II List do Koryntian 1–7

• Być może w twojej klasie znajduje się osoba, która doświadcza trudnej próby życiowej. Opisane przez Pawła doświadczenia i rada, której udzielił w II Liście do Koryntian, może pomóc członkom klasy pomyśleć o błogosławieństwach, jakie mogą wyniknąć z ich problemów. Aby rozpocząć dyskusję, możesz poprosić jednego z członków klasy, aby przyszedł przygotowany i opowiedział o tym, w jaki sposób konkretna próba pobłogosławiła jego życie lub czego nauczył się od innej osoby, która przetrwała próbę. Następnie możesz dać członkom klasy kilka minut na przejrzenie II Listu do Koryntian 1:3–7, 4:6–10, 17–18 oraz 7:4–7 i odszukanie, czego Paweł nauczał o celach i błogosławieństwach związanych z przeciwnościami losu. (Przykłady jego nauk znajdują się w zarysie lekcji na ten tydzień w podręczniku Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną). Poproś członków klasy, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli. Możesz zasugerować, aby przeczytali na głos wersety, w których znajduje się konkretna wskazówka, a następnie opowiedzieli o doświadczeniu lub świadectwie z nią związanym.

• Możesz wyznaczyć członkom klasy czas, aby rozważyli, w jaki sposób trudności mogą pobłogosławić nasze życie. Mogą przejrzeć też nauki Pawła, znajdujące się w II Liście do Koryntian 1:3–7, 4:6–10, 17–18 i 7:4–7. Niech zapiszą, w jaki sposób nauki Pawła mogą tyczyć się cierpienia, które znoszą we własnym życiu.

• Aby uzupełnić dyskusję, możecie wspólnie zaśpiewać ulubiony hymn członków klasy, który świadczy o pocieszeniu i błogosławieństwach oferowanych nam w czasie życiowych prób przez Ojca Niebieskiego i Zbawiciela — np. „Jak silne świadectwo” (Hymny, nr 37). Następnie możesz poprosić członków klasy, aby w II Liście do Koryntian 1 i 4 odszukali wyrażenia, które ich zdaniem pasują do przesłania tego hymnu.

• Wszyscy doświadczyliśmy sytuacji, w których ktoś „zasmucił” nas lub naszą rodzinę (werset 5). Członkowie klasy mogą przejrzeć II List do Koryntian 2:5–11 i odszukać rady Pawła dotyczące tego, jak traktować osobę, która nas uraziła. Możesz też poprosić członków klasy o przejrzenie Ew. Łukasza 15:11–32, Ew. Jana 8:1–11 oraz cytatu z wypowiedzi Starszego Kevina R. Duncana (zob. „Dodatkowe materiały”), dzięki czemu dowiedzą się więcej o tym, jak traktować tych, którzy zgrzeszyli. W jaki sposób krzywdzimy siebie i inne osoby, gdy nie chcemy wybaczać?

• Wielu ludzi przychodzi do Kościoła, pragnąc bliskości Boga. Dyskusja na temat II Listu do Koryntian 5:14–21 może im pomóc. Na początku członkowie klasy mogą przeanalizować znaczenie słowa pojednanie, korzystając ze słownika. Jakie wnioski odnośnie do pojednania z Bogiem można wyciągnąć z tej definicji? Czego jeszcze dowiadujemy się z informacji pod hasłem „Atonement” w Bible Dictionary [Słowniku biblijnym]? W jaki sposób pomagają nam one zrozumieć II List do Koryntian 5:14–21? Możesz zachęcić członków klasy, aby opowiedzieli o swoich uczuciach względem Zbawiciela, którego Zadośćuczynienie umożliwia nam ponowne zjednoczenie z Bogiem.

• II List do Koryntian 7:8–11 pomaga zrozumieć określenie „smutek według Boga” i jego rolę w procesie pokuty. Czego uczymy się o smutku według Boga z II Listu do Koryntian 7:8–11 i słów Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa, które znajdują się w „Dodatkowych materiałach”? Dlaczego smutek według Boga jest niezbędny do odpokutowania?

