Laten we bij de tempel bidden
Beltrame
Buenos Aires (Argentinië)
Illustratie Allen Garns
Toen onze zoon Marco drie was, kregen hij en ik een ernstige voedselvergiftiging. Marco werd zo ziek dat hij buiten bewustzijn raakte. Mijn vrouw Marianela en ik namen hem met spoed naar het ziekenhuis. Toen we daar aankwamen, leek hij wel dood. Gelukkig kwam hij na een viertal uren weer bij bewustzijn.
In de daaropvolgende vijf jaar kreeg Marco regelmatig een toeval. Elke avond wanneer we hem in bed stopten, vroegen we ons af of we hem weer midden in de nacht naar het ziekenhuis zouden moeten brengen. Tijdens die stressvolle jaren sliepen we slecht, en we verlieten ons op gebed, geloof, vasten en priesterschapszegens.
Toen Marco een jaar of zes was, belde Marianela me tijdens mijn werk op en zei dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen. Marco had een zware toeval gehad en was in een coma beland. Toen ze me belde, was ik bezig met de renovatie van het opleidingscentrum voor zendelingen in Argentinië. Dat ligt naast de Buenos Airestempel (Argentinië).
Voor ik vertrok, vroeg een vriend en collega me: ‘Waarom bidden we eerst niet samen? We zijn nu toch vlak bij het huis van de Heer.’ De tempel was wegens renovatie en uitbreiding gesloten, maar we gingen naar het huis van de Heer en ik bad voor Marco.
Ondanks alles wat we met hem hadden meegemaakt, was ik God dankbaar voor de tijd die Marianela en ik met Marco hadden gehad. Ik vertelde mijn hemelse Vader in mijn gebed dat we hadden getracht goede ouders te zijn en dat we zo goed mogelijk voor Marco hadden gezorgd. Ik zei Hem ook dat we zijn wil zouden aanvaarden als Hij Marco naar huis zou roepen.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam, wist ik niet of Marco zijn coma zou overleven en evenmin of hij nog zou kunnen praten of normaal bewegen als hij eruit zou ontwaken. Na twee afmattende uren kwam hij bij. Hij was uitgeput, maar in orde. Vanaf dat moment werd hij, wonder boven wonder, beter. Uiteindelijk had Marco geen medicatie meer nodig en mocht hij het ziekenhuis voorgoed verlaten.
Wanneer Marianela en ik op die moeilijke tijd terugkijken zijn we dankbaar dat we Marco nog steeds bij ons hebben en dat we er veel door geleerd hebben. Onze beproeving heeft ons verenigd en ons geestelijk sterker gemaakt. Zonder die beproeving hadden we misschien niet geleerd de talloze manieren te herkennen waarop de Heer zijn hand in ons leven toont.
Zoals Marianela zegt: ‘We zagen een hele berg bewijzen en ervaringen die tot een getuigenis van de aanwezigheid van God leidden: Hij is met ons en Hij luistert naar ons. Als we volhouden en geduld oefenen, komen er zegeningen wanneer we ze het allerminst verwachten.’