I List do Koryntian 8–13

• W jaki sposób możesz pomóc członkom klasy w odkryciu drogocennych prawd z I Listu do Koryntian 10:13? Jednym z pomysłów może być podzielenie wersetu na krótkie wyrażenia i wręczenie po jednym z nich różnym członkom klasy. Możesz ich poprosić, aby sformułowali te wyrażenia własnymi słowami. Na przykład, jak można inaczej powiedzieć „Bóg jest wierny” lub „kuszeni ponad siły wasze”? Następnie możecie połączyć w całość kilka wypowiedzi członków i szukać dalszych zastosowań treści tego wersetu w naszym życiu. Członkowie klasy mogą opowiedzieć o doświadczeniach, podczas których przekonali się, że obietnice z tego wersetu są prawdziwe. Jakie dodatkowe spostrzeżenia dotyczące tych wersetów możemy znaleźć we fragmencie: Alma 13:27–28?

• Zamiast skupiać się na konkretnych pokusach, możesz poprowadzić dyskusję wokół I Listu do Koryntian 10:13, gdzie Paweł mówi o tym, że pokusy „nie przekraczają sił ludzkich”. Członkowie klasy mogą zacząć od wymienienia pokus, przed którymi Paweł przestrzegał w wersetach 1–12. Mogą również wskazać współczesne przykłady powszechnych pokus, takich jak pokusa, by być nieuczciwym, plotkować lub osądzać bliźnich. W jaki sposób, z Bożą pomocą, dana osoba może znaleźć „wyjście” z tych pokus? Możecie odegrać kilka sytuacji.

• Warto rozważyć I List do Koryntian 10:13 w kontekście nadrzędnego pragnienia Pawła — jedności wśród świętych. W jaki sposób możemy pomagać sobie nawzajem znaleźć „wyjście” i „znieść” pokusy, z którymi się borykamy? W jaki sposób jedność pomaga nam w opieraniu się pokusom?

• Te wersety mogą natchnąć was do dyskusji o tym, w jaki sposób sakrament może jednoczyć członków waszego okręgu w wysiłkach, aby stawać się bardziej podobni Zbawicielowi. Możecie rozpocząć od przeczytania I Listu do Koryntian 10:16–17 i przeanalizowania, co może w tym kontekście znaczyć słowo społeczność (możecie sprawdzić znaczenie tego słowa w słowniku). W jaki sposób wspólne przyjmowanie sakramentu pomaga nam w odczuwaniu większej jedności? Co możemy robić, aby sprzyjać atmosferze jedności podczas spotkania sakramentalnego? W jaki sposób rada Pawła — „Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza” — wiąże się z tym celem? (I List do Koryntian 11:28).

• W jaki sposób możesz pomóc członkom twojej klasy omówić duchowe dary, które opisał Paweł i zwrócić uwagę na ich wielką różnorodność? Możesz dać im minutę, aby zapisali tak wiele darów Ducha, ile przyjdzie im na myśl. Kiedy skończą, poproś, aby wymienili zapisane dary, aż wszystkie zostaną wspomniane. Następnie członkowie klasy mogą odszukać inne dary i dodać je do swoich list, dzięki przejrzeniu I Listu do Koryntian 12 i wypowiedzi Starszego Marvina J. Ashtona, która znajduje się w „Dodatkowych materiałach”. Które z tych darów członkowie klasy dostrzegają u swoich znajomych? W jaki sposób rozwijanie tych darów pomaga nam stać się na podobieństwo Jezusa Chrystusa?

• Aby pomóc członkom klasy zauważyć przykłady tego, w jaki sposób rozwijanie przez nich duchowych darów pomaga budować Kościół, możesz poprosić, aby pomyśleli o darach duchowych u ludzi wspomnianych w pismach świętych. Aby zyskać więcej pomysłów, możesz przydzielić im do przeczytania po jednym z odnośników do pism świętych, znajdujących się w „Dodatkowych materiałach” i poprosić, aby wskazali, jaki dar duchowy miała dana osoba. W jaki sposób dary duchowe tych ludzi błogosławiły ich samych i inne osoby? W jaki sposób możemy korzystać z naszych duchowych darów, aby błogosławić inne osoby i budować ciało Chrystusa, czyli Kościół? (zob. I List do Koryntian 12:12–31, zob. także I List do Koryntian 14:12).

