List Jakuba

• Zasady nauczane w Liście Jakuba 1:5–6 doprowadziły Józefa Smitha do duchowego doświadczenia, które zmieniło jego życie. Na swój sposób mogą błogosławić one nas wszystkich. Możesz zapisać na tablicy następujące pytania i poprosić członków klasy, aby po cichu je rozważyli: Jaki wpływ na wasze życie ma List Jakuba 1:5–6? Czego nauczyło was doświadczenie Józefa Smitha związane z tymi wersetami w kwestii szukania odpowiedzi na nurtujące was pytania? (Zob. Józef Smith — Historia 1:10–17). Dzięki jakim doświadczeniom przekonaliście się, „że prawdziwe jest świadectwo Jakuba”? (Józef Smith — Historia 1:26). Poproś członków klasy, aby opowiedzieli o przemyśleniach, jakie towarzyszyły im podczas rozważania odpowiedzi na te pytania.

• Być może członkowie klasy mogą sparafrazować List Jakuba 1:5–6 własnymi słowami. W jaki sposób pomaga im to lepiej zrozumieć te wersety?

• Aby pomóc członkom klasy zapamiętać, że Bóg obiecał obdarzać hojnie Swoje dzieci, gdy zwrócą się do Niego w modlitwie, poproś, aby opowiedzieli o doświadczeniach, w których obietnica z Listu Jakuba 1:5–6 wypełniła się w ich życiu. Czego nauczyli się, gdy prosili Ojca Niebieskiego, aby odpowiedział na ich pytania związane z ewangelią?

• Aby rozpocząć dyskusję o znajdujących się w tych wersetach naukach Jakuba na temat cierpliwości, możesz poprosić członków klasy, aby opowiedzieli o doświadczeniach, w których musieli wykazać się cierpliwością oraz o tym, czego nauczyli się z tych doświadczeń. Mogą przejrzeć List Jakuba 1:2–4, 5:7–11 w poszukiwaniu zasad, które mogą odnieść do swoich doświadczeń. Mogą też odnaleźć odpowiednie zasady w filmie „Continue in Patience” [Nie ustawajcie w cierpliwości] (strona internetowa: LDS.org) lub w przemówieniu Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa, „Nie ustawajcie w cierpliwości” (Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 56–59). Dlaczego cierpliwość jest konieczna, gdy dążymy ku doskonałości? Co pomogło członkom klasy rozwinąć w sobie cechę cierpliwości?

• Jednym ze sposobów omówienia nauk Jakuba o wierze i uczynkach może być podzielenie klasy na dwie grupy. Jedna niech zbada, dlaczego wiara wymaga działania, a druga — dlaczego nasze uczynki wymagają wiary. Mogą przeczytać: Ew. Mateusza 7:21–23, List Jakuba 1:6–8, 21–25, 2:14–26 i Józef Smith — Historia 1:19. Następnie niech obie grupy przedstawią to, co znalazły i omówią, dlaczego zarówno wiara, jak i uczynki, są konieczne.

• Aby pomóc członkom klasy głębiej rozważyć znane stwierdzenie: „Wiara bez uczynków jest martwa” (List Jakuba 2:26), możesz zapisać na tablicy następujące zdanie: Wiara bez uczynków jest jak bez . Poproś członków klasy, aby zastanowili się, jak w kreatywny sposób uzupełnić to zdanie i pozwól im zapisać swoje pomysły na tablicy. Mogą też wykonać to zadanie w parach lub małych grupach. Historia opowiedziana przez Dietera F. Uchtdorfa, znajdująca się w „Dodatkowych materiałach”, może pogłębić ich zrozumienie tej zasady. Co możemy robić, aby nieustannie postępować zgodnie z naszą wiarą w Jezusa Chrystusa?

• Aby natchnąć członków klasy do tego, żeby okazywali miłość Chrystusową wszystkim ludziom, niezależnie od ich sytuacji materialnej czy zewnętrznego wyglądu, możesz poprosić ich, aby na zmianę przeczytali wersety z Listu Jakuba 1:9–11, 2:1–10, 5:1–6. Omówcie odpowiedzi na następujące pytania: Co to znaczy „[czynić] różnicę między osobami”? (List Jakuba 2:9). Dlaczego czasami traktujemy ludzi, którzy mają pieniądze, sławę lub władzę, inaczej niż ludzi, którzy ich nie mają? Jak możemy uniknąć traktowania ludzi w różny sposób w zależności od ich sytuacji materialnej? Dlaczego wierni naśladowcy Zbawiciela są najbogatszymi ze wszystkich ludzi? (Zob. List Jakuba 2:5).

• Przejmujące porównania, których użył Jakub, mogą nam przypominać i motywować nas do używania takich słów — zarówno w mowie, jak i piśmie — które będą podnosić bliźnich na duchu. Możesz poprosić członków klasy o przejrzenie Listu Jakuba 3 i odszukanie analogii, które opisują, w jaki sposób język może krzywdzić bądź błogosławić bliźnich. Niektórzy z członków klasy mogą nawet zechcieć narysować te porównania. W jaki sposób te obrazy oddają sens wskazówek Jakuba z tego rozdziału? Na przykład, w jaki sposób nasze słowa mogą być jak ogień? Do czego uczniowie mogą porównać język, aby przedstawić jego pozytywną moc? Możesz poprosić członków klasy, aby zastanowili się, w jaki sposób mogą zastosować rady Jakuba.

Prezydent Dieter F. Uchtdorf nauczał:

„Istnieje stara żydowska opowieść o wytwórcy mydeł, który nie wierzył w Boga. Pewnego dnia przechadzał się z rabinem i powiedział: ‘Jest coś, czego nie mogę pojąć. Mamy religię od tysięcy lat, ale, gdzie się nie obejrzysz, widać zło, zepsucie, nieuczciwość, niesprawiedliwość, ból, głód i przemoc. Wygląda na to, że religia nie poprawiła świata ani trochę. Więc pytam cię, co z niej za pożytek?’.

Rabin nie odpowiadał przez jakiś czas, krocząc obok wytwórcy mydeł. Doszli do placu, na którym bawiły się dzieci, całe w kurzu i brudzie.

‘Jest coś, czego nie pojmuję’, przemówił rabin. ‘Spójrz na te dzieci. Mamy mydło od tysięcy lat, a mimo to te dzieci są bardzo brudne. Jaki jest pożytek z mydła?’.

Wytwórca mydła odpowiedział: ‘Ależ rabinie, nie można winić mydła za te brudne dzieci. Jeśli mydło ma przynieść korzyść, musi być użyte’.

Rabin uśmiechnął się i odparł: ‘No właśnie’” („Sprawiedliwy z wiary żyć będzie”, Ensign lub Liahona, kwiecień 2017, str. 4).