‘Waar ik verlichting vond’, Liahona, april 2022.
Onder heiligen der laatste dagen
Waar ik verlichting vond
Door het zingen van mijn dienende broeders werd mijn getuigenis versterkt dat de Heiland me begreep, van mij hield en me nooit in de steek zou laten.
Toen ik trouwde, had ik nooit gedacht dat het woord gescheiden in mijn woordenboek zou voorkomen. Ondanks mijn smeekbeden en pogingen om onze relatie te redden, vertrok mijn man en strandde ons huwelijk. Ik voelde me een mislukkeling.
De periode daarna werd gekenmerkt door veel verdriet, vernedering en wreed verstoorde dromen. Ik had nog nooit zoveel verdriet gehad.
In die periode kwamen mijn dienende broeders langs. Ze troostten me en gaven me een zegen. Vervolgens zongen ze met hun zware stemmen een mij onbekende lofzang. In die moeilijke periode bracht deze prachtige lofzang mij veel troost. Ze zongen:
Waar is een toevluchtsoord?
Waar is verlichting
als het verstand’lijk woord geen uitkomst meer biedt,
als, met geloof verflauwd, zoekend naar richting,
ik mij afzijdig houd
met mijn verdriet? […]
Door de woorden en de muziek werd ik tot tranen toe bewogen. Ze versterkten mijn getuigenis dat de Heiland me begreep, van mij hield en me nooit in de steek zou laten.
De Heiland begrijpt hoe we ons voelen, omdat Hij de verzoening heeft doorstaan. Hij kent ons verdriet, in welke moeilijke omstandigheden we ons ook mogen bevinden. Hij heeft voor ons geleden. (Zie Alma 7:11–12.)
Aan het einde van de lofzang moest ik denken aan de woorden die Jesaja over de Heiland schreef: ‘Voorwaar, onze ziekten heeft Híj op Zich genomen, ons leed heeft Hij gedragen. […] Door zijn striemen is er voor ons genezing gekomen’ (Jesaja 53:4–5).
We kunnen er zeker van zijn dat onze Heiland Jezus Christus ons begrijpt, ons liefheeft en zelfs in onze diepste dalen altijd naast ons staat.