រកឃើញជំនួយ បន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់ណាន់ស៊ី
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋចចចារ ស.រ.អា. ។
តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីឲ្យអំណាចនៃការព្យាបាលរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដំណើរការនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ?
រចនារូបភាពដោយ អ៊ីឃើរ អាយើស្តារេន
ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៦ ភរិយាខ្ញុំ ណាន់ស៊ី បានស្លាប់ បន្ទាប់ពីបានរងទុក្ខអស់រយៈពេល ១១ ឆ្នាំ ដោយសារជំងឺមហារីកសុដន់ ។ ទុក្ខសោកដែលខ្ញុំបានទទួលប៉ុន្មានខែដំបូងបន្ទាប់ពីនាងស្លាប់នោះ ពុំអាចពិពណ៌នាដល់មនុស្សណាម្នាក់ដែលគ្មានបទពិសោធន៍នៃការបាត់បង់នេះបានឡើយ ។ ទុក្ខព្រួយ ការតានតឹងចិត្ត ក្តីវេទនា ការឈឺចាប់ — គ្មានពាក្យណាអាចនឹងថ្លែងបានឡើយ ។ វាជារឿងដែលពុំអាចរែកពន់បាន ។
អំណាចនៃការព្យាបាលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាយូរមកហើយថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « បានយាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ » ( គ. និង ស. ៨៨:៦ ) ដើម្បីទ្រង់អាច « ជួយ [ ផ្តល់ការធូរស្បើយ ឬផ្តល់ជំនួយដល់ ] រាស្ត្រទ្រង់បែបណាតាមជំងឺរបស់គេ » ( អាលម៉ា ៧:១២ ) ។ នេះមានន័យថា អំណាចនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះលាតសន្ធឹងហួសពីការគ្រាន់តែផ្តល់ឲ្យនូវការរស់ឡើងវិញ និងការប្រោសលោះអំពើបាបទៅទៀត ។ តាមរយៈអំណាចនេះ ទ្រង់ក៏អាចព្យាបាលយើងក្នុងគ្រានៃការរងទុក្ខ និងគ្រាដែលយើងត្រូវការ ។ នៅអំឡុងពេលនៃក្តីទុក្ខរបស់ខ្ញុំ — ដោយរំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង — នោះខ្ញុំព្យាយាមរៀនពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើដើម្បីធ្វើឲ្យអំណាចរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនេះដំណើរការនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ ខ្ញុំបានស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរ និងសុន្ទរកថានានារបស់ពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅនៃសាសនាចក្រ ។ ខ្ញុំជឿយ៉ាងស្មោះស្ម័គ្រថា តាមរយៈតម្លៃនៃការឈឺចាប់ និងការបូជាដ៏ធំអនេករបស់ទ្រង់ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជ្រាបអំពីការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំកំពុងជួបប្រទះនេះ ។ ប៉ុន្តែ តើការជ្រាបដឹងរបស់ទ្រង់នេះអាចជួយខ្ញុំដោយរបៀបណា ? ដោយសារទ្រង់បានរងទុក្ខរឿងនេះ សម្រាប់ ខ្ញុំ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលជំនួយដែលទ្រង់ផ្តល់ឲ្យនោះ ?
បន្ទាប់ពីការស្រាវជ្រាវ ការសិក្សា ការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមយល់ ។ ដំបូង ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមយល់កាន់តែច្បាស់ថា ព្រះអម្ចាស់បានជួយ បានលួងលោម និងជ្រោមជ្រែងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំរួចទៅហើយ ជាពិសេសនៅក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍ពីមុនមរណភាពរបស់ណាន់ស៊ីនោះ ។ មានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យ ដែលឥឡូវនេះខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា វាជាពរជ័យដែលកើតមានឡើងពីអំណាចនៃការព្យាបាល និងការពង្រឹង ដែលមានសម្រាប់យើងតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ហើយការគ្រាន់តែដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានថែទាំពួកយើងរួចទៅហើយនៅក្នុងរបៀបមួយជាក់លាក់បែបនេះ នោះខ្ញុំទទួលបានការលួងលោម ។ ដូច សាដ្រាក់ មែសាក់ និង អ័បេឌ-នេកោ ជំនាន់បុរាណដែរ ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងនៅក្នុង « គុកភ្លើង » ( ដានីយ៉ែល ៣:១៧ ) នៃការរងទុក្ខរបស់យើង ។