• Aby pomóc członkom klasy zrozumieć, w jaki sposób rozwijać dary duchowe, poproś ich, aby przeczytali fragmenty: I List do Koryntian 12:27–31, Moroni 7:48, 10:23, 30, Nauki i Przymierza 46:8 oraz cytat z wypowiedzi Prezydenta George’a Q. Cannona, który znajduje się w „Dodatkowych materiałach”. Czego te źródła uczą nas o tym, w jaki sposób możemy uzyskać dary duchowe? W jaki sposób rozwijanie darów duchowych upodabnia nas do Chrystusa? Poproś członków klasy, aby wybrali dar, który chcieliby otrzymać i by szukali pomocy Pana w jego zdobyciu.

• Niektórzy ludzie uważają, że prawdziwa miłość to finansowe wsparcie dla biednych lub życzliwość wobec bliźnich. Choć te uczynki są oczywiście przejawami prawdziwej miłości, to definicja podana przez Pawła jest znacznie szersza. Aby pomóc członkom klasy w jej analizie, możesz poprosić, aby po cichu rozważyli I List do Koryntian 13 i pomyśleli o znanej im osobie, która jest dobrym przykładem jednej lub kilku cech prawdziwej miłości, o których wspomniał Paweł. Kilku członków klasy może opisać osobę, o której pomyśleli i podać przykłady tego, w jaki sposób okazuje ona prawdziwą miłość. Możesz również umieścić na tablicy podane przez Pawła elementy opisu i poprosić członków klasy, aby powiedzieli, co według nich oznacza, że miłość „jest cierpliwa” lub „nie unosi się” (I List do Koryntian 13:4–5). W jaki sposób Zbawiciel uosabiał te cechy prawdziwej miłości? W jaki sposób rozwijamy w sobie prawdziwą miłość? (Zob. Moroni 7:46–48).

Starszy Marvin J. Ashton przedstawił kilka przykładów „mniej rzucających się w oczy darów” Ducha: „Dar proszenia, dar słuchania, dar usłyszenia cichego, spokojnego głosu i podporządkowania się mu, dar zdolności do płaczu, dar unikania sporów, dar bycia zgodnym, dar unikania daremnego powtarzania się, dar szukania tego, co prawe, dar niewydawania osądów, dar szukania przewodnictwa Boga, dar bycia uczniem, dar troszczenia się o innych, dar umiejętności rozważania, dar oferowania modlitwy, dar składania potężnego świadectwa oraz dar przyjęcia Ducha Świętego” („There Are Many Gifts”, Ensign, listopad 1987, str. 20).

• I Ks. Mojżeszowa 40–41

• Ks. Rut 1

• I Ks. Królewska 3:5–15

• Ew. Mateusza 1:18–24, 2:13–15, 19–22

• Dzieje Apostolskie 3:1–8, 5:12–16

• Mormon 1:1–5

• Eter 2:14–25, 3:1–20

• Nauki i Przymierza 6:5, 10–12

• Mojżesz 6:22–27, 31–43, 7:2–4, 13, 17–21

Prezydent George Q. Cannon (1827–1901) z Pierwszego Prezydium powiedział, że naszym obowiązkiem jest „modlić się do Boga, by dał [nam] dary, które naprawią [nasze] niedoskonałości […]. Zostały one dane w tym właśnie celu. Żaden człowiek nie powinien mówić: ‘Och, nic na to nie poradzę, taka już moja natura’. To go nie usprawiedliwia, ponieważ Bóg obiecał dać siłę, aby zmienić te rzeczy i udzieli darów, które je zlikwidują. Jeśli człowiekowi brak mądrości, jego obowiązkiem jest prosić o nią Boga. To samo dotyczy każdej innej rzeczy” (Millennial Star, 23 kwietnia 1894, str. 260).