Vervroegd teruggekeerde zendelingen: jullie zijn niet alleen

Ik zag op de vliegreis naar mijn zending mijn terugkeer al voor me. Er zou gejuich weerklinken, mijn familie en vrienden zouden me omarmen en de rest van mijn leven zou alles rozengeur en maneschijn zijn. Ik zou elke zegening van een eervol teruggekeerde zendeling genieten.

Elf maanden later zat ik in het vliegtuig naar huis, vol spanning wat er in het verschiet lag. Mijn familie stond me op te wachten, er weerklonk gejuich en er werd geknuffeld, maar voor ik het wist, was ik alleen en zonder ideeën voor de toekomst.

De Heiland zag mijn donkere dagen. Hij wist hoe ik me voelde toen ik drie weken lang huilend in bed lag en slapend aan de werkelijkheid probeerde te ontsnappen. Hij wist dat ik zijn kracht nodig zou hebben, want verder kon niemand om mij heen begrijpen of zich zelfs maar inleven in wat ik doormaakte. Maar Hij wel. Ik had mijn zending of vervroegde terugkeer zonder Hem niet kunnen doorstaan.

Alles verliep goed op mijn zending. Ik had ongelooflijke ervaringen die ik altijd zal koesteren. Na acht maanden liet mijn gezondheid het echter afweten. Ik werd na veel vasten en gebed naar huis gestuurd. Ik was er kapot van. Ik dacht dat het allemaal aan mij lag. Ik ging minder vaak in de Schriften lezen en bidden. Ik vroeg me af of ik er wel alles aan had gedaan om te kunnen blijven.

Maar ik besefte dat ik beproefd werd om te zien of ik de Heer trouw zou blijven. Het was moeilijk, maar ik stelde mijn vertrouwen in Hem. Ik keerde uiteindelijk naar het zendingsveld terug, waar ik weer geweldige ervaringen had.

Toen speelden mijn gezondheidsproblemen weer op. Maar deze keer was ik bereidwilliger om de wil van mijn hemelse Vader te doen. Dus keerde ik weer naar huis terug. Het was zwaar, maar ik weet dat ik kan leren van alles wat ik heb meegemaakt.

Ook al heb ik geen 24 maanden gediend, ik weet dat ik een eervolle zending heb vervuld. Ik weet dat de tijd die ik de Heer heb gediend voor mij en voor de mensen die ik heb geholpen de moeite waard was. Ik ben mijn Heiland dankbaar voor zijn oneindige verzoening. Hij kent al onze moeilijkheden. En als wij ons volledig op Hem verlaten, staan we er nooit alleen voor.

De gedachte aan een vervroegde terugkeer naar huis was verschrikkelijk. Toen de therapeut dat voorstelde, kreeg ik een wirwar van gevoelens: schaamte. Opluchting. Schuld. Gemoedsrust. Verdriet. Allemaal tegelijk.

Ik weet dat God me steunde omdat ik die eerste week thuis op de een of andere manier ben doorgekomen. En daarna nog een week. En nog een. Tot ik eindelijk weer mezelf was. Mijn vader was mijn grootste steun en toeverlaat. Hij nam me echt onder zijn vleugels. Hij was altijd bereid met me te praten en tijd met me door te brengen. Niet om uit te pluizen wat er ‘fout was gegaan’, maar gewoon om te zien hoe het met me ging.

Toen mijn vader enkele maanden later bij het beklimmen van een rots verongelukte, wist ik zonder twijfel dat God een plan voor mij heeft. Mijn getuigenis van het heilsplan is versterkt doordat ik de laatste maanden van zijn leven bij mijn vader kon zijn. Ik begrijp nog steeds niet helemaal waarom ik destijds terug moest keren. Ik weet wel dat je je niet te veel moet afvragen waarom, anders mis je de prachtige wonderen die God elke dag voor jou heeft bereid.

Toen ik te ziek werd om mijn zending voort te zetten, wist ik dat God me naar huis wilde sturen, maar dat wilde ik zelf juist helemaal niet. Ik was ook van streek door het plotselinge gezondheidsprobleem, wat later het begin van een chronische, beperkende aandoening bleek te zijn.