ទុកចិត្តលើទ្រង់
ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានរឿងជាច្រើនដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើ ដើម្បីទទួលបានការលួងលោម និងការព្យាបាលពីព្រះអម្ចាស់ ។ ការណ៍សំខាន់បំផុតនោះគឺ យើងត្រូវទុកចិត្តលើទ្រង់ ។ នោះគឺជារឿងមួយដែលពិបាកនឹងធ្វើ ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តលើព្រះ ខណៈដែលទ្រង់អាចរារាំងកុំឲ្យណាន់ស៊ីស្លាប់បាន តែនាងបានស្លាប់នោះ ? នៅក្នុងចម្លើយទៅនឹងសំណួរនេះ ខ្ញុំបន្តពិចារណារឿងមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រាប់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ៖
« ដ្បិតនៅពេលនេះ អ្នករាល់គ្នាពុំអាចមើលឃើញដោយភ្នែកធម្មតារបស់អ្នកឡើយ នូវគម្រោងការណ៍នៃព្រះរបស់អ្នកអំពីអ្វីៗទាំងនោះ ដែលត្រូវបានមកនៅពេលក្រោយ និងសិរីល្អដែលត្រូវមកតាមក្រោយ បន្ទាប់ពីមានសេចក្ដីវេទនាដ៏ច្រើន » ( គ. និង ស. ៥៨:៣ ) ។
យើងមានពរហើយ ដោយបានទទួលទីសម្គាល់ជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងរបៀប និងពេលវេលានៃការស្លាប់របស់ណាន់ស៊ី ស្របទៅតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ខ្ញុំបានយល់ច្បាស់ថា ព្រះវរបិតាដែលជ្រាបដឹងការណ៍សព្វគ្រប់ និងពេញដោយក្តីស្រឡាញ់បានឲ្យយើងរងទុក្ខនូវការណ៍ទាំងនេះ ដោយសារការរងទុក្ខនេះគឺជារឿងចាំបាច់ នៅក្នុងការរៀបចំដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងរបស់គ្រួសារយើង ។ ដោយដឹងអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំយល់ថាចំណែករបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការៀបចំរបស់ទ្រង់គឺ ពុំគ្រាន់តែស៊ូទ្រាំនឹងវាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវ « ស៊ូទ្រាំការណ៍នោះដោយហ្មត់ចត់ » ( គ. និង ស. ១២១:៨ ) ។ តាមការយល់របស់ខ្ញុំអំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ នោះខ្ញុំពុំគ្រាន់តែត្រូវបានទ្រង់ជួយនោះទេ តែទ្រង់ថែមទាំងបានញែកខ្ញុំឲ្យបរិសុទ្ធផងដែរ ។ ខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធន៍នេះតាមរបៀបជាច្រើនរួចមកហើយ ។
ខ្ញុំបានទូន្មានកូនៗរបស់យើងឲ្យធ្វើអ្វី ដែលខ្ញុំបានរៀននៅក្នុងដំណើរការនេះដោយផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ ៖
-
ចូរឲ្យក្តីឈឺចាប់នៃបទពិសោធន៍ដ៏លំបាកនេះ នាំអ្នកឲ្យឆ្ពោះទៅរកភាពជាសិស្សកាន់តែប្រសើរឡើង ។
-
ចូរអធិស្ឋានឲ្យអស់ពីដួងចិត្តរបស់អ្នក ។
-
ប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ខឹងព្រះដែលអនុញ្ញាតឲ្យរឿងសោកដនាកម្មកើតមានឡើង ចូរទូលអង្វរទ្រង់ឲ្យជំនួសកំហឹងនោះដោយសេចក្តីជំនឿ និងការចុះចូលវិញ ។
-
ចូរចុះសេចក្តីសញ្ញាថា អ្នកនឹងស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយស្មោះត្រង់ដល់ទីបញ្ចប់ ។
-
ចូរអានព្រះបន្ទូលព្រះជាប់ជានិច្ច — អានព្រះគម្ពីរ និងសុន្ទរកថា និងការនិពន្ធនានារបស់ព្យាការីសម័យទំនើប និងគ្រូបង្រៀនដ៏បំផុសគំនិត ។
-
ចូរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយអារម្មណ៍ស្រែកឃ្លាននូវការបង្រៀនអំពីរឿងរ៉ាវដ៏អស់កល្ប ។
-
ចូរស្វែងរកមនុស្សដែលមានវិបត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ដែលកំពុងក្លាយជាវិបត្តិនៃសេចក្តីជំនឿ ហើយពង្រឹងពួកគេតាមរយៈ ទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីគោលលទ្ធិទាំងនេះ ។
ទីបន្ទាល់របស់សាវក