• Możesz poczuć natchnienie, aby przeprowadzić szerszą dyskusję na temat pokuty. Jeśli się na to zdecydujesz, możesz, na przykład, zapisać na tablicy: Pokuta to . Poproś członków klasy, aby podali sposoby uzupełnienia tego zdania w oparciu o to, czego nauczyli się z II Listu do Koryntian 7:8–11, jak również z pism świętych i innych źródeł, znajdujących się w „Dodatkowych materiałach”. W jaki sposób mogą użyć tych nauk, aby pomóc komuś zrozumieć, jak szczerze odpokutować?

Starszy Kevin R. Duncan nauczał: „Kluczem do przebaczania jest postrzeganie ludzi takimi, jakimi widzi ich Bóg. Czasami Bóg może uchylić zasłonę i pobłogosławić nas darem wejrzenia w serce, duszę i ducha osoby, która nas zraniła. Taki wgląd może doprowadzić nas do przemożnego uczucia miłości dla tej osoby” („Przebaczenie — źródło kojącego balsamu”, Ensign lub Liahona, maj 2016, str. 34).

Prezydent Dieter F. Uchtdorf wyjaśnił:

„Smutek według Boga skłania ku zmianie i ma nadzieję w Zadośćuczynieniu. Światowy smutek załamuje nas, gasi nadzieję i przekonuje, by ulegać dalszym pokusom.

Smutek według Boga prowadzi do nawrócenia i przemiany serca. Powoduje, że nienawidzimy grzechu i kochamy dobro. Zachęca nas, abyśmy powstali i kroczyli w świetle miłości Chrystusa. Prawdziwa pokuta związana jest z przemianą, nie katuszami czy męczarnią” („Teraz ci się uda!”, Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 56).

• Ks. Ezechiela 18:30–31

• Mosjasz 3:19, 5:2

• Alma 5:11–21, 42:29–30

• 3 Nefi 9:13–14, 20–22

• Nauki i Przymierza 58:42–43

• Bible Dictionary, „Repentance”

• „Repentance”, Gospel Topics, topics.lds.org

• Dale G. Renlund, „Pokuta — wybór pełen radości”, Ensign lub Liahona, listopad 2016, str. 121–124

Starszy Neil L. Andersen nauczał:

„Kiedy grzeszymy, odwracamy się od Boga. Kiedy odpokutowujemy, zwracamy się ku Bogu.

Zaproszenie do pokuty z rzadka jest głosem reprymendy, lecz raczej pełną miłości prośbą, by „zawrócić” i powrócić do Boga [zob. Helaman 7:17]. Jest to wezwanie kochającego Ojca i Jego Jednorodzonego Syna, abyśmy bardziej niż do tej pory wznieśli się na wyższe poziomy życia, abyśmy się zmienili i poczuli szczęście płynące z przestrzegania przykazań. Będąc uczniami Chrystusa, cieszymy się błogosławieństwem pokuty i radością uzyskania wybaczenia. Stają się one częścią nas, kształtując nasz sposób myślenia i odczuwania […].

W większości przypadków pokuta jest bardziej jak podróż niż jednorazowe zdarzenie. Nie jest łatwa. Podjęcie zmian jest trudne. Wymaga biegnięcia pod wiatr i płynięcia pod prąd. Jezus powiedział: ‘Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną' [Ew. Mateusza 16:24]. Pokuta wymaga odwrócenia się od takich rzeczy, jak nieuczciwość, duma, złość i nieczyste myśli, a zwrócenia się ku innym rzeczom, takim jak dobroć, bezinteresowność, cierpliwość i duchowość. Jest to powtórne zwrócenie się do Boga” („‘Odpokutujcie, abym mógł was uzdrowić’”, Ensign lub Liahona, listopad 2009, str. 40–41).