Ik moest me aan mijn ziekte aanpassen en voelde daarbij dat ik mijn doel kwijt was. Ik had erg veel hulp nodig en vond dat ik zelf niets te bieden had. Maar ik wist dat ik mijn geloof moest blijven oefenen. Ik bleef dan ook studeren, bidden en proberen naar de Geest te luisteren. Ik stuitte bij het bestuderen van het Nieuwe Testament eens op een schilderij van James Tissot met de titel Jezus gebiedt de apostelen om te rusten. Deze voorstelling van Markus 6:30–31 schonk me meteen troost. Ik zag Christus over zijn rustende dienstknechten waken en voelde hoezeer Hij van ze hield. En van mij.

Afbeelding

Tissot painting

Ik kwam er uiteindelijk achter dat de verwachtingen die ik voor mijzelf had niet overeenkwamen met de verwachtingen die God voor mij had. In sommige opzichten waren die van Hem pittiger, maar ze waren ook veel meer op mijn behoeften afgestemd. Ik ben erg dankbaar voor de manier waarop Hij mij leert om zijn hulp en zijn volmaakte liefde meer te omarmen. Zijn geloof in mij geeft me de nodige hoop om door te gaan.

Ik ben vervroegd uit het zendingsgebied Cebu-Oost (Filipijnen) teruggekeerd. Ik kon me maar moeilijk aanpassen. Er speelden vele ‘wat als’ door mijn hoofd en ik paste niet goed in het ‘hokje van teruggekeerde zendeling’. Ik had in mijn eigen land gediend en worstelde met de gedachte dat ik mijn gemeente teleurgesteld had. Ik wist dat ik niet aan hun verwachtingen had voldaan. Ik vergeleek mezelf met ‘echte’ teruggekeerde zendelingen en vond mezelf minder waardig of een buitenbeentje.

De Heer leerde me uiteindelijk dat een zending maar een van de vele manieren is om Hem te dienen. Het gaat er niet om hoelang maar hoe je dient. Hij leerde me nederig te zijn en op het evangeliepad te blijven, ook als dingen moeilijk worden en niet op mijn manier gaan.

Ik werd naar het zendingsgebied Wellington (Nieuw-Zeeland) geroepen. Toen ik wist dat ik vervroegd naar huis moest gaan, had ik het gevoel dat ik mijn hemelse Vader en mijn ouders teleurgesteld had.

Ik heb zoveel van mijn zending en van deze situatie geleerd. Ik heb me nooit zo op mijn hemelse Vader en de verzoening van de Heiland hoeven te verlaten als toen ik vervroegd thuiskwam. Ik moest op God vertrouwen en aanvaarden wat Hij me ook wilde laten doormaken en leren. Ik kan de kracht van de verzoening niet ontkennen en evenmin hoe ik werkelijk te weten ben gekomen dat Jezus Christus mijn Heiland is. Ik heb geleerd dat God mij nederig maakt en mij door mijn zwakheden en moeilijkheden onderricht.

Waar ik ook ben, of ik nu een naamplaatje draag of niet, ik ben nog steeds een discipel van Jezus Christus. Ik weet dat de Heer nog steeds van mij houdt en bij mij is. Hij wil ook dat ik anderen blijf dienen. Ik ben dan wel thuis, maar ik weet dat ik geen mislukkeling ben. Hij heeft me door deze ervaring namelijk geholpen om een betere persoon te zijn.

Ik had het voorrecht om in Anchorage (Alaska, VS) op zending te gaan. Het brak mijn hart dat ik wegens complicaties van twee verstuikte enkels en voeten vervroegd thuis moest komen. Het was zeker niet makkelijk, maar ik heb veel ervaringen gehad waardoor ik waardevolle levenslessen heb geleerd. Ik ben gaan inzien dat onze hemelse Vader een doel heeft met alles wat er in ons leven gebeurt. Ik heb ook geleerd hoe ik beproevingen met een beter perspectief kan doorstaan. Mijn band met de Heiland is sterker geworden dan ooit, doordat ik de genezende kracht van de verzoening ondervonden heb.

Mijn hemelse Vader heeft me in deze moeilijke tijd echt bijgestaan. Ook al heb ik het nog wel eens moeilijk, ik weet dat mijn hemelse Vader aan het roer staat. Hij weet beter dan ik wat ik in mijn leven nodig heb.