ប្រហែលជាមួយខែបន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់ណាន់ស៊ី មានយប់មួយនោះខ្ញុំមានការឈឺចាប់យ៉ាងពន់ពេក ។ ខ្ញុំមានការឈឺចាប់ និងកើតទុក្ខពេញមួយថ្ងៃនោះ ។ ខ្ញុំបានចាំអំពីអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ដែលបានបង្រៀនថា « មាគ៌ានៃសេចក្តីសង្គ្រោះតែងតែដឹកនាំ … ឆ្លងកាត់សួនច្បារគែតសេម៉ានី » ។១ ទោះបីជាការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំពុំអាចប្រៀបធៀបនឹងការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្តី នារាត្រីនោះខ្ញុំស្ថិតក្នុង « ក្តីទុក្ខព្រួយ និងភាពល្វីងជូរចត់ » ជាខ្លាំងពន់ពេក ។២
បន្ទាប់ពីមានបទពិសោធន៍នេះមួយរយៈពេល និងក្រោយពីការអធិស្ឋានទូលសូមជំនួយមក ខ្ញុំបានចាំដល់អ្វីមួយដែលខ្ញុំបានអាន ហើយកត់ចំណាំការអាននោះទុកលើកុំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំ កាលបួនប្រាំឆ្នាំមុន ។ ខ្ញុំបានរកឃើញឯកសារនោះ ហើយអាននូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់ស្វែងរក ។ នៅក្នុងការសម្ភាសន៍ជាមួយអែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ( ១៩២៨–២០១៥ ) គេបានចោទសួរលោកអំពីការបាត់បង់ភរិយាលោក ជេននីន ដោយសារជំងឺមហារីកក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៥ ។ អែលឌើរ ស្កត បានឆ្លើយថា « ប្រាកដណាស់ … ខ្ញុំពុំបានបាត់បង់គាត់ឡើយ ។ គាត់នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃវាំងនន ។ យើងបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយយើងនឹងរស់នៅជាមួយគ្នាជារៀងរហូត » ។៣
រចនារូបភាពនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ អាត្លង់តា ចចចារ
នារាត្រីនោះ ពាក្យទាំងនោះបាននាំនូវអំណាច ដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់ទទួលបានអារម្មណ៍បែបនេះពីមុនមកឡើយ ។ វាហាក់បីដូចជាសើនបញ្ចាំងពន្លឺត្រូវបានបិទនៅក្នុងរាត្រីអន្ធកាល ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់អានអ្វីដែលមានឥទ្ធិពលភ្លាមៗ និងខ្លាំងក្លាមកលើចិត្តខ្ញុំដូចនេះឡើយ ។ ភាពអន្ធកាល និងការឈឺចាប់បានរសាយបាត់អស់ទៅ ។ វាដូចជាអាលម៉ាដែរ ដែលលោកអាច « ឈប់នឹកឃើញការឈឺចាប់ [ របស់លោក ] ទៀត » ( អាលម៉ា ៣៦:១៩ ) ។ ទីបន្ទាល់របស់សាវកបានជ្រាបចូលក្នុងចិត្តខ្ញុំទាំងស្រុង ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលថា គំនិតមួយដែលខ្ញុំបានយល់តាំងពីក្មេងបានប្រែជាអស្ចារ្យយ៉ាងខ្លាំងនាពេលនោះ ។ ខ្ញុំបានឆ្ងល់អំពីរបៀបដែលអែលឌើរ ស្កត អាចដឹងអំពីរឿងបែបនោះ ។ ហើយនាគ្រានោះ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំក៏បានដឹងវាផងដែរ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំស្មោះត្រង់ នោះខ្ញុំអាចមានសង្ឃឹមទាំងស្រុងដូចដែលអែលឌើរ ស្កត មានផងដែរ ។ ប្រាកដណាស់ដោយសារមានការកើតទុក្ខ និងការទួញសោកចាប់តាំងពីពេលនោះមក នោះខ្ញុំពុំទទួលការឈឺចាប់ និងការកើតទុក្ខដ៏ខ្លាំងដែលខ្ញុំបានមាននារាត្រីនោះទៀតឡើយ ។
នេះគឺជាអំណាចដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះលាតសន្ធឹងដល់យើង ជួយយើងក្នុងការសាកល្បងរបស់យើង ។ ខ្ញុំដឹងថា ទុក្ខព្រួយរបស់គ្រួសារយើងនឹងពុំបាត់អស់ទាំងស្រុងនោះទេ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានលេបបាត់ទៅក្នុងអ្វីមួយដែលហៅថាពរជ័យនៃ « ការពង្រឹង » និង « ភាពល្អឥតខ្ចោះ » នៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។៤ យើងបានខិតកាន់តែជិតទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានទទួលអារម្មណ៍នៃការបញ្ជាក់ពីទ្រង់ ហើយបានគាំទ្រដោយគ្រឹះពិតប្រាកដនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់យើង ។