ไว้ชีวิตคุณแม่ด้วยเถิด

ภาพ

คุณแม่ป้อนข้าวลูกสาว

ภาพถ่ายเอื้อเฟื้อโดยผู้เขียน

ตอนที่ฉันอายุ 10 ขวบ คุณแม่ของฉันหัวใจวายเฉียบพลัน ท่านสู้เพื่อชีวิตนานหลายสัปดาห์ในโรงพยาบาล

ระหว่างนี้ ซิสเตอร์เอลเลน จอห์นสัน ครูปฐมวัยของฉันมาหาฉันที่บ้านสัปดาห์ละครั้ง ฉันเพิ่งเริ่มเข้าเรียนปฐมวัยและยังไม่ค่อยเข้าใจพระกิตติคุณ ทุกสัปดาห์ซิสเตอร์จอห์นสันจะแสดงประจักษ์พยานให้ฉันฟังและพูดคุยเกี่ยวกับการสวดอ้อนวอน เธอสอนว่าถ้าฉันสวดอ้อนวอน พระบิดาบนสวรรค์จะทรงตอบ

หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ สุขภาพของคุณแม่แย่กว่าเดิม ลิ้นหัวใจเสียหายและต้องซ่อม แพทย์ของท่านบอกว่าท่านจะตายแน่นอนถ้าไม่ได้รับการผ่าตัดหัวใจ แต่โอกาสหายมีเพียง 50/50 เท่านั้น

การผ่าตัดหัวใจแบบเปิดเป็นเรื่องใหม่และมีความเสี่ยงในช่วงต้นทศวรรษ 1960 ศัลยแพทย์วางแผนจะผ่าตัดคุณแม่ตั้งแต่ช่วงหน้าอกไปจนถึงกระดูกสันหลัง แล้วแยกซี่โครงออกเพื่อเข้าถึงหัวใจ ผู้ป่วยหลายรายไม่รอดจากการผ่าตัดแบบนี้ ฉันไม่สบายใจและกลัวคุณแม่จะตาย

คุณพ่อใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ทำงานหรือไม่ที่โรงพยาบาลกับคุณแม่ ส่วนแพมพี่สาวของฉันดูแลฉันกับน้องชาย ฉันรู้สึกเหงาและกลัวตอนกลางคืน แต่ฉันนึกถึงสิ่งที่ซิสเตอร์จอห์นสันสอนมาตลอดเกี่ยวกับการสวดอ้อนวอน ฉันมักจะคุกเข่าข้างเตียงและร้องไห้ ทูลวิงวอนพระบิดาบนสวรรค์ให้ไว้ชีวิตคุณแม่

ระหว่างการสวดอ้อนวอนเช่นนั้นครั้งหนึ่ง สันติสุขอย่างมากเกิดขึ้นกับฉันและฉันหยุดร้องไห้ ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างจะโอเค ฉันรู้สึกมั่นใจว่าคุณแม่จะมีชีวิตอยู่จนเห็นฉันโตเป็นผู้ใหญ่ และฉันไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้ยินเสียงหรือเห็นนิมิต แต่มีความรู้สึกสงบและสันติ ฉันไม่สงสัยความรู้สึกนั้น พระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของฉัน และฉันรู้

ภาพ

มือที่ประสานกันใกล้ล็อกเกต

ภาพประกอบโดย อเล็กซ์ นาบาอุม

คุณแม่รอดชีวิตจากการผ่าตัด ท่านอ่อนแอและป่วยกระเสาะกระแสะเกือบตลอดชีวิต แต่พระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของฉันและไว้ชีวิตท่าน ท่านมีชีวิตอยู่จนเห็นฉันโตเป็นผู้ใหญ่ แต่งงาน และมีลูก

หลายปีต่อมา เมื่อประธานรัสเซลล์ เอ็ม. เนลสันเป็นอัครสาวก คุณแม่บอกฉันว่าประธานเนลสันคือศัลยแพทย์หัวใจที่ช่วยชีวิตท่านไว้ ฉันเขียนจดหมายขอบคุณประธานเนลสัน เมื่อท่านเขียนกลับมา ท่านขอบคุณจดหมายของฉันและขอบคุณความช่วยเหลือจากพระผู้เป็นเจ้าในงานของท่าน