Ik ben in het zendingsgebied Boedapest (Hongarije) op zending geweest. Ik vond het moeilijk om vervroegd naar huis terug te keren. Al mijn collega’s waren nog op zending en ik miste het om zendeling te zijn. Ik was ook bang dat andere kerkleden hun oordeel over me klaar zouden hebben. Maar gelukkig behandelde iedereen me met liefde en begrip voor mijn situatie.

Na verloop van tijd ging ik me beter voelen. Ik las een artikel in de Liahona over vervroegd teruggekeerde zendelingen dat me opbeurde. Ik voelde me geen buitenbeentje meer. (Zie Destiny Yarbro, ‘Vroegtijdig thuis’, Liahona, januari 2018, 44–47.) Ik nam ook de woorden van mijn tante ter harte: ‘Zendingswerk gaat door waar we ook zijn.’

Ik had nooit gedacht dat ik vervroegd van mijn zending terug zou keren. Ik voelde me dan ook opgelaten en nerveus om iedereen weer te zien. Het was een van de moeilijkste momenten in mijn leven, maar ik ben er ook door gegroeid. Ik ben er een betere persoon door geworden.

Ik keerde naar huis terug om een bekeringsproces door te maken. Sommige keuzes die ik vóór mijn zending had gemaakt, strookten niet met de evangelieleringen en geboden. Uit schaamte en de wens om mijn status in de kerk te behouden pakte ik het bekeringsproces niet vooraf met mijn bisschop op. Maar binnen een paar maanden had ik de behoefte om naar huis terug te gaan om me te bekeren, zodat ik eervol en met integriteit kon dienen.

Ik ben na mijn thuiskomst echt aangemoedigd door aan geestelijk opbouwende activiteiten deel te nemen. Denk bijvoorbeeld aan kerkbijeenkomsten, dienstbetoonprojecten en de tempel toen ik daar klaar voor was. Maar ik heb het meest aan de mensen om me heen gehad – familieleden, een paar vrienden en zelfs mensen die ik nooit eerder had ontmoet, waren liefdevol en vriendelijk tegen mij.

Al met al kon ik dankzij de hulp van de Heer en de christelijke voorbeelden om mij heen naar Florida terugkeren om mijn zending af te maken. Ik hoop dat we er allemaal naar zullen streven om anderen op christelijke wijze te bejegenen, of ze nu vervroegd naar huis zijn teruggekeerd of het gewoon moeilijk hebben.

Ik werd naar het zendingsgebied Lusaka (Zambia) geroepen. Een van de moeilijkste kanten van vervroegd thuiskomen was dat leden vervroegd teruggekeerde zendelingen niet altijd begrijpen.

Toen ik terug was, moest ik drie weken in het ziekenhuis worden opgenomen. Geen enkel lid van de kerk belde me of kwam langs. De groepsleider en de zendelingen waren de enigen die kwamen om mij elke zondag het avondmaal te bedienen – en alleen omdat ik erom gevraagd had. Ik had de steun van de leden in die eerste weken thuis goed kunnen gebruiken om kracht en geloof in Jezus Christus op te doen, maar ik stond er alleen voor.

De Heer geeft mij elke dag meer inzicht in waarom ik vervroegd thuis ben gekomen, ook al is het soms nog steeds moeilijk te begrijpen. Ik besef nu dat ik door mijn vroegtijdige thuiskomst mijn vader en zijn familie heb kunnen vinden, en een band met hen heb kunnen smeden. Ik ben erachter gekomen dat ik een stoornis heb die onderdeel van mijn leven zal blijven. En ik heb geleerd wat mijn sterke en zwakke kanten zijn – bijvoorbeeld hoe ik ‘nee’ kan zeggen. Ik vond het eerst erg moeilijk om nee tegen iets of iemand te zeggen. Ik was altijd bereid om iets te doen en anderen op de eerste plaats te stellen, hoe moe of druk ik ook was. Dat is niet verkeerd, maar door deze beproeving heb ik geleerd dat ik mezelf soms op de eerste plaats moet stellen.

Ik leer gaandeweg steeds meer over de Heer en begrijp beter waarom ik vervroegd thuis moest komen. Ik ben gelukkig rijkelijk gezegend en ik vertrouw dagelijks op de Heer. Ook al is het soms moeilijk en begrijpen mensen me niet altijd, weet ik dat de Heiland dat wel doet. En ik blijf op Hem en zijn oneindige verzoening vertrouwen.