពាក់បំប៉នជាច្រើនដែលមាននៅគេហទំព័រ teaching.lds.org ។ គាត់និយាយថា « ឥឡូវនេះការប្រជុំនោះកំពុងតែដំណើរទៅមុខ ។ ពួកគេដឹងថា ទីនោះជាកន្លែងពិភាក្សាអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើង » ។
ការប្រជុំថ្មីៗនេះបានផ្តោតទៅលើការធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ។ គាត់និយាយថា « យើងបាននិយាយអំពីការរៀបចំខ្លួនឲ្យបានល្អ ប៉ុន្តែកុំបារម្ភអំពីការបង្រៀនអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងឡើយ ។ បងស្រីម្នាក់បាននិយាយថា គាត់បានទទួលអារម្មណ៍ជានិច្ចថា គាត់ត្រូវតែនិយាយគ្រប់ចំណុចទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងគម្រោងមេរៀនរបស់គាត់ ។ អ្នកអាចឃើញពន្លឺដែលដឹកនាំគាត់ ពេលយើងបានពិភាក្សាអំពីការធ្វើតាមការបំផុសគំនិត ពេលអ្នកដឹកនាំការពិភាក្សា » ។
ស្វែងរកដំណោះស្រាយជាមួយគ្នា
ស្ថានភាពនៃការបង្រៀននីមួយៗមាននូវឱកាស ឧបសគ្គ និងពរជ័យដែលនឹងកើតមានឡើង ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលក្រុមប្រឹក្សាមានប្រសិទ្ធភាព ដោយសារក្រុមប្រឹក្សាអនុញ្ញាតឲ្យគ្រូបង្រៀនស្វែងរក ហើយរកឃើញចម្លើយចំពោះឧបសគ្គជាក់លាក់ របស់ពួកគេ ។
ហ្គីហ្វ្រី រៀដ ប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យស្តេកនៅ អារីហ្សូណា ស.រ.អា និយាយថា ការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀនដំណើរការបានល្អបំផុត ពេលគ្រូបង្រៀនយល់ថា គោលបំណងរបស់ពួកគាត់គឺប្រឹក្សាគ្នា ៖ « ក្រោយមកពួកគេឃើញថា ពួកគេអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកបាន » ។
គាត់និយាយថា ស្តេកកំពុងផ្តោតទៅលើការជួយគ្រូបង្រៀនឲ្យផ្លាស់ប្តូរពីការគិតថា « តើខ្ញុំកំពុងបំពេញកិច្ចការបានល្អដែរឬទេ ? » ឲ្យទៅគិតបែបនេះថា « តើសិស្សកំពុងទទួលសារលិខិតនោះតាមរបៀបណា ? »
ម៉ារីស្សា ខូណូវ៉ា គ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សានៅក្នុងស្តេកនិយាយថា តាមការឆ្លើយតបទៅនឹងការបំផុសគំនិតដែលគាត់បានទទួលនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន ឥឡូវនេះគាត់លើកទឹកចិត្តសមាជិកក្លាហានក្នុងថ្នាក់ ៨ នាក់ឲ្យអធិស្ឋានសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ។ ការធ្វើបែបនោះមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ ប៉ុន្តែប្រហែលវាពុំអាចមានប្រសិទ្ធភាពស្មើគ្នាសម្រាប់ថ្នាក់មនុស្សពេញវ័យឡើយ ។ គាត់និយាយថា « ការអធិស្ឋានសម្រាប់សមាជិកគ្រប់គ្នានៅក្នុងថ្នាក់គោលលទ្ធិទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អដ៏ធំនេះអាចជារឿងមួយលំបាក ។ សំណាងល្អ គ្រូបង្រៀនទាំងនោះនិយាយថា ‹ តើអ្នកគិតថា យើងអាចកែសម្រួលវាសម្រាប់ថ្នាក់ពួកយើងតាមរបៀបណា ? › ហើយយើងបានស្វែងរកដំណោះស្រាយជាមួយគ្នា ។
គាត់និយាយថា « អ្វីមួយដែលខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀននោះគឺថា ពួកគេផ្តល់ពេលវេលាឲ្យយើងគិតអំពីរបៀបដែលយើងកំពុងធ្វើ និងអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ ។ វាមានប្រយោជន៍ណាស់ដែលមានការជួយជ្រោមជ្រែង និងការផ្តល់មតិកែលម្អ ដោយមានអារម្មណ៍ថា អ្នកទាំងអស់គ្នាកំពុងធ្វើការឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅមួយដូចគ្នា ។ ខ្ញុំក៏ចូលចិត្តទស្សនវិស័យផ្សេងៗគ្នាដែលមនុស្សជាច្រើនបានលើកឡើងនៅពេលប្រជុំនោះផងដែរ ។ វាជួយឲ្យខ្ញុំពិចារណាអំពីរឿងនានា ដែលខ្ញុំពិតជាពុំធ្លាប់បានពិចារណាពីមុនមកសោះ » ។
ពេលយើងចូលរួម ហើយចែកចាយនៅក្នុងការប្រជុំក្រុមប្រឹក្សាគ្រូបង្រៀន នោះទស្សនវិស័យយើងអំពីសត្វដំរីដែលហៅថា « ការបង្រៀនដំណឹងល្អ » នោះចាប់ផ្តើមប្រែកាន់តែច្បាស់ឡើង ។ ដូចបងប្រុស ស៊ីថុល នៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកដែរ សមាជិកជាច្រើនទៀតនៅទូទាំងសាសនាចក្រកំពុងរកឃើញថា នៅពេលលទ្ធភាពយើងដើម្បីបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរីកចម្រើនឡើង នោះវាពុំគ្រាន់តែផ្លាស់ប្តូររបៀបយើងបង្រៀនប៉ុណ្ណោះទេ វាក៏ផ្លាស់ប្តូររបៀបយើងរៀនផងដែរ